«Ελπίζω αυτές οι ιστορίες να μπουν στα σπίτια των ανθρώπων, να τις συζητήσουν, σίγουρα θα βαρεθούν, σίγουρα θα τσαντιστούν, μπορεί να γελάσουν, μπορεί να συγκινηθούν. Μακάρι να συγκινηθούν όσοι περισσότεροι γίνεται για να υπάρξουν και άλλες ιστορίες, λίγο πιο δύσκολες από το σύνηθες, εύπεπτο υλικό της τηλεόρασης». Με αυτή την ελπίδα ο Βασίλης Κεκάτος μάς βάζει στο σύμπαν του ’’Milky Way’’. Tο ταξίδι ξεκινά και με τον δικό του σινεμάτικ τρόπο δημιουργεί έναν κόσμο σύγχρονο, με αλήθεια, τρυφερότητα και μαγεία, με χαρακτήρες που είναι εκεί έξω, που είμαστε εμείς στο τώρα, και σε στιγμές σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όντως έχουν βρει τη θέση τους στη μικρή οθόνη αλλά και να επαναλαμβάνεις την ίδια ευχή, να υπάρξουν και άλλες τέτοιες ιστορίες…
Στον γαλαξία του κατοικούν πέντε 17χρονα κορίτσια, η Μαρία, η Αθηνά, η Κάτε, η Σία και η Βίρνα. Όλα κορίτσια των ‘90s, η Κορίννα Ντουλλάαρτ, η Στυλιάνα Ιωάννου, η Ναταλία Σουίφτ, η Αφροδίτη Καποκάκη και η Ευαγγελία Καμάρα μάς συστήνουν την παρέα του ‘’Μilky Way’’, θυμούνται τις εαυτές τους στα 17, τα όνειρα που τις έκαναν να «αποδράσουν» αλλά και να «παγιδευτούν» τελικά σε ένα τώρα που συζητάμε τα «αυτονόητα».
Η Κορίνα για τη Μαρία
H Μαρία είναι μια κοπέλα που μεγαλώνει σε επαρχία και ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια. Τα όνειρά της κόβονται από το πουθενά, επειδή μένει έγκυος. Ουσιαστικά βλέπουμε το πώς μια έφηβη, που δεν ξέρει ούτε πώς να αντιδράσει μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη, ξαφνικά παγιδεύεται από τον περίγυρό της, γιατί ως γνωστόν, όλοι πάντα ξέρουν τι είναι καλύτερο για σένα και στην ουσία έρχεται αντιμέτωπη με αυτό. Μέσα από τη γνωριμία της με τον Τζο προσπαθούν μαζί να βρουν λύσεις στα προβλήματα που προκύπτουν.
Στην ουσία το θέμα είναι η βαθιά πατριαρχική κοινωνία που ζούμε. Ακόμα και στο πλαίσιο της κοριτσοπαρέας, στην αρχή φαίνεται ότι δεν είναι προστατευμένη. Ακόμα και οι φίλες της γίνονται κατά κάποιο τρόπο υποχείρια του συστήματος, θυμώνουν που δεν τους το είπε και λέγονται πράγματα που δείχνουν ότι της συμπεριφέρονται έτσι όπως της συμπεριφέρονται και οι υπόλοιποι γύρω της.
Δεν νιώθω ότι έχει σημασία ότι η Μαρία είναι 17. Η Μαρία θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε γυναίκα. Ούτε έχει σημασία το ότι είναι σε χωριό, γιατί ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία το να είσαι γυναίκα εξαρχής, όπου και να είσαι, κάνει τους άλλους να περιμένουν πράγματα από εσένα για το οτιδήποτε, θα υπάρχουν απαιτήσεις. Άρα αυτό είναι που με μάγεψε κατά κάποιο τρόπο στον ρόλο, ότι έβλεπα μια κοπέλα που θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε με το οποιοδήποτε πρόβλημα, και το πώς καταφέρνει μέσα από όλο αυτό το περιβάλλον το πιεστικό, είτε είναι η οικογένεια, είτε είναι οι φίλοι, είτε είναι το κοινωνικό περιβάλλον, να το πολεμήσει σχεδόν με καθόλου βοήθεια, να βγει πιο δυνατή και να βρει τον εαυτό της.
