Kείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη
Ο Resonoot έκανε απόβαση στα κεντρικά του Local Music Alert το καλοκαίρι του 2020, με το καθόλα DIY EP του «Χρόνος». Βλέποντας το όνομά του, μου πήρε μερικά λεπτά για να θυμηθώ, πως στην «παλιά» μας ζωή, τον είχα δει live στη σκηνή του six d.o.g.s. σε ένα απόλυτα ατμοσφαιρικό με δόσεις μυστικισμού act. Η πρώτη μου αντίδραση βλέποντάς τον στη σκηνή με τη μάσκα, τα laser και τους καπνούς γύρω του, να παρουσιάζει ουσιαστικά έναν μονόλογο μέσω του spoken word που χρησιμοποιεί, με έκανε να σκεφτώ πως τουλάχιστον βρισκόμαστε στο ίδιο μήκος κύματος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την στιγμή που ρώτησε το κοινό αν υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να αφηγηθεί ένα παραμύθι. Θυμάμαι μια κοπέλα να ανεβαίνει στη σκηνή και μετά θυμάμαι μόνο το συναίσθημα ευφορίας που με κατέκλυσε! Δεν θυμάμαι τίποτα περισσότερο. Εκείνο το βράδυ ο Resonoot κέρδισε το πρώτο στοίχημα. Όταν πάτησα το play για το ΕΡ «Χρόνος» ήρθαν μπροστά μου όλα εκείνα τα συναισθήματα… Ενθουσιάστηκα με το κομμάτι «Αριθμοί» και την αιθέρια μελωδία του «Μπλε» που πάνω έχουν ακουμπήσει με μαθηματική ακρίβεια τα λόγια του. Το 2021 ακολούθησε το instrumental EP “Days In The Sun” με το ευφορικό “Sabtusun”, να είναι ένα ατόφιο δώρο στον βωμό του Θεού Ήλιου μέσω του οποίου άνοιξε τη συνεργασία του με τη High Hop Records.
Ερχόμενοι στο σήμερα ο Resonoot επιστρέφει με το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του με τίτλο «Μικρές Ιστορίες». Ένα ηχητικό αποτύπωμα της σύγχρονης σουρεαλιστικής καθημερινότητας, το οποίο κινείται σε ένα ευρύ μουσικό φάσμα που καλύπτει από ηλεκτρονικές και shoegaze παραγωγές μέχρι hip hop και noise, ενδεδυμένες με το χαρακτηριστικό του spoken word. Θέλοντας απεγνωσμένα να τρυπώσω στις σημειώσεις του μίλησα με τον Resonoot για τον καθωσπρεπισμό που φωλιάζει μέσα μας αλλά και την ανάγκη της καρδιάς μας να ψάχνει αδιάκοπα το φως.
Οι «Μικρές Ιστορίες» είναι μια πολύ ιδιαίτερη δουλεία. Πες μου λίγα λόγια…
Σε ευχαριστώ Μύριαμ. Τις Μικρές Ιστορίες να σου πω την αλήθεια είχα ξεκινήσει να τις γράφω πριν το “Days in the Sun”. Νομίζω είναι η φυσική συνέχεια του «Χρόνος». Στις Μικρές Ιστορίες πήρα το ρίσκο να κάνω την παραγωγή μόνος μου, άρχισα να γράφω πιο συγκεντρωμένα, πειραματίστηκα λίγο με κάτι σαν…ρεφρέν και συνεργάστηκα με αρκετά άτομα. Ήταν κάτι που μου είχε λείψει, να συνεργαστώ με άλλους μουσικούς και γενικά η διάδραση με άλλα άτομα. Είχα τη χαρά να συνεργαστώ ξανά με την Κατερίνα, από τους Tango with Lions στο «Μη Φοβάσαι Είμαι Εδώ». Μέσω του Rsn γνώρισα τον ΚΑΠΙΟΣ και μαζί γράψαμε το «Εντολές και Κανόνες», όπου συμμετείχαν ο Θανάσης Τσαλταμπάσης και η Αγοραστή Αρβανίτη. Στο «Καμία Ευθύνη», ο Πέτρος Κασιμάτης των Προφίλ, έγραψε πολύ ωραία μελωδία στην τρομπέτα και μάλιστα χωρίς να κουβεντιάσουμε τι και πως, απλά το ένιωσε. Στιχουργικά είναι μια αποτύπωση, θεωρώ, πραγμάτων και καταστάσεων που είτε τα βλέπουμε χρόνια, είτε συνέβησαν μέσα σε αυτήν την απαίσια περίοδο που διανύουμε. Άλλωστε αρκετά από τα κομμάτια γράφτηκαν μέσα στις καραντίνες. Ωστόσο, δεν είναι όλα μια μαυρίλα, υπάρχουν και πιο ταξιδιάρικες και νοσταλγικές στιγμές στον δίσκο νομίζω. Υπάρχει ο έρωτας, η ελπίδα, η αγάπη. Άλλωστε ο δίσκος κλείνει με την προτροπή να μην νικήσει ο φόβος, αλλά η αγάπη.
