Ο «Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς» είναι μια αφορμή να γνωρίσουν τα παιδιά τους Μύθους του Αισώπου μέσα από τα μάτια του παγκοσμίου φήμης Γάλλου ποιητή και μυθοποιού Ζαν ντε Λα Φονταίν (Jean de La Fontaine). Οι Μύθοι του περιστρέφονται γύρω από τις συμπεριφορές των ζώων, οι οποίες θυμίζουν τις συμπεριφορές των ανθρώπων.
Μέσα από την τρυφερότητα, το χιούμορ, τη φαντασία την αλληγορία και τη διαχρονικότητα ενός μύθου, οι αιώνιες διαφορές των ζώων, όπως του λαγού και της χελώνας, του κόρακα και της αλεπούς, του τζίτζικα και του μέρμηγκα, θα γεφυρωθούν. Μπαίνοντας στη θέση του άλλου, καταλαβαίνουμε τον κόσμο, τον διπλανό μας, τον εαυτό μας.
Άραγε, θα καταφέρουν τα ζώα να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους και να συμφιλιωθούν; Μέσα από τη δεύτερη ευκαιρία που τους δίνεται θα καταφέρει ο λαγός να νικήσει τη χελώνα, ο κόρακας θα χάσει ξανά το τυρί του από την αλεπού; Θα συνεργαστούν και θα σβήσουν όλα μαζί τα φωτιά; Το μόνο σίγουρο είναι πως τα ερωτήματα πρέπει να απαντηθούν γρήγορα γιατί η φωτιά…. πλησιάζει.
Ο Γιώργου Σουλεϊμάν μοιράζεται το Ημερολόγιο Προβών για την παράσταση «Ελαφονταίν, ο Αίσωπος αλλιώς» που παρουσιάζεται από τις 26 Νοεμβρίου στο the Christmas Factory.
Αρχές Ιανουαρίου 2022
Λίγες μέρες μετά την αλλαγή του χρόνου, ανάμεσα σε rapid test και μιας προσωπικής μου δυσκολίας να βάλω στόχους για τη χρονιά που μόλις ξεκίνησε λόγω της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα, ο παραγωγός Άρης Στάθης μετά από μια σύντομη συνεργασία που είχαμε για το «The Christmas factory» μου προτείνει να φτιάξω μια παιδική παράσταση, δίνοντάς μου μάλιστα απόλυτη ελευθερία. Και ποιος είπε ότι είναι διαχειρίσιμη η τόση ελευθερία;
Από τη μία, η πολύχρονη εμπειρία μου στην θεατρική αγωγή σε παιδιά όλων των ηλικιών, μου έδινε μια σιγουριά. Από την άλλη όμως, η ευθύνη να μιλήσεις σε παιδιά μέσω μιας παράστασης και ειδικά όταν ακόμα δεν είχε την ασφάλεια ενός πλαισίου ήταν μεγάλη.
Κοίμησέ το είπα μέσα μου και βλέπουμε.
Τέλη Μαρτίου 2022
Έχοντας καταλήξει ότι δεν θα επιλέξω κάποιο ήδη υπάρχον θεατρικό κείμενο, αποφάσισα ότι θα κάνω τη ζωή μου ακόμα πιο «συναρπαστική» και θα δημιουργήσω το πλαίσιο μόνος μου. Κάτω από ποια ομπρέλα όμως; Εκεί εμφανίστηκε, σαν από μηχανής θεός, όπως συνηθίζει συχνά στη ζωή μου, ο φίλος μου Γεράσιμος Ευαγγελάτος και μου πρότεινε να διαβάσω τους μύθους του «Ζαν ντε λα Φονταίν». Η ομπρέλα βρέθηκε.
Ο Ζαν ντε λα Φονταίν μεταγενέστερος του Αισώπου, ομολόγησε πως «έκλεψε» τους μύθους από τον Αίσωπο όχι για να κάνει μια απλή μετάφραση όπως πιστεύουν πολλοί. Ναι μεν και οι δύο δίνουν στα ζώα ανθρώπινη φωνή, ωστόσο αν προσέξει κανείς τα λόγια που επιλέγει ο Λα Φονταίν θα καταλάβει πως τα ζώα του είναι σα να ζουν μέσα σε ανθρώπινη κοινωνία και όχι σε κοινωνία του δάσους. Είναι σαν άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε ζώα.
Από εκεί και κάτω άρχισε να δημιουργείται το πλαίσιο της παράστασης. Οι μύθοι αυτοί που είναι ζωντανοί αιώνες, τελειώνουν πάντα με τους πρωταγωνιστές τους στιγματισμένους, θυμωμένους και μόνους. Σαν τους ανθρώπους που μπορεί να βλέπουν τα παιδιά στους δρόμους μιας πόλης. Σ’ αυτή την ιστορία όμως ήθελα οι μύθοι να έχουν άλλο τέλος και οι ήρωες να ενωθούν, έστω και με την απειλή μιας πυρκαγιάς. Μιας πυρκαγιάς που θα κάψει το στίγμα και τον θυμό και στη θέση τους θα φυτρώσουν η αποδοχή και η κατανόηση.