Η Στυλιάνα για την Αθηνά
Η Αθηνά ονειρεύεται και εκείνη να πάει στην Αθήνα μαζί με τη Μαρία, που είναι η κολλητή της, για να γίνουν χορεύτριες. Μεγαλώνει σε ένα πολύ αυστηρό περιβάλλον, ο πατέρας της είναι αστυνομικός. Μέσα σε αυτό το κλίμα της αυστηρότητας, έχει και μια οικονομική άνεση και κάπως ό,τι απαιτεί από τους γονείς της το έχει. Επειδή έχει μεγαλώσει σε αυτό το περιβάλλον να «εξουσιάζεται», με έναν τρόπο μεταφέρει αυτή τη συμπεριφορά και στις φίλες της. Βλέπουμε πολλές φορές να είναι πολύ αυστηρή, πολύ απαιτητική, σαν να είναι μόνιμα θυμωμένη απέναντι στο κοινωνικό σύνολο. Θα δούμε στη συνέχεια ότι συμβαίνει κάτι που την τραυματίζει πολύ, το οποίο δικαιολογεί τη συμπεριφορά της σε ένα βαθμό. Χτίζει μια άμυνα για να μπορέσει να επιβιώσει. Γενικά ενώ φαίνεται ότι δεν είναι ευαίσθητη, στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ.
Στην αρχή βλέπουμε τις αντιδράσεις που υπάρχουν κυρίως από την Αθηνά για την εγκυμοσύνη της Μαρίας, αλλά στην πορεία αλλάζει αυτό και θεωρώ τελικά ότι δεν θα χαθούν αυτές οι πέντε. Νομίζω ότι στην επαρχία επειδή πολλές φορές το όνειρο είναι να φύγουμε, αυτό το όνειρο είναι τόσο ιερό, είναι ένα σημαντικό σημείο στη φιλία τους, να φύγουν, να κάνουν κάτι που δεν έκαναν οι γονείς τους, να πραγματοποιήσουν το δικό τους όνειρο.
Η Ναταλία για την Κάτε
Η Κάτε είναι ένα κορίτσι που έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον Θεό. Πιστεύει πολύ, είναι της εκκλησίας και παράλληλα έχει μια τεράστια αγάπη για το make up, θέλει να γίνει make up artist. Θέλει να σπουδάσει θεολογία και να γίνει make up artist ταυτόχρονα, το οποίο είναι φανταστικό! (γέλια). Σίγουρα νιώθει εγκλωβισμένη. Είναι αυτή που το δηλώνει λιγότερο, είναι λιγότερο loud σε σχέση με τις υπόλοιπες. Έχει το ίδιο «σχέδιο απόδρασης», θέλει να πάει στην Αθήνα. Τώρα αν θα πάει επειδή θέλουν οι φίλες της ή επειδή θέλει εκείνη είναι ένα άλλο ζήτημα, δεν ξέρω… Πάντως σίγουρα θέλει να «αποδράσει»!
Η παρέα αυτών των πέντε λειτουργεί πολύ ως safe space. Μπορεί να έχουμε δει αστειάκια και κακιούλες, αλλά αυτό πηγάζει από την οικειότητά τους. Υποστηρίζουν πολύ η μία την άλλη και υπάρχει ουσιαστική φιλία, μπορούν να «ακουμπήσουν» η μία στην άλλη και αυτό θα το δούμε στα επόμενα επεισόδια.
Η Αφροδίτη για τη Σία
Η Σία είναι αυτή που θα γειώσει την παρέα. Χθες άκουσα ένα σχόλιο ότι είναι ο ”party pooper” της παρέας. Πολλές φορές μπορεί να είναι η φωνή της λογικής, άλλες φορές μπορεί απλά να πει κάτι και πάνω που όλες είναι ενθουσιασμένες να τις γειώσει πάρα πολύ. Χρησιμοποιεί το χιούμορ στην παρέα και για να ελαφρύνει το κλίμα και για να πετάξει τις σπόντες της.
Υπάρχει μία κόντρα που γίνεται πολύ αισθητή στο πρώτο επεισόδιο με την Αθηνά. Εκεί πέρα υπάρχει μία σχέση «μίσους – πάθους» και νιώθω ότι αποζητά λίγο την επιβεβαίωση από την Αθηνά και δεν την παίρνει τόσο πολύ και επομένως κάνει προβολή τις ανασφάλειές της σε εκείνη. Στη σχέση της με τις υπόλοιπες κοπέλες υπάρχουν κάποια πατριαρχικά κατάλοιπα. Σίγουρα παίζει ρόλο η κλειστή κοινωνία στην οποία βρίσκεται, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι αυτά υπάρχουν μόνο στην επαρχία. Καταλαβαίνουμε ότι είναι κάπως συντηρητική, παρόλο που η Κάτε, ας πούμε, είναι αυτή που έχει την πιο στενή σχέση με την εκκλησία.
