Το «Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη, σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη, φιλοξενείται πλέον σε νέο χώρο-μα και πάλι σημειολογικά φορτισμένο, που υπογραμμίζει ό,τι και το εμβληματικό έργο: τα λάθη, τα πάθη και τα όνειρα του Νεοέλληνα να πιάσει την «καλή». Πρόκειται για το Χαλκιάς Παλλάς, το κέντρο διασκέδασης της οικογένειας του δεξιοτέχνη του κλαρίνου Πετρολούκα Χαλκιά, όπου χρόνια τώρα κλείνουν ραντεβού για τα γλέντια τους πολλοί σύλλογοι, κυρίως Ηπειρωτών.
Εκεί, λοιπόν, τα τραπέζια στρώθηκαν, με τις προβλεπόμενες αποστάσεις, οι σερβιτόροι είναι έτοιμοι να σας σερβίρουν ποτό με το απαραίτητο ξηροκάρπι και ο Κόλιας (Θοδωρής Σκυφτούλης) με τον Φώντα (Ντίνος Ποντικόπουλος) να στήσουν το «Τάβλι» για μια νέα παρτίδα.
Ο Θοδωρής Σκυφτούλης γράφει στο ελc για την παράσταση το «Τάβλι» από την αρχή του πρώτου «παιχνιδιού» έως σήμερα:
«Το Τάβλι του Δ. Κεχαΐδη ξεκίνησε ως ιδέα να παιχτεί στα καφενεία του Αγρινίου με αφορμή τον θείο μου που ήταν αλκοολικός και πέθανε μέσα σ’ αυτά, αλλά και επειδή τα καφενεία στην επαρχία έχουν ζωή και μια σκληρή αυθεντικότητα.
Τα έχω ζήσει τα καφενεία από μικρός και πάντα με μάγευε ο κόσμος τους. Είχες μια αίσθηση ελευθερίας και παράλληλα τίποτα δεν ήταν σίγουρο για το τι μπορούσε να συμβεί την επόμενη στιγμή. Έτσι και εμείς μπήκαμε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς το αίσθημα του αφ’ υψηλού. Γίναμε ένα με τους θαμώνες, και αυτό που νιώσαμε ήταν λυτρωτικό γιατί τα πάντα κρέμονταν από μια κλωστή.
Σε κάθε καφενείο δημιουργούνταν και μια ιστορία: Μια τύπισσα, κατά τη διάρκεια της παράστασης, μπήκε λιώμα και μας ρωτούσε τι κάναμε εκεί -την εντάξαμε στην παράσταση. Κάποιος μας κέρασε τσιπούρα ενώ παίζαμε και φώναζε στην υγειά σας μάγκες, ένας άλλος απαιτούσε να παίξουμε με το δικό του τάβλι και άλλα πολλά αυθεντικά γεγονότα που μας έβαλαν στον πυρήνα της δημιουργίας.
Η αίσθηση της μη σκηνικής ασφαλείας ήταν κάτι πρωτόγνωρο και αντιληφθήκαμε πως αυτός είναι και ο πυρήνας της τέχνης μας. Κάτι το οποίο έχουμε αρχίσει να το ξεχνάμε. Έχουμε συνηθίσει όλοι σε μια ασφαλή απόσταση. Και ο θεατής, αλλά και εμείς έχουμε εγκλωβιστεί σ’ ένα φοβικό θεατρικό περιβάλλον που τείνει να αποστειρώσει τα πάντα. Αυτό συνέβη όταν ήρθαμε στην πρωτεύουσα.
Ήρθε η Αθήνα και τα Εξάρχεια. Πρώτα παίξαμε σ’ ένα καφενείο στην πλατεία Εξαρχείων και μετά στο ιστορικό καφενείο «Η Μουριά». Προσπαθήσαμε να βρούμε και στην πρωτεύουσα μια περιοχή όπου τα πράγματα να είναι ρευστά και το πετύχαμε με έναν άλλο τρόπο: Συμμορίες να τσακώνονται έξω από το καφενείο και να σταματάνε στη θέα μιας παράστασης, διμοιρία των ΜΑΤ να περνάει ως φόντο στην παράστασή μας…
Και τώρα βρισκόμαστε σ’ έναν καινούριο χώρο. Και αυτός με πολλή δύναμη και με ιστορία, το Χαλκιάς Παλλάς στην πλατεία Καραϊσκάκη, εκεί που ηχούν τα κλαρίνα αλλά και διάφορες ζωές που έχουν μεθύσει, χορέψει, ξοδέψει. Υπάρχει αγωνία για το πώς θα αντιδράσει ο κόσμος μετά την πανδημία σε έναν χώρο κατ’ εξοχήν ζεστό και με πρόθεση να έρθουν κοντά άγνωστοι μεταξύ τους, να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι, να πιουν.
