Το θρυλικό έργο «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» του Τομ Σούλμαν, έχει ξεκινήσει τη δική του πορεία στο Θέατρο Βρετάνια, σε θεατρική διασκευή του ίδιου του «οσκαρικού» συγγραφέα και σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη. Το έργο που όλοι λίγο πολύ το έχουμε αγαπήσει μέσα από την κινηματογραφική του μεταφορά, με τον ξεχωριστό και πάντα υπέροχο Ρόμπιν Γουίλιαμς στον πρωταγωνιστικό ρόλο του καθηγητή Τζον Κήτινγκ παραμένει πάντα επίκαιρο.
Η προσπάθεια των νεών να ιχνηλατήσουν τις επιθυμίες και τα ταλέντα τους, η επιτακτική ανάγκη δημιουργίας καναλιών επικοινωνίας με τους γονείς που σθεναρά αντιστέκονται στις προσωπικές φιλοδοξίες των παιδιών τους, ειδικά όταν αυτές τους είναι ακατανόητες και άγνωστες, οι αντισυμβατικές μέθοδοι διδασκαλίας και το κοινωνικό κατεστημένο, που συχνά γίνεται φραγμός σε κάθε απόπειρα ονειροπόλησης και αλλαγής πορείας, μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται.
Στο σκηνοθετικό τιμόνι, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ενώ ο Άκης Σακελλαρίου υποδύεται τον Τζον Κήτινγκ, τον αντισυμβατικό καθηγητή φιλολογίας που ξεσηκώνει τα νεαρά πνεύματα και που όλοι θα θέλαμε να είχαμε στο σχολείο, ο Τάσος Χαλκιάς, βρίσκεται στον ρόλο του συντηρητικού διευθυντή Νόλαν και ο Σπύρος Τσεκούρας σε αυτόν του τραγικού πατέρα του Νίλ Πέρι.
To έργο διαδραματίζεται τη δεκαετία του ‘60 στο συντηρητικό ιδιωτικό λύκειο Γουέλτον, όπου οι μαθητές μεγαλώνουν υπακούοντας στις αυστηρές, θεμελιώδεις αρχές του σχολείου: «Παράδοση! Τιμή! Πειθαρχία! Υπεροχή!». Ο Τζον Κίτινγκ, με βασικό εργαλείο του την ποίηση, θα τους μάθει σταδιακά πώς να αγνοούν τις προκαταλήψεις, τις συνήθειες και τις επιρροές, τις οποίες μας επιβάλλουν οι γονείς, οι παραδόσεις και η κοινωνία μας, πώς να έχουν τη δική τους οπτική στα πράγματα και πώς να επιτρέψουν στην πραγματική τους φύση να μιλήσει. Ο αντισυμβατικός αλλά ουσιαστικός τρόπος διδασκαλίας του, θα καταφέρει να εμπνεύσει τον καθένα από τους νεαρούς μαθητές, οι οποίοι κάνοντας την προσωπική τους επανάσταση, θα ακολουθήσουν την κλίση τους, ενάντια στο κατεστημένο.
«Πρόκειται για μια πολύ ωραία ιστορία,η οποία συνδέει τον κόσμο των τεχνών, της μουσικής, της ποίησης, του θεάτρου με κάτι που είναι εγκεφαλικό και ίσως και αρκετά πεζό, αν και σημαντικό θα έλεγε κανείς. Το τέλος στη δική μας ανάγνωση, θέλουμε να είναι και ελπίζω να το επιτυγχάνουμε, αισιόδοξο. Θέλουμε ο κόσμος βγαίνοντας από την παράσταση να διαβάσει ένα στίχο και να δει τι όμορφα μπορούν να συνδεθούν κάποιες λέξεις και να κάνουν στο μυαλό τους αυτές τις υπέροχες εικόνες και τα συναισθήματα που σου γεννάει η ποίηση», μοιράζεται μαζί μας ο Άκης Σακελλαρίου. «Μέσα από τη διδαχή ενός καθηγητή ξυπνάει μέσα από τις συνθήκες νεότητας και εφηβείας που βιώνουν τα νεαρά παιδιά μιας θεατρικής ομάδας, βρίσκει πάτημα και χώρο να ανθίσει», συνεχίζει.