Με τον χορό ασχολείται όσο ασχολείται όλη η παρέα, εκτός από τη Μαρία και την Αθηνά που είναι το όνειρό τους, αλλά θέλει και εκείνη να φύγει από την επαρχία. Νιώθουν εγκλωβισμένες. Οι συνθήκες που ζουν είναι τόσο περιορισμένες, ενώ έχουν επαφή με τα social media και γνωρίζουν τι συμβαίνει έξω από εκεί που ζουν, γνωρίζουν και ότι άμα μείνουν εκεί, θα γίνουν οι μανάδες τους και δεν θέλουν. Γιατί όπως λέει και η Μαρία κάποια στιγμή, «Όποιος έμεινε σε αυτή την πόλη, δεν έγινε τίποτα». Είναι οι άνθρωποι που πάνε το πρωί στη δουλειά και το βράδυ στο σπίτι για να δουν τηλεόραση, μια ρουτίνα που νομίζω ότι είναι πολύ τρομακτική για ένα νέο παιδί, να φανταστεί ότι θα περάσει όλη του τη ζωή έτσι.
Όταν μαθαίνουν για την εγκυμοσύνη της Μαρίας νιώθουν όλες πληγωμένες, γιατί θεωρούν ότι δεν υπήρξε εμπιστοσύνη και ότι δεν έχει μοιραστεί κάτι τόσο σημαντικό μαζί τους, που είναι οι πιο κοντινοί άνθρωποι που έχει.
Η Ευαγγελία για τη Βίρνα
Εγώ είμαι η Βίρνα, η πιο ήρεμη της παρέας. Είμαι μέσα σε όλα και ισορροπώ λίγο τις καταστάσεις. Κάνω πρωταθλητισμό στον στίβο και ο κύριος στόχος μου είναι να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Καμιά σχέση με την Ευαγγελία δηλαδή… Εκτός από τον αθλητισμό, όλα τα υπόλοιπα είναι στοιχεία του εαυτού μου που έχω βάλει στη Βίρνα. Δηλαδή είμαι ήρεμη δύναμη, έχω αυτές τις τρελές ιδέες, ισορροπώ τις καταστάσεις.
Θέλει και εκείνη να φύγει από αυτό το κουτί της επαρχίας και να δει τον αληθινό κόσμο μέσα από τον αθλητισμό, που είναι σχεδόν ακατόρθωτο να το κάνει στην επαρχία.
Όνειρα …απόδρασης
Στο μονοπάτι της ενηλικίωσης, τα πέντε κορίτσια από τον γαλαξία της GenZ ζουν περικυκλωμένες από ατελείωτα «βαριέμαι», νιώθουν παγιδευμένες, ονειρεύονται για να «αποδράσουν» από τους κόλπους της επαρχίας, να μη γίνουν οι γονείς τους.
Γυρνώντας πίσω στις δικές τους 17χρονες εαυτές, η Κορίνα, η Στυλιάνα, η Ναταλία, η Αφροδίτη και η Ευαγγελία θυμούνται τα δικά τους όνειρα απόδρασης σε «τόπους» που είναι πιο ελεύθερες, που κάνουν αυτό που αγαπούν, που ανακαλύπτουν ποιες είναι πραγματικά, για εκείνες και μόνο.
Κορίννα Ντουλλάαρτ
Ήθελα από μικρή να γίνω ηθοποιός. Οι γονείς μου δεν με άφηναν όμως και έτσι το έθαψα πολύ βαθιά μέσα μου. Όσο ήμουν στο σχολείο με ενδιέφερε και η μουσική, είχα στο μυαλό μου ότι θα κάνω μάλλον μια αναρχοπανκ μπάντα. Η δασκάλα φωνητικής που είχα τότε, πίστευε ότι είχα μεγάλη έφεση στο λυρικό τραγούδι, στη μονωδία, δηλαδή στην όπερα, και κάπως επειδή ήταν και η πρώτη φορά που ένιωσα αποδοχή για κάτι στη ζωή μου και πόσο μάλλον σε κάτι καλλιτεχνικό, ακολούθησα αυτό τον δρόμο, που στην ουσία ήταν κάτι που δεν μου άρεσε. Έφτασα στο σημείο να περάσω στο Κονσερβατόριο του Άμστερνταμ και όταν ήρθε η ώρα για να φύγω τότε ήταν που μου τα έσκασε ότι το κάνω για λάθος λόγους και με τρελή πίεση.
Όλοι περίμεναν να το κάνω γιατί πέρασα εκεί και έπρεπε να το κάνω. Ανεβαίνω στο αεροπλάνο και ήμουν σε φάση δε γίνεται να το κάνω αυτό το πράγμα, δεν θα περάσω εγώ το υπόλοιπο της ζωής μου, δεν με κάνει χαρούμενη και απλά είπα στην αεροσυνοδό ότι έτυχε ένα σοβαρό οικογενειακό πρόβλημα και κατέβηκα από το αεροπλάνο. Τότε ήταν και η πρώτη φορά που άκουγε η κολλητή μου ότι θα δώσω σε δραματική, το είχα θάψει τόσο βαθιά μέσα μου.