Σίγουρα έχει μια μεγαλύτερη δυσκολία, καθώς ο χώρος είναι ένα κέντρο διασκέδασης και όχι μια φωλιά, όπως τα καφενεία, αλλά εκεί είναι κι ένα στοίχημα. Η παράσταση έτσι όπως έχει δημιουργηθεί θα μπορούσε να παίζεται παντού, με τον ίδιο πυρετό.»
Λίγα λόγια για την υπόθεση
Ο δαιμόνιος Φώντας προσπαθεί να πείσει τον λαχειοπώλη Κόλια να βάλουν μπροστά μια μεγάλη δουλειά για να πιάσουν επιτέλους την καλή. Καταστρώνουν τα σχέδιά τους, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή, μα εύκολα ολισθαίνουν στην ψευδαίσθηση και την ονειροπόληση.
Το σχέδιό τους είναι ουτοπικό, ανεδαφικό, απαράδεκτα εξωφρενικό. Όπως όλα τα μεγάλα σχέδια. Και το πιστεύουν. Ή θέλουν να το πιστέψουν για να αισθανθούν την ανάταση που τους βγάζει έξω από τη μιζέρια του μέσου όρου. Έξω από την ηττοπάθεια και την παραδοχή ότι η ζωή θα είναι πάντα αυτή. Πάντα τέτοια.
… για την παράσταση
Η Ομάδα Roswitha μεταφέρει το έργο από την αθηναϊκή αυλή του ’72 σ’ ένα κέντρο διασκέδασης της Αθήνας του 2021. Δύο ηθοποιοί, ο Ντίνος Ποντικόπουλος και ο Θοδωρής Σκυφτούλης, αρχίζουν να ξετυλίγουν την ιστορία του Φώντα και του Κόλια και φέρνουν το έργο του ’70 ανάμεσα μας, δίπλα μας.
Με κύριο όχημα την κωμωδία, οι ήρωες ψευτοκουβεντιάζουν, παθιάζονται, αστειεύονται, καταστρώνουν μια μεγάλη δουλειά, πιάνονται στα χέρια. Το «Τάβλι» είναι ένα έργο γεμάτο χιούμορ και πίκρα για την ελληνική κοινωνία, την ιστορία της, τις παθογένειες και τις αγκυλώσεις της, την προσπάθεια του Νεοέλληνα να μείνει μέσα στο παιχνίδι.
Σκηνοθετικό σημείωμα
Καθώς οι καιροί δεν επιτρέπουν το συνωστισμό, μετακινούμαστε σε μεγαλύτερο χώρο. Θέλοντας όμως να διατηρήσουμε την αύρα της κοινής μνήμης, το λαϊκό πεδίο που ενώνει εμάς με τους ήρωες του ’70 μπαίνουμε στο κέντρο διασκέδασης Χαλκιάς Παλλάς. Θεωρούμε πως ένα κέντρο διασκέδασης είναι από μόνο του ως χώρος, φορτισμένος σημειολογικά. Κουβαλάει την ιστορία μας, τις συμπεριφορές και τις ροπές του Νεοέλληνα, λάθη και πάθη και θέτει ερωτήματα για τη συνέχεια. Σε έναν τέτοιο χώρο τοποθετούνται οι ήρωες του ’70 και μας κοιτούν φλεγόμενοι, έξω φρενών, παλεύοντας να βρουν διέξοδο, να μη μείνουν απέξω, να πιάσουν την καλή. Δανάη Σπηλιώτη
Το «Τάβλι» του Δ. Κεχαΐδη | Ομάδα Roswitha | Χαλκιάς Παλλάς -έως 20 Δεκεμβρίου | Κάθε Δευτέρα στις 21:00
Σκηνοθεσία: Δανάη Σπηλιώτη
Παίζουν: Ντίνος Ποντικόπουλος, Θοδωρής Σκυφτούλης
Κοστούμια: Αριστοτέλης Καρανάνος, Αλεξάνδρα Σιάφκου
Φωτογραφίες: Αντώνης Μίκροβας
Σχεδιασμός αφίσας, flyer/ teaser παράστασης: Αντώνης Μίκροβας
Διάρκεια: 70’
Πού: Χαλκιάς Παλλάς, Ψαρών 4, Πλατεία Καραϊσκάκη, Αθήνα
Πότε: Από 22 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα στις 21:00
Εισιτήρια: 12 € (κανονικό), 8 € (φοιτητικό/ ανέργων)
Προπώληση: ticketservices.gr
Η παράσταση είναι αποκλειστικά για ενήλικες.
Ο χώρος λειτουργεί ως «αμιγής», σύμφωνα με τις ισχύουσες υγειονομικές διατάξεις. Για την είσοδο του κοινού στην εκδήλωση απαιτείται η επίδειξη έγκυρου πιστοποιητικού εμβολιασμού ή πιστοποιητικού νόσησης. Η είσοδος γίνεται με τη χρήση της μάσκας και με την τήρηση των αποστάσεων τόσο κατά την προσέλευση όσο και κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων. Σε κάθε περίπτωση επίδειξης επίσημου εγγράφου, θα διενεργείται παράλληλος έλεγχος ταυτοπροσωπίας του κατόχου.
