“Ο Καθρέφτης είναι μηχανή, ο Ήλιος είναι χολή”
Τέσσερις θερμοστάτες. Τέσσερις χυμοί. Τέσσερις φανοστάτες. Για ανθρώπους αιματώδεις, χολερικούς, φλεγματικούς και μελαγχολικούς. Φωτισμένα εντόσθια που θυμίζουν οικείες εικόνες του παρόντος και του μέλλοντος. Αφήγηση. Ζέστη, κρύο, χρώματα και ήχοι. Μια έκθεση διαφορετική από όλες τις άλλες. Μια έκθεση που σε σοκάρει αλλά σε τοποθετεί εκεί ακριβώς που πίστευες ότι δεν χωρούσες. Σε ένα περιβάλλον που εναλλάσσεται και σε παρασύρει. Σου θυμίζει πως όλα είναι ρευστά και σε ταρακουνάει για το τι θα φέρει το μέλλον.
Η The Intermission σε συνεργασία με τη Fitzpatrick Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση του Cooper Jacoby, με τίτλο “Sun is bile”. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης μας μίλησε για το έργο του του και όλες τις λεπτομέρειες σχετικά με αυτή τη μοναδική έκθεση.
Μιλήσετε μας για τον τίτλο της έκθεσης “The sun is bile”…
«Ο ήλιος είναι χολή» είναι μια φράση που δημιουργήθηκε με αφορμή τους τροποποιημένους θερμοστάτες που αποτελούν τον πυρήνα της έκθεσης. Η δήλωση επεκτείνει τη λογική “x = y” σε σημείο που να επισημαίνει τις αλγοριθμικές διεργασίες και τις κατηγοριοποιήσεις που υποκαθιστούν το έργο. Δηλώνει ότι ο ήλιος είναι μια μορφή πέψης και δημιουργεί μια παράξενη συμπίεση κλίμακας μεταξύ του μεγαλύτερου σώματος στο περιβάλλον μας. Ξεκινώντας με αυτή τη φράση, ήθελα όχι μόνο να εισαγάγω την ιδέα ότι ο εαυτός είναι συν-εκτεταμένος με το θερμικό του περιβάλλον, αλλά ότι βλέποντας τον ήλιο όπως τα εσωτερικά μας όργανα, ίσως μπορούμε να κατανοήσουμε τον μεταβολισμό μας, τι συμβαίνει μέσα μας διαφορετικά.
Παρατηρούμε 4 θερμοστάτες, 4 χυμούς, 4 λάμπες. Μιλήστε μας για αυτή τη σχέση μεταξύ τους.
Οι θερμοστάτες και οι λαμπτήρες υλοποιούν ξεχωριστές διαθέσεις, αν και με διαφορετικούς τρόπους. Ανάλογα με τη θερμοκρασία και την υγρασία, οι θερμοστάτες εναλλάσσονται μεταξύ τεσσάρων διαφορετικών αφηγηματικών προσωπικοτήτων με βάση την έννοια των τεσσάρων χυμών: αισιόδοξη, μελαγχολική, χολερική και φλεγματική. Κάποιος είναι πιο αισιόδοξος, ένας είναι πιο ευερέθιστος, ένας είναι πιο δύσπιστος και ούτω καθεξής. Εάν οι θερμοστάτες μοιάζουν περισσότερο με τις γνωστικές ιδιότητες των τεσσάρων χυμών, οι λαμπτήρες αποτελούν μια υποδομή οργάνων. Εκμαγεία σπλήνας, συκώτια, έντερα και καρδιές σχηματίζουν τους φακούς των έργων, με το καθένα να αντιστοιχεί σε έναν από τους τέσσερις χυμούς. Υπάρχει επίσης μια φωνή στην έκθεση, αλλά θα πρέπει να έρθετε να την ακούσετε.