Αυτό είναι η δική μου ιστορία, αντίστοιχη της Μαρίας σε σχέση με την πίεση, το ότι όλοι περιμένουν κάτι από εσένα και πρέπει να το κάνεις γιατί αλλιώς θα απογοητεύσεις. Όπως και η Μαρία στην αρχή συμβιβάστηκα, στη συνέχεια θα δούμε τι θα γίνει με εκείνη αλλά εγώ είχα ένα turning point, είπα ότι δεν μπορώ να το κάνω αυτό για άλλους ανθρώπους, έχω κουραστεί μια ζωή να κάνω πράγματα για άλλους ανθρώπους, για να είναι άλλοι ευτυχισμένοι. Ήρθε η δικιά μου σειρά.
Στυλιάνα Ιωάννου:
Η υποκριτική ήταν στα όνειρά μου από παιδί. Από 10-11 χρονών άρχισα να κάνω θέατρο και στην πορεία ομολογώ ότι μου άρεσε, γιατί ήμουν πολύ ντροπαλό παιδί και ήταν ένας τρόπος να μπορέσω να υπάρξω ανάμεσα στα άλλα παιδάκια χωρίς να ντρέπομαι, χωρίς να φοβάμαι για το ποια είμαι ή για το πώς είμαι, για το τι πιστεύω. Αυτό είναι ένα κοινό κομμάτι με την Αθηνά, ήταν το δικό μου όνειρο για να φύγω από την Κύπρο.
Οι γονείς μου ήταν αρκετά υποστηρικτικοί, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να φύγω αλλιώς. Σε εκείνη την ηλικία ένιωθα πολύ εγκλωβισμένη όπως και αυτά τα κορίτσια, στο σχολείο, στα μαθήματα, στο ότι έπρεπε να έχω καλούς βαθμούς. Ήταν αυστηροί οι γονείς μου, οπότε ήμουν πολύ πειθαρχημένη.
Φεύγοντας λοιπόν από την Κύπρο και ερχόμενη εδώ, σε ένα πιο ανοιχτό περιβάλλον, ξαφνικά άρχισα να βλέπω ότι δεν είναι κακό να λες «βαριέμαι», δεν είναι κακό απλά να κοιτάς τον τοίχο και να μην κάνεις τίποτα, δεν είναι κακό να κλαις, δεν είναι κακό να λυπάσαι, να χαίρεσαι. Οπότε άρχισα να βλέπω ότι δεν είναι κακό να αισθάνεσαι με λίγα λόγια, να αισθάνεσαι και να το λες. Ενώ δεν είναι κακό να συμβαίνουν όλα αυτά, ταυτόχρονα δεν μπορούσα να τα κάνω, γιατί έτσι είχα μάθει.
Σιγά σιγά μετά από κάποια χρόνια άρχισα να απελευθερώνομαι και να βλέπω ποια είμαι και να βρίσκω την εαυτή μου και να νιώθω κάπως πιο ασφαλής σε όλο αυτό. Ξεκίνησα να λέω ότι θέλω να είμαι αυτή και θα είμαι αυτή και δεν με νοιάζει τι θα πεις εσύ, εσύ και εσύ. Η δουλειά μου είναι πάντα αυτό που με βοηθάει να κάνω restart.
Ναταλία Σουίφτ:
Εννοείται ότι ένιωθα και εγώ εγκλωβισμένη στα 17 μου, όχι όσο τα κορίτσια του ”Milky Way” βέβαια, γιατί έχω την τύχη να έχω τρομερά υποστηρικτικούς γονείς, γεμάτους κατανόηση που δεν με έκαναν ποτέ να νιώσω εγκλωβισμένη, αλλά εντάξει είσαι 17… νιώθεις εγκλωβισμένος στο σχολείο. Tώρα κάθομαι και σκέφτομαι: «Να κάνω αυτό που κάνω και με αυτό εννοώ ότι ζω από αυτό που αγαπάω, οπότε αυτή τη στιγμή κάπως λειτουργεί αυτό και τι ωραία!».
Αφροδίτη Καποκάκη:
Ένιωσα ταύτιση με τα κορίτσια, αλλά είχε κρατήσει πολύ λίγο σε μένα, γιατί ουσιαστικά στα 17 μου, που είναι μια φάση που αρχίζεις με τις πανελλήνιες, εγώ ήξερα πολύ καλά τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Ωστόσο ξεκίνησα να μπω στη διαδικασία των πανελληνίων για να περάσω σε κάποια σχολή, πήγα να το κάνω κυρίως για τους γονείς μου.
