Και τώρα μπορείς να περπατάς χωρίς τη μάσκα. Κι από Δευτέρα μπορείς να κυκλοφορείς όποια ώρα της μέρας θέλεις. Της νύχτας συμπεριλαμβανομένης. Νόμιμα. Για πάντα; Για λίγους μήνες; Για ακόμα λιγότερο; Τι σημασία έχει; Απόλαυσε την ελευθερία που σου παραχωρείται σήμερα και μην εξετάζεις το αύριο τι θα φέρει. Και έχε εμπιστοσύνη πως ό,τι και να φέρει το αύριο, δεν αναλογεί σε σένα να αποφασίσεις. Σε σένα αναλογεί μόνο να υπακούσεις και να πειθαρχήσεις. Ή να κάνεις παρασπονδίες προσπαθώντας να παρακάμψεις τους κανόνες. Ή και να διαμαρτύρεσαι διαρκώς στα σόσιαλ μίντια ή σε άλλους ανθρώπους ζωντανά.
Αντιλαμβάνεσαι πόσο τυχερός είσαι; Αντιλαμβάνεσαι τι ευλογία είναι να μην χρειάζεται να αποφασίζεις εσύ, να μην πέφτει πάνω στους ώμους σου το βάρος των γενικών αποφάσεων, το βάρος της θέσπισης και επιβολής κανόνων και νόμων, το βάρος της ρύθμισης της λειτουργίας της κοινωνίας, το βάρος -με μια απλή, συμπεριληπτική λέξη- της εξουσίας; Αντιλαμβάνεσαι τι ευλογία είναι να είσαι εξουσιαζόμενος και όχι μέρος της εξουσίας; Αντιλαμβάνεσαι τι ευλογία είναι να είσαι χαβαλές; Αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό είναι το βασικότερο δίπολο: είσαι, είτε ένας από αυτούς που αποφασίζουν για τις τύχες των άλλων, είτε χαβαλές; Αντιλαμβάνεσαι ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη διαφορά από τη διαφορά ανάμεσα σε αυτούς που κάνουν κάτι και σε εκείνους που τους κρίνουν; Αντιλαμβάνεσαι πόσο εύκολο, ανέξοδο και χωρίς συνέπειες σπορ είναι η κριτική;
Αν ήσουν εσύ στην εξουσία, αν είχες κληθεί εσύ να αποφασίσεις για μια πανδημία τώρα, για μια χρεοκοπία λίγα χρόνια πριν, για οποιοδήποτε μεγάλο θέμα, θεωρείς ότι θα τα είχες καταφέρει καλύτερα; Κυρίως, θεωρείς ότι θα είχες αποφασίσει αλλιώς; Είσαι εξ ορισμού χαβαλές, όχι μόνο γιατί κρίνεις ανέξοδα τους ανθρώπους της εξουσίας, είσαι εξ ορισμού χαβαλές, γιατί δεν προσπάθησες και ποτέ να γίνεις ένας απ’ αυτούς. Για αυτό και εκείνοι, σε αντίθεση με σένα, είναι σοβαροί και όχι χαβαλέδες, όχι μόνο γιατί καλούνται να αποφασίζουν διαρκώς για τη δική σου ζωή, αλλά και γιατί είπαν ότι εμείς στη δική μας ζωή αυτό θέλουμε να κάνουμε: να αποφασίζουμε διαρκώς για τη ζωή όλων των υπολοίπων.
Γιατί είπαν ότι εμείς αφιερώνουμε τη δική μας ζωή σε αυτόν τον σκοπό, σε αυτό το μονοπάτι, σε αυτήν την καριέρα: την εξουσία. Και θα κάνουμε οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να φτάσουμε σε αυτήν το ταχύτερο δυνατό. Και θα κάνουμε οτιδήποτε είναι απαραίτητο για να διατηρηθούμε σε αυτήν το περισσότερο δυνατό. Και θα παίξουμε το παιχνίδι με τους κανόνες που απαιτεί για να το πετύχουμε. Γιατί ακόμα και εκείνος που φτάνει στη θέση να θεσπίζει και επιβάλλει κανόνες, πρέπει να έχει πρώτα υπακούσει στους κανόνες του παιχνιδιού. Και να συνεχίσει να τους υπακούει. Ακόμα κι όταν τυχόν τους παραβιάζει, οι κανόνες είναι πάντα εκεί, ακόμα κι όταν τυχόν τους παραβιάζει, ποτέ δεν ζει απαλλαγμένος από το βάρος τους ή την έγνοια τους.
Ζει με βάρη, ζει με έγνοιες, ζει περιστοιχισμένος από κανόνες, ακριβώς γιατί είναι σοβαρός. Θα πεις -και θα πεις κι ενοχλημένος- μα για κάτσε, δεν ζω με βάρη εγώ, δεν ζω με έγνοιες εγώ, δεν ζω με κανόνες εγώ; Φυσικά. Αλλά αυτό είναι το θέμα: ότι είναι βάρη και έγνοιες άλλης πίστας. Της πίστας της προσωπικής σου, της πίστας της επιβίωσής σου. Δεν σε αφορά εσένα η μεγαλύτερη εικόνα, παρά μόνο με όρους κριτικής, παρά μόνο άρα με όρους χαβαλέ. Έχε τα βάρη σου και τις έγνοιες σου για το πώς θα τα βγάλεις εσύ πέρα, προσπάθησε να τα βγάλεις εσύ πέρα βάσει των κανόνων που θεσπίζουν οι σοβαροί της εξουσίας. Και για να εκτονώνεσαι, για να ξεδίνεις, για να νιώθεις καμπόσος, για να νιώθεις στην τελική ότι σου πέφτει και λόγος για το πώς ρυθμίζονται τα πλαίσια και τα όρια της ζωής σου, κάνε κριτική σε εκείνους που καλούνται να αποφασίζουν. Και που όποτε καλούνται αποφασίζουν. Α ναι, και ψήφισέ τους όποτε έρθει η στιγμή. Εκείνους ή τους ιδεολογικούς τους αντιπάλους. Ή και κανέναν, γιατί είσαι ακόμη πιο προχωρημένος χαβαλές.
Εν πάση περιπτώσει, περπάτα τώρα στον δρόμο με το πρόσωπό σου ολόκληρο ξανά. Σου επιστρέφεται προσωρινά το πρόσωπό σου, όπως επιστρέφονται οι πινακίδες στις γιορτές. Γιορτή είναι το καλοκαίρι. Κάνει ένα κράτει κι ο ιός. Γιόρτασε λοιπόν. Όλη τη μέρα κι όλη τη νύχτα. Δεν υπάρχει ώρα του εικοσιτετραώρου που ο νόμος να σου απαγορεύει να κυκλοφορείς. Συγκλονίσου. Άντεξε την τόση ελευθερία. Για όσο κρατήσει αυτή, άσε στην άκρη την κριτική και τους χαβαλέδες. Έχεις όλη τη μέρα, έχεις όλη τη νύχτα, έχεις όλο το πρόσωπό σου. Τι άλλο θες;