“How will i survive?” Μια επαναλαμβανόμενη φράση που εναλλάσσεται ανάλογα με το κλίμα (ζέστη και υγρασία). Αλλαγή χρώματος των 4 θερμοστατών ανάλογα με τη ζέστη και το κρύο. Ποια είναι αυτή η σχέση με τη θερμοκρασία και τι θέλετε να τονίσετε με αυτό;
«Πώς θα επιβιώσω;» είναι αυτό που αναρωτιούνται ξανά και ξανά οι θερμοστάτες, με απαντήσεις που αλλάζουν ανάλογα με τη θερμότητα και την υγρασία σε πραγματικό χρόνο. Έτσι, εάν υπάρχει μια μικρή αύξηση της θερμοκρασίας και της υγρασίας, οι απαντήσεις μπορεί να γίνουν πιο αλτρουιστικές και ουτοπικές, αλλά αν γίνει πιο κρύα και λιγότερο υγρή, οι απαντήσεις μπορεί να γίνουν πιο καταστροφικές και μελαγχολικές. Αυτοί οι θερμοστάτες λειτουργούν σε ένα πρόγραμμα που ονομάζεται GPT-3, το οποίο είναι ένα προηγμένο λογισμικό επεξεργασίας φυσικής γλώσσας που χρησιμοποιεί το σύνολο του διαδικτύου ως «σύνολο εκπαίδευσης» και έχει βελτιστοποιηθεί για να αναφέρεται σε εξαιρετικά συγκεκριμένες πληροφορίες, αφηγηματικές μορφές και στυλ. Ωστόσο, όταν διερωτάται μια υπαρξιακή ερώτηση όπως «Πώς θα επιβιώσω;», είναι σημαντικός ο καθορισμός του τι είναι το «αυτό» – είναι ένα εγώ, εσείς, αυτή, αυτοί, εμείς; – και τι θα σήμαινε ένα μέλλον για αυτόν τον απροσδιόριστο εαυτό. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι αφορά μόνο σε εμάς– το περιεχόμενο και τις ταξινομήσεις μας – αλλά συντίθεται με τρόπους που σπάνια είναι ευανάγνωστοι για εμάς. Έτσι, πιστεύω ότι στο φάσμα των απαντήσεων και των παρεκκλίσεων που περνούν οι θερμοστάτες κάνοντας αυτή την ερώτηση, μπορούμε να διαβάσουμε τα δικά μας όνειρα, τις παράνοιες και φαντασιώσεις εκ νέου, με μια απάνθρωπη σύνταξη και απόσταση για να δούμε τι είδους θεωρίες του μέλλοντος είναι έτοιμες και τι θα μπορούσε να είναι εντελώς ανείπωτο.
Οι θερμοστάτες τοποθετούνται σε πάνελς που έχουν επικαλυφθεί με θερμοχρωμική χρωστική ουσία που αλλάζει χρώμα με θερμότητα. Είναι ένα υγρό υλικό κρυστάλλου που είναι ενσωματωμένο σε δαχτυλίδια διάθεσης καθώς και οθόνες LCD, έτσι ώστε η επιφάνεια της εργασίας να είναι ουσιαστικά μια οθόνη περιβάλλοντος που αντικατοπτρίζει τη θερμοκρασία του περιβάλλοντα χώρου. Ταυτόχρονα, υπάρχουν θερμαντήρες στον πίνακα που προκαλούν το χρώμα να κοκκινίσει και να αλλάξει καθώς τα έργα θερμαίνονται και δροσίζονται. Κάνοντας τη θερμοκρασία ορατή στην επιφάνεια του έργου, με το καθένα να χρωματίζεται κυριολεκτικά από το τρέχον κλίμα και τις προγραμματισμένες επιπτώσεις του, ήθελα να ρωτήσω αν οι διαθέσεις μας, που ενσωματώνονται στους θερμοστάτες, είναι πραγματικά αποτέλεσμα αλλαγών στο περιβάλλον μας ή είναι αυτές οι αντιδράσεις επίσης ένα σύνολο μηχανισμών και προεπιλογών;
Μιλήστε μας για αυτούς τους 4 τύπους ανθρώπων ανάλογα με τους «χυμούς».
Η θεωρία των διάφορων χυμών στο σώμα, ήταν μία από τις παλαιότερες θεωρίες της ιατρικής που ξεκίνησαν στην αρχαία Ελλάδα με τον Ιπποκράτη και τον Galen, η οποία επικρατεί και στο παρόν με διάφορους τρόπους. Είναι μια ολιστική και ντετερμινιστική θεωρία του εαυτού που υποστηρίζει ότι κάθε σώμα αποτελείται από ένα μοναδικό μείγμα τεσσάρων χυμών: αίμα, φλέγμα, κίτρινη χολή και μαύρη χολή. Κάθε μία από αυτές τις ουσίες φέρει έναν συγκεκριμένο καιρό, εποχή, χρώμα, προσωπικότητα και φυσιογνωμία. Οι άνθρωποι μπορούν να είναι τέσσερις τύποι – αισιόδοξοι, χολερικοί, φλεγματικοί ή μελαγχολικοί. Πού ζούσαν οι άνθρωποι, τι έτρωγαν, πώς έμοιαζαν θεωρούνταν ενδείξεις του «τύπου» και της συμπεριφοράς τους. Αυτό το είδος ταξινόμησης αφορά σε υποθέσεις σχετικά με το πώς ορισμένοι άνθρωποι έχουν «θερμοκέφαλο» ή «ψυχρό» ταμπεραμέντο ανάλογα με το πού βρίσκονται και πώς το περιβάλλον καθορίζει την προσωπικότητα.
Αυτές οι διαθέσεις δείχνουν επίσης το πριν ή και τα αρχέτυπα για τη δημιουργία μίας δημογραφικής και συναισθηματικής κατηγοριοποίησης (profiling) που γίνεται όλο και πιο αυτοματοποιημένη: από τις πιο φαινομενικά καλοήθεις μορφές, όπως για παράδειγμα ενός κουίζ προσωπικότητας και ανάλυσης συναισθημάτων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έως την προσπάθεια ποσοτικοποίησης των τάσεων, στο διαδίκτυο, με διάφορα εργαλεία διακυβέρνησης, όπως η αναγνώριση προσώπου και οι βαθμολογίες κοινωνικής πίστωσης, όπου πολλές προκαταλήψεις αυτοματοποιούνται. Αυτό σημαίνει ότι, οι «χυμοί» ζουν στις ταξινομήσεις, στις κατηγοριοποιήσεις και στις προβλέψεις των δεδομένων, καθιστώντας όλο και πιο συγκεκριμένη και στοχευμένη την ταξινόμηση των ανθρώπων.