Είναι αυτό το να έχεις ένα plan b σε περίπτωση που δεν πετύχει η υποκριτική. Άρχισα όμως να ζορίζομαι πάρα πολύ και να παθαίνω κρίσεις πανικού και εκεί κατάλαβα ότι δεν πάει. Αυτός ο εγκλωβισμός κράτησε λίγο, ήμουν από τους τυχερούς που είχε τη στήριξη των γονιών του. Οπότε αποφάσισα να επικεντρωθώ σε αυτό που θέλω, να κάνω μαθήματα για να περάσω σε δραματική σχολή. Ήμουν κάπως από τα παιδιά που ήξερε νωρίς τι θέλει να κάνει, το οποίο δεν είναι καθόλου εύκολο.
Ευαγγελία Καμάρα:
Στα 17 ο πρώτος στόχος μου ήταν να τελειώσω το σχολείο, να βρω μια δουλειά και να φύγω από το σπίτι, να δω πώς είναι να μένεις μόνη σου, να δω πώς είναι ο κόσμος έξω από το σπίτι των γονιών μου, να κάνω πολλά ταξίδια, να ζήσω σε άλλη χώρα. Ήταν αυστηρή η μητέρα μου οπότε ήμουν φροντιστήριο, σχολείο, σπίτι. Ήθελα να δω πώς είναι η ζωή έξω, αυτή την ελευθερία, άσχετα που ζούσα στην Αθήνα. Βαριόμουν πολύ τη ρουτίνα εκείνης της ηλικίας.
Έπρεπε να αποφασίσεις τι πρέπει να κάνεις στη ζωή σου, ενώ δεν ήξερες καν που βαστάς, ποιος είσαι και τι κάνεις. Δυστυχώς πιστεύω ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς θέλω να κάνω, αλλά σίγουρα έχω καταλάβει ότι δεν θέλω να κάνω ένα πράγμα. Πήγα σε μια σχολή διαιτολογίας και μετά σπούδασα ζαχαροπλαστική που ήταν η πρώτη μου αγάπη και εργάστηκα σε ζαχαροπλαστείο, αλλά αποφάσισα ενδιάμεσα ότι θέλω να ασχοληθώ και με κάτι άλλο, να κάνω κάτι σχετικό με την τηλεόραση.
Στο πρώτο γύρισμα του ”Milky Way” θυμάμαι ότι είχα φρικάρει! Ήμουν στο λεωφορείο και πηγαίναμε στο μέρος που θα γινόταν το γύρισμα και καθόμουν πίσω πίσω στη γαλαρία, κοιτούσα έξω με τα μάτια γουρλωμένα και σκεφτόμουν τι κάνω εγώ εδώ, δεν είμαι ηθοποιός και τα κορίτσια προσπαθούσαν να με ηρεμήσουν. Με βοήθησαν όλοι πάρα πολύ και από το δεύτερο γύρισμα και μετά ένιωσα λες και το κάνω χρόνια.
Παγιδευμένες as fuck
Τι γίνεται όμως όταν έχεις χτίσει το δικό σου μονοπάτι ελευθερίας και η ίδια η κοινωνία σε παγιδεύει;
Παγιδευμένες στην πατριαρχία, στον ρατσισμό, ανάμεσα σε δικαιώματα τσαλακωμένα, σε «ρίζες σάπιες», σε «σεξιστικές συμπεριφορές καθημερινά», «σε βήματα και σκέψεις πίσω», «στην απόγνωση και στη ματαιότητα»:
Κορίννα Ντουλλάαρτ
Νιώθω παγιδευμένη στην πατριαρχία. Δυστυχώς δεν ξέρω αν σε αυτή τη ζωή θα μπορέσουμε να δούμε μια πραγματική αλλαγή, γιατί είναι τόσο βαθιά ριζωμένα αυτά τα στερεότυπα στην κοινωνία που ζούμε. Μπορεί να γίνονται μικρές αλλαγές από δω και από εκεί, αλλά νιώθω ότι είναι περισσότερο για το θεαθήναι, επειδή έχουν καταλάβει ότι τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες μιλάνε και πολεμάνε για τα δικαιώματά τους και για τα θέλω τους.
Όταν οι ρίζες είναι σάπιες, πρέπει απλά να το ξεριζώσεις και να φυτέψεις κάτι καινούργιο, που δεν ξέρω άμα γίνεται. Ίσως είμαι πολύ απαισιόδοξη. Eγώ θα το συζητήσω στο δικό μου echo chamber, σε άτομα που για να βρίσκονται εκεί είναι στο ίδιο μήκος κύματος αλλά αυτό θέλει μια γενικότερη παιδεία και μια ανάγκη που νιώθω ότι μόνο όταν φτάνεις στην εξαθλίωση πια έρχεται, γιατί έτσι έχουν έρθει και οι μεγαλύτερες επαναστάσεις γενικά.