Οι ήρωες των ιστοριών σου έδωσαν σάρκα και οστά σε αυτό που λέγεται Resonoot;
Κατά μια έννοια ναι. Αρκετά σημεία είναι από προσωπικές εμπειρίες. Αναπόφευκτα έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα μου. Σε αρκετές ιστορίες ‘υπάρχουν’ πολλοί φίλοι και αγαπημένοι μου άνθρωποι με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που όταν έγραφα τα κείμενα μου άρεσε και τους χρησιμοποίησα. Είναι αναφορές σε αγαπημένα πράγματα, ασχολίες ή οτιδήποτε που μοιραζόμαστε. Φυσικά μόνο τα συγκεκριμένα άτομα μπορούν να τις αναγνωρίσουν, αλλά το ενδιαφέρον είναι πως αυτές μπορούν να μεταφραστούν από ένα τρίτο άτομο. Και φυσικά κάτι που χαρακτηρίζει τον Resonoot είναι η αγάπη μου για τη μουσική, που πάντα είναι η αρχή. Κάτι που αγαπώ να δημιουργώ, είναι αυτό το συναίσθημα της χαρμολύπης που νομίζω είναι χαρακτηριστικό της μουσικής μου.
Ποιον απ’ όλους τους ήρωες των ιστοριών σου θα ήθελες να ζωντανέψεις;
Αν έπρεπε να ζωντανέψω έναν ήρωα, θα ήταν ο ήρωας που ακούμε στο «Ντουλάπι». Μάλιστα εδώ, το να ζωντανέψει έχει διττή έννοια, γιατί το αν υπάρχει happy end στο κομμάτι, αν δηλαδή ο ήρωας επέζησε τελικά, είναι θέμα του ακροατή. Για κάποιους δεν υπήρξε, ούτε happy end, ούτε δικαίωση.
Η ιδέα του spoken word πως προέκυψε;
Η ιδέα προέκυψε κάπου στο μακρινό πλέον 2013 αν θυμάμαι καλά. Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να εντάξω στίχο σε μουσική χωρίς να είμαι τραγουδιστής ή να έχω κάποια έστω και την παραμικρή κλίση προς το τραγούδι. Φυσικά είχα ακούσει Στέρεο Νόβα, Λένα Πλάτωνος, Κέι Τέμπεστ, αλλά μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί κάτι παρόμοιο. Σιγά σιγά βρήκα τον τρόπο, έμαθα να κάνω μόνος μου παραγωγές και έφτασα στο σημείο να αισθάνομαι αρκετά σίγουρος ότι μπορώ να το κάνω. Στην αρχή για λίγο είχα σκεφτεί να το έκανα στα αγγλικά, αλλά θεωρώ πως το να γράφω στη μητρική μου γλώσσα λειτουργεί καλύτερα.