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης έχει δουλέψει πολύ με αυτή την ομάδα σε κάθε της λεπτομέρεια, με τον καθένα ξεχωριστά. «Αν ήθελα να ξεχωρίσω κάτι σε αυτή την παράσταση, είναι η λεπτομέρεια στην υποκριτική κάτι που δεν είναι τυχαίο εφόσον ο Κωνσταντίνος που έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία είναι και ηθοποιός. Και όταν έχεις εκκολαπτόμενους ηθοποιούς μπορείς να κάνεις θαύματα», υπογραμμίζει ο Τάσος Χαλκιάς.
Η ποίηση σε πρωταγωνιστικό ρόλο στη σκηνή
«Δεν διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας! –αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή!».
Η ποίηση πρωταγωνίστρια σε αυτό το έργο βάζει θεμέλια για τις πνευματικές, προσωπικές και κοινωνικές επαναστάσεις των νέων, ενώ έγινε αφορμή ουσιαστικών ζυμώσεων στους κόλπους της καλλιτεχνικής ομάδας πριν το ανέβασμα. «Όλοι μαζί συνδεθήκαμε. Τα παιδιά έγραψαν τη δική τους ποίηση, και τελικά όλοι βρεθήκαμε στη θέση της δημιουργίας, κάτι που είναι υπέροχο και συνάμα πολύ σπάνιο», αναφέρει στη συζήτησή μας ο Άκης Σακελλαρίου.
Αυτές οι ζυμώσεις μέσα στην ομάδα, για τον Τάσο Χαλκιά αποτελούν μια σύγχρονη σκηνοθετική προσέγγιση, θέλοντας να υπογραμμίσει το ταλέντο και τις ικανότητες του σκηνοθέτη Κωνσταντίνου Ασπιώτη: «Είναι ένα άφοβο, θαρραλέο παλικάρι που προχωράει σε ένα νέο μοτίβο σκηνοθεσίας που αγαπάει πολύ το θέατρο και πρωτίστως το κάνει για να ευφραίνει την ψυχούλα του, μετά για τους ανθρώπους που συνεργάζεται και κατ’ επέκταση τον κόσμο. Τον θεωρώ ένα σπουδαίο θεατράνθρωπο και πιστεύω ότι θα πάει πολύ μπροστά».
«Πρέπει να μοχθήσετε για να ανακαλύψετε τη δική σας φωνή, πρέπει να βρείτε το δικό σας περπάτημα, και ποιος θα είναι ο δικός σας στίχος σε αυτή τη ζωή», μερικές μόνο από τις φράσεις που θα ακούσουμε στην παράσταση και ο Άκης Σακελλαρίου ξεχωρίζει.
O λόγος στους νέους
Πρωταγωνιστές φυσικά του έργου, στην καρδιά της ιστορίας, βρίσκονται οι μαθητές του σχολείου Γουέλτον, τους οποίους υποδύεται ένας θίασος ηθοποιών της νέας γενιάς. Αυτοί είναι οι: Πάνος Ζυγούρος, Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος, Νικόλας Παπαϊωάννου, Θησέας Παπαπαναγιώτου, Στέφανος Παπατρέχας, Σταύρος Τσουμάνης, Τάσος Τυρογαλάς, Αλέξανδρος Τωμαδάκης, Ειρήνη Λαφαζάνη και Λυδία Στέφου.
Νέοι όλοι τους σε ηλικία, από 22 έως 32 ετών, με λίγη εμπειρία στο θεατρικό σανίδι αλλά γεμάτοι ζωντάνια, κέφι και επιθυμία να μάθουν από τους έμπειρους, ταλέντο να καλλιεργήσουν και προσήλωση στα «θεατρικά μυστήρια».
«Εγώ προσωπικά», μοιράζεται με τη σειρά του ο Τάσος Χαλκιάς, «βιώνω μια πάρα πολύ ευτυχισμένη στιγμή μου και δεν θα μπορούσε να είναι παρά έτσι γιατί όταν περιβάλλεσαι από τη νεολαία και μάλιστα από ταλαντούχα νέα παιδιά και βλέπεις ότι αυτό με το οποίο ήθελαν να ασχοληθούν το κατέχουν, το σπούδασαν και πλούτισαν αυτό που από μέσα τους φτεροκοπούσε, και τους οδήγησε στο σωστό μονοπάτι και το οποίο τελικά ξέρουν και να διαχειρίζονται. Γιατί πολλά πράγματα μπορεί να κουβαλάς μέσα σου και να είναι καλά, αλλά όταν τα αφήσεις έρμαια χωρίς να βρεις έναν τρόπο να τα διαχειριστείς, έναν τρόπο να τα υπερασπιστείς, μπορεί αυτά τα ίδια να σου χαλάσουν και να χαλάσουν κι εσένα».