Αρχικά το 90% των ανθρώπων όταν ακούνε πατριαρχία δεν καταλαβαίνουν ότι επηρεάζει και τους άντρες, γι’ αυτό και οι περισσότεροι έχουν αλλεργία σε αυτή τη λέξη. Η πατριαρχία αφορά και τους άντρες μεταξύ τους, οι ίδιοι οι άντρες εφαρμόζουν πατριαρχικά στερεότυπα πάνω σε άλλους άντρες, όπως αφορά και τις γυναίκες προς τις γυναίκες. Είναι θλιβερό το ότι στη σημερινή κοινωνία μια κοπέλα, πόσο μάλλον ανήλικη, θα πρέπει, άμα αποφασίσει για τον Α ή Β λόγο ότι δεν θέλει να κρατήσει ένα παιδί, να έχει τη συγκατάθεση των γονιών της.
Στυλιάνα Ιωάννου:
Στην καθημερινότητά μου το αντιλαμβάνομαι πολύ έντονα. Χθες είχα ας πούμε ένα περιστατικό σε μια δημόσια υπηρεσία, μια πολύ σεξιστική συμπεριφορά από έναν άντρα, ο οποίος μου φώναζε πάρα πολύ μπροστά στον κόσμο. Ήταν πολύ έντονο αυτό που βίωσα και το βιώνω συνέχεια, είτε φανερά όπως ήταν αυτό το περιστατικό χθες, είτε πιο έμμεσα επειδή είμαι γυναίκα, είμαι ηθοποιός κλπ. Στην αρχή με πείραζε πάρα πολύ αλλά πλέον προσπαθώ να απαντάω. Είναι η μόνη οδός το να μιλάς. Είναι πολύ βίαιο το περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε οπότε πρέπει να μιλάμε, πρέπει να ανοίγουμε το στόμα μας και να εκθέτουμε όλα αυτά που συμβαίνουν. Το ΜeΤoo ήταν ένα πολύ δυνατό ξεκίνημα για να μπορέσουμε να εκθέσουμε όλα αυτά τα περιστατικά που συμβαίνουν. Πιστεύω ότι πρέπει να συνεχίσει και ελπίζω ότι η επόμενη γενιά δεν θα το βιώσει.
Ναταλία Σουίφτ
Υπάρχουν πάρα πολλά πράγματα που με κάνουν να νιώθω παγιδευμένη στην κοινωνία του τώρα. Θεωρώ ότι δεν έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία, έχουμε πάρα πολλά βήματα να κάνουμε και με κάθε βήμα που κάνουμε μπροστά κάνουμε και δέκα πίσω. Με εγκλωβίζει τρομερά η ομοφοβία, ο ρατσισμός, ο σεξισμός που ζούμε καθημερινά. Έχω ελπίδα γιατί συναναστρέφομαι με ανθρώπους που κάνουν καθημερινά την κοινωνία καλύτερη, αλλά έχουμε πάρα πάρα πολλά βήματα ακόμα.
Αφροδίτη Καποκάκη:
Πολλές φορές σκέφτομαι τι κάνω σε αυτή τη χώρα, αλλά μετά σκέφτομαι ότι ελληνικά μιλάς και δυστυχώς με το επάγγελμα που έχεις επιλέξει είναι δύσκολο να πας κάπου αλλού. Νιώθω εγκλωβισμένη και ιδανικά θα ήθελα να φύγω από εδώ, αλλά ξέρω ότι αν φύγω δεν θα κάνω το όνειρό μου.
Με περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά, με θέσεις που έχει πάρει η χώρα σε παγκόσμια θέματα σε πιάνει μια απόγνωση. Όσο και να παλέψουμε ο καθένας με τον τρόπο του, νιώθω ότι δεν μπορεί να γίνει κάτι και ότι τα πράγματα είναι προαποφασισμένα, υπάρχει μια ματαιότητα, χωρίς να σημαίνει ότι σταματάω να μάχομαι για τα πιστεύω μου. Ταυτόχρονα επειδή η χώρα δεν αποτελείται μόνο από αυτούς που βρίσκονται στην κυβέρνηση, αλλά αποτελείται και από αυτούς που τους ψηφίζουν, δεν μπορείς να αλλάξεις το μυαλό τους.
Ευαγγελία Καμάρα:
Με κάνει να νιώθω εγκλωβισμένη το πόσο πίσω μπορεί να σκέφτονται κάποιοι άνθρωποι, το να μην αποδέχεται τη διαφορετικότητα. Ειδικά στην Ελλάδα υπάρχουν άτομα από διάφορες φυλές και ακόμα υπάρχει αυτό το πήγαινε πίσω στη χώρα σου. Αυτό με στεναχωρεί. Θα έπρεπε κάπως όχι να το συνηθίσουμε, αλλά να το αποδεχτούμε. Δηλαδή μπορεί να πάω κάπου και εντυπωσιάζεται ο κόσμος όταν καταλαβαίνουν ότι μιλάω καλά ελληνικά.
