Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου
H απόβαση του ELIOT στα κεντρικά του Local Music Alert έγινε το 2019 με την πρώτη κιόλας συλλογή της Grecospectiva η οποία ήταν αφιερωμένη στην απόλυτη δεκαετία των 90’s με τη διασκευή των Shakespeares Sister στο κομμάτι “Stay” μαζί με τον αιθέριο Runes. Ιθύνων νους πίσω από την ιδέα της Grecospectiva, έβλεπα σε κάθε νέα κυκλοφορία την αγάπη και τον σεβασμό που αποδίδει σε κάθε εποχή που επιλέγει να τιμήσει, μαζί με μια πληθώρα νέων αλλά και καταξιωμένων καλλιτεχνών, οι οποίοι αφήνουν σε εμβληματικά κομμάτια κάθε δεκαετίας τη φρεσκάδα του σήμερα. Ψάχνοντας τις υπόλοιπες δουλειές του ξεχώρισα το ανέμελα φωτεινό dance κομμάτι “Let the sun rise” το οποίο πλαισιώνουν τα φωνητικά της Beth Hirsch αλλά και το δυνατό remix του Silverhook. Ακολούθησαν τα κομμάτια “Summer” σε συνεργασία με την Evi Hassapides Watson και το “Heartbeat” σε άλλη μια συνεργασία του ELIOT με τον Runes, των οποίων η χημεία αποκαλύπτεται σε κάθε τους προσπάθεια. Πριν λίγο καιρό το ντεμπούτο άλμπουμ του ELIOT με τίτλο “Lotus” κυκλοφόρησε σε όλες τις streaming πλατφόρμες αλλά και σε συλλεκτική έκδοση λευκού βινυλίου και προσωπικά θεωρώ πως είναι ένα ταξίδι στις αγαπημένες ηχητικές αναμνήσεις του ELIOT.
Ακούγοντας το έβλεπα τις αφίσες όλων των pop ειδώλων να περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Με άμεσες αναφορές στις δεκαετίες των 80’s και των 90’s, ο ELIOT δημιουργεί ένα synth pop electronica δίσκο γεμάτο από αναλογικά synths, drum machines και πραγματικά όργανα, τα οποία δημιουργούν νέους ρομαντικούς ήχους από την πρώιμη disco, electronica και dance σκηνή. Ο δίσκος πραγματεύεται τον πολύπλοκο ανθρώπινο συναισθηματισμό, μέσω της ταυτόχρονης αδιάκοπης εξερεύνησης της αγάπης και της ζωής.
Έτσι λοιπόν λίγο πριν την επίσημη παρουσίαση του δίσκου του την Παρασκευή 27 Ιανουαρίου στο six d.o.g.s. μαζί με τις φανταστικές του guest Lia Hide, IOTA PHI, morphy και opening act από την Ero Seagull, μίλησα με τον ELIOT, θέλοντας να πάρω λίγο από την διάχυτη αύρα 80’s που χαρακτηρίζει την μουσική του, αλλά και να καταλάβω γιατί ο λωτός χάρισε το όνομα και τις ιδιότητές του σε αυτό τον δίσκο.
Βαθιά ανάσα και ο πρώτος προσωπικός δίσκος είναι στον αέρα. Πες μου λίγα λόγια για τo “Lotus”.
Το ”Lotus” είναι η πρώτη μου solo ολοκληρωμένη δουλειά. Μέσα στα χρόνια έχω αρκετές κυκλοφορίες – συνεργασίες με γνωστούς vocalists και ακόμα και ένα ολόκληρο άλμπουμ με τους Jessica 6, το ”The ELIOT Sessions”. Το ”Lotus” όμως κλείνει μια ολόκληρη μουσική περίοδο για μένα. Από το ”Breathe In Breathe Out” που είναι ένα κομμάτι που γράφτηκε πριν 15 χρόνια και μιλάει για το συναισθηματικό αδιέξοδο και τη μοναξιά μέχρι το πιο πρόσφατο ”Ghosts”, που αναφέρεται σε ένα στοιχειωμένο σπίτι από όλα αυτά τα συναισθήματα, τα οποία αφήνω πια εκεί πίσω με αγάπη, έρχομαι σε έναν πλήρη κύκλο.
Στο ”Lotus” είχα την τύχη να συνεργαστώ με δύο από τις νεανικές μου μουσικές ηρωίδες, τη Beth Hirsch (η φωνή του αριστουργήματος των AIR “All I Need”) και την Evi Hassapides Watson που ακολουθούσα