Η παιδοκτόνος, η απατημένη σύζυγος, η βάρβαρη… Τίποτα από αυτά. Γυναίκα; «Μήτε γυναίκα. Μήτε άνδρας.» Στην αναζήτηση της δικής της ταυτότητας. Μήδεια. Μια πορεία διαγραφής του άλλου, μια πορεία αυτοπροσδιορισμού, χωρίς τον άλλον. Μια πορεία προς τη δική της κάθαρση. Μέσα στην έκσταση του Έρωτα απώλεσε την ταυτότητά της: «Ιάσων: Τι ήσουν πριν από Εμένα Γυναίκα – Μήδεια: Η Μήδεια». Μέσα στην έκσταση του έρωτα θα θανατώσει τα παιδιά της, και αυτό είναι η δική της πράξη επιστροφής στον εαυτό της.
Το Διεθνές Εργαστήριο Έρευνας Παραστατικών Τεχνών- Alma Kalma παρουσιάζει σε μια ριζοσπαστική παραστατική μορφή την εργασία πάνω στο μύθο της Μήδειας με αφορμή το κείμενο του Heiner Müller «Μήδειας Υλικό», σε συμπλοκή με το ποίημα «Cascando» του Samuel Beckett.
Προσεγγίζοντας το έργο με την αισθητική γλώσσα του Εργαστηρίου, η Μήδεια μορφώνεται μέσα από τις σωματικές δράσεις (physical actions) όπου αποτυπώνονται με ακραία σωματικότητα τα βιώματα του περφόρμερ έτσι όπως προέκυψαν με αφορμή το κείμενο, ή καλύτερα με αφορμή λέξεις του κειμένου. Με εργαλεία τη μέθοδο της Βιο-δυναμικής και του Παριστάμενου Ποιητικού Λόγου, που κοινωνούν μεταξύ τους, οι σωματικές δράσεις εξελίχθηκαν και οργανώθηκαν στη δομή με την οποία θα παρουσιαστούν στην επικείμενη παράσταση.
Η Μήδεια πορεύεται μέσα από την εσωτερική διαδρομή του ψυχισμού του περφόρμερ και εκτονώνεται κάθε φορά, ξανά και ξανά, σε μια αιώρηση μεταξύ στάσης και φυγής, μεταξύ πτώσης και ανάτασης, μεταξύ εαυτού και Άλλου, λαμβάνοντας απόλαυση μέσα από αυτό που επαναλαμβάνεται, μέσα από «αυτό» που δεν παύει να επιστρέφει (Lust). Η δράση πλαισιώνεται από εικαστικά και ηχητικά τοπία με τις οποίες εισάγεται ο θεατής σταδιακά στον χώρο δράσης ωσάν ένα είδος μυσταγωγίας προς την επιτέλεση της τραγωδίας για να ακολουθήσει τη δική του πορεία προς την κάθαρση.
Το Διεθνές Εργαστήριο Έρευνας Παραστατικών Τεχνών – Alma Kalma μέσα από τη μακρόχρονη ερευνητική του πορεία διατέμνει με εμμένεια τις διάφορες παραστατικές μορφές με άξονα το σώμα, όχι μόνο το βιολογικό, αλλά και αυτό που ο καθένας από εμάς έχει ως τέτοιο, το συμβολικό σώμα, την ασυνείδητη εικόνα του, το ιδιόσωμά του. Η παραστασιακή δομή έχει πάντα μια αναφορική στον αρχαίο ποιητικό λόγο της τραγωδίας. Διότι η «στρέβλωση» του σώματος, η διατήρηση της ζωής της δράσης στο «εδώ-και-τώρα» αποτελεί μια ηρακλείτεια μάχη του περφόρμερ απέναντι στο κοινότροπο, στο καθημερινό, στο ψεύτικο, στο γενικό. Είναι η μάχη με το ποίημα που θα παρασταθεί ως εσωτερικότητα σε ενεστώτα χρόνο. Είναι το ποιητικό συμβάν ή αλλιώς η αναγκαιότητα της «φωτιάς» ως μια φαινομενολογία της δημιουργίας. Είναι η «φωτιά» που λέγεται ορμή για ζωή ή αλλιώς Έρωτας, ακόμη και αν κοινωνεί με το είναι – προς – θάνατο. Για εμάς ο περφόρμερ είναι ποιητής και ποίημα στον ίδιο χρόνο.
Για τον θεατή, μάρτυρα της δημιουργίας, είναι μια performance που δεν τον αφήνει σε «εφησυχασμό».
