Οι Ad Infinitum στο ελculture.gr

Φέτος το Bob Theatre Festival κλείνει τα πέντε του χρόνια και τα γιορτάζει στο Bios από τις 16 έως τις 20 Μαΐου. Υπάρχει όμως κι άλλη μία σημαντική ημερομηνία, η Τετάρτη 2 Μαΐου, η επίσημη έναρξη του φεστιβάλ, οπότε θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ξανά τους Άγγλους Ad Infinitum. Τους πρωτογνωρίσαμε πέρυσι με την Οδύσσεια και αυτή τη φορά θα μας παρουσιάσουν κάτι πολύ διαφορετικό, τη βραβευμένη θεατρική παραγωγή τους Translunar Paradise. Σε αυτήν αφηγούνται, χωρίς λόγια όμως, μια ιστορία αγάπης και απώλειας, μνήμης και δύναμης, αρχής και τέλους. Πρόκειται για αμιγώς σωματικό θέατρο με υπέροχη μουσική και σπάνιο, θα έλεγα, ρομαντισμό. Οι Ad Infinitum, λοιπόν, υπόσχονται μια παράσταση που θα μείνει στο κοινό. Το ελculture μίλησε με τον ιδρυτή της ομάδας, σκηνοθέτη και ερμηνευτή της παράστασης, George Mann.

ελc: Το Translunar Paradise είναι ένα έργο για την απώλεια που παρουσιάζεται σε φεστιβάλ νεανικού θεάτρου. Έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αυτό για σας και το κοινό;
George Mann: Το σπουδαίο με την παραγωγή μας είναι οι παγκόσμιες αξίες της. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το πού παίζουμε, η παράσταση αγγίζει το κοινό. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ, θεωρώ ότι το έργο θα ασκήσει ιδιαίτερη επιρροή, όπως έχει ήδη συμβεί σε όποιο νεανικό κοινό το έχουμε παρουσιάσει. Για παράδειγμα, στην πρεμιέρα μας στο περσινό Fringe Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, ένα νέο ζευγάρι βγήκε από την παράσταση τόσο επηρεασμένο, που έτρεξαν στο κάστρο και το αγόρι έκανε πρόταση γάμου στην κοπέλα. Εκείνη δέχτηκε και επικοινώνησαν μαζί μας για να μας το πουν! Το ίδιο συνέβη και στο Λονδίνο με άλλο ένα νέο ζευγάρι. Πολλοί, κυρίως νέοι, μας λένε πόσο τους συγκινεί το έργο. Οπότε ναι, η παράσταση έχει μια ιδιαίτερη θέση στις καρδιές του νεανικού κοινού, κι αυτό είναι υπέροχο για μας και, νομίζω, και για το Bob Festival.

ελc: Συχνά το πρωτοποριακό θέατρο, που λέτε ότι κάνετε, μεταφράζεται σε παραστάσεις με υστερία ή βία. Εσείς όμως βασίζεστε σε διαχρονικές και ίσως ρομαντικές αξίες, όπως η ποίηση και η αγάπη. Πρόκειται για θέματα που συγκινούν και εμπνέουν εσάς και την ομάδα σας ή θέλετε επίσης να πείτε κάτι στο κοινό;
G.M.: Πρόσφατα έχασα τον πατέρα μου από καρκίνο των πνευμόνων και διαπίστωσα με έκπληξη ότι η θλίψη και το πένθος σε αφήνουν βουβό. Αυτός είναι ο λόγος που εξαρχής ήθελα το έργο αυτό να μην έχει λόγια. Ένιωσα ότι έτσι μπορούσα να πω περισσότερα και ήθελα να μοιραστώ μια εμπειρία που σε κάνει να νιώθεις τόσο μόνος. Το έργο δίνει τη δυνατότητα στους θεατές να μοιραστούν τη λύπη τους, τις όποιες απώλειές τους και ίσως να νιώσουν λιγότερο μόνοι. Σχετικά με το πρωτοποριακό θέατρο, πιστεύω ότι μπορεί να είναι απ’ όλα, συμπεριλαμβανομένης της ποίησης, και σίγουρα μπορεί να ασχολείται με το επικό αίσθημα της αγάπης. Οι αξίες όμως του συγκεκριμένου έργου είναι ένας στοχασμός στο τι σημαίνει να χάνεις το πρόσωπο που αγαπάς κι έχεις ζήσει μαζί του πολλά χρόνια. Ο πρωταγωνιστής, ο Γουίλιαμ, αντιμετωπίζει εξαιτίας του θανάτου ένα ανθρώπινο και τραγικό δίλημμα: Να αφήσει ή όχι την αγάπη του να φύγει; Κι είναι τελικά η πεθαμένη γυναίκα του, η Ρόουζ, εκείνη που τον βοηθά σε αυτό.

