Aκούς τους παίκτες των ριάλιτι ή τους επαγγελματίες αθλητές να λένε, ότι στην επόμενη δοκιμασία τους ή στον επόμενο αγώνα τους, πρέπει να δώσουν το εκατό τοις εκατό τους. Άλλοι βάζουν και παραπάνω για έμφαση, εκατόν δέκα ή και χίλια τοις εκατό. Αν δούμε τη ζωή ως μια μεγάλης διαρκείας αθλητική διοργάνωση ή ριάλιτι, γεμάτη επιμέρους δοκιμασίες και αγώνες, πρέπει ή δεν πρέπει να δίνουμε ό,τι καλύτερο έχουμε;
Σχεδόν αυτόματα σου βγαίνει να πεις ότι πρέπει, πρέπει φυσικά, ή ότι εν πάση περιπτώσει είναι επιθυμητό φυσικά, είναι σωστό φυσικά. Είναι όμως; Αν δίνεις όντως το εκατό τοις εκατό σου και μετά αποτυγχάνεις, τότε τι; Δεν θα σημαίνει ότι ήσουν λίγος, ότι δεν ήσουν αρκετός; Θα νιώσεις καλύτερα επειδή έκανες ό,τι μπορούσες; Τι λέει για σένα ότι δεν μπορείς να σου καταλογίσεις ελαττωμένο ζήλο, μειωμένη προσπάθεια ή σκέτη τεμπελιά; Πού βρίσκεσαι σε επίπεδο αυτογνωσίας, όταν δεν έχεις μεν να σου προσάψεις κάτι, αλλά και πάλι δεν τα κατάφερες; Δεν φταίω εγώ, τόσος ήμουν; Μα αυτό δεν είναι το μεγαλύτερο φταίξιμο απ’ όλα; Πώς μπορείς να ζήσεις με το αποδεδειγμένο πια γεγονός ότι ήσουν τόσος; Τι είδους συμφιλίωση είναι αυτή; Ψευτοσυμφιλίωση θα είναι. Θα λες ότι έλυσες τα θέματά σου, αλλά στην πραγματικότητα θα έχεις εγκαταστήσει μέσα σου την μεγαλύτερη ματαίωση, μια ματαίωση πυρηνική, τη ματαίωση του ότι έφτασες στα όρια σου, αλλά τα όρια σου ήταν περιορισμένα, το μέγεθός σου ήταν περιορισμένο.
Αντίθετα, αν δεν δίνεις ποτέ το 100%, αν δίνεις ογδόντα, εβδομήντα ή εξήντα ένα τοις εκατό, σου μένουν μετά ένα σωρό συγκριτικά πλεονεκτήματα. Καταρχάς, στο ενδεχόμενο που κάτι πετύχεις, έχεις να λες, πόσο μεγάλος είμαι, αρκεί η ήσσων προσπάθειά μου και τα βγάζω πέρα. Αλλά το ακόμη σημαντικότερο είναι ότι στο ενδεχόμενο που δεν πετύχεις, τότε δεν φταις εσύ δομικά, δεν ματαιώνεσαι συνολικά ως προσωπικότητα, δεν κρίνεσαι συνολικά λίγος. Σου καταλογίζεις απλούστατα τεμπελιά, ή παραίτηση, ή δειλία, ή αυτοκαταστροφικότητα. Αυτό φταίει: ότι δεν προσπάθησες αρκετά, ότι δεν πίεσες τον εαυτό σου όσο έπρεπε, ότι δεν τα έδωσες όλα.
Αλήθεια τι προτιμάς να είσαι; Κάποιος που θα μπορούσε να κάνει κάτι αν προσπαθούσε κι άλλο, ή κάποιος που προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε, αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι; Σε αυτό το είκοσι, τριάντα ή τριάντα εννιά τοις εκατό που δεν έδωσες, κατοικούν όλες οι υποσχέσεις που δεν εκπλήρωσες ποτέ, όλες οι αναξιοποίητες και μαζί αδιάψευστες απ΄τον έλεγχο της πραγματικότητας δυνατότητές σου. Είναι ακριβώς αυτό το υπολειπόμενο ποσοστό που μένει μέσα σου σαν άσβεστο φως. Είναι ακριβώς αυτό το υπολειπόμενο ποσοστό που θα σε παρηγορεί για πάντα, ψιθυρίζοντας σου στο αυτί ότι εσύ αν ήθελες μπορούσες.
Για αυτό πάντα να τεμπελιάζεις. Να λες, εγώ μωρέ; Εγώ αν έστρωνα κώλο κάτω και αφοσιωνόμουν, δεν μπορείς να φανταστείς πού θα ‘φτανα, δεν μπορείς να φανταστείς τι potential είχα. Εγώ μωρέ; Εγώ είχα θέματα και μου έκανα σαμποτάζ. Εγώ, αν δεν έβαζα τρικλοποδιές στον εαυτό μου, αν αγαπούσα τον εαυτό μου, θα μπορούσα πραγματικά να φτιάξω κάτι ωραίο, στέρεο και δυνατό, αντί να με φάνε οι ευκολίες και όσα θα πάρει για πάντα ο αέρας. Εγώ ρε, αν δεν ήμουν φυγόπονο κοπρόσκυλο, θα είχα έργο πίσω μου. Κανείς δεν μπορεί να μου στερήσει το 20, το 30, το 39%, πάνω στο οποίο θα άλλαζα πίστα. Εκεί βρίσκεται το κρυμμένο μεγαλείο μου, εκεί. Εσείς οι κατοστάρηδες, που κοιτάζεστε στον καθρέφτη και λέτε έκανα τουλάχιστον ό,τι μπορούσα, ζήστε με το ότι αυτό που μπορούσατε δεν ήταν αρκετό.
Ποτέ μην τα δίνεις όλα στα επαγγελματικά και στα δημιουργικά. Έχε να σου διηγείσαι τη μεγαλύτερη παραμύθα. Τα διαπροσωπικά όμως είναι αλλιώς. Γιατί εκεί, και όλα να τα δίνεις και να τρως τα μούτρα σου, πάντα αξίζει τον κόπο, πάντα αξίζει τον πόνο. Γιατί εκεί, και λίγος να κρίνεσαι, μπορεί να μανιπουλάρεις τη ματαίωση, ρίχνοντάς το στον άλλο ή στο μεταξύ σας. Γιατί εκεί μπορείς να βρεις δικαιολογίες, εκεί μπορείς να πετάξεις την μπάλα αλλού, εκεί μπορείς να πεις δεν φταίω εγώ, φταίει των σχέσεων το ρακούν. Γιατί εκεί δεν έχει νόημα να κρατιέσαι για να μην πληγωθείς. Γιατί εκεί, ό,τι και να κάνεις, όσο ποσοστό κι αν δίνεις, πάντα θα πληγώνεσαι, δεν γίνεται αλλιώς. Η ζωή δεν είναι η εποχή, το ριάλιτι, η διοργάνωση που δεν πληγώνεσαι. Ο θάνατος είναι. Πληγώνεσαι άρα υπάρχεις.
–
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: ©Florian Schmetz, Unsplash
