Στο μυαλό του ευγενούς τζαζίστα – πολιτικού μηχανικού, Γιώργου Αναματερού, κρύβονται Ιάπωνες σοφοί, Πορτογάλοι φιλόσοφοι, Αραβο-ιάπωνες οικονομολόγοι, πανέμορφες σοπράνο, αδίστακτοι τύραννοι και ψυχές τυραννισμένες από γοητευτικές αριστερές, jazz μελωδίες των Fats Waller, Cole Porter και όλης εκείνης της εκπληκτικής παρέας που μεσουρανούσε τις δεκαετίες του 1920 – 1930. Στον πραγματικό κόσμο, είναι ένας εραστής της τέχνης, an amateur, όπως άλλωστε προδίδει το έξυπνο παιχνίδι με το επίθετό του. Μια περσόνα με χιούμορ και πολύ τρέλα, που θαυμάζει τους παλιούς ευφυείς διασκεδαστές από τον Louis Armstrong μέχρι τον Σακελλάριο και επιμένει να γράφει με ψιλές, δασείες και περισπωμένες.
«Μου αρέσει η τζαζ της δεκαετίας του ’20 και του ’30 γιατί έχει ένα κωμικό στοιχείο που με ενθουσιάζει. Είναι πιο αυθόρμητη, πιο pop. Ο Louis Armstrong για παράδειγμα ήταν pop αρτίστας. Σήμερα έχουμε την τάση να θεωρούμε ότι η jazz είναι μουσική «ακαδημαϊκή», όμως οι jazz μουσικοί νομίζω ότι ακόμη προσπαθούν σε μεγάλο βαθμό να διατηρήσουν την προσέγγισή του. Ο στόχος μου είναι εγώ και οι συνεργάτες μου να αναπτύξουμε τη δική μας σκηνική «μη ακαδημαϊκή» εκφραστικότητα, που να διατηρεί στο ακέραιο το στοιχείο του χιούμορ.
Κάποια στιγμή βρέθηκα στη Λισσαβώνα, όπου εργάστηκα σαν σεισμικός ερευνητής. Είναι μια μαγική πόλη, κάθε Έλληνας πρέπει να την επισκεφθεί! Υπάρχει και μια θεωρία, την έχει βγάλει ο φίλος μου ο Jorge Ribeiro, Πορτογάλος φιλόσοφος – λένε ότι χωρίς τα γυαλιά, το μουστάκι και το καπέλο μου μοιάζει.. Λέει λοιπόν ο Ribeiro πως επειδή οι Πορτογάλοι είναι υπερβολικά ταπεινοί και οι Έλληνες εξαιρετικά θρασείς, αν οι Πορτογάλοι κυβερνηθούν από Έλληνες θα αποκτήσουν λίγο περισσότερο θράσος στη ζωή τους και θα γίνουν πιο δημιουργικοί. Και αντίστοιχα, αν οι Έλληνες κυβερνηθούν από Πορτογάλους θα μάθουν να σέβονται τις αρχές και θα γίνουν κι αυτοί πιο δημιουργικοί. Μπορείτε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο «anamateur in lisboa» στη σελίδα μου. Εκεί θα βρείτε να γράφουν κι άλλες προσωπικότητες, όπως ο Mohamet Yakamoto, Αραβο -ιάπωνας οικονομολόγος.
Εκεί λοιπόν στη Λισσαβώνα, άρχισα να παίζω σόλο σε ένα τζαζ μπαρ, αυτά τα παλιά κομμάτια που μου άρεσε να ακούω και με ανακάλυψαν κάποιοι πραγματικοί μουσικοί της τζαζ, με σπουδές στο Berklee κλπ (όπως ο πιανίστας Filipe Melo). Βρήκαν κάποιο ενδιαφέρον σε μένα και άρχισα να παίζω μαζί τους, οπότε αντιλήφθηκα ότι η τζαζ έχει προχωρήσει και αισθάνθηκα τύψεις που δεν το είχα σπουδάσει τόσα χρόνια. Άρχισα λοιπόν να μελετάω πιο πολύ τη τζαζ και τώρα πλέον παίζω με ορισμένους από τους καλύτερους τζαζίστες της Αθήνας, όπως τον Σεραφείμ Μπέλλο, τον Γιώργο Νάζο, τον Πρίαμο Μωράκη, τον Περικλή Τριβόλη, τον Μάνο Λούτα και βεβαίως την τραγουδίστρια και συνθέτρια Tamuz Nissim, με την οποία έχω εξαιρετική χημεία πάνω στην σκηνή.
