Το 1889, στο επίκεντρο της ύστερης Βικτωριανής περιόδου, κυκλοφόρησε ένα κωμικό χρονικό του ταξιδιού τριών φίλων με βάρκα στον Τάμεση με τίτλο Τρεις Άντρες σε μια Βάρκα. Το βιβλίο έγινε τεράστια, διαχρονική επιτυχία και ο συγγραφέας του, ο Τζέρομ Κλάπκα Τζέρομ, έγινε διάσημος σχεδόν αμέσως. Το ευθυμογράφημα αυτό υπήρξε ένας σταθμός στην εξέλιξη της κωμικής λογοτεχνίας στη Βρετανία και έθεσε τις βάσεις για την εξαιρετική ιδιοσυγκρασιακή αγγλική χιουμοριστική γραφή στο πρώτο μισό του εικοστού αιώνα μέσα από συγγραφείς όπως ο Ίβλιν Γουό και ο Π. Τζ. Γούντχαουζ. Όμως η επιτυχία του Τρεις Άντρες σε μια Βάρκα δεν θα ήταν δυνατή χωρίς την κωμική συλλογή δοκιμίων Οι τεμπέλικες σκέψεις ενός τεμπέλη που είχε κυκλοφορήσει τρία χρόνια νωρίτερα από τον ίδιο συγγραφέα συστήνοντάς τον σε κοινό και κριτικούς. Το βιβλίο αποτελεί μέρος της πολύ ενδιαφέρουσας σειράς Επίλεκτα από τις εκδόσεις Οξύ.
Η συλλογή χωρίζεται σε κεφάλαια γύρω από μια σειρά θεμάτων όπως, ο έρωτας: (Ο έρωτας είναι σαν την ιλαρά: όλοι μας πρέπει να τον περάσουμε. Επίσης, σαν την ιλαρά, τον περνάμε μόνο μία φορά…), τη ματαιοδοξία: (Η ματαιοδοξία είναι η πραγματική κινητήριος δύναμη της ανθρωπότητας και η κολακεία εκείνη που λαδώνει τους τροχούς), τον καιρό: (Ο καιρός είναι σαν την κυβέρνηση – κάνει πάντα λάθος. Το καλοκαίρι λέμε ότι πνιγόμαστε, τον χειμώνα ξεπαγιάζουμε, η άνοιξη και το φθινόπωρο δεν μας αρέσουν γιατί δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο και απαιτούμε από τον καιρό να αποφασίσει επιτέλους).
Βεβαίως, δεν πρέπει να υποπέσει κανείς στο λάθος να πιστέψει ότι ο Τζέρομ είναι ο Μονταίνος ή ότι έχει την ικανότητα κοινωνικής ανάλυσης ενός Θάκερι, ούτε και να τον πάρει ιδιαίτερα στα σοβαρά. Παρά τις ενίοτε εύστοχες παρατηρήσεις του, τα προτερήματα του Τζέρομ έχουν να κάνουν με την ελαφρότητα και την αμεσότητα της χωρίς ίχνος στόμφου γραφής του, καθώς και με το χιούμορ του. Στο τελευταίο ειδικά μπορούμε να διακρίνουμε τις βάσεις του περίφημου και διαχρονικού βρετανικού χιούμορ. Αν και ο Τζέρομ αποφεύγει την ένταση και την ιδιαίτερη καυστικότητα που αποτελούν τα κύρια χαρακτηριστικά της ασυμβίβαστης σάτιρας και προτιμάει να μην γίνεται υπερβολικά προκλητικός, ξεχωρίζει παρ’ όλα αυτά για τον αυτοσαρκασμό, την αποδοχή του παραλόγου, τη φάρσα, τη λεπτή ειρωνεία και τον υπαινιγμό που αποτελούν θεμέλιους λίθους της βρετανικής αντίληψης περί χιούμορ. Άλλωστε, το δηλώνει ο ίδιος και μάλιστα με το αμίμητο ύφος του στον πρόλογο του βιβλίου: Εκείνο που ζητούν οι αναγνώστες σήμερα είναι βιβλία που θα τους κάνουν καλύτερους, που θα τους νουθετήσουν, που θα τους ενεργοποιήσουν. Αυτό εδώ το βιβλίο δεν μπορεί να ενεργοποιήσει ούτε αγελάδα. Δεν θα το συνιστούσα για κανένα λόγο και κανένα σκοπό. Το μόνο που μπορώ να προτείνω είναι να το ανοίξετε για μισή ωρίτσα όταν κουραστείτε από την ανάγνωση των «εκατό καλύτερων βιβλίων όλων των εποχών». Θα δείτε διαφορά.
—
