Κάθε καλοκαίρι η ίδια κατάπληξη στη θάλασσα.Πώς γίνεται να σε καταπλήσσει κάτι που εκ των προτέρων ξέρεις ότι θα συμβεί, κάτι που συμβαίνει κάθε χρόνο, κάτι για το οποίο γράφεις και ξαναγράφεις κάθε καλοκαίρι; Ίσως γίνεται, επειδή αν κάτι έχει τόση δύναμη ώστε να σε καταπλήσσει, τότε έχει ταυτόχρονα και τη δύναμη να σε κάνει να μην το συνηθίζεις.
Η θάλασσα δεν είναι μια ακόμα δραστηριότητα, δεν είναι ένας ακόμα τρόπος ψυχαγωγίας, δεν είναι μια ακόμη εναλλακτική διαφυγής ανάμεσα σε άλλες. Η θάλασσα είναι ένας άλλος τόπος και ένας άλλος τρόπος. Η θάλασσα είναι μια άλλη διάσταση, μέσα στην οποία μπαίνεις και μετασχηματίζεσαι σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι στην ξηρά. Δεν θα σου συμβεί όταν φτάσεις στην παραλία, δεν θα προλάβει να σου συμβεί αν κάνεις μια γρήγορη βουτιά και βγεις, δεν θα μπορέσει να σου συμβεί αν μείνεις στα ρηχά και υπάρχει κοντά σου κόσμος και φωνές. Για να αρχίσει να σου συμβαίνει, πρέπει να είσαι σχετικά απομονωμένος, να μην ακούς κανένα, να μην ακούς ούτε καν τη δική σου εσωτερική φωνή.
Η θάλασσα είναι μια συνθήκη μοναξιάς, μια συνθήκη σιωπής. Στη θάλασσα δεν υπάρχουν λέξεις. Στη θάλασσα δεν υπάρχουν έννοιες, σημασίες, σπουδαιότητες. Αυτά είναι πράγματα της ξηράς, αυτά είναι πράγματα του κόσμου της ξηράς και του εαυτού της ξηράς. Εδώ δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα, εδώ υπάρχει μόνο το σχεδόν γυμνό σου σώμα, ο σχεδόν γυμνός ουρανός από πάνω σου και η σχεδόν γυμνή θάλασσα ολόγυρά σου. Είστε οι τρεις σας και μόνο. Ούτε καν ο χρόνος δεν είναι παρών. Τον έχεις πετάξει κι αυτόν από πάνω σου, τον έχεις αφήσει στην παραλία μαζί με τα άλλα υπάρχοντά σου, τα ρούχα σου, τα κλειδιά σου, το κινητό σου. Στο βάθος της ματιάς σου, θάλασσα και ουρανός ενώνουν τις γραμμές τους, δημιουργώντας έναν θόλο που σε περιβάλλει και σου εξηγεί ότι εντός του είσαι μόνο ένα σώμα. Ένα σώμα σχεδόν γυμνό από μυαλό.
Από μικρό παιδί, στην ξηρά πασχίζουν να σου γεμίσουν το μυαλό με γνώσεις, πεποιθήσεις, προσδοκίες, φόβους. Τι προσπαθείς να πετύχεις στην ξηρά; Ποιος είναι ο κόσμος της ξηράς, τον οποίο είτε προσπαθείς να κατακτήσεις (αν είσαι ένας από τους λίγους νικητές του παιχνιδιού της ζωής), είτε προσπαθείς να μην σε καταπιεί (αν είσαι ένας από τους πολύ περισσότερους χαμένους); Θα ήταν όλα αλλιώς, αν είχαμε έναν τρόπο να ζούμε στη θάλασσα, να περνούσαμε τη ζωή μας μέσα στη θάλασσα, ως θαλάσσιοι ερημίτες διαρκώς αποσβολωμένοι από το μέγα θαύμα της ύπαρξης. Χωρίς λεφτά, χωρίς συμβολικό κεφάλαιο, χωρίς μάχες για την ύλη, χωρίς μάχες για τα σύμβολα, χωρίς μάχες για καταξίωση, χωρίς μάχες για αποδοχή, χωρίς να προσπαθούμε να κερδίσουμε κάτι, χωρίς να προσπαθούμε να μην χάσουμε κάτι, χωρίς να κυνηγάμε κάτι, χωρίς να προσδοκούμε κάτι, χωρίς να απελπιζόμαστε για κάτι. Αποσβολωμένοι και λυτρωμένοι, με το μυαλό διαρκώς γυμνό, διαρκώς άδειο. Άδειο από όλα όσα ο κόσμος της ξηράς μας έκανε να νομίσουμε σημαντικά.
Δεν θα έπρεπε να το γεμίσουμε ποτέ το μυαλό. Δεν θα έπρεπε να διαφοροποιηθούμε τόσο από το ζωικό βασίλειο – μόνο να χάσουμε είχαμε με την κατάκτηση του κόσμου. Και χάσαμε. Θα έπρεπε να ήμασταν όσο πιο κοντά σε μια ύπαρξη που απλά είναι μέσα στη θάλασσα. Σε ένα σκέτο σώμα που απλά είναι μέσα στη θάλασσα. Σε ένα σώμα που δεν μιλάει σε κανέναν, δεν ακούει κανέναν, σχεδόν δεν σκέφτεται. Απλά είναι. Και δεν χρειάζεται κάτι, δεν του λείπει κάτι, δεν ζητά κάτι. Δεν υπολείπεται κάποιου ιδανικού. Βρίσκεται μέσα στο ιδανικό. Σε αντίθεση με την ξηρά που μένει στάσιμη και σε καλεί να κινείσαι διαρκώς εσύ, η θάλασσα κινείται διαρκώς αντί για σένα. Εσύ απλά κούνα λίγο τα πόδια σου, κούνα λίγο τα χέρια σου, κυμάτισε μαζί της. Άκου τη σιωπή. Κοίτα, παντού τριγύρω θάλασσα. Κοίτα, επάνω ουρανός. Πως σε λέγαν πριν βουτήξεις; Πως θα σε ξαναπούνε όταν βγεις; Γιατί να βγεις; Γιατί να γυρίσεις; Τόση πολλή βαβούρα. Τόση πολλή ανακατωσούρα. Τόση πολλή ματαιότητα. Μείνε λίγο ακόμα εδώ. Μείνε πολύ ακόμα εδώ. Μείνε για πάντα εδώ.
Cover photo: ©Jacob Walti, Unsplash