Παίζουμε κυρίως jazz standards της δεκαετίας του ’20 και του ’30. Κομμάτια του Fats Waller, που είναι ο αγαπημένος μου γιατί έπαιζε κι αυτός πιάνο, τραγουδούσε και ήταν entertainer, του Cole Porter, οι μελωδίες του οποίου μένουν αξεπέραστες γιατί μπλέκει εκπληκτικά τη μουσική με το στίχο, και δικές μου συνθέσεις. Τα τραγούδια μου είχαν γραφτεί με αφορμή το musical που ανέβασα πέρσι «Μια αμφιβολία εγεννήθη στο μυαλό ενός ευγενούς τιμωρού», αλλά στέκονται κι από μόνα τους. Ένα από αυτά λέγεται «Το μυστικό της επιτυχίας ενός κατακτητού της ειρήνης» και λέει “will I tell her my secret?, Oh how nice if I won’t, yet I feel oh so tempted, oh how nice if I would”, είναι οδηγός για κάθε ερωτευμένο άντρα που είναι έτοιμος να ξεφουρνίσει το μυστικό στην αγαπημένη του!
Το δεύτερο musical που ετοιμάζω αφορά σε ένα φωτισμένο τύραννο που ερωτεύεται μια πανέμορφη βουλευτίνα της αριστεράς. Μάλλον είναι φωτισθησόμενος τύραννος, γιατί όλο του το σχέδιο το σκέφτεται χάρη σε εκείνη. Η γυναίκα στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύει το λαό. Όσο ο ήρωας γοητεύει την ηρωίδα ο λαός είναι γοητευμένος, μόλις όμως αρχίζει να την απομυθοποιεί, χάνει και τη στήριξη του λαού.
Τα musicals αυτά αποτελούν μέρος μιας τετραλογίας, που περιέχει ακόμη τα έργα «Ένα μισητό όνειρο γεννήθηκε στο μυαλό μιας αγαπημένης συζύγου» και «Ένα αγαπημένο όνειρο γεννήθηκε στο μυαλό μιας μισητής συζύγου», με κεντρικό άξονα το θέμα «Ο anamateur κατακτών την πιο επιθυμητή του ειρήνη». Σύμφωνα με τον σοφό Ιάπωνα του 13ου αι. Ξι Κουλού, που υπάρχει στο site μου, ένας ερασιτέχνης, ένας amateur, δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος με την ειρήνη του, εκτός και αν την έχει κατακτήσει μέσα από έναν πόλεμο που του ταιριάζει. Ακόμη όμως και στην περίπτωση που την κατακτήσει, πάλι δεν είναι ευχαριστημένος, και θέλει να την ξαναχάσει για να κατακτήσει μια πιο επιθυμητή ειρήνη μέσα από έναν πιο επιθυμητό πόλεμο. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η ζωή είναι ένας πόλεμος. Τα τελευταία χρόνια της πλασματικής ευδαιμονίας στη χώρα, το είχαμε ξεχάσει αυτό. Η ζωή είναι σκληρή, πρέπει να αγωνιζόμαστε, και πάντα με αλληλεγγύη.
Γράφω με πολυτονικό και διατηρώ τις καταλήξεις των τριτόκλιτων επιθέτων. Είναι αισθητική επιλογή, μου αρέσουν αυτά τα σύμβολα οπτικά δηλαδή, αλλά είναι και θέμα συνέχειας, καθώς τα χρησιμοποιούσαμε για 2.000 χρόνια, από τους Αλεξανδρινούς. Έχει μια γοητεία να χρησιμοποιείς πολυτονικό γιατί αντιλαμβάνεσαι τη ρίζα της κάθε λέξης, ή τη διαφορετική σημασία ομόηχων λέξεων (πχ. ο όρος και το όρος). Γιατί να μη μαθαίνουμε τη χρήση τους στο σχολείο και στη δημοτική; Ας τα χρησιμοποιεί όποιος θέλει, αλλά να τα διδασκόμαστε. Φυσικά, η επιλογή μου να γράφω με πολυτονικό είναι και ένας τρόπος αντίδρασης.
Μέχρι πρότινος ερωτευόμουν αποκλειστικά κορίτσια της αριστεράς (όπως ο τύραννός μου)! Βεβαίως τώρα τελευταία όλο και πιο πολύ διαπιστώνω ότι ο καλλιτέχνης είναι ερωτευμένος με τον εαυτό του… Παρ’ όλα αυτά, μέσα από μια ερωτική ιστορία γέννησα κι εγώ την τετραλογία μου, που με κράτησε ξάγρυπνο πολλά μερόνυχτα μέχρι να την ολοκληρώσω, κατά τα οποία έγραφα πυρετωδώς.
Εγώ θέλω με τη μουσική μου να δίνω δύναμη στους ανθρώπους για να συνεχίσουν την καθημερινή τους ζωή. Δεν με ενδιαφέρουν οι στείροι διανοούμενοι, γράφω για κάποιον δημιουργικό άνθρωπο τον οποίο θα τον εμπνεύσω να συνεχίσει στη ζωή του».
Ο Γιώργος Αναματερός εμφανίζεται μαζί με την Tamuz Nissim στο Project Ψ το Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012.
Το musical «Μια αμφιβολία εγεννήθη στο μυαλό ενός ευγενούς τιμωρού» παρουσιάζεται στο Beton7 στις 15 και 16 Μαρτίου 2013.
Φωτογραφία: Πάνος Γερακάκης
