Έχω πολύ βασανιστεί αυτό το εικοσιτετράωρο. Δούλεψα εικοσιπέντε χρόνια στα θέατρα και αυτό που μου φέρνει τρόμο είναι πόσοι άνθρωποι δεν θα μπορέσουν να μιλήσουν ποτέ για αυτά που τους συνέβησαν και τους συμβαίνουν πιθανότατα.
Το θέατρο είναι ένας τόπος μαγικός και εφιαλτικός σε ιστορίες. Το τελευταίο εικοσιτετράωρο μετά την καταγγελία της Ζέτας Δούκα για τον Γιώργο Κιμούλη -που για να τοποθετηθώ κιόλας εξαρχής πιστεύω απολύτως-, άκουσα προσεκτικά και όσα είπε ο Γιώργος Κιμούλης και διάβασα και στη συνέχεια την Ευδοκία Ρουμελιώτη, την Κατερίνα Γερονικολού, τον Φάνη Παυλόπουλο, τη Φαίη Κοκκινοπούλου, κατάλαβα γιατί δεν θυμάται αυτό που συνέβη -έτσι υποστήριξε για κάτι που η Δούκα δεν μπορεί να ξεχάσει και μετά από 14 χρόνια. Γιατί το επαναλαμβάνει συνεχώς και όπου τον παίρνει. Στους νέους, τους αδύναμους, τους εξαρτημένους από την εργασία, στον γνωστό αδύναμο κρίκο.
Η Μιμή Ντενίση τα έβαλε στη θέση τους τα πράγματα με δυο κουβέντες: Ο Κιμούλης έχει τη φήμη ότι φέρεται άσχημα και δεν δίστασε να πει ότι είναι πολλοί και πολλές που δεν θέλουν να δουλέψουν μαζί του. Τελεία και παύλα.
Γιατί το επαναλαμβάνει συνεχώς και όπου τον παίρνει. Στους νέους, τους αδύναμους, τους εξαρτημένους από την εργασία, στον γνωστό αδύναμο κρίκο.
Οπότε ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Είναι άλλο να μην ενδώσει κάποιος ή κάποια σε ένα σκηνοθέτη και αυτός να μην τον πάρει σε μια δουλειά -αυτό κρίνεται ηθικά και μόνο- και από τέτοιες υποθέσεις βρωμάει ο τόπος και είναι άλλο να πάρεις έναν άνθρωπο στη δουλειά για να του κάνεις στη συνέχεια τη ζωή κόλαση.
Αυτό πέρασαν αυτές οι γυναίκες και φυσικά δεν θα το μαθαίναμε αν δεν είχε σκάσει η υπόθεση της Μπεκατώρου, αν δεν είχε γίνει θέμα της ημέρας, και αν η παρουσιάστρια και ηθοποιός Δανάη Μπάρκα δεν ρωτούσε τη Ζέτα Δούκα. Και γιατί τώρα μπορεί η Ζέτα Δούκα. Και η Γερονικολού και η Ρουμελιώτη και όλες οι υπόλοιπες. Τώρα μπορούν, που έχουν μεγαλώσει, δεν νιώθουν ανυπεράσπιστες, δεν εξαρτώνται από μια δουλειά για να προχωρήσουν ένα βήμα και δεν φοβούνται ότι ο Κάθε Κιμούλης θα πάρει τηλέφωνο τον επόμενο θιασάρχη ή σκηνοθέτη να μην τις πάρει στη δουλειά.
Γιατί αυτό φοβούνται οι ηθοποιοί από όσο είμαι σε θέση να ξέρω. Είναι κάτι σαν την αλήθεια για την κατάσταση που επικρατούσε στη FOX και την περίφημη ρήση, «όποια μηνύει τη FOX δεν ξαναβρίσκει δουλειά», πράγμα που κράτησε χρόνια και χρόνια.
Τις παρακολουθώ αυτές τις γυναίκες χρόνια, τις καταγγέλουσες. Δεν είναι ανόητες, και τι να τα κάνουν πέντε ή δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας; Θα τους φέρουν δόξα ή χρήμα; Τίποτα από αυτά δεν θα συμβεί. Υπάρχει και μια προηγούμενη γενιά που έχει υποστεί συμπεριφορές τέτοιες και δεν μίλησε ποτέ.
Δεν μιλούσαν οι παλιότεροι, πάλι από φόβο ακόμα και όταν έτρωγαν τασάκια στο κεφάλι γιατί και αυτό κυκλοφορεί σαν αστικός μύθος: τα τασάκια που πέταγε ο Κουν στα κεφάλια των ηθοποιών. Με όλο τον σεβασμό αν μου δείξετε έναν, έναν που έγινε καλύτερος ηθοποιός επειδή του πέταξε ο Κουν ένα τασάκι στο κεφάλι θα σας βγάλω το καπέλο.
Άλλο πράγμα είναι η μέθοδος και άλλο η συμπεριφορά. Ακόμα και η σκληρότητα με την κακοποιητική συμπεριφορά έναντι ενός επαγγελματία απέχει παρασάγγας.
Εγώ βρίσκω πολύ γενναίο να βγαίνεις και να λες τα πράγματα με όνομα. Και να μην αφήνεις σκιές, κάποιος, κάπου, κάποτε. Αυτές οι γυναίκες δεν είχαν καμία ασυλία μέχρι σήμερα.
Να το πω και αλλιώς: έχω δει ηθοποιούς με μεγαλύτερο όνομα από της Δούκα να κλαίνε παραμονές γιορτών γιατί είναι απλήρωτες. Έχω δει παιδιά του χορού σε παραστάσεις υποτίθεται καλών παραγωγών να μην έχουν να πάρουν σουβλάκι σε περιοδείες. Που δεν μπορούσαν για παράδειγμα σαν τον Κιμούλη να παίρνουν τα χρήματα προκαταβολικά «για να παίξουν» σε κάθε παράσταση. Και αυτό ονομάζεται κακοποίηση. Και φυσικά με παράδειγμα τις γυναίκες μιλώ και για τους άντρες ηθοποιούς. Και για τους νεαρούς επαγγελματίες που γονατίζουν από σεξιστικές και προσβλητικές συμπεριφορές.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γίνει στη συνέχεια αλλά εύχομαι αυτή να είναι η αρχή ακόμα και για να μαζευτούν λίγο οι νταήδες. Να καθίσουν στα αυγά τους.
Και όσοι μπορούν, σε αυτή τη συγκυρία, να σπάσουν μερικά αυγά. Δεν θα πάθουν τίποτα, αντιθέτως, θα είναι ήσυχοι ότι δεν προσπέρασαν αυτή τη δύσοσμη κατάσταση παρφουμαρισμένοι και αγέρωχοι και δεν τους έπιασε καθόλου η βρώμα.
Όλοι όσοι εργαζόμαστε σε αυτή την υπόθεση που λέγεται πολιτισμός πρέπει επιτέλους να μπούμε σε ένα βαθύ ποτάμι, να νικήσουμε τα ορμητικά κύματα ή να το διασχίσουμε ήρεμα -αν είναι γαλήνιο- και να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θα σταθούμε για να βλέπουμε και τον εαυτό μας και τον κόσμο.
