Οι περισσότεροι άνθρωποι στα Μεσαιωνικά χρόνια δεν είχαν ποτέ γιατρό. Η σοφή γυναίκα εξειδικευμένη στη χρήση βοτάνων, τον Ιερέα ή τον μοναχό ήταν οι άνθρωποι που προσέφεραν τις θεραπείες
Οι θεραπείες προσφέρονταν με μαγικές πέτρες, και γοητείες, η θρησκεία πάλι χρησιμοποιούσε τα φυτικά φάρμακα, ενώ οι μοναχοί φιλοξενούσαν τους αρρώστους και τους θανάτους.
Η θεραπεία των ανθρώπων ήταν συνδεδεμένη με τη μαγεία, από σοφή γυναίκα (ή σπάνια από άντρα) που είχαν αποκτήσει τις γνώσεις από γενιά σε γενιά. Ωστόσο τον 14ο αιώνα και τον 15ο αυτές οι γυναίκες χαρακτηρίστηκαν ως μάγισσες και δολοφονήθηκαν. Ακόμα και αν οι γιατροί θεράπευαν μόνο πλούσιους.
Οι γιατροί της Ευρώπης μάθαιναν και εμπλούτιζαν τις γνώσεις τους από τους Άραβες και την αρχαία ελληνική Ιατρική. Οι Μεσαιωνικοί γιατροί αγαπούσαν ιδιαίτερα τις θεραπείες με τις βδέλλες, αν και τις περισσότερες φορές προκαλούσαν αιμορραγία και εξάντληση.
Τα ασπράδια αυγού, το παλιό κρασί ήταν ιδανικά για την αντισηψία και την επούλωση των πληγών.
Το βάλσαμο και η ιτιά χρησιμοποιούνταν για την πρόληψη και την αντιμετώπιση πυρετού.
Η λεβάντα, το φασκόμηλο και η μέντα για τα πεπτικά προβλήματα. Η πικραλίδα ήταν χρήσιμη για το ουροποιητικό σύστημα.
Τα πουγκιά από βότανα κρεμασμένα ψηλά στα ταβάνια των σπιτιών έπαιζαν σημαντικό ρόλο για την αντισηψία και την αντιμετώπιση της κακοσμίας στα σπίτια. Μιας και κατά τη διάρκεια των χειμερινών μηνών το μπάνιο ήταν δύσκολο να πραγματοποιηθεί.
Εκτός όμως από τους γιατρούς, τις σοφές γυναίκες και τους μοναχούς οι γυναίκες των νοικοκυριών είχαν ιδιαίτερη σημασία για την υγεία μόνο των ανθρώπων του σπιτιού, μιας και περιορίζονταν οι ικανότητες τους μόνο για το σπιτικό τους!
Ήταν ευθύνη τους η καλλιέργεια φαρμακευτικών φυτών κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, η συγκομιδή τους και η σωστή χρήση τους για την αντιμετώπιση κρυολογημάτων και πυρετών στους ανθρώπους του σπιτιού. Οι άντρες υποτιμούσαν αυτή τη δραστηριότητα αν και την είχαν διδαχτεί και ήταν ικανές να τις αντιμετωπίσουν. Διδάχτηκαν τις θεραπευτικές συνταγές, τις πρώτες βοήθειες και τη χρήση πολλών μπαχαρικών στη μαγειρική, που χρησιμοποιούσαν με τέχνη.
Σημαντικό μέλημα ήταν ή χρήση βοτάνων για τις θεραπείες, η δίαιτα αλλά και η πίστη, τα ιερά λείψανα, τα ειδωλολατρικά παραμύθια και οι τελετές.
Η άποψη ότι οι ασθένειες θεραπεύονται με την πίστη και τις τελετές, έπληξε την Αγγλία με τον Μαύρο θάνατο από το 1348. Οι γιατροί ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την πανδημία, έκαναν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι την ασθένεια την έστειλε ο Θεός ως τιμωρία. Αυτό τους έκανε να προσεύχονται συνεχώς για την προσωπική τους συγχώρεση, να χτυπούν το εαυτό τους και να καθαρίζουν τα σκουπίδια των δρόμων.
Άλλες θεραπείες ήταν το τρύπημα των κρανίων, η αυτοτιμωρία αν και οι αρχαιολόγοι πιστεύουν πως οι αποτελεσματικότερη θεραπεία ήταν αυτή των φαρμακευτικών φυτών. Σίγουρα, οι κλασικοί τρόποι αντιμετώπισης των ασθενειών όπως το θεραπευτικό άγγιγμα, η προσευχή, ο εξορκισμός από τους δαίμονες δεν αποδείχτηκαν τόσο αποτελεσματικές.
Σήμερα τα φαρμακευτικά φυτά εξακολουθούν να επηρεάζουν τις καθημερινές ήπιες θεραπείες και συμμετέχουν στη δημιουργία φαρμακευτικών παρασκευασμάτων.