Μια εξαιρετική ομάδα νέων ηθοποιών που όπως θα μου αναφέρει ο Άκης Σακελλαρίου «είναι υπέροχη, χωρίς αυτό ωστόσο να σημαίνει ότι σκοτώνουμε τα άλογα όταν γεράσουν. Υπάρχει ένα παρελθόν και ένα βάρος στους παλαιότερους που είναι αξιοθαύμαστο. Ο Τάσος Χαλκιάς για παράδειγμα, με αφήνει κάθε φορά με το στόμα ανοιχτό με την απίστευτη ευαισθησία και εμπειρία που έχει και που καταφέρνει να την μεταφέρει όχι μόνο λογικά αλλά με όλη του την ύπαρξη».
Από την πλευρά του ο Τάσος Χαλκιάς θα υπογραμμίσει το θαύμα της ομαδικής δουλειάς: «Ζούμε μια εποχή που παρακολουθούμε την παράσταση του τάδε και του δείνα σκηνοθέτη, δίχως να αναφέρεται συχνά κανένας άλλος. Αυτό πρέπει να πω, με το χέρι στο ευαγγέλιο του θεάτρου, δεν είναι καθόλου σωστό. Υπάρχει η παντοδυναμία του σκηνοθέτη. Μια θεατρική δουλειά, είναι πολύ ομαδική δουλειά, η οποία εκπορεύεται κυρίως από τον ηθοποιό. Γιατί η τέχνη του θεάτρου, είναι η τέχνη του ηθοποιού, είναι η υποκριτική τέχνη. Δεν μπορεί λοιπόν να βλέπουμε μια θεατρική παράσταση του τάδε σκηνοθέτη ερήμην των ηθοποιών. Αυτό ελπίζω, με σκηνοθέτες «τύπου» Ασπιώτη, θα αρχίσει να σπάει. Εμένα προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθώς μπορεί και σύντομα να αποχωρήσω αλλά αυτοί οι άνθρωποι που έχουν το μέλλον μπροστά τους θα πρέπει να δώσουν στον κόσμο να καταλάβει ότι η δουλειά η δική τους είναι η δουλειά του Θεάτρου».
Ο Πάνος Ζυγούρος υποδύεται τον Τοντ Άντερσον, τον νέο μαθητή του σχολείου και συγκάτοικο του Νιλ Πέρι: «Είμαι χαρούμενος με αυτό τον ρόλο καθώς έχει πολλά πράγματα να ψάξεις. Είναι ο νέος μαθητής στο σχολείο, ο οποίος βρίσκει μια έτοιμη ομάδα φίλων. Είναι συγκάτοικος με τον Νιλ Πέρι, ένας από τους άριστους του σχολείου, ο αρχηγός της παρέας. Ο Τοντ είναι ένα εσωστρεφές παιδί, που δεν μοιράζεται εύκολα. Ο Νιλ είναι βέβαια ο τέλειος φίλος και στέκεται δίπλα του, με τον δικό του τρόπο και είναι ο μόνος που ο Τοντ εμπιστεύεται».
Ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης έχει αναλάβει τον ρόλο του Νίλ Περι που πολύ από εμάς ταυτίστηκαν βλέποντας την ταινία. Ωστόσο ο Αλέξανδρος έχει μια διαφορετική γνώμη:
«Υπάρχουν ταμπέλες, καλώς ή κακώς και ο καθένας τελικά ταυτίζεται διαφορετικά με το κάθε παιδί της παρέας. Κάθε παιδί στο δικό μας έργο, είναι καλό σε κάτι, έχει το δικό του ταλέντο το οποίο ο καθηγητής Κίτινγκ προσπαθεί να αναδείξει. Άρα δεν ξέρω αν όλοι τελικά ταυτίζονται με τον Νιλ».
Ο Νικόλας Παπαϊωάννου υποδύεται τον ρόλο του Τσάρλι Ντάλτον, ένα παιδί αντιδραστικό, ο επαναστάτης της παρέας που όπως θα μας αναφέρει, η ποίηση μπορεί να μην ήταν εξαρχής ο αγαπημένος του αναγνωστικός τομέας αλλά μετά το έργο σίγουρα μυήθηκε σε αυτό τον μαγικό κόσμο των λέξεων:
«Αυτή η διαδικασία της ζύμωσης κατά τις πρόβες είχε πολύ ουσία. Με οδήγησε τελικά να πάρω δύο βιβλία ποίησης, κάτι πολύ σπάνιο για εμένα. Με κατάφερε να θέλω να δω τι είναι αυτό για το οποίο μιλάνε όλοι με τόση αγάπη. Και σίγουρα μας οδήγησε να φτιάξουμε μια παρέα και εκτός σκηνής με ουσία και γερά θεμέλια».
