Kείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
Δεν ξέρω αν έχετε και εσείς την ίδια αίσθηση αλλά νομίζω, πως μετά από δύο χρόνια παίρνουμε τις ζωές μας πίσω. Οι ρυθμοί της φαίνεται να μπαίνουν σε μια κανονικότητα, ενώ κάποιοι από εμάς λιγότερο και άλλοι περισσότερο, σκεφτόμαστε πως βγαίνουμε τελικά από όλο αυτό. Συλλογικά αλλά πρωτίστως ατομικά χωρίς το εγωιστικό πέπλο να καλύπτει το τελευταίο επίρρημα. Συντροφιά σε αυτές τις σκέψεις μου κάνει το τελευταίο ντουέτο του Γιώργου Καραδήμου με τον Γιάννη Κότσιρα που έχει τίτλο «Είναι αγκαλιές». Μια συναισθηματική σύνθεση του Γιώργου Καραδήμου πάνω στην οποία πατά υπέροχα η μοναδική φωνή του Γιάννη Κότσιρα, η οποία ενώνεται με αυτή του συνθέτη και μαζί αφηγούνται τους πολύ ρεαλιστικούς, βιωματικούς στίχους του Οδυσσέα Ιωάννου.
Η πρώτη επαφή με τον Γιώργο Καραδήμο έγινε με τη διασκευή του θρυλικού τραγουδιού της Μαρινέλλας και του Γιάννη Σπανού «Με πνίγει τούτη η σιωπή», μέσα από την οποία είδαμε μια άλλη οπτική, γεμάτη σεβασμό στην πρώτη ύλη, η οποία δίνει μια νέα ροκ υπόσταση. Βέβαια το να συστήνεται ένας νέος καλλιτέχνης με ένα κομμάτι που έχει καταγραφεί στο ηχητικό dna του κοινού με τη φωνή της Μαρινέλλας και να κάνει επιτυχία, σημαίνει πως έχει κάνει κάτι πολύ καλά. Μέσα στον ίδιο δίσκο «Φως Και Βγαίνω» υπάρχει το υπέροχο ντουέτο του Γιώργου Καραδήμου με τη Δήμητρα Γαλάνη «Σε Θέλω Εδώ» που είναι η ελληνική εκδοχή του τραγουδιού “Vivo Per Lei” του Andrea Bocelli. Ακολούθησε το άλμπουμ «Καλύτερες μέρες» μέσα στο οποίο υπάρχει το πολύ αγαπημένο μου «Πολεμάω», ενώ ξεχώρισαν το «Σ’ ένα κόσμο ηλεκτρικό» και το ομότιτλο «Καλύτερες Μέρες». Έχει στο ενεργητικό του πολλές συνεργασίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής δισκογραφίας όπως τη συμμετοχή του στην ομάδα «Σπείρα Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη, τη συνεργασία του με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, Μελίνα Ασλανίδου και άλλους.
Αναδύεται μια ιδιαίτερη αύρα από τη μουσική του Γιώργου Καραδήμου. Θέλοντας να αισθανθώ λίγη από αυτή την ευαισθησία του, που προκύπτει από το μοίρασμα του συναισθήματός του, να μάθω περισσότερα για τις αγκαλιές που του έλειψαν αυτά τα χρόνια, αλλά και τα νέα του σχέδια μίλησα μαζί του:
Επέστρεψες με ένα νέο, υπέροχο τραγούδι, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως ένα μοίρασμα συναισθημάτων με το κοινό. Πες μου δυο λόγια για το «Είναι Αγκαλιές»…
Πρόκειται για ένα τραγούδι που προέκυψε πολύ απλά και όμορφα. Σε μια βόλτα με το αγαπημένο μου σκυλί ήρθε από το πουθενά και με βρήκε η μελωδία του ρεφρέν σχεδόν ουρανοκατέβατη! Tην έγραψα στο κινητό μου και μόλις επέστρεψα στο σπίτι βρήκα τα ακόρντα και ολοκλήρωσα και τα κουπλέ. Αμέσως σκέφτηκα τον Οδυσσέα Ιωάννου με τον οποίο δεν είχαμε ξανασυνεργαστεί και προέκυψαν οι «Αγκαλιές». Είναι ένα τραγούδι για το οποίο είμαι πραγματικά περήφανος, όπως και για όλο τον δίσκο που εδώ και καιρό ετοιμάζω.