Σε σχέση με τα χρόνια του σχολείου, όπου πέρασα αρκετό bullying λόγω της καταγωγής μου από τη Σιέρα Λεόνε, πιστεύω ότι τώρα είναι πιο ήπιο. Είναι όμως αυτό το μικρό ποσοστό που λες γιατί υπάρχει ακόμα αυτό το μικρό ποσοστό;
Kekato’s universe στην TV
Τις ακούς να συζητούν για τη «φάση Κεκάτος». Οι φαν των μικρών ιστοριών που ξεδιπλώνει στη μεγάλη οθόνη ίσως το μετέφραζαν ως το σύμπαν που δημιουργεί ο Κεκάτος, «ένα μοναδικό, ποιητικό, ονειρικό περιβάλλον μέσα σε ρεαλισμό», λέει η Κορίνα.
«Ένα πολύ δικό του σύμπαν πολύ λυρικό, ποιητικό. Μας μεταφέρει στο δικό του σύμπαν με το δικό του λεξιλόγιο, όχι με βίαιο τρόπο, σε βάζει σιγά σιγά μέσα σε αυτό και σου λέει την ιστορία του», λέει η Στυλιάνα με την Ναταλία να συμπληρώνει: «Οι κόσμοι του είναι απόλυτα πραγματικοί και ουσιαστικοί και τους ”ακουμπάς”. Παράλληλα έχουν μια τόσο μεγάλη μαγεία και έναν ρομαντισμό. Η μαγεία νομίζω είναι η πιο ουσιαστική λέξη».
Πώς είναι άραγε να χωράει αυτό το σύμπαν στην TV;
Για τη Στυλιάνα ο Βασίλης ήταν ο λόγος που αποφάσισε να κάνει τηλεόραση: «Δεν θα έκανα διαφορετικά τηλεόραση. Ήταν κάτι το οποίο το φοβόμουνα πάρα πολύ, ένιωθα ότι είμαι εκτός του safe space μου.»
Η Ευαγγελία με τη γεύση της πρώτης εμπειρίας υποκριτικά, ξεχωρίζει σε εκείνον την έμπνευση που προσφέρει απλόχερα και τον τρόπο του να «αποτυπώνει ακριβώς το vision του στην οθόνη».
Η Κορίνα με τη συμμετοχή της στο ”Milky Way” ανέτρεψε την απόφασή της που έλεγε «δεν θα έπαιζα σε σειρά». «Ο μόνος λόγος που έπαιξα ήταν λόγω του ότι ήταν η συγκεκριμένη σειρά, με τον Βασίλη και αυτή την ιστορία, αλλιώς δεν θα το έκανα και όχι επειδή κατακρίνω την τηλεόραση. Διάλεξα αυτή τη δουλειά για να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και μου λένε κάτι, γιατί αλλιώς νιώθω ότι χάνεται το νόημα, χάνεται η μαγεία.»
Η Ναταλία το ονομάζει τύχη το να δουλεύεις με τον Βασίλη. «Δημιουργεί κόσμους που εγώ θέλω να υπάρχω μέσα σε αυτούς. Ο Βασίλης δημιουργεί κάτι που λείπει πολύ, μας λείπει αυτή τη στιγμή και το κάνει με τον πιο τρυφερό και προστατευτικό τρόπο και αυτό είναι πολύ όμορφο».
Ας ευχηθούμε λοιπόν για τον γαλαξία του….
Στυλιάνα: Ας μην λέμε ότι έχει ξαναϋπάρξει κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι ότι η σειρά δεν θα αλλάξει τον κόσμο, όμως κάπως σιγά σιγά, ίσως μέσα από την τέχνη μας, μπορούμε να κάνουμε κάτι. Αν εμείς δε μιλήσουμε γι’ αυτά που πρέπει και που θέλουμε, για όλα αυτά τα κοινωνικά ζητήματα, ποιος θα μιλήσει; Ο καθένας βάζει το λιθαράκι του και ο Βασίλης έχει βάλει ένα λιθαράκι αυτή τη στιγμή. Είναι ένα μικρό λιθαράκι και μακάρι να είναι ένα γερό ταρακούνημα.
Ευαγγελία: Εύχομαι να συγκινήσει τον κόσμο, να τον βάλει σε σκέψη και να τον αλλάξει με έναν τρόπο στο πώς βλέπει τα πράγματα τώρα. Θα ταρακουνήσει το ”Milky Way” αλλά θα είναι για καλό σκοπό, για να δώσει ένα μήνυμα αποδοχής προς όλους.
