Μετά τους πολύ πετυχημένους Αστερισμούς, ο Μάκης Παπαδημητρίου καταπιάνεται με ένα ακόμα έργο του «τρομερού παιδιού» του βρετανικού θεάτρου, Nick Payne.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο George είναι ένας περιβαλλοντολόγος, εμμονικός με την υπερθέρμανση του πλανήτη που έχει απορροφηθεί τόσο με την οικολογική καταστροφή και το έργο διάσωσής της, που παραμελεί την οικογένειά του και κινδυνεύει να τη χάσει.
Η Fiona είναι η γυναίκα του, μια καθηγήτρια, κουρασμένη από την καθημερινότητα που ανακαλύπτει ότι η κόρη της πέφτει θύμα εκφοβισμού (bullying).
Η Anna είναι η κόρη τους, ένα υπέρβαρο έφηβο κορίτσι, θύμα bullying στο σχολείο της, που αντιδρά στον εκφοβισμό κι αποβάλλεται για δύο εβδομάδες.
O Teri είναι ο μικρός αδερφός του George, ένας περιπλανώμενος ‘άσωτος υιός’, ο μόνος άνθρωπος, ωστόσο, που δείχνει αληθινό ενδιαφέρον για το θλιμμένο κορίτσι.
Αυτά τα 4 πρόσωπα είναι οι πρωταγωνιστές της «ακατάστατης», αξιαγάπητης κωμωδίας που θέτει πολλά ερωτήματα και βάζει στο μικροσκόπιο την πάλη με την ερώτηση για το αν η δική μας ζωή αξίζει περισσότερο από κάποια άλλη για να διασωθεί ή όχι.
Το «Αν υπάρχει, δεν το ‘χω βρει ακόμα» είναι ένα αστείο, τρυφερό, συγκινητικό, καυστικό και αφοπλιστικά ειλικρινές έργο για μια σύγχρονη οικογένεια που προσπαθεί να γίνει και πάλι… οικογένεια και να επιβιώσει.
Ο Nick Payne, γνωστός για τη γεμάτη συναίσθημα γραφή, τους εύγλωττα ελλειπτικούς διαλόγους και την αιχμηρή συμπόνια του, έχει την καταπληκτική ικανότητά να «μπλέκει» τον μικρόκοσμο με το σύμπαν, φέρνοντας στο φως πώς η κατάσταση του πλανήτη και η κατάσταση μιας οικογένειας αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και καθορίζουν η μία την άλλη.
6 Απαντήσεις
25/10
ΘΕΛΩ ΝΑ ΔΩ ΤΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Ενδιαφέρουσα παράσταση. Μακάρι να κερδίσω!
Ο Κος Παπαδημητρίου πάντα πολύ καλές παραστάσεις!!!!!!!!!!!
Μια πρόσκληση παρακαλώ!!!!!!!!
Τρυφερό, ευαίσθητο, ειλικρινές έργο, ήπιων τόνων, με λιτές ερνημείες, που περνά πολλά μηνύματα για το περιβάλλον για τα προβλήματα μιας οικογένειας.
Μου άρεσε ιδιαίτερα η εναλλαγή σκηνικών, που γινόταν και με τη βοήθεια των ηθοποιών, αφού είχε πολλές σκηνές μικρής διάρκειας, χωρίς να κουράζουν τον θεατή, με ανάλογο φωτισμό, μουσική και την κατάλληλη κίνηση και βηματισμούς των ηθοποιών.
Αν είχαν και ατομικά μικρόφωνα οι ηθοποιοί, η ακουστική θα ήταν πολύ καλύτερη, δυστυχώς ακούγονταν συχνά τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν έξω στο δρόμο, αφού είναι τόσο κεντρικό το θέατρο.
Ευχαριστώ θερμά elculture για την πρόσκληση!
Ωραία παράσταση με αρκετές σκηνές γέλιου. Καλές ερμηνείες πολλές εναλλαγές στα σκηνικά