Ο Κωνσταντίνος Borek είναι καταιγιστικός. Το αντιλαμβάνομαι από τα πρώτα λεπτά της συνάντησής μας στα γραφεία των Grey Studios Athens. Αφορμή για τη συζήτησή μας είναι το soundtrack που έγραψε για τη σειρά ντοκιμαντέρ «Η μάχη της Κρήτης – Επιχείρηση Ερμής» που προβάλλεται από το Cosmote History HD αλλά τα πρώτα σχόλια αφορούσαν αυτό που ζούμε τον τελευταίο μήνα, δηλαδή μια σταδιακή επιστροφή σε μια πολύβουη καθημερινότητα που όμως είναι ακόμη λειψή. Και κάπως έτσι ο Κωνσταντίνος αφηγείται τους σημαντικότερους σταθμούς της ζωής του αλλά και διασκεδαστικά αποσπάσματα ενός βίου γεμάτου μουσική.
Και ο θόρυβος μουσική είναι. Όλα είναι μουσική, ακόμη και αυτά που βλέπουμε. Τα πάντα είναι συχνότητες, συνεπώς τα πάντα είναι μουσική. Γι’ αυτό είναι λίγο περίεργο που η μουσική έχει βγει τον τελευταίο καιρό από τη ζωή μας δεδομένων των καταστάσεων που βιώνουμε.
Η «Επιχείρηση Ερμής» είναι ένα ντοκιμαντέρ της COSMOTE ΤV για την επέτειο των 80 χρόνων από τη Μάχη της Κρήτης. Η βραβευμένη σκηνοθέτριά του, η Βικτώρια Βελλοπούλου, που είχε ακούσει δουλειές μου, μου τηλεφώνησε και μου πρότεινε να γράψω το soundtrack της σειράς. Μου άρεσε η πρόταση γιατί μου αρέσουν όσα σχετίζονται με την ελληνική ιστορία μας αλλά και την παγκόσμια. Έτσι λοιπόν σκέφτηκα ότι δεν μπορεί η μουσική για τη Μάχη της Κρήτης να μην έχει λύρα και έτσι κάλεσα τον φίλο μου και μουσικό πολυ-εργαλείο Γιάννη Καρακατσάνη να συμμετέχει. Έγραψα τη μουσική χωρίς να δω εικόνα από το ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν όμως οι μαρτυρίες και είναι συγκλονιστικές. Υπάρχουν άνθρωποι, επιζήσαντες, που τότε ήταν 5 χρονών και γλίτωσαν από την εκτέλεση. Όταν ακούς τη μαρτυρία «Ακούσαμε τους πυροβολισμούς, με έθαψε για να με κρύψει η μάνα μου, με φίλησε και δεν την ξαναείδα» πώς να μην συγκινηθείς;
Δεν έχω ταβάνι στη μουσική. Μπορεί για παράδειγμα η κύρια ενασχόλησή μου να είναι με την pop αλλά τα τελευταία χρόνια έχω μεγαλώσει μελετώντας από κλασική μουσική έως και τη σύγχρονη μουσική όπως blues, soul, funk, disco και φυσικά τη μεγάλη μας αγάπη τη rock. Μου αρέσει συνεχώς να ακούω καινούργιες μουσικές. Και λαϊκά ακούω, τι να πει κανείς π.χ. για τον Στράτο Διονυσίου ή τον Στέλιο Καζαντζίδη. Αλλά έχω και μια μεγάλη αγάπη στα ορχηστρικά έργα. Ειδικά στα ορχηστρικά δεν υπάρχει ταβάνι. Ένα soundtrack μπορεί να είναι οτιδήποτε, υπάρχει πλήρης ελευθερία.