Το πλαίσιο ήταν έτοιμο. Οι «Μύθοι του Λα Φονταίν» και η ανατροπή τους. Το «ποιός θα έγραφε τώρα αυτή την ιδέα» θα ήταν η σκέψη μου για τις επόμενες εβδομάδες.
Αρχές Μαϊου 2022 μέχρι και τα τέλη Αυγούστου
Ένα απόγευμα πίνοντας καφέ με φίλους σε κατι στενά της Κολοκοτρώνη στο κέντρο της Αθήνας και μην έχοντας έρθει στο μυαλό μου ακόμα ο άνθρωπος που θα ήθελα να γράψει για την παράσταση, μου ήρθε ως φώτιση η Σοφία Καψούρου. Είχαμε συνεργαστεί για πολύ λίγο στο παρελθόν αλλά είχα καταλάβει ότι είναι ένας ευγενικός και πολύ εργατικός άνθρωπος στον χώρο της τέχνης. Χωρίς να χάσω χρόνο την πήρα τηλέφωνο και σε λίγες μέρες ήμασταν στην πρώτη μας συνάντηση στο Αερόστατο στο Παγκράτι.
Η Σοφία βούτηξε στην ιδέα μου τόσο βαθιά και με τέτοια πίστη που το κείμενο που κράτησα στα χέρια μου τέλος Αυγούστου με συγκίνησε και με έκανε ν’ ανυπομονώ ν’ αρχίσω πρόβες. Ν’ αρχίσω πρόβες με ποιους; Η ομάδα έπρεπε να στηθεί. Ή μήπως ήδη είχε αρχίσει να στήνεται;
Μέσα Ιουλίου 2022 μέχρι και τώρα που σας γράφω
Όχι, δεν έχει γίνει κάποιο τυπογραφικό λαθος. Πράγματι, σας γυρνάω λίγο πριν. Αλλά, είναι τόσο συγκινητικό για μένα, που σε αυτή την ιστορία μπήκαν άνθρωποι, συνεργάτες απλά και μόνο επειδή πίστεψαν την ιδέα μου που ήταν γραμμένη σ’ ένα Α4, χωρίς να έχουν κάποιο θεατρικό έργο στα χέρια τους. Είναι μεγάλο ρίσκο.
Από τα πρώτα τηλέφωνα ήταν η Ηλιάνα Γαϊτάνη και ο Θέμης Καραμουρατίδης. Η Ηλιάνα η κινησιολόγος της παράστασης, μου είπε αμέσως «πάμε και χωρίς κείμενο». Ο Θέμης, παλιός γνώριμος, όπως πάντα μου έδωσε την ασφάλεια ότι με το ταλέντο του θα ντύσει με την ιδανική μουσική το όνειρό μας. Αμέσως μετά, ήρθε η Αθηνά Σακαλή. Η βοηθός μου, που με την αντίληψη, την ευθύτητα και την ευαισθησία της, έγινε η συνεργάτης και η φίλη που θα ήθελα για μια ζωή.
Έπειτα, έφτασαν στην ομάδα η Ιωάννα Καλαβρού, ενδυματολόγος και η Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη. Η Ιωάννα ήταν έκπληξη για μένα. Το ήθος της, ο αθόρυβος τρόπος της, αλλά και το καλλιτεχνικό της αποτύπωμα στην πρώτη της προσωπική δουλειά είναι από τα πράγματα που με κάνουν υπερήφανο γι’ αυτή την παράσταση πριν κιόλας ανέβει. Η Ζωή είχε φωτίσει με μαγικό τρόπο όποια παράσταση έχω κάνει στην Αθήνα. Εδώ, πήρε και ρόλο σκηνογράφου και περιμένω με αγωνία το αποτέλεσμα.
Τέλος, ενσωματώθηκαν και οι ηθοποιοί. Με πρώτο τον Ιωάννη Καπελέρη. Ο Γιάννης είναι ο «Ελαφονταίν». Πέρα από αυτό όμως, είναι και ο καλύτερος μου φίλος. Είμαι πολύ περήφανος γι’ αυτόν, γιατί δεν είναι εύκολο να σε σκηνοθετεί ο κολλητός σου. Δεν ξέρω αν θα τα είχα καταφέρει τόσο καλά όσο αυτός. Κι αργότερα ήρθαν ο Χρήστος Κορδελλάς, ο Γιώργος Κορομπίλης, η Ανθή Φουντά και η Κατερίνα Καλοχριστιανάκη. Νέοι άνθρωποι στη ζωή μου που μ’ εμπιστεύτηκαν, ξεπέρασαν τα προσωπικά τους όρια και θα τους ευχαριστώ για πάντα.
Λίγo πριν την Πρεμιέρα
Βλέπω περάσματα, θυμάμαι τη διαδρομή, τον λόγο που τη διάλεξα και περιμένω τα παιδιά, τους γονείς και τους δασκάλους τους. Όλους μαζί! Ονειρεύομαι τελειώνοντας οι παραστάσεις, να είμαι κρυμμένος πίσω από μια πόρτα και να τους ακούω φεύγοντας να συζητάνε όλοι μαζί, για τη δύναμη του «μαζί» και πως μόνο έτσι θα σωθεί ο κόσμος μας, που κινδυνεύει.
–