Ο Θησέας Παπαπαναγιώτου υποδύεται τον Στίβεν Μικς: «Το διαβαστερό παιδί της τάξης, ο καλύτερος μαθητής της τάξης που νοιάζεται πραγματικά για όλους και προσπαθήσει να βοηθήσει με όποιον τρόπο μπορεί». Και όπως και οι υπόλοιποι ηθοποιοί της ομάδας δηλώνει: «πανευτυχής για αυτή τη συγκυρία, γιατί από τη μία πλευρά έχουμε μια ομάδα νέων ηθοποιών και ταυτόχρονα αυτή η ομάδα να πλαισιώνεται από την εμπειρία και την καθοδήγηση ενός εξαίρετου σκηνοθέτη, κάτι που δημιουργεί και το υπέροχο κλίμα που έχουμε».
Η Λυδία Στέφου υποδύεται την Κρις. Από το έργο όταν διάβαζε αρχικά το κείμενο ξεχώριζε τις σκηνές του Κήτινγκ γιατί: «όλα αυτά που λέει είναι τρομερή αφύπνιση και γέμισμα ψυχής. Παρόλα αυτά όταν συναντηθήκαμε όλος ο θίασος και είδα καθέναν πώς προσέγγιζε τις σκηνές του, νιώθω ότι είναι πολλές οι σκηνές που ξεχωρίζουν και ανήκουν σε κάθε ένα από τα παιδιά που παίζουν».
Ο Σταύρος Τσουμάνης υποδύεται τον Ρίτσαρντ Κάμερον, ένας μαθητής με τετράγωνη λογική, ενώ η Ειρήνη Λαφαζάνη υποδύεται την Τζίνι και την Γκλόρια, δύο νέες προσθήκες στο έργο που βασίζονται περισσότερο στη θεατρική διασκευή του: «Η Τζίνι είναι ένα κορίτσι αμήχανο, σε αντίθεση με την Γκλόρια που είναι απελευθερωμένη και άνετη με τα αγόρια», αναφέρει για τον ρόλο της και εύχεται οι θεατές που θα δουν το έργο να αγαπήσουν λίγο περισσότερο την ποίηση.
Ο Θοδωρής Θεοδωρακόπουλος υποδύεται τον Νοξ:
«Η θεματική του έργου παραμένει στον πυρήνα της ίδια με το έργο αλλά υπάρχουν και πολλές εκπλήξεις» και εύχεται «μέσα από την παράσταση να καταφέρουν να διανοίξουν νέους δρόμους σκέψης και τόλμης στους νέους».
Βλέποντάς τους επί σκηνής, νέους και ατσαλάκωτους δεν μπορώ παρά να διερωτηθώ, κάτι που ανοιχτά το κάνω και προς αυτούς για το αν έχουν νιώσει όπως ένιωσαν οι νέοι που υποδύονται. Έχουν βιώσει την απόρριψη από γονείς ή/και καθηγητές, τις επιβολές των επιταγών μιας κοινωνίας που δεν συμμερίζεται τα όνειρά τους; «Το έχω νιώσει πάρα πολύ και είναι αστείο το πόσο πολύ ταιριάζει εδώ και η ιστορία του Νιλ Πέρι στη ζωή μου», μοιράζεται ο Αλέξανδρος Τωμαδάκης. «Εγώ για παράδειγμα δεν είχα σκοπό να δώσω Πανελλήνιες αλλά μετά από μια εκδήλωση που κάναμε κατάλαβα ότι μου άρεσε πολύ το θέατρο και πως υπάρχει Δραματική σχολή να παρακολουθήσω στη Θεσσαλονίκη. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα, και βρήκα τον δρόμο μου από το πουθενά».
«Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να πω ότι ταυτίζομαι με τον ρόλο μου, αλλά ως παρατηρητής, γιατί έχω δουλέψει με παιδιά με πολύ ταλέντο αλλά πολύ κλειστά και πως τελικά μεταμορφώνονται αν βρεθεί δίπλα τους ο κατάλληλος άνθρωπος, μπορώ να πω ότι μπορεί να συμβεί σίγουρα αυτό και να αλλάξει η ψυχή σου», αναφέρει ο Πάνος Ζυγούρος.
–