Κορίνα: Eλπίζω ότι άμα το βλέπει μια κοπέλα η οποία περνάει κάτι παρόμοιο με τη Μαρία, θα πάρει δύναμη από αυτό και ίσως να καταλάβει ότι δεν χρειάζεται να είναι έτσι τα πράγματα. Ότι μπορεί μόνη της να τα καταφέρει με ό,τι και αν σημαίνει αυτό και να καταλάβει ότι δεν έχει κανένας δικαίωμα πάνω στο σώμα της.
Αυτό είναι που νιώθω ότι πρέπει όλες να προσπαθούμε να κάνουμε, να κάνουμε stand up for ourselves και να επιβιώνουμε, γιατί δεν έχει σημασία ούτε τι απαιτήσεις έχουν οι άλλοι από εμάς, ούτε τι θέλουν ή τι θεωρούν ότι είναι σωστό. Μόνο εμείς ξέρουμε για τις εαυτές μας, τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, πώς θέλουμε να διαχειριστούμε τις καταστάσεις και πώς νιώθουμε καλά. Αυτό είναι που νιώθω, ότι είναι και το πιο σημαντικό και αυτό είναι που με μάγεψε, γιατί το έχω περάσει με διαφορετικούς τρόπους αυτό που περνούσε η Μαρία και θα συνεχίσω να το περνάω, ως γυναίκες το περνάμε σε όλη μας τη ζωή.
Στυλιάνα: Σκεφτόμουν πάρα πολύ πώς θα το δει ένα κορίτσι που μπορεί να περνάει κάτι αντίστοιχο στην επαρχία και ήταν πολύ βασικό στο να δουλέψω τον ρόλο. Έχει ευθύνη γιατί απευθύνεσαι και σε νέα παιδιά, οπότε είναι σημαντικό, όχι να τους κουνήσεις το δάκτυλο, σε καμία περίπτωση, αλλά να ταυτιστούν και να σκεφτούν ότι όντως υπάρχει αυτό που είμαστε. Το πιο βασικό για μένα είναι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του σώματος.
Αφροδίτη: Ελπίζω ότι θα είναι η αρχή για να ειπωθούν και άλλες τέτοιες ιστορίες στην ελληνική τηλεόραση. Γιατί αυτά τα άτομα υπάρχουν, όλα τα άτομα αυτής της σειράς, αλλά κυρίως τα queer άτομα και οι γυναίκες που αντιμετωπίζουν αυτά που βλέπουμε στην ιστορία της πρωταγωνίστριας, είναι πραγματικότητα.
Φτάνει με τις παλιές ιστορίες. Υπάρχουν άτομα τα οποία δεν έχουν συμπεριληφθεί καθόλου στις ιστορίες που λέγονται στην τηλεόραση. Πολλούς χαρακτήρες μπορεί να τους βλέπαμε, αλλά τους βλέπαμε πολύ επιδερμικά. Ναι μεν έχουμε δει γκέι σε σειρές αλλά πόσο εστιάζουν στην ιστορία του στρέιτ ζευγαριού και πόσο εστιάζουν στην ιστορία του γκέι ζευγαριού; Η διαφορά είναι τεράστια. Νιώθω ότι ακόμα και αυτοί που επιλέγουν να το προσεγγίσουν, το κάνουν με φόβο και εντέλει αν το κάνεις με φόβο, νιώθω ότι το κάνεις γιατί θέλεις να μη λένε ότι δεν τους συμπεριλαμβάνεις. Αν είναι αυτός ο λόγος για να τους συμπεριλάβεις σε αυτές τις ιστορίες καλύτερα να μην το κάνεις.
Ακούστηκε αυτό το «εκπορνεύουν τα παιδιά μας», αλλά δεν τους ενδιαφέρει ότι δείχνουν βιασμούς και σκοτωμούς στην τηλεόραση. Αυτά δεν επηρεάζουν τα παιδιά τους; Αυτά δεν είναι κακά πρότυπα για τα παιδιά; Κακά πρότυπα είναι να μη δούνε ένα αγόρι να φιλάει ένα άλλο ή ένα κορίτσι να φιλάει ένα άλλο ή τέλος πάντων οτιδήποτε είναι γι’ αυτούς διαφορετικό.
Ναταλία: Θα ήθελα πολύ να δει κάποιος αυτή τη σειρά και να πει «Α ναι, ρε μαλάκα και εγώ αυτό αισθάνομαι και εγώ αυτό νιώθω! Τι ωραία!». Μου είναι πολύ μεγάλο αυτό, θέλω πολύ να μην προδώσω αυτή τη γενιά, έχω τεράστιο αίσθημα ευθύνης σε σχέση με αυτό.
Αφροδίτη: Κυρίως νομίζω ότι αυτό που με ενδιαφέρει είναι τα άτομα τα οποία θα ταυτιστούν με αυτή τη σειρά, να μην είναι η μόνη σειρά που θα ταυτιστούν ποτέ, να υπάρξει συνέχεια. Είναι ωραίο να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος.