Φαίνεται πως ο στίχος και η μουσική ολοκληρώθηκαν με τη μοναδική φωνή του Γιάννη Κότσιρα. Πώς προέκυψε η συνεργασία σας;
Με τον Γιάννη Κότσιρα έτυχε να γνωριζόμαστε καθώς τα τελευταία χρόνια είχαμε βρεθεί δημιουργικά, πρώτα με το ντουέτο «Δυο Ζωές» που ερμήνευσε με την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε μουσική δική μου και στίχους Λήδας Ρουμάνη, αλλά και αργότερα με το «Έρωτας ή Τίποτα» σε δικούς μου στίχους και μουσική, το οποίο συμπεριέλαβε στο τελευταίο του άλμπουμ. Οπότε υπήρχε η οικειότητα να του στείλω το τραγούδι και να τον ρωτήσω αν θα ήθελε να το πούμε παρέα, καθώς είχαμε αποφασίσει με τον Οδυσσέα το «Είναι Αγκαλιές» να «μοιραστεί». Ο Γιάννης άκουσε το κομμάτι και την επόμενη μέρα μου τηλεφώνησε αποδεχόμενος με προθυμία και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό.
Το «Είναι αγκαλιές», είναι ένα κομμάτι που γράφτηκε μέσα στα χρόνια της κοινωνικής απομόνωσης. Ποιες αγκαλιές σου έλλειψαν περισσότερο;
Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις δίπλα σου τις αγκαλιές από τις κόρες σου και τη σύντροφό σου, δεν σου λείπουν πολλές ακόμα…Παρ’ όλα αυτά μου έλειψαν οι γονείς αλλά και οι κολλητοί μου που είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Μεταφέρει δύναμη μια αγκαλιά; Είναι μαγική; Τι συναισθήματα βιώνεις μέσα σε αυτή;
Είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο πως μια αγκαλιά είναι ευεργετική για τον ανθρώπινο οργανισμό με πολλούς τρόπους. Είναι ένας πολύ δυνατός τρόπος σύνδεσης με το άλλο πρόσωπο, είναι εμπιστοσύνη και απόδειξη οικειότητας.
Ο στίχος του Οδυσσέα Ιωάννου λέει: «Κάποτε ήμασταν καλά/ Όλα στα μάτια μας μπροστά /Δεν το ξέραμε/ Άλλα μας έδινε η ζωή /Κι εμείς αλλού, ποτέ εκεί/ Και άλλα θέλαμε». Μας ταρακούνησε όλη αυτή η πρωτόγνωρη κατάσταση για το τι πραγματικά αξίζει; Ή σε λίγο καιρό θα είναι σαν να μην υπήρξε ποτέ;
Οτιδήποτε μας κάνει να ξανασκεφτούμε πως τίποτα τελικά δεν είναι αυτονόητο και πως πρέπει κάθε στιγμή να ζούμε για το τώρα αλλά και να παλεύουμε δεν μπορεί παρά να μας ταρακουνάει και να μας κάνει να επαναπροσδιορίζουμε τα πάντα. Ίσως αυτό να είναι και το κέρδος από όλη αυτή την περιπέτεια των δύο τελευταίων ετών. Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα…Ξεχνάμε εύκολα και ενθουσιαζόμαστε εύκολα. Επαναπαυόμαστε εύκολα…Προσπαθώ λοιπόν κι εγώ να δω τη θετική πλευρά από όλη αυτή την περιπέτεια, που είναι η οπτική για το τι είναι πραγματικά πολύτιμο και απαραίτητο για τη ψυχική μας υγεία.
Η σύνθεση της μουσικής, η παρτιτούρα, μπορεί να θεωρηθεί ως μια εν δυνάμει γλώσσα. Ως ένας κώδικας επικοινωνίας. Πώς αυτά που εκφράζεις με νότες, τα «μεταφράζεις» σε λέξεις;
Μια όμορφη μελωδία μου μιλάει. Δημιουργεί τη δίκη της ατμόσφαιρα που σε συνδυασμό με τα βιώματα που βιώνω στη συγκεκριμένη στιγμή ανοίγει δρόμους και μου υπαγορεύει σχεδόν τον στίχο. Πολλές φορές λειτουργεί σχεδόν ταυτόχρονα ο στίχος και η μουσική, όπως συνέβη με το τραγούδι μου «Oι Eυάλωτοι». Πρόκειται για μια μαγική και πολλές φορές μεταφυσική διαδικασία.
