Αγγέλα

H Λυκόφως παρουσιάζει την Αγγέλα του Γιώργου Σεβαστίκογλου σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι, σε μια αυλή στον Κεραμεικό (στο χώρο της Kunsthalle Athena). Η παράσταση παίζεται σαν σε θερινό σινεμά, σαν ελληνικό γλέντι, πριν τη δύση του ηλίου, με φυσικό φως σε μια αυλή στο κέντρο της πόλης, στις 20.00, την ώρα που ο αθηναϊκός ήλιος χαρίζει στην πόλη τα πιο όμορφα χρώματά του, λίγο πριν ετοιμαστεί να κρυφτεί για να αφήσει τη θέση του σε μια πιο άγρια πραγματικότητα…

Αθήνα, 1950. Μετεμφυλιακή Ελλάδα. Μετανάστευση. Αθήνα του σήμερα. Απώλειες. Η Αγγέλα φτάνει από το χωριό της με μια βαλίτσα όνειρα να δουλέψει υπηρέτρια. Η μοίρα των τάξεων. Η μαστροπεία, η σήψη, τα λαϊκά μπλούζ, ο ιταλικός κινηματογράφος, μια Ελλάδα που μάχεται. Μνημόνια και κρίση. Αδιέξοδο. Αυλή και ιστορία. Υπόγειο και καημός. Όνειρα που κλείνουν σε ντουβάρια 1×1. Κινηματογραφικοί ήρωες σε ξεθωριαμένα πανιά με ασπρόμαυρα όνειρα και έρωτες. Επιβίωση και ματαιότητα. Ανασφάλεια… σ’ έναν τόπο όπου οι άνθρωποι πιάνουν ένα μπράτσο μόνο τις Κυριακές.

Μια Ελλάδα που προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της, εκεί που ξεπηδούν οι πρώτοι πίνακες του Τσαρούχη, η ποίηση του Ρίτσου, οι πρώτες νότες του Θεοδωράκη και οι μελωδίες του Χατζιδάκι, οι παραστάσεις του Κουν, τα αηδόνια του ρεμπέτικου και οι χορδές των μπουζουκιών, του Χιώτη και του Τσιτσάνη… Η Αγγέλα είναι η Ελλάδα που παλεύει ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες.

Ο Γιώργος Σεβαστίκογλου με την Αγγέλα προσπαθεί να εκφράσει αυτή τη νέα πραγματικότητα που προήλθε από τον Εμφύλιο και σχημάτισε τη μικροαστική κοινωνία και το θέατρο στη μεταπολεμική Ελλάδα: το δίπολο της μεταπολεμικής ζωής μας σε πολλές εικόνες αλλά μόνο δύο πράξεις, όνειρο και διάψευση. Άραγε άλλαξε τίποτα τα τελευταία 60 χρόνια;