«Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα και…+»

Η θρησκεία ασκούσε πάντοτε μια διπλή πολιτισμική και θεσμική ηγεμονία στην τέχνη.  Ο έλεγχος της στον καλλιτέχνη ήταν εξωτερικός και εσωτερικός, όμως η πολιτισμική επιρροή της θρησκείας υπερέβαινε τα όρια  μιας απλής κυριαρχίας. Για αιώνες πολλούς έδινε το κίνητρο, ενώ στην θεραπαινίδα της προμήθευε υλικό καθολικά κατανοητό (Biblia pauperorum) χαράζοντας ταυτόχρονα το δρόμο για την υψηλή αποστολή της τέχνης. Στη βιομηχανική και τη μοντέρνα εποχή, ο Θεός της τέχνης αλλάζει. Η βιομηχανία και το αστικό περιβάλλον θα αντικαταστήσουν το ρόλο της Φύσης στην τέχνη, ο πυρήνας τους που είναι ο άνθρωπος και το πνεύμα του, θα γίνουν η ομοούσια και αδιαίρετη τριάδα της σύγχρονης τέχνης. 

Η φιλοσοφία διακαώς θα αρχίσει να διαμορφώνει την τύχη της τέχνης και φυσικά, η ηθική θα έχει κι αυτή ένα κρίσιμο και σημαντικό ρόλο στην πορεία της προσπαθώντας να αναπληρώσουν το κενό της «Θεϊκής εγκατάλειψης».Ο απόηχος της μάχης τους ακούγεται στη διαμάχη του Νίτσε με τον Σίλερ, ενώ από δίπλα ο Μπωντλέρ εξυμνεί τον «ανήθικο» καλλιτέχνη.

Στις μέρες μας που τυπικά πλέον η μοντέρνα εποχή βρίσκεται πίσω μας, η επιρροή μιας ή πολλών θεϊκών οντοτήτων στην τέχνη δείχνει να έχει τελειώσει. Τουλάχιστον αν αφουγκραστούμε τα σοφά και δυσνόητα λόγια των ημίθεων του μετά-μοντερνισμού, που προβάλλουν την αξίωση της πλήρους αυτονομίας της αισθητικής (μιας και η προφητεία του Νίτσε ότι ο Θεός εγκατέλειψε την Τέχνη έχει εκπληρωθεί) αυτή είναι η προϋπόθεση που θα στηρίξει τη σχέση της τέχνης με τη ζωή. Ένα αίτημα της μοντέρνας εποχής διατυπωμένο διαφορετικά. Γιατί στην αιώνια αντίθεση τέχνης και ζωής η μετά-μοντέρνα εποχή θα εστιάσει το ενδιαφέρον της στην «εσωτερική» απελευθέρωση της τέχνης, που είναι κάτι σαν τη χειραφέτησή της από την ιστορία και το σπουδαιότερο τη χειραφέτηση που θα οδηγήσει στην κατάργηση των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στο αισθητικά «Υψηλό» και το αισθητικά «Χαμηλό». Την τέχνη χωρίς το στίγμα του ελιτισμού, την τέχνη που έχει απελευθερωθεί από τις πολιτισμικές και κοινωνικές ελίτ.

Στην έκθεση συμμετέχουν 8 καλλιτέχνες που διατυπώνουν ο καθένας με το δικό του εικαστικό λεξιλόγιο τη στάση τους απέναντι  σε ένα από τα 7 θανάσιμα αμαρτήματα που έχουν επιλέξει. Ο όγδοος από αυτός έχει μια διαφορετική αποστολή. Τη διαπραγμάτευση της αποτίναξης ή της απελευθέρωσης από την αμαρτία. Θεσμικά και ηθικά. Όλοι οι καλλιτέχνες είναι απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Δύο από αυτούς ο Μ. Βενετόπουλος και ο Λ. Ψυρράκης είναι επίκουροι καθηγητές στη σχολή, οι Φίλιππος Γκούτζος, Λάουρα Ράπτη, και Κατερίνα Κατσούρα, αποφοίτησαν μερικά χρόνια πριν, ενώ οι Μαρία Συμεωνίδου, Κώστας Ανδριάς και Μάριος Φούρναρης τις δύο πρόσφατες ακαδημαϊκές χρόνιες. Η προετοιμασία της έκθεσης ξεκίνησε πολλούς μήνες πριν με συναντήσεις, συζητήσεις, προτάσεις και προσχέδια για το συγκεκριμένο θέμα. Το συντονισμό είχε ο κριτικός τέχνης Χαρ. Σαββόπουλος