ελc: Ποιες είναι οι δυσκολίες και τα προτερήματα του σωματικού θεάτρου, ειδικά σε αυτό το έργο χωρίς λόγια;
G.M.: Το ρίσκο είναι ότι είναι απίστευτα δύσκολο να επικοινωνήσεις την ιστορία σου ξεκάθαρα στο κοινό. Κάναμε πρόβες, δοκιμές και λάθη για μήνες μέχρι να βρούμε μια καθαρότητα και παγκοσμιότητα στις κινήσεις μας, ώστε να γίνονται κατανοητές παντού. Παρουσιάσαμε work in progress παραστάσεις στην Αγγλία, στην Ισπανία και σε διεθνή φεστιβάλ, ώστε να βεβαιωθούμε ότι ο κόσμος καταλαβαίνει, και μετά κάναμε πλήθος ερωτήσεις για το τι κατάλαβε και πώς ένιωσε το κοινό. Το προτέρημα είναι ότι, όταν τελικά βρεις αυτό που ψάχνεις, συνήθως είναι φοβερά αποτελεσματικό. Όπως λένε, οι πράξεις μιλούν περισσότερο από τα λόγια και το έργο μας δεν αποτελεί εξαίρεση.

ελc: Η ομάδα σας επιχορηγείται από το Arts Council England, κι εκτός αυτού από εισιτήρια και χορηγίες. Καθώς οι κρατικές θεατρικές επιχορηγήσεις είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα, θα ήθελα να μου μιλήσετε για τις δυσκολίες που συναντήσατε αρχικά ή και τώρα και πώς κανείς τις αντιμετωπίζει στο θέατρο.
G.M.: Ναι, η αρχή είναι πάντα δύσκολη. Αρχικά ζήτησα από τους καλλιτέχνες να δουλέψουν ως μέτοχοι κι εγώ πήρα προσωπικό δάνειο και εργαζόμουν full-time, ώστε να πληρώνω γι’ αυτό που δημιουργούσα ένα τρίωρο αμέσως μετά τη δουλειά. Δούλευα στο τηλεφωνικό κέντρο μιας εταιρεία φαρμακευτικών ερευνών, σε μια καφετέρια τα σαββατοκύριακα και όπου αλλού έβρισκα. Όταν η ομάδα πήγε στο Εδιμβούργο και οι κριτικές ήταν καλές και το ρίσκο μικρότερο, ενώσαμε τις δυνάμεις μας με τους Nik Paldi (Ισραήλ) και Amy Nostbakken (Καναδά). Οι πωλήσεις εισιτηρίων αυξάνονταν, τα θέατρα πλήρωναν καλύτερα και τελικά το Arts Council αναγνώρισε τη δουλειά μας. Η διαδικασία και οι προκλήσεις είναι διαφορετικές για τον καθένα. Θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητοι και, παρόλο που το Arts Council στηρίζει οικονομικά τα νέα μας προγράμματα, ένα μεγάλο μέρος προέρχεται από τις οικονομίες μας. Μπορώ όμως να πω ότι βλέπω ομάδες να αγωνίζονται να βρουν χρήματα, γιατί κάνουν παραγωγές πέρα από τις δυνατότητές τους. Εμείς ξεκινήσαμε με σόλο και τριάδες ηθοποιών, γιατί τόσα μπορούσαμε να αντέξουμε και τώρα μετά από τέσσερεις πλέον παραστάσεις μπορούμε να προσλάβουμε περισσότερους καλλιτέχνες αυξάνοντας την κλίμακα της δουλειάς μας. Δεν πρέπει να βιάζεσαι. Να παίρνεις ρίσκα μεν, αλλά να είσαι και ρεαλιστής. Είναι αλήθεια όμως ότι τα οικονομικά στο θέατρο είναι δύσκολα, πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να λατρεύεις αυτό που κάνεις, αλλιώς θα τρελαθείς.

ελc: Πώς νιώθετε, λοιπόν, που μετά την Οδύσσεια έρχεστε στην Ελλάδα σε μια τόσο δύσκολη εποχή για τη χώρα;
G.M.: Νομίζω ότι σε δύσκολους καιρούς ο πολιτισμός είναι πιο σημαντικός από ποτέ. Πρέπει να εμπνέει, να προσφέρει διαφυγή, να αντικατοπτρίζει, να προκαλεί αλλαγές και να δίνει ελπίδα. Είμαστε ενθουσιασμένοι που ερχόμαστε στην Ελλάδα και ελπίζουμε ότι το θέατρό μας θα έχει απήχηση, έστω και μικρή, στο κοινό. Όταν είχαμε ξαναβρεθεί στην Αθήνα με την Οδύσσεια, ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία όχι μόνο γιατί ο Όμηρος επέστρεφε στην πατρίδα του, αλλά γιατί το κοινό συμμετείχε, ήταν ενθουσιώδες, γεμάτο ενέργεια και καλλιτεχνική δημιουργικότητα. Αυτό μας ενέπνευσε. Ο κόσμος εκτιμά το θέατρο και τα πολιτιστικά δρώμενα, δεν τα έχουν ως δεδομένα. Ανυπομονούμε λοιπόν να φέρουμε το νέο μας έργο στην πόλη, να ξαναδούμε τους φίλους που κάναμε και να ξαναμοιραστούμε την παράστασή μας με ένα τόσο υπέροχο κοινό.

Η παράσταση Translunar Paradise ανεβαίνει στο πλαίσιο του Bob Festival την Τετάρτη 2 Μαΐου, στο Bios.