-42629.jpg)
Η Κατερίνα Παπαγεωργίου επιστρέφει στη Στέγη, μετά την εμφάνισή της στα εγκαίνια το Δεκέμβριο του 2010, με ένα νέο έργο από τη σειρά που εμπνέεται από την Οδύσσεια.
Η Κατερίνα Παπαγεωργίου, από την ίδρυση της ομάδας της adLibdances (2001) μέχρι σήμερα, δεν σταματά να διερωτάται γύρω από τις βασικές αρχές της κίνησης και της δομής των έργων που παρουσιάζει. Με επίκεντρο στις αναζητήσεις της το ερώτημα «τι έχει απομείνει να χορευτεί», επαναπροσδιορίζει την παραστατική φόρμα προκειμένου να εντοπίσει το προσωπικό της κινητικό λεξιλόγιο και να εκφραστεί μέσα από αυτό. Έτσι, η γραφή της, από τη σόλο δημιουργία με έμφαση στην εσωτερικότητα, περνά σε ευρύτερα σύνολα, παρατηρώντας τη δυναμική των σχέσεων που προκύπτουν από τη συνύπαρξη των μονάδων.
Η σειρά έργων Oh! Deep Sea, με κοινό παρανομαστή την Οδύσσεια, ουδόλως σχετίζεται με τη μιμητική αναπαράσταση του έπους. Τη χορογράφο ενδιαφέρουν περισσότερο τα αρχέτυπα που μπορεί να διακρίνει κανείς πίσω από τους χαρακτήρες της εκάστοτε ραψωδίας. Ποια είναι όμως η απόσταση που μας χωρίζει από το ομηρικό έπος σήμερα; Το ταξίδι του Οδυσσέα είναι συμβολικό.
Η παράσταση Oh! Deep Sea – Corpus II είναι εμπνευσμένη από τη ραψωδία με τους Κύκλωπες και έκανε πρεμιέρα στις 26 Απριλίου 2011 στο Βερολίνο, στο Hebbel-am-Ufer (HAU 3), μία από τις σημαντικότερες σκηνές της Ευρώπης.
Ποιος ο ρόλος του σώματος και με τι καλείται να αναμετρηθεί προκειμένου να αναβιώσει τις συνθήκες του έπους; Το σώμα των ερμηνευτών, ως δέκτης μεταφυσικών και κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, αποτελεί παράλληλα την επιφάνεια πάνω στην οποία προβάλλονται ανακόλουθα οι διαφορετικές διαστάσεις του χρόνου: παρελθόν, παρόν και μέλλον. Η έννοια της αφηγηματικότητας προσεγγίζεται μέσω μιας ελλειπτικής, επαναλαμβανόμενης κίνησης, ενώ η διάρκεια της παράστασης δεν δηλώνεται απλώς από τη σκηνική παρουσία. Όλα έχουν ήδη ξεκινήσει και το τέλος παραμένει ακόμη απροσδιόριστο• το ίδιο το έπος επιβάλλει μια ισχυρή αναβολή μέσω του ρυθμού του.