Φαίνεται πως η συγγραφή ήταν πάντα μέσα στη ζωή σου σαν ένα λιμάνι, στο οποίο μπορούσες να δέσεις τα συναισθήματά σου αλλά ταυτόχρονα να τα αφήσεις ελεύθερα να μπαρκάρουν για όποιον προορισμό ήθελαν. Πότε άνοιξε το πρώτο τετράδιο;
Θυμάμαι λίγο μετά το σχολείο να έχω αναπτύξει ένα δικό μου είδος συγγραφής, όπου ήταν ακριβώς αυτό που είπες, ένα λιμάνι για να δέσω τα συναισθήματά μου. Και γενικότερα να τα γράψω, κάπως κωδικοποιημένα, εξού και αυτό το ιδιαίτερο στυλ που είχα αναπτύξει. Βέβαια, η συγγραφή δεν ήταν κάτι που τελικά έμαθα να κάνω καλά όσο η μουσική. Όσο γινόμουν καλύτερος μουσικός η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου βρήκε εκεί το πραγματικό της λιμάνι. Τώρα μου αρέσει να τα συνδυάζω. Και πιστεύω ότι όσο κάνεις κάτι το σέβεσαι και θες να το κάνεις καλά, θα γίνεις καλύτερος. Ήδη έχω γράψει καινούρια κομμάτια και προσπαθώ να το κάνω ακόμα πιο καλά. Το πολύ ενδιαφέρον όμως είναι ότι από τύχη, βρέθηκαν τα τετράδια που έγραφα τότε! Μου έχει μπει η ιδέα μήπως κάνω ένα δίσκο με τα κείμενα που έγραψα τόσα χρόνια πριν. Κάποια πράγματα δεν θα τα έγραφα ποτέ έτσι τώρα, ωστόσο αναγνωρίζω την καυστική ματιά ενός νέου ανθρώπου, πράγμα πολύ ιδιαίτερο, όταν αυτός ο νέος ήσουν εσύ. Ένα ακραίο νοητικό παιχνίδι με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Παρατηρούμε τα συναισθήματα των άλλων μέσα από τα δικά μας; Και αν ναι μπορούμε να τα αποκωδικοποιήσουμε σωστά;
Ναι, και νομίζω ότι λέγεται προβολή (γέλια). Μερικές φορές ναι, μερικές φορές όχι. Όσο πιο πολύ εξασκούμε την ενσυναίσθησή μας, τόσο πιο καλά θα μπορούμε να το κάνουμε. Ωστόσο, το σίγουρο είναι ότι πρέπει να δουλέψουμε τους εαυτούς μας πρώτα, να έρθουμε σε επαφή με τα δικά μας συναισθήματα, να τα αναγνωρίζουμε σωστά και μετά να παρατηρήσουμε των άλλων. Αλλιώς είναι κάτι σαν να έχω θολή όραση αλλά να προσπαθώ να δω μακριά χρησιμοποιώντας κιάλια.
Φαίνεται πως είσαι άνθρωπος που ψάχνει το φως ακόμα και στα πολύ δύσκολα. Τα σκοτάδια σου πώς τα διαχειρίζεσαι;
Για μένα, από μικρή ηλικία, η μουσική ήταν η θεραπεία μου. Θυμάμαι να κλείνομαι με τις ώρες και να ακούω μουσική όταν δεν ήμουν καλά. Αργότερα όταν μπορούσα να φτιάχνω μουσική, αυτή η ‘θεραπεία’ έγινε ακόμα πιο αποτελεσματική. Πάντως το σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή το σκοτάδι τελειώνει, είναι στον κύκλο της φύσης άλλωστε, νυχτώνει και μετά ξημερώνει. Αυτό ως απλή γνώση, ως δεδομένο δηλαδή, είναι καλό να μην το ξεχνάμε. Κάποια στιγμή, τα πράγματα θα είναι καλύτερα, αρκεί να βρούμε την υπομονή, τον τρόπο να προχωρήσουμε, να μην φοβηθούμε και να μην τα παρατήσουμε. Και όταν ό,τι μας πλήγωσε και μας πόνεσε βρει τη θέση του χωρίς πια να ρίχνει σκοτάδι στην ψυχή μας, το φως που θα υπάρξει τότε θα μας ζεστάνει τόσο όμορφα και είναι η στιγμή που καταλαβαίνεις ότι βγήκες πιο δυνατός.
