Στο Neverhome ο Λερντ Χαντ μας παρουσίασε μία εναλλακτική εκδοχή της Οδύσσειας στον Αμερικάνικο Εμφύλιο, αντιστρέφοντας τους παραδοσιακούς ρόλους και επιλέγοντας μια γυναίκα για Οδυσσέα και τον άντρα της σαν την Πηνελόπη.
Στο επόμενο μυθιστόρημά του, τον Νυχτερινό Δρόμο, ο Χαντ επιλέγει μια διαφορετική περίοδο της αμερικάνικης ιστορίας, αλλά διατηρεί την ίδια γυναικεία προοπτική, αφού η αφήγησή του φιλτράρεται μέσα από τα μάτια τριών γυναικών.
Αυτή τη φορά βρισκόμαστε στην Ιντιάνα της δεκαετίας του 1930, την περίοδο της μεγάλης ύφεσης. Ο Χαντ χρησιμοποιεί ως έμπνευση ένα αληθινό περιστατικό, το λιντσάρισμα μιας παρέας νεαρών μαύρων που κατηγορήθηκαν για τον βιασμό μίας λευκής γυναίκας (χωρίς ουσιαστικά αποδείξεις). Έτσι, η πλοκή του μυθιστορήματος στρέφεται γύρω από το ταξίδι διαφόρων χαρακτήρων προς το Μάρβελ, την πόλη όπου θα λάβει χώρα το λιντσάρισμα. Το ίδιο το λιντσάρισμα δεν περιγράφεται ποτέ από τον Χαντ, αν και βρίσκεται στον πυρήνα του βιβλίου και είναι ο μαγνήτης που έλκει τους πάντες.
Εκεί που ο Χαντ εστιάζει είναι στην καρναβαλική παράνοια που προκαλεί η είδηση του λιντσαρίσματος, το οποίο αποκτά τη διάσταση ενός πολιτειακού φεστιβάλ φρίκης, με ανθρώπους από ολόκληρη την πολιτεία να ταξιδεύουν προς την εν λόγω πόλη προκειμένου να παραστούν.
Ο Χαντ αποδίδει με μακάβριο χιούμορ και σχεδόν εξπρεσιονιστική προσέγγιση αυτό τον παροξυσμό ανθρώπινης σκληρότητας και έλξης προς την αδικαιολόγητη βία, σχολιάζοντας βεβαίως το διαχρονικό φυλετικό ζήτημα, τη μεγάλη αμαρτία που εξακολουθεί να βαραίνει την ηθική και πολιτική υπόσταση αυτού του έθνους.
Το μυθιστόρημα τυπικά χωρίζεται σε τρεις ενότητες, με την κάθε μία να υιοθετεί την οπτική μίας γυναίκας. Το τρίτο μέρος όμως είναι πολύ σύντομο και ουσιαστικά λειτουργεί ως επίλογος, το κύριο βάρος φέρουν οι πρώτες δύο ενότητες. Στην πρώτη έχουμε ως αφηγητή την Ότι Λι, η οποία ταξιδεύει προς το Μάρβελ με τον άντρα της και το αφεντικό της. Η Ότι Λι εκφράζει με χιουμοριστική ευθύτητα την στενή οπτική γωνία μιας φτωχής λευκής κοινότητας την περίοδο της ύφεσης (κάτι που υποθέτω ότι παραπέμπει στη λευκή εργατική τάξη που ψήφισε τον Τραμπ στις εκλογές του 2016).
Η δεύτερη ενότητα φιλτράρεται από τη ματιά της δεκαεξάχρονης Κάλα, η οποία είναι μια μαύρη κοπέλα που αναζητά τον εραστή της μέσα σε όλο αυτό τον χαμό, και είναι γεμάτη θυμό για τη δεινή θέση που βρίσκονται όλοι όσοι μοιράζονται το χρώμα του δέρματός της και οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να πέσουν θύματα παράλογης βίας (και εδώ είναι εμφανής η νύξη στα αναρίθμητα περιστατικά αστυνομικής βίας εις βάρος μαύρων πολιτών τα τελευταία χρόνια).
Ο Χαντ αποδεικνύει και πάλι ότι είναι ένας εξαιρετικός συγγραφέας που θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας, αν και Ο νυχτερινός δρόμος υπολείπεται κατά τη γνώμη μου του Neverhome. Ένα από τα προβλήματα της γραφής του Χαντ είναι πως είναι ένας ποιητής που γράφει μυθοπλασία. Αυτό συνεπάγεται μεγαλύτερη έμφαση στο ύφος και τις ιμπρεσιονιστικές εικόνες και λιγότερη στην εξέλιξη της πλοκής, η οποία συχνά μένει στάσιμη, λες και ο ίδιος δεν ξέρει ακριβώς πού θέλει να καταλήξει.
Από τις δύο βασικές ενότητες απόλαυσα περισσότερο την πρώτη, η οποία μου θυμίζει λίγο το παράλογο μαύρο χιούμορ του Τζιμ Τόμσον στο POP 1280, έχει την ίδια ωμή και ανεπιτήδευτη περιγραφή μιας σκληρής όσο και κωμικά μπανάλ αθλιότητας. Όμως παρά τις αρετές του Χαντ, τις εμφανείς αναφορές του στη σημερινή πραγματικότητα, νιώθω ότι, ιδιαίτερα σε σχέση με το Neverhome, στον Νυχτερινό Δρόμο λείπει η πυξίδα, η αίσθηση προορισμού. Έστω κι έτσι όμως, παραμένει άλλο ένα αξιόλογο κεφάλαιο στην καριέρα ενός αξιόλογου συγγραφέα, ο οποίος με σταθερά βήματα εισέρχεται στο προσκήνιο της σύγχρονης αμερικάνικης λογοτεχνίας.
