Ουλελέ και Αμάν Αμάν! *

Πριν από λίγες ημέρες, καλή φίλη δημοσιογράφος με προσκάλεσε σε φόρουμ με στόχο την ανάπτυξη της νέας επιχειρηματικότητας στη Μέση Ανατολή. Η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στο Αμάν της Ιορδανίας και πολύ εύστοχα η πρώτη θεματική επικεντρώθηκε στην ανάπτυξη της γυναικείας συμμετοχής. Μοιραία οδηγήθηκα σε συγκρίσεις με το οικείο, δηλαδή στα καθ’ ημάς.

Η Αραβική Άνοιξη δεν έφερε απλώς τους νέους στο προσκήνιο για να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο. Κινητοποίησε, σε όλο τον Αραβικό κόσμο, τους πιο αποφασισμένους ν’ αντιδράσουν δημιουργικά και να διαμορφώσουν το μέλλον τους Eπιχειρώντας. Να επενδύσουν το χρόνο και το είναι στο όνειρό τους προκειμένου να το πραγματώσουν. Να διεκδικήσουν με άλλα λόγια την προσωπική, και κατ’ επέκταση κοινωνική ευημερία, κοπιάζοντας και ρισκάροντας. Όλα αυτά δίχως να θέτουν ως προϋπόθεση τη σωστή λειτουργία του κράτους, την παρέμβαση ή την στήριξη του.

Άκουσα δεκάδες ομιλίες και παρουσιάσεις νέου επιχειρείν (λέγε με start-up) από εκπροσώπους και επίδοξους επιχειρηματίες σχεδόν απ’ όλο τον Αραβικό κόσμο. Η ανυπαρξία και η κακοδαιμονία του κράτους του καθενός ουδόλως απασχόλησε ή εμφανίστηκε ως εμπόδιο ικανό να σταματήσει την προσπάθεια τους. Μήπως τ’ Αραβικά κράτη είναι περισσότερο αξιόπιστα και οργανωμένα από το δικό μας; Αμφιβάλλω. Τουναντίον, θα έλεγα πως πολλά από αυτά φέρουν πολύ πιο σοβαρές αγκυλώσεις από μύρια όσα – το επιθετικό Ισλάμ, τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία, την ανελευθερία, την κακοδιαχείριση, την αναξιοκρατία, το κληρονομικό δικαίωμα στην εξουσία, κ.ο.κ.
Οι νέοι της Μέσης Ανατολής είναι αποφασισμένοι να αξιοποιήσουν κάθε ανταγωνιστικό πλεονέκτημα που έχουν, όπως για παράδειγμα η κοινή γλώσσα που απευθύνεται σε αγορά 400 περίπου εκατομμυρίων ανθρώπων που διψούν για το νέο, το διαφορετικό. Οι περισσότερες επενδυτικές ιδέες που κατάφεραν να προσελκύσουν κεφάλαια είναι βελτιωμένες εκδοχές πετυχημένων δυτικών μοντέλων προσαρμοσμένες στον Αραβικό κόσμο.

Τις λίγες αυτές ημέρες ήμουν μαζί με τον Αιγύπτιο επικεφαλή της Google στη Μ. Ανατολή και τη Β. Αφρική. Ένας αποφασισμένος υπάλληλος του συνομιλητή μου ήταν αυτός που προκάλεσε από το διαδίκτυο την εξέγερση και την αδιανόητη μέχρι τότε πτώση του δικτάτορα στη χώρα του. Μας διάβασε το e-mail του «αγανακτισμένου» που τον καλούσε να γίνει μέρος του αγώνα μόλις πέντε ώρες πριν ξεκινήσουν όλα. Δεν τον πίστεψε. Τις επόμενες ημέρες δεν θα τις ξεχάσει ποτέ. Στην επόμενη πρό(σ)κληση άκουσε τον 26χρονο γιο του, τον ακολούθησε στη δίνη της αλλαγής κι έγινε ένα με τους διαδηλωτές της πλατείας Τahrir.

Ακούγοντας την ιστορία της Αραβικής Άνοιξης θυμήθηκα τη δική μας άνοιξη στο Σύνταγμα. Τις πορείες, τους τραμπουκισμούς, τη βρωμιά. Τα χαμένα λόγια και τις αερολογίες ανθρώπων που έμαθαν μόνο να διεκδικούν, ξεχνώντας ότι έχουν χρέος και υποχρεώσεις. Λόγια κενά από ανθρώπους απαίδευτους με όραμα να γίνουν κρατικοδίαιτοι επαγγελματίες σ’ ένα κράτος επαίτη οικονομικής βοήθειας. Μεγαλοστομίες από εκατοντάδες μπαχαλάκηδες που δεν ονειρεύτηκαν ποτέ να κάνουν το ελάχιστο Χρέος να παλέψουν για το Ταξίδι. Ήθελαν την Ιθάκη νέτη σκέτη. Οι Άραβες λέρωσαν τις πλατείες τους με αίμα και συνεχίζουν με ιδρώτα. Εμείς πάλι τον ιδρώτα είτε τον ξεχνάμε, είτε εξαντλούμε τους «αγώνες» στη διεκδίκηση περισσότερου βολικού κράτους – απειλώντας, καταπατώντας, απεργώντας (λουφάροντας δηλαδή), καταστρέφοντας, βρωμίζοντας. Διάγουμε εγκλωβισμένοι σε άσκοπα -δεξιά και αριστερά- ιδεολογήματα με πρόθεση να μην αλλάξει τίποτα. Να μη χαθεί η υπερτιμημένη βολή μας, με τη βεβαιότητα πως μας χρωστάνε όλοι – η οικογένεια, οι δάσκαλοι, οι πολιτικοί, το κράτος, η Μέρκελ, ο Θεός της Ελλάδας ο ίδιος.

Αλήθεια, έχει τύχει να βρεθείτε στους δρόμους αμέσως μετά το τέλος κάθε πορείας; Σκουπιδότοπος παντού και δυσωδία. Ναι, από αυτούς που διαμαρτύρονται για ένα καλύτερο αύριο. Πως είπατε;

*διαχρονικά επίκαιρη ΠΑΟΚτσηδικη απαίτηση