Ο Αργύρης SER Σαρασλανίδης στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας Γενιά 17 και του περιεχόμενου Στόχου 9, που αφορά στην Βιομηχανία, την Καινοτομία και τις Υποδομές, δημιούργησε μια νέα τοιχογραφία με τίτλο ”Energy Pillars” στην επιφάνεια του εμπρόσθιου τοίχου του κτηρίου του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας στην Θεσσαλονίκη.
Πρόκειται για ένα μεγάλων διαστάσεων έργο (30m πλάτος Χ 10m ύψος), γεωμετρικού χαρακτήρα, το οποίο υλοποιήθηκε με την χρήση ακρυλικών χρωμάτων και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της γόνιμης δημιουργικής περιπλάνησης του καλλιτέχνη στο πεδίο της Op art. Ο SER «σπάζοντας» σε τρία διακριτά μέρη το κτήριο του ΑΔΜΗΕ δημιουργεί την ψευδαίσθηση τριών χρωματικών πυλώνων ενέργειας. Το χρώμα ως εκπομπή, εκκινώντας από το λευκό, εκτείνεται προς σκουρότερες αποχρώσεις εκατέρωθεν. Ουσιαστικά η προϋπάρχουσα σχεδιαστική συμμετρία του κτηρίου διαιρείται, με τις μαύρες κάθετες γραμμές να ορίζουν, πλέον, τη νέα της μορφή ως σημεία τομής ή διαχωρισμού. Ταυτόχρονα όμως, η διαδοχική κλιμάκωση και αποκλιμάκωση των τόνων των αποχρώσεων δημιουργεί μια αίσθηση ροής ή (δια)σύνδεσης ως ένα γεγονός μεταφοράς.
Ένας αδιάλειπτος εφοδιασμός χρώματος και ενέργειας. Εξάλλου η προαναφερόμενη συμμετρία μπορεί να προσληφθεί με διττό τρόπο με την τοποθέτηση των σημείων διαχωρισμού είτε στις λευκές, είτε στις μαύρες κάθετες λωρίδες. Η εξοικείωση του καλλιτέχνη με τα δομικά προσδιοριστικά στοιχεία της optical art, όπως εκφράζεται με το παιχνίδι των χρωματικών μοτίβων και την επακόλουθη ψευδαίσθηση της κίνησης ορίζει το περιβάλλον ενός αειφόρου ενεργειακού ρέοντος. Από μόνη της η εγκατάσταση αυτού του ιδιότυπου ψυχεδελικού τεκνικολόρ πάνω στον μουντό τοίχο, δεν μπορεί παρά να σηματοδοτεί, ως εικαστικό γεγονός, μια πράξη μετάβασης προς μια δημιουργική καθαρότητα. Ο καλλιτέχνης αφουγκράζεται την απλή, δωρική και προσδεμένη στη λειτουργικότητα αρχιτεκτονική μορφή του κτηρίου και τη θέτει σ’ έναν άμεσο διάλογο με τη νέα παραγόμενη γεωμετρία των χρωματικών μοτίβων.
Η ανοδική διάταξη του, μπροστινού του κτηρίου, διερχόμενου δρόμου ωθεί το βλέμμα του θεατή να ανατρέξει το έργο από τα αριστερά προς τα δεξιά και όχι απαραίτητα να το παρατηρήσει στατικά. «Επιβάλλει» μια ανιούσα τάση στην θεώρησή του δίνοντας έτσι ένα αναπαραστατικό πρόσημο αύξησης, ανάπτυξης ή προόδου. Η ύπαρξη και η de facto οπτική ένταξη στο «κάδρο» του έργου, του μεταλλικού στύλου που βρίσκεται στην πάνω δεξιά μεριά της ταράτσας του κτηρίου επισφραγίζει την αίσθηση της ανοδικής αυτής τάσης. Οι χρωματικοί πόροι είναι σαν να διοχετεύονται και να κορυφώνονται στον μεταλλικό στύλο. Τα παράθυρα του κτηρίου, αντικειμενικά ενταγμένα στην σύνθεση, αφενός μεν σπάνε την κυριαρχία της κάθετης διάταξης των γραμμών της αναδιπλούμενης χρωματικής βεντάλιας, αφετέρου γίνονται παράγοντας διαφάνειας, καθώς παρέχουν πρόσβαση στο εσωτερικό αυτών ιδιότυπων πυλώνων παραγωγής ή μεταφοράς ενέργειας. Το μικρό ρολόι στο κάτω αριστερά μέρος του κτηρίου εξακολουθεί να ξεχωρίζει ως μια διακριτική υποσημείωση «καταμέτρησης» της μεταφερόμενης ενέργειας αντηχώντας οπτικά την υπογραφή του καλλιτέχνη.