Ο κόσμος πια δεν ακούει με τον ίδιο τρόπο μουσική. Πόσοι είναι αυτοί που θα βάλουν ένα βινύλιο, ένα CD ή ακόμα και από μια ψηφιακή πλατφόρμα να ακούσουν μουσική και να παρατηρήσουν αυτό που ακούνε; Λίγοι. Κάτι άλλο που έχει αλλάξει είναι ότι η μουσική έχει οπτικοποιηθεί. Παλιότερα όταν έμπαινες στο στούντιο, μόνο άκουγες, δεν έβλεπες. Τώρα υπάρχει ο υπολογιστής και ακόμη και ένας άσχετος να κάτσει δίπλα σε αυτόν που γράφει μουσική θα δει, αυτό που ακούει, στην οθόνη. Όλο αυτό το κάνει πιο εύκολο.
Μεγάλωσα με μουσική γιατί ο πατέρας μου έπαιζε ακορντεόν, ως ερασιτέχνης. Όταν ήταν μικρός έψελνε, έχει ωραία φωνή. Ένα από τα παιχνίδια μας λοιπόν ήταν να παίζει το ακορντεόν, εγώ να χοροπηδάω και κάπως έτσι να πηγαίνει 11 η ώρα το βράδυ και να φωνάζει η μητέρα μου να πάω για ύπνο. Έχω κρατήσει ένα κασετοφωνάκι, από αυτά τα παλιά, που ηχογραφούσαμε από παιδικά τραγούδια όπως «η γιαγιά μας η καλή» μέχρι το «Ο κυρ Θάνος πέθανε παραπονεμένος», που εγώ ως παιδί δεν καταλάβαινα αλλά μου άρεσε. Μετά μου πήραν ένα αρμόνιο αλλά δεν πολυ-έπαιζα.
Κάποια στιγμή άρχισα να ζητάω κιθάρα. Η κιθάρα προέκυψε γιατί έβλεπα στην τηλεόραση ροκ συγκροτήματα κι όλο αυτό μου έβγαζε μια ένταση. Ήμουν ανήσυχο παιδί αλλά δεν ήμουν και ο τύπος της γυροβολιάς με τα μηχανάκια. Έτσι μου πήραν μια κλασική κιθάρα και το πρώτο βράδυ κοιμήθηκα αγκαλιά μαζί της. Έτσι ξεκίνησα και τα μαθήματα κλασικής κιθάρας στο Athenaeum μαζί με τον καθηγητή μου τον Γιώργο Μουλουδάκη. Στα εφηβικά μου χρόνια συμμετείχα σε σχολικές μπάντες.
Τη μεγάλη απόφαση να γίνω μουσικός την πήρα γύρω στα 20. Μου έχουν πει και μένα άνθρωποι, και δυστυχώς έχω τσακωθεί γι’ αυτό, «μην κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα». Όμως για μένα η μουσική δεν είναι χόμπι, είναι επιστήμη. Αν θες να την αντιμετωπίσεις ως χόμπι αυτό θα εισπράξεις. Αν όμως αγαπήσεις τη μουσική, ή οποιαδήποτε Τέχνη, και της αφιερωθείς, θα στο ανταποδώσει. Όταν αγαπάς κάτι μοιραία δίνεις χρόνο. Η αυτοθυσία για κάτι που αγαπάς, θα σου φέρει και την ευκαιρία, άλλωστε θα έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για την ευκαιρία.
Αφού απολύθηκα από φαντάρος έπιασα δουλειά ως πωλητής αλλά ταυτόχρονα άρχισαν να σκάνε οι προτάσεις για sessions, ενώ ήμουν ήδη σε ένα γκρουπ. Εκεί κατάλαβα ότι είχε έρθει η ώρα της απόφασης. Ό,τι κι αν αποφάσιζα να κάνω ήξερα ότι θα το πήγαινα ως το τέλος. Και ως πωλητής να συνέχιζα θα πήγαινα με στόχο να γίνω διευθυντής. Κατάλαβα όμως ότι δεν ήμουν γι’ αυτό. Μου έλεγαν ότι θα πεινάσω με τη μουσική και απαντούσα ότι θα τη βρω εγώ την άκρη μου. Όποτε ήμουν κι εγώ στο ντεμί για το τι έπρεπε να διαλέξω έσκαγε μια πρόταση που αφορούσε τη μουσική και μου το έκανε πιο εύκολο. Έτσι άρχισα τις παραγωγές για διάφορους τραγουδιστές το 2010 και έγραφα και μουσική για ντοκιμαντέρ.