Όταν δεν γράφεις τους στίχους για ένα τραγούδι, πώς επιλέγεις τον άνθρωπο στον οποίο θα εμπιστευτείς τη μουσική σου;
Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με τους σπουδαιότερους στιχουργούς. Ο λόγος σε ένα τραγούδι είναι το Α και το Ω για να καταξιώσει στη μνήμη και τη συνείδηση του κόσμου ένα δημιούργημα. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν μια μελωδία θα μπορούσε να έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αν την έπαιρνε στα χέρια του ένας άλλος στιχουργός, αντί για εκείνον που έχει καταλήξει. Παρ’ όλα αυτά προσπαθώ κάθε φορά που έχω μια καινούργια μελωδία, να πηγαίνω κόντρα στο προφανές που θα ήταν κάποιος συγκεκριμένος/η στιχουργός, ώστε το αποτέλεσμα να είναι πιο ενδιαφέρον μέσα από αυτή την «κόντρα». Δεν ξέρω αν κάνω καλά, αλλά πάντα έβλεπα τη μουσική σαν ένα παιχνίδι και μου αρέσει να με εκπλήσσει κάθε φορά.
Πώς από το δημοσιογραφικό μικρόφωνο έφτασες σε αυτό του τραγουδιστή και έπειτα σε τόσο μεγάλες συνεργασίες και επιτυχίες όπως αυτή με τον Σταμάτη Κραουνάκη και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη;
Η ιδιότητα μου ως δημιουργός συμπληρώνει αυτή του ερμηνευτή και το αντίστροφο. Έχει να κάνει με το τι έχω ανάγκη κάθε φορά και πώς θέλω να εκφραστώ. Η ενασχόλησή μου με τη δημοσιογραφία είχε να κάνει όσο κι αν φαίνεται περίεργο με τη δημιουργική μου πτυχή. Όταν σου αρέσει αυτό που κάνεις μπορείς να το κάνεις με μεράκι και αγάπη όσο σκληρό κι αν φαίνεται το κάθε επάγγελμα. Βεβαίως όταν έχουμε να κάνουμε με τέχνη έχεις ένα ολόκληρο σύμπαν να κινηθείς όπως θέλεις και να χτίσεις τον δικό σου κόσμο, και αυτός ήταν ο λόγος που άφησα τη δημοσιογραφία για να κινηθώ εκεί που μου έλεγε η καρδιά μου πραγματικά. Είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις τι είναι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις και σε ποιον τομέα. Εγώ ξέρω πως αυτό που μπορώ να κάνω καλύτερα από οτιδήποτε άλλο είναι να δημιουργώ και να τραγουδάω.
Ποια μουσικά ερεθίσματα είχες; Στο πατρικό σπίτι τι μουσική έπαιζε και εσύ τι άκουγες στο εφηβικό σου δωμάτιο;
Το ραδιόφωνο στο πατρικό μου σπίτι ήταν ανοιχτό από το πρωί ως το βράδυ με τη μητέρα μου να τραγουδάει και μάλιστα πολύ όμορφα. Ακούγαμε όλους τους σπουδαίους ερμηνευτές της εποχής που ήταν και πολλοί, όπως Αλεξίου, Νταλάρα, Πάριο, Γαλάνη, Πρωτοψάλτη κ.ά. Αργότερα επέκτεινα τους μουσικούς μου ορίζοντες ακούγοντας και ξένη μουσική με προτίμηση στους U2, Sting, George Michael, Bon Jovi, Michael Jackson και άλλους.
Τι να περιμένουμε μετά το «Είναι Αγκαλιές»;
Ένα νέο ντουέτο με τον Μπάμπη Στόκα σε στίχους Νίκου Μωραΐτη που θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο και ανυπομονώ να ακούσετε!
