Τα θεατρικά βιβλία έχουν τους λάτρεις τους. Εκείνους που άσχετα αν θα παρακολουθήσουν μια παράσταση βασισμένη σε αυτά ή όχι, τα επιζητούν και τα απολαμβάνουν με το προσωπικό «σκηνοθετικό» τους βλέμμα.
Πρόσφατα, ξεχωρίσαμε δύο τέτοια βιβλία που κυκλοφορούν από την Κάπα Εκδοτική. Καλαίσθητες, κομψές εκδόσεις, προσεγμένες σε κάθε τους λεπτομέρεια.
Μακριά από παιδιά – Γιωργής Τσουρής
Το έργο «Μακριά από Παιδιά», μαζί με τα «170 τετραγωνικά» και τον «Χαρτοπόλεμο», αποτελεί το κλείσιμο της δραματικής τριλογίας γύρω από τη θεματική «πατρική εστία-οικογένεια» στην Ελλάδα του σήμερα.
Είναι μια ιστορία για τα παιδιά που δεν έγιναν γονείς και για τους γονείς που παρέμειναν για πάντα παιδιά. Μια ιστορία για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο, που μια μοιραία μέρα «συναντάει» τα όρια της ύπαρξής του.
Ο πόνος ενώνει καμιά φορά τους ανθρώπους. Καμιά φορά τους χωρίζει για πάντα. Ο πόνος είναι γέννα. Δεν ξέρεις ποτέ τι θα φέρει στο φως. Ωστόσο, υπάρχει ελπίδα. Η ελπίδα είναι γυναίκα, είναι το αγέννητο παιδί μας, είναι το αύριο που εγκυμονεί το φως.
Η Ειρήνη Μουντράκη, μεταξύ άλλων, αναφέρει στο Επίμετρο «(…) Και εδώ το χιούμορ, καυστικό, σχεδόν βιτριολικό ανά στιγμές, επιζητά να ισορροπήσει η καταστροφή με την ελπίδα, η χαρά με τη λύπη. Καθοριστική είναι και η συμβολή της ατμόσφαιρας του κειμένου, που ακροβατεί μεταξύ τραγωδίας, μαύρης κωμωδίας και θρίλερ».
Τα πράγματα που παίρνεις μαζί – Ανδρέας Φλουράκης
Το νέο θεατρικό έργο του Ανδρέα Φλουράκη με τίτλο «Τα πράγματα που παίρνεις μαζί» το οποίο και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει ήδη παρουσιαστεί στο Λονδίνο και στη Ρώμη.
Τα πράγματα που παίρνεις μαζί είναι ένα πολυφωνικό έργο για τη μετανάστευση, γραμμένο με τον ιδιαίτερο τρόπο του Ανδρέα Φλουράκη.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Τσατσούλης στο επίμετρο της έκδοσης:
«Τα πράγματα που παίρνεις μαζί σπάζουν τη μονοτονία, την ανωνυμία, ενώ ταυτόχρονα δείχνουν τη διαφορετικότητα του κάθε ατόμου, τη μοναδικότητά του, πέρα από εθνικές ή πολιτισμικές ταυτότητες. Πέρα από τους αντωνυμικούς δείκτες του “εμείς” ή του “άλλοι”, διεκδικώντας έστω για λίγο το αυτεξούσιο, πολυμορφικό εγώ, διαμορφωμένο από τις δικές του αναμνήσεις».
Ο συγγραφέας το αφιερώνει στους πρόσφυγες, στους μετανάστες και σε όλους όσοι ψάχνουν μια καλύτερη πατρίδα.
