Μια τραγουδίστρια με σπουδές jazz στο Berklee College of Music στη Βοστώνη αλλά και πολλά πρόσωπα: Pop star σε Ελλάδα και Κύπρο τη δεκαετία του ’80, συνεργασίες με τους σημαντικότερους μουσικούς και συνθέτες στα χρόνια που ακολουθούν, jazz τραγουδίστρια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αυτή είναι η Αλέξια. Ή μήπως όχι; Από το 2000 μέχρι σήμερα γράφει στίχους, πεζά, συνθέτει, πειραματίζεται και κάνει φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς. Το υλικό αυτό συγκέντρωσε στο τριπλό album με τίτλο Re-bE και μας συστήνεται από την αρχή. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερο ήχο που αξίζει να ανακαλύψετε, τόσο για τους ξεχωριστούς μουσικούς δρόμους τους οποίους εξερευνά, όσο και για τις ειλικρινείς προθέσεις του. Μέρος της δουλειάς της θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε στη συναυλία της Madeleine Peyroux, το Σάββατο 5 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου η Αλέξια θα εμφανιστεί ως guest.
ελc: «Να ξανα-μάθω να ξανα-είμαι η ίδια, με νέο τρόπο». Το νέο σας album με τίτλο “Re-bE” είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας εσωτερικής αναζήτησης και επανεφεύρεσης του εαυτού σας. Τι ακριβώς θέλετε να επικοινωνήσετε στον κόσμο μέσω αυτού του δίσκου και ποιο κομμάτι του εαυτού σας μας αποκαλύπτετε;
Αλέξια: Το κομμάτι εκείνο που δέχεται να λάβει και να δώσει, να δεχθεί και να προσφέρει, εύκολα, με αγάπη. Το κομμάτι / τοπίο μέσα μου, το οποίο έχει πια αντιληφθεί ότι η πρώτη μας υποχρέωση είναι απέναντι σε εμάς, στην πραγματοποίηση και στην ολοκλήρωση της κάθε βαθιάς επιθυμίας μας, σήμερα, τώρα. Το “Re-bE” υπήρξε το μέσο, το όχημα ή το μαγικό χαλί, ένας ζωντανός χάρτης των εμπειριών μου, των σκέψεων, των πεποιθήσεών μου, των συνειδητοποιήσεων και των αλλαγών, που με έφερε σε ένα τώρα το οποίο ούτε στα πιο τέλεια όνειρά μου δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσε να υπάρξει. Η έμπνευση και η δημιουργία μας σώζουν!
ελc: Πώς προέκυψε το μουσικό ύφος του album και πώς θα το περιγράφατε;
Α.: Ήταν μία εξερεύνηση, ακολουθώντας ένα χάρτη που και προϋπήρχε, έμοιαζε να ήταν αρχαίος, αλλά και που την στιγμή εκείνη έφτιαχνα. Είναι ένα μωσαϊκό όλων των μουσικών μου εμπειριών, από το πανεπιστήμιό μου στην Βοστώνη, με τα τόσο εξαιρετικά ταλέντα που γνώρισα, πού άκουσα, που είδα, στην Jazz μουσική αλλά και στην κλασσική και την πειραματική, ήταν η Betty Carter, ο Gary Burton, ο Chick Corea, η Gayle Moran, ο Arif Mardin, ο Quincy Jones, όλοι όσους γνώρισα, είδα, άκουσα, που με δίδαξαν, μου έμαθαν, μου έδειξαν τους μυστικούς/φανερούς και μυστηριακούς δρόμους του μεγαλείου του τι εστί πραγματικά ταλέντο. Είναι μία ένδειξη εμπιστοσύνης και τελικά ευγνωμοσύνης.
ελc: Στο εισαγωγικό κείμενο του δίσκου σας, μεταξύ άλλων αναφέρετε: «Το “Re-bE” είναι το παζλ που άφησα μισοτελειωμένο στη βεράντα του σπιτιού μας στην Αμμόχωστο, την ώρα που το ραδιόφωνο ανακοίνωσε ότι έγινε το πραξικόπημα». Τριανταεπτά χρόνια μετά το πραξικόπημα, τι ονειρεύεστε για την πατρίδα σας, την Κύπρο;
Α.: Ονειρεύομαι να είναι η Κύπρος ολόκληρη, μέρος του Ελληνισμού, να αποσυρθούν όλα τα Τουρκικά στρατεύματα, να μας επιστραφεί όλη η γη η οποία είναι υπό Τουρκική κατοχή, να ξαναζωντανέψουν όλες οι πόλεις και τα χωριά με την ενέργειά μας, τις μουσικές μας. Σήμερα!
