Ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός

Τις τελευταίες μέρες μια από τις μεγαλύτερες σπαζοκεφαλιές αφορά την υπόθεση εξόρυξης χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής. Με την πληροφόρηση που μπορεί να έχει ένας μέσος πολίτης επιχειρώ μια αντικειμενική αποτίμηση με πρόθεση να μην αδικήσω καμιά πλευρά.
 
Για αυτό και εξαρχής δηλώνω την συναισθηματική μου σχέση με την περιοχή και την ομορφιά της. Από μικρός με τον πατέρα μου – γνώστη και λάτρη ορεινών διαδρομών στα βουνά όλης της Βόρειας Ελλάδας- μέχρι τα εφηβικά χρόνια και ακόμη μεγαλύτερος, συχνά πυκνά εξορμούσα στα χωριά και τα δάση της περιοχής. Με μάγευαν η ανεπιτήδευτη ομορφιά των οικισμών, οι ιστορίες του τόπου, η σχεδόν άγρια φύση λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Σε αντίθεση με την υπερανάπτυξη του πρώτου ποδιού και τις εμβληματικές τουριστικές εγκαταστάσεις στο δεύτερο, το τρίτο πόδι ήταν άλλο φεγγάρι. Από πάντα θυμάμαι διηγήσεις για τα αρχαία ορυχεία και τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού της περιοχής. Μέχρι που κάποτε ήρθε η ώρα οι διηγήσεις να γίνουν αποδείξεις και διάθεση για έργα αξιοποίησης του αμύθητου πλούτου.
 
Κάπου εδώ ξεκινά το μπλέξιμο που ουσιαστικά έχει καταστήσει τον τόπο σε μια ιδιότυπη ομηρία. Η διάσταση απόψεων αφορά δύο άξονες: την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων με στόχο την οικονομική πρόοδο vs της ήπιας αξιοποίησης των δυνατοτήτων του τόπου με σεβασμό στο περιβάλλον, στους κατοίκους και στις επόμενες γενιές, στην ιστορία. Σε αυτό το δίπολο καθημερινά καταγράφονται θέσεις ειδικών ένθεν κ ένθεν.
 
Με τη σειρά μου καταγράφω κάποιες παραμέτρους. Μπροστάρης στην αξιοποίηση του πλούτου είναι ένας δήμαρχος που συνδέεται με το αμαρτωλό κόμμα την εποχή που χωρίς αιδώ ξεπούλησε την Ελλάδα και υπερχρέωσε τις επόμενες γενιές – περί κ. Πάχτα ο λόγος. Η σύμβαση παραχώρησης υπογράφηκε από μια άλλη μεγάλη προσωπικότητα, Βορειοελλαδάρχη του ίδιου κόμματος, ο οποίος εδώ και λίγα έτη κατοικοεδρεύει στις φυλακές Κορυδαλλού. Ποσοστό της εισηγμένης στο χρηματιστήριο του Λονδίνου εταιρείας εξόρυξης κατέχει ο Μέγας Εργολάβος Μπόμπολας – ιστορικά συνδέεται με τον ίδιο ληστρικό κομματικό μηχανισμό ενώ το ζημιογόνο εκδοτικό του συγκρότημα έχει στηρίξει πολιτικές και πρόσωπα του ληστρικού αυτού μηχανισμού. Επιπλέον, η μέθοδος εξόρυξης χρυσού επιβαρύνει με ανεπανόρθωτο τρόπο το φυσικό περιβάλλον. Ενδεικτικά αναφέρω την ερημοποίηση που υπέστησαν ολόκληρες περιοχές της Τουρκίας που ”φιλοξένησαν” αντίστοιχες επενδύσεις. Με βάση αυτές τις πληροφορίες, ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης δεν θα ένοιωθε ιδιαίτερα ασφαλής με το πλαίσιο αξιοποίησης. Πόσο μάλλον ο ντόπιος που η ζωή και η καθημερινότητα του απειλούνται άμεσα.
 
Από την άλλη, πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά αξιοποιώντας τον πλούτο του τόπου μας. Και αυτό το μονοπάτι έχει τη δική του πικρή ιστορία. Δεν είναι δυνατόν το συμφέρον λίγων να στερεί ευκαιρίες από περισσότερους. Επιπλέον, είναι σύνηθες συνδικαλισταράδες και ψευτοικολόγοι να κάνουν σημαία την προστασία του περιβάλλοντος (sic) με σκοπό την προσωπική προβολή και πλουτισμό. Δυστυχώς ως κοινωνία έχουμε γίνει από σκεπτικοί μέχρι φοβικοί απέναντι στους κάθε είδους σωτήρες, οι οποίοι συνήθως προέρχονται από τον ”προοδευτικό” χώρο της αριστεράς, η οποία με τη σειρά της είναι μονίμως και δογματικά εκνευριστικά αρνητική σε πραγματική πρόοδο. Τα αποτελέσματα τέτοιων αντιδράσεων είναι αποτρεπτικά για σοβαρές υπεύθυνες επενδύσεις και καταστροφικά για τον τόπο και την κοινωνία. Όταν ανάμεσα στους εξεγερμένους υπάρχουν ουκ ολίγοι αυτόκλητοι σωτήρες με κομματική ιδιότητα, ακόμη και ο πιο ευσυνείδητος πολίτης κρατάει αποστάσεις για τα δίκαια του αγώνα.
 
Οι προβληματικές αυτές συνθήκες αποτρέπουν από την ενασχόληση με την ουσία: τι προβλέπει η σύμβαση εκμετάλλευσης ανταποδοτικά για την οικονομία και την κοινωνία; Τι ποσοστό κατέχει το κράτος από την πώληση του χρυσού και πώς προστατεύεται και πριμοδοτείται η τοπική κοινωνία από την βίαιη προσαρμογή της σε μια νέα συνθήκη; Πολλοί μιλάνε για τριτοκοσμική σύμβαση σκάνδαλο, το κράτος δεν έχει ποσοστό από την πώληση και την κερδοφορία της εταιρείας!
 
Αντιλαμβάνομαι τα παραπάνω ως την κορυφή ενός παγόβουνου. Αν δεν καταφέρουμε σύντομα να συμφωνήσουμε πώς θα το αποφύγουμε, αποβάλλοντας φοβίες, κομματικούς πατρόνους και ιδεοληψίες, τότε σίγουρα θα οδηγηθούμε σε ακόμη βαθύτερη κρίση…