Αλλαγή χρώματος στις 4 κρεμασμένες λάμπες με ενσωματωμένα κομμάτια από εσωτερικά όργανα για φακούς. Θα θέλατε να μας μιλήσετε για αυτήν την “in your face” προσέγγιση που «φωτίζει» τη διαδικασία;
Αυτό που με οδήγησε να χρησιμοποιήσω τα εσωτερικά όργανα σε αυτά τα έργα ήταν να σκεφτώ το τελετουργικό της haruspex. Ήταν γνωστή τεχνική σε όλο τον αρχαίο κόσμο, ήταν μία από τις πρώτες μορφές πρόβλεψης. Ένα ζώο θα θυσιαστεί και τα εντόσθιά του θα εξεταστούν για μοτίβα που θα αποκαλύψουν ένα όραμα για το μέλλον. Το πώς χωνεύτηκε το παρόν θεωρήθηκε ως μια προεπισκόπηση των πραγμάτων που θα έρθουν.
Σήμερα, απορροφούμε τις ροές οπτικών πληροφοριών ακριβώς όπως κάνουμε τα τρόφιμα, συχνά ξεχνώντας και αποβάλλοντας ό,τι παίρνουμε. αγνοώντας τα ίχνη που αφήνει, τις ορμόνες που ενεργοποιεί ή την καθαρή, παραληρητική αγνωσία του. Με τα τέσσερα έργα λαμπτήρων, τα βίντεο και οι εικόνες φωτίζουν τα εσωτερικά όργανα σιλικόνης αλλά αφαιρούνται στο καθαρό φως από τα όργανα. Με το να μπορώ να ανιχνεύω αυτή τη ροή εικόνων, αλλά ανίκανος να διακρίνω το περιεχόμενό τους, με ενδιέφερε να δημιουργήσω ένα είδος δονούμενης υποδομής – για να αποκαλύψει μια κυκλοφορία εικόνων, κάτι που συνήθως πιστεύουμε ότι συμβαίνει έξω από τον εαυτό μας και όχι μέσα μας.
Θα μπορούσε αυτή η ανάγνωση των εντοσθίων να αφορά στην αποδοχή του παρόντος μας και στην πρόβλεψη ίσως του μέλλοντός μας;
Κάθε λάμπα περιλαμβάνει το χρώμα και τα όργανα που σχετίζονται με ένα διαφορετικό χυμό ως έναν τρόπο να σκεφτούμε πώς οι προβλέψεις φαίνονται πάντα να συντονίζονται με συγκεκριμένες διαθέσεις και τόνους. Αυτό γίνεται για να αναρωτηθούμε, πώς ορισμένες εκδοχές του μέλλοντος προπρογραμματίζουν το παρόν; Όπως και οι τέσσερις χυμοί, έτσι και τι θα γίνει με το κλίμα στο μέλλον φαίνεται να αναπτύσσεται με σενάρια αποκαλυπτικά/ ουτοπικά, βίαια/ γαλήνια, οικεία/ εξωγήινα– και αυτό μοιάζει με παγίδα σκέψης που διατηρεί ένα παρόν που γίνεται όλο και πιο ανείπωτο. Θα προτιμούσα να προκύψουν διαφορετικά πρότυπα σκέψης.
Δεν μπορώ να μη ρωτήσω αν όλη αυτή η τρομερά ενδιαφέρουσα μελέτη αφορά και στην κλιματική αλλαγή και αφορά σε έναν σχολιασμό κι έναν προβληματισμό της μελλοντικής πορείας μας στον πλανήτη.
Με την πιο κυριολεκτική έννοια, οι θερμοστάτες είναι σχολιαστές – συνεχώς μιλούν για το μέλλον τους, προβλέπουν και φαντάζονται το μέλλον, μερικές φορές επαναλαμβάνουν γνωστές ιδέες, μερικές φορές τις διαψεύδουν. Είναι συντονισμένοι με μικρο-μετατοπίσεις θερμοκρασίας και υγρασίας, αλλάζοντας τον τόνο και το χρώμα τους ανάλογα με τις τοπικές συνθήκες, ίσως ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο οι διαφορές ενός βαθμού μπορούν να έχουν ακραίες, διαδοχικές επιπτώσεις στον δομημένο κόσμο και το biome. Κάποιος μάλιστα περιέγραψε τον εαυτό του κάποτε ως «ένα μοντέλο ζωής της Γης».
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον;
Τον επόμενο μήνα, θα παρουσιάσω μια σειρά θερμοχρωμικών γλυπτών και θερμοστατών στο Hammer Museum ως μέρος της “Lifes”, έκθεση που διοργανώνει η Aram Moshayedi με τον Nicholas Barlow που επανεξετάζει ποιο θα μπορούσε να είναι το «συνολικό έργο τέχνης».