Θίγεις σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, για μια κοινωνία που ακροβατεί μεταξύ του καθωσπρεπισμού και του συντηρητισμού. Αποδεχόμαστε το διαφορετικό αρκεί να μας μοιάζει;
Η δυσκολία στην αποδοχή του διαφορετικού είναι ένα διαχρονικό πρόβλημα. Αν αποδεχτούμε το διαφορετικό, αρκεί να μας μοιάζει, δεν είναι διαφορετικό. Απλά είναι άλλο διαφορετικό, που τυχαίνει να συγκλίνουμε. Από μια άποψη ως κοινωνία έχουμε κάνει τεράστια πρόοδο, κάποτε καίγανε στην πυρά ό,τι ξέφευγε από τις νόρμες. Τώρα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, αλλά πλέον με τους τόσο γρήγορους ρυθμούς που αλλάζουν τα πράγματα σε όλα τα επίπεδα, θα περίμενε κανείς ότι και η πρόοδος σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων και στην αποδοχή της διαφορετικότητας θα ήταν ανάλογη. Αντ’ αυτού ακόμα πρέπει να συζητάμε τα αυτονόητα. Και ειδικότερα στα παραδοσιακά media, αυτή την στιγμή έχει γίνει μια κατάληψη στον δημόσιο λόγο από πολύ άσχημες φωνές, φωνές τοξικές, με ανάσες που ζέχνουν ρατσισμό, μίσος, αναχρονισμό, ειρωνεία, που όσο δικαίωμα έχουν να υπάρχουν, τόσο έχουμε και εμείς την υποχρέωση να τις αγνοήσουμε και να τις στείλουμε στα σκουπίδια όπου ανήκουν. Θέλω να πιστεύω ότι αυτές οι φωνές επειδή απλά ουρλιάζουν, δημιουργούν μια αίσθηση ότι είναι πολλές, αλλά σύντομα θα ησυχάσουμε από αυτές, γιατί είναι πολύ λιγότερες στην πραγματικότητα.
Η θρησκεία της καρδιάς σου τι σου υπαγορεύει;
Δεν θα μπορέσω να το πω καλύτερα από το πώς το διατύπωσε ο ΚΑΠΙΟΣ: «Η αγάπη δε γεννιέται μ’ εντολές και κανόνες…». Η αγάπη γεννιέται επειδή ανοίγουμε τις καρδιές μας και αυτό δεν είναι εύκολο. Τουλάχιστον μπορούμε να προσπαθήσουμε. Αυτό υπαγορεύει η θρησκεία της καρδιάς μου.
Υπάρχουμε μόνο μέσα από κοινωνικά κλισέ;
Ναι, παραδείγματος χάρη, εγώ είμαι μουσικός και δεν έχω κανονική δουλειά. Ένα κλισέ το έχω συμπληρώσει (γέλια)! Προφανώς και υπάρχει κόσμος που υπάρχει μέσα από τα κοινωνικά κλισέ, κόσμος που πρέπει να κάνει τικ σε όλα τα κουτάκια που έχουν οριστεί για να θεωρηθεί επιτυχημένος, πάρα πολύ αβέβαιο όμως αν θα είναι ευτυχισμένος. Κατά πάσα πιθανότητα δεν βρίσκεις πληρότητα ή ευτυχία έτσι, γιατί αυτό μοιάζει σαν ένα τύπο σκλαβιάς. Δεν ξέρω, δεν με συγκίνησε ποτέ αυτός ο τρόπος ζωής, ίσως να μην υπάρχω τελικά. Άλλωστε κάποια στιγμή δεν μου αναγνώριζαν ασφαλιστική ικανότητα, γιατί φαινόταν στο σύστημα ότι έχω πεθάνει από το 2001. True story.
