Συχνά αναρωτιέμαι για την ακρίβεια της περιγραφής ενός εικονογραφημένου βιβλίου ως παιδικού και την προσθήκη του σε κατηγορία αντίστοιχης θεματικής. Ειδικά όταν στα χέρια κρατώ βιβλία άξια να βρεθούν ανάμεσα σε ενήλικα δάκτυλα, σε βλέμματα που διψούν για ομορφιά, αναζητούν μια παιδική θύμηση αθωότητας και νοσταλγίας.
Ένα μικρό κορίτσι, το σπίτι της γιαγιάς και του παππού, μεσημεριανό καλοκαίρι. Πόσες εικόνες γνώριμες, οικείες.
Το κορίτσι είναι ευτυχισμένο. Με μία φέτα καρπούζι στο χέρι και τη θάλασσα να σε δροσίζει, όλα είναι πιο νόστιμα, πιο όμορφα, πιο υποφερτά. Εκτός από τα μεσημέρια. Τα μεσημέρια πάνε μαζί με το βασανιστικό μαρτύριο του ύπνου. Μοναδική διέξοδος η συντροφιά της με το αγόρι με το ψάθινο καπέλο. Ένα αγόρι ξεχωριστό που κάθε φορά που το ανταμώνει η ζωή της χρωματίζεται. Η ηρεμία και η ζεστασιά του αγοριού συχνά θα την αποκοιμίσουν. Άλλες πάλι φορές, η ζωντάνια και η εγγύτητά του την παίρνουν από το χέρι και τη σεργιανάνε στα μονοπάτια του νησιού της γιαγιάς. Σε μια από αυτές τις μεσημεριανές αποδράσεις θα φθάσουν στο εργαστήρι ενός ζωγράφου με μοναδική του έννοια να αποτυπώσει την τέλεια εικόνα του καλοκαιριού, να αιχμαλωτίσει στον καμβά του το χρώμα του καλοκαιριού.
Αυτή την πορεία αναζήτησης ακολουθεί το κορίτσι και το αγόρι, αλλά και εμείς στις επόμενες σελίδες του βιβλίου. Ένα πιάτο με ζυμωτό ψωμί, ελιές, ντομάτες και κάπαρη, το πορτοκαλοκίτρινο χρώμα του ήλιου πάνω στους ασβεστωμένους τοίχους, ένα καΐκι με το λευκό του πανί να σχίζει το απέραντο μπλε του Αιγαίου, τα κίτρινα στάχυα μέσα στην κάψα του θέρους, ένα κορίτσι με το κατακόκκινό του φόρεμα ξαπλωμένο στην ακρογιαλιά, ο ήχος των τζιτζικιών, ένα πιάτο σύκα.
Η Μαρία Ανδρικοπούλου εμπνεόμενη από το έργο Το ψάθινο καπέλο του Νικόλαου Λύτρα (έργο ζωγραφισμένο το 1925 που μπορεί κανείς να θαυμάσει στην Εθνική Πινακοθήκη) συνθέτει μια μικρή ιστορία καλοκαιρινής ονειροπόλησης.
Λιτό κείμενο και διανθισμένο με τις εικόνες του Βασίλη Κουτσογιάννη, συνθέτει μια αφήγηση παραστατική και ολοζώντανη. Εικόνες με αφετηρία έργα του Λύτρα, γνωστού για τα φωτεινά τοπία του, το παχύρευστο χρώμα και τις πλατιές πινελιές του, πρωτοπόρος του εξπρεσιονισμού. «Κρυμμένα» έργα του μπορεί κανείς να διακρίνει μέσα στις σελίδες του βιβλίου και τις εικόνες του Βασίλη Κουτσογιάννη όπως τα: Βάρκα με πανί, Θαλασσογραφία, Χωράφι με στάχυα, Το γαϊδουράκι και Ηλιοθεραπεία.
Ένα κομψοτέχνημα εικόνας που καταφέρνει να αιχμαλωτίσει το ελληνικό καλοκαίρι, τα φλογισμένα κίτρινα από τα ξερά χόρτα, η κίτρινη ψάθα, τα γαλάζια και τα ιώδη, σε πλήρη συνομιλία με τα λευκά χαμηλά νησιώτικα σπίτια. Ένα ιδεόγραμμα του ελληνικού καλοκαιριού σε ένα ελληνικό νησί στο Αιγαίο. Ίσως πρόκειται για την Τήνο, από όπου καταγόταν ο ζωγράφος, ίσως και όχι. Δεν έχει καμία σημασία. Πρωταγωνιστής η νοσταλγική εικόνα ενός ελληνικού καλοκαιριού που μπορεί να έχει τη δύναμη να μας ταξιδέψει όλους τους χειμώνες.
Η Μαρία Ανδρικοπούλου χέρι χέρι με τον Βασίλη Κουτσογιάννη δημιουργούν το απόλυτο καλοκαιρινό εικονογραφημένο αφήγημα, μια ιστορία περιδιάβαση σε αυγουστιάτικα ζεστά μεσημέρια, μια λυρική αποθέωση του χρώματος του ελληνικού καλοκαιριού.
Το βιβλίο Το χρώμα του καλοκαιριού κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο
