Όταν πολλοί άνθρωποι σκέφτονται τη λέξη «αγάπη», ενστικτωδώς φαντάζονται τον ρομαντισμό των παραμυθιών- πάθος και λάμψη. Η πραγματικότητα όμως μπορεί να είναι αρκετά διαφορετική.
Η αγάπη που νιώθουμε είναι τόσο ξεχωριστή όσο και οι άνθρωποι που την βιώνουν, όπως και οι στίχοι, τα ποιήματα, τα τραγούδια που τις έχουν αφιερωθεί.
♥
Γήινη
«Και τ’ άλλο καλοκαίρι» – Δήμητρα Γαλάνη
Υπάρχουν άνθρωποι που αλλάζουν ανθρώπους,
Αλλάζουν αγάπες αλλάζουν νησί
Εγώ δεν μπόρεσα,
χαμένος ο κόπος ο μόνος μου τόπος
για μένα είσαι εσύ.
Η μόνη μου ευχή μες στη ζωή
και τ’ άλλο καλοκαίρι μαζί να μας βρει
Η μόνη μου ευχή απ’ την ψυχή
στο πρώτο πεφταστέρι μαζί να μας βρει.
Υπάρχουν άνθρωποι που αλλάζουν πορείες
πολλές εμπειρίες γεμάτη ζωή,
Μα εγώ δεν μπόρεσα,
το μόνο ταξίδι που βρήκα να αξίζει καρδιά μου είσαι εσύ
♥
Απόλυτη
«Αυτὸ το αστέρι είναι για όλους μας» – Τάσος Λειβαδίτης
Θα ᾿θελα να φωνάξω τ᾿ όνομά σου, αγάπη, μ᾿ όλη μου την δύναμη.
Να τ᾿ ακούσουν οι χτίστες απ᾿ τις σκαλωσιές
και να φιλιούνται με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές
και ν᾿ ανασάνουν όλα τα τριαντάφυλλα
να τ᾿ ακούσει η άνοιξη
και να ᾿ρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά
για να μην φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές,
τα τρυγόνια πάνω στους φράχτες
να τ᾿ ἀκούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου
και να το ξαναπούνε μ᾿ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδια οι πλύστρες
χαϊδεύοντας τα πρησμένα χέρια τους.
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.
Να τ᾿ ακούσει ο χρόνος και να μην σ᾿ αγγίξει, αγάπη μου, ποτέ.
♥
Κτητική
«Σάρκινος λόγος» – Γιάννης Ρίτσος
Τι όμορφη που είσαι.
Με τρομάζει η ομορφιά σου.
Σε πεινάω. Σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα·
καλυμένηαπ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών.
Οι πόροι σου εκπέμπουν φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα·
αρθρώνονται απόρρητες λέξεις·
τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα.
Το πέπλο σου ογκώνεται,
λάμπει πάνω απ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ,
τα ναυτικά οινομαγειρεία·
πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο·
μια γυάλινη σφαίρα
περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου. Ο μεθυσμένος τρεκλίζει
σε μια τρικυμία φυσημένη απ᾿ την αναπνοή του σώματός σου.
..
Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου.
♥
Ανεκπλήρωτη
«Ερωτικό» – Λαπαθιώτης Ναπολέων
Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.
Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.
Ας είν’ ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.
Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το τάξανε πολλοί
κι όμως δεν μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.
Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι
Αυτό το ανεύρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.
♥
Aιώνια
«Δ΄ Θριαμβικό» – Μαρία Λαϊνά
Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα «κείμαι ενθάδε»:
εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αγέρα στο φευγαλέο,
παιδικό χαμόγελο.
Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ το όνομά μου σε πέτρα:
εσύ θα ξέρεις να μ’ ακούσεις στον αχό της άνοιξης
και στην επιμονή του ήχου της βροχής.
Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελείωσε:
σκέψου πως θα σε περιμένει,
σ’ άλλες αισθήσεις περιγράφοντας την ομορφιά σου.
♥