Το 2012 φτιάξαμε τους “Miss Cherry” και ξεκινήσαμε να γράφουμε αγγλόφωνο στίχο. Είχε ήδη σκάσει η κρίση αλλά πλέον έβλεπες τα αποτελέσματά της. Εμείς όμως δεν σταματήσαμε να ψαχνόμαστε. Το 2014 κερδίσαμε τον μουσικό διαγωνισμό του Str8 Forward, είχαμε εμφανιστεί στο MTV και κάναμε αρκετά live.
Μετά από κάθε live, έκανα μια βόλτα στη θάλασσα και μετά άραζα σπίτι και έλεγα «ναι, κάτι έχουμε κάνει». Αλλά δεν σταματούσαμε. Πάντα προσωπικά αναζητώ το μετά. Θέλω να πω ότι καλός είναι ο αυθορμητισμός, αλλά εγώ τουλάχιστον χρειάζομαι ένα πλαίσιο. Με τους Miss Cherry ήμασταν και γαμώ τις παρέες, κάναμε απίστευτο χαβαλέ και μας ήμασταν πολύ δεμένοι ιδίως την ώρα του live. Το 2014 η συμμετοχή μας στη σειρά «Συμμαθητές» μας βοήθησε πάρα πολύ σε προβολή και την εξωστρέφεια της μπάντας.
Από τις πιο ωραίες στιγμές ήταν όταν είχαμε παίξει στον Κήπο του Μεγάρου, είχε 7.000 κόσμο, είχε φοβερά ωραία βραδιά και το κυριότερο, όπου κοιτούσα έβλεπα ότι είχαν έρθει αγαπημένα μου πρόσωπα.
Παρ’ όλα αυτά συνέχιζα να κάνω και άλλες παραγωγές και να γράφω μουσική για ντοκιμαντέρ. Από το 2015 αρχίζω τις συνεργασίες μου και με πιο γνωστούς καλλιτέχνες, όπως και με πιο μεγάλα brands. Από το 2016 ξεκινάω τη συνεργασία με τα παιδιά στα Grey Studios Athens και αυτό ήταν κάτι που το είχα ανάγκη. Μια σταθερή ομάδα που θα ολοκληρώναμε μαζί τις παραγωγές – ειδικά οι συνεργάτες μου Χρήστος Μάτης και o Παναγιώτης Σολδάτος με τον οποίο παίζαμε μαζί στους Miss Cherry.
Έτσι λοιπόν το 2021 με βρίσκει με ωραίες συνεργασίες με διάφορους καλλιτέχνες αλλά έχοντας γράψει και μουσική για τους τίτλους αρχής της εκπομπής Eurovision Countdown, τον Άκη Πετρετζίκη για την εκπομπή Kitchen Lab και φυσικά τη «Μάχη της Κρήτης – Επιχείρηση Ερμής».
Στο άμεσο μέλλον θα ετοιμάσω μερικά πιο pop τραγούδια και σίγουρα θέλω να συνεχίσω να γράφω soundtracks, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία. Παράλληλα, ανεβάζω τη μουσική μου στο κανάλι μου στο YouTube, ακόμη και studio vlogs που ουσιαστικά είναι τα παρασκήνια των παραγωγών μου και που έχουν πολλή πλάκα.
Οι φίλοι μου μου λένε «Ρε φίλε, έχεις μια ιστορία για όλα». Ναι, γιατί αυτό μου αρέσει. Να παρατηρώ τις ιστορίες των ανθρώπων ή και να συμμετέχω σε αυτές.
