Λόγια της Άλεξ Μυλωνά, της Πρωτοπόρου της ελληνικής μεταπολεμικής τέχνης, από εκδόσεις, συνεντεύξεις και δικές της σημειώσεις συνθέτουν μαζί με έργα της από όλες της περιόδους δημιουργίας της τελικά την ίδια την προσωπικότητά της στη νέα έκθεση με τίτλο «Άλεξ Μυλωνά –Διά χειρός» που θα παρουσιαστεί στο μουσείο που φέρει το όνομά της, στο Θησείο, στην Αθήνα, από τις 20 Απριλίου έως τις 09 Ιουνίου.
Η εμπειρία της γυναικείας χειραφέτησης, η ελευθερία επιλογών, η ανεξαρτησία, το θάρρος και η επιμονή παρά τις όποιες αντιξοότητες, ο ενθουσιασμός και η ακατάπαυστη προσπάθεια, αντανακλούν τη ζωή και την τέχνη της γλύπτριας. Το μάρμαρο, το μέταλλο, το χαρτί κυριαρχούν ως υλικά στην έκθεση στους τρεις ορόφους του MOMus-Μουσείου Άλεξ Μυλωνά, μαζί με αρχειακό υλικό.
«Μου είπαν να γράψω κάτι για τη δουλειά μου. Δεν έγραψα ποτέ γι’ αυτήν. Έχω κάνει όμως πάρα πολλές σκέψεις πάνω σ’ αυτό το δύσκολο θέμα: την Τέχνη. Νομίζω πως το κυριότερο είναι να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Να δίνω στα αντικείμενα με γενναιότητα τα σχήματα που μου υποβάλλει η δική μου προσωπική αισθητική αντίληψη για τις φόρμες ή τα χρώματα, ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία μου.», σημείωνε η Άλεξ Μυλωνά (Νοέμβριος, 1956).
Μεγάλοι σταθμοί στη ζωή της υπήρξαν η φοίτησή της στο εργαστήριο γλυπτικής του Μιχάλη Τόμπρου στη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα κατά τα μεταπολεμικά χρόνια και φυσικά το 1960, ως μοναδική γυναίκα στην εκπροσώπηση της Ελλάδας στην 30ή Μπιενάλε της Βενετίας, μαζί με τους Γιάννη Σπυρόπουλο, Αλέκο Κοντόπουλο, Λάζαρο Λαμέρα και Ευθύμη Παπαδημητρίου.
Η καλλιτεχνική της πορεία διακρίνεται από κάποια από τα έργα-σταθμούς της: η στοχαστική και εσωστρεφής καμπυλότητα της Μητρότητας (1942), η συμπαγής πέτρινη Αμαζόνα (1953), η σταυρική, τραγική Κραυγή της Μήδειας και η ρυθμική Μπεριόσκα-Ρωσικός χορός (1957), η Γέννηση της Αφροδίτης (1960) από σφυρήλατο σίδερο, βαμμένο μαύρο, με την αυστηρή ακινησία, την μετωπικότητα και τις αιχμηρές απολήξεις που υψώνεται σαν αρχαϊκό σύμβολο, οι Προτάσεις για Αρχιτεκτονική (1976) με τους γλυπτικούς πειραματισμούς της για τον δημόσιο χώρο, τα δύο λιτά και σιωπηλά γλυπτά, η δωρική μαρμάρινη Κόρη (1997) ζευγαρωμένη με τον Κούρο (1997).
Η ίδια, δημιουργικά αεικίνητη μέσα στις δεκαετίες, ευτύχησε να επιμεληθεί την πραγματοποίηση του ονείρου της το 2004, με την ίδρυση του Μουσείου που φέρει το όνομά της, ενοποιώντας δύο σπίτια – ένα νεοκλασικό του 1920 και ένα δείγμα αγροτικής κατοικίας του 19ου αιώνα – στην περιοχή του Ψυρρή στο Θησείο, ως έναν πυρήνα για τη σύγχρονη γλυπτική, την έρευνα και την ανάδειξη νέων καλλιτεχνών.
Η έκθεση είναι η πρώτη παραγωγή του MOMus-Μουσείου Άλεξ Μυλωνά για το 2024 σε μια σειρά εκθέσεων-αφιερώματος με τίτλο «Τέσσερις Καλλιτέχνιδες, Τέσσερις Στάσεις», στο οποίο πρωταγωνιστούν γυναίκες εικαστικοί και γυναίκες επιμελήτριες.
Η έκθεση επίσης συντονίζεται με το αφιέρωμα με τίτλο «’Αλεξ Μυλωνά | Εκπλήρωση» που πραγματοποιεί το Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) σε συνεργασία με την Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου, στο πλαίσιο του WOW Αθήνα 2024.