ελc: Πώς επιλέξατε να μπείτε στην pop, ενώ αυτό που φαίνεται να σας απασχολεί από την περίοδο των σπουδών σας έως σήμερα είναι η jazz και ο πειραματισμός;
Α.: Αυτό το είχε αποφασίσει η ροή και η τότε δισκογραφική μου η Polygram (νυν Universal), πριν καλά καλά το καταλάβω. Χρόνια μετά, είμαι ευγνώμων γι’ αυτό! Γνώρισα και αγάπησα τόσο κόσμο χάρη στην pop και έτσι μπορώ να φέρω και να προσφέρω ό,τι καινούργιο ανακαλύπτω από τα ταξίδια μου ανά την υφήλιο αλλά και μέσα μου, σε όλο τον κόσμο που με εμπιστεύεται αφού με ξέρει τόσα χρόνια.. Μόνο έτσι θα έχουν αξία οι ανακαλύψεις μου: όταν μπορώ να τις μοιράζομαι με τον κόσμο που αγαπώ!
ελc: «Μακάρι να με γνώριζα τότε. Που με πίεζαν να πω τραγούδια που δεν μου άρεσαν και μου έλεγαν: Αυτά που ξέρεις κι αγαπάς ΝΑ ΤΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ. Στην Ελλάδα ΑΥΤΑ ακούει ο κόσμος. Ποτέ μου δεν τους πίστεψα» (“Μακάρι να με γνώριζα τότε” – Re-bE). Διακρίνουμε μια πικρία στο στίχο σας για τις επιλογές του παρελθόντος. Σήμερα τι θα κάνατε διαφορετικά;
Α.: Καμία πικρία, απλά λύπη η οποία πάει, πέρασε χρόνια τώρα, χάρη στο ότι ζω όπως επιθυμώ! Αυτό ήταν για όσες φορές δεν εμπιστεύτηκα μόνο ό,τι αγαπούσα, για όσες φορές δεν εμπιστεύτηκα εμένα. Σε όλα τα επίπεδα. Θα απολάμβανα ακόμα πιο πολύ, ακόμα πιο πολλά χρόνια χαράς και απόλαυσης. Οπότε τίποτε δεν χάνεται και όλα μόνο κερδίζονται..συνέχεια.
ελc: Μετά από τόσα χρόνια συνεργασιών με μεγάλους μουσικούς και συνθέτες, σε Ελλάδα και εξωτερικό, σας ενοχλεί να σας θυμούνται για pop επιτυχίες όπως «Τα κορίτσια ξενυχτάνε»;
Α.: Λατρεύω το κομμάτι «Τα κορίτσια ξενυχτάνε»! Τα αγαπώ όπως αγαπώ παιδικούς μου φίλους. Είναι ένα τεράστιο δώρο του οποίου οι ευεργετικές ιδιότητες διαρκούν. Αγαπώ όλες τις συνεργασίες μου και όλα τα τραγούδια που τραγούδησα.
ελc: Έχετε επιλέξει να ζείτε στην Αμερική. Τι είναι αυτό που σας γοητεύει εκεί;
Α.: Πάντα με γοήτευε η Αμερική! Είχα προλάβει και μπολιάστηκα / μυήθηκα στην jazz μουσική και σπούδασα στην Βοστώνη, έζησα Νέα Υόρκη στα 80’s, γνώρισα και άκουσα ιδιοφυείς μουσικούς, και η αγάπη και ο θαυμασμός μου παρέμειναν και με οδήγησαν και πάλι προς τα εδώ! Είχα έρθει και στο Λος Άντζελες το 1994 για να ηχογραφήσω μέρος του δίσκου μου “In a Jazz mood” μαζί με τον Chick Corea και τον John Patitucci, στο τότε στούντιο του Chick, το “The Mad Hatter”. Ζω σε ένα τόπο στον οποίο ζουν, είναι μαζεμένοι και συνεργάζονται αρμονικά, οι τελειότεροι μουσικοί της γης! Γι’ αυτό είμαι τρισευτυχισμένη που είμαι εδώ! Επίσης πάντα λάτρευα τον συνδυασμό μουσικής και κινηματογράφου! Από τότε που βρίσκομαι εδώ στο Λος Άντζελες, έπαιξα σε 2 ταινίες Noir, σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου σκηνοθέτη, φίλου και συνεργάτη μου Κωνσταντίνου Ησαία.
ελc: Θα εμφανιστείτε ως guest στη συναυλία που θα δώσει η Madeleine Peyroux στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πώς προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Α.: Είμαι συγκινημένη για τη συνεργασία με τη Madeleine Peyroux, διότι οι τραγουδιστές που αγαπώ, γίνονται οι καλύτεροί μου φίλοι και τους παίρνω μαζί μου όπου και να πηγαίνω. Η Madeleine είναι φίλη μου από το 2002 μέχρι και σήμερα και το γεγονός ότι ήταν η αυθεντική της φύση πάντα στο τραγούδι, εύκολα και αβίαστα, αποτέλεσε και αποτελεί πηγή έμπνευσης για μένα. Ανυπομονώ να τη γνωρίσω, να ακούσω ξανά τη φωνή της δίπλα μου και να τραγουδήσουμε και μαζί.
Περισσότερες πληροφορίες για τη συναυλία της Madeleine Peyroux με guest την Αλέξια δείτε εδώ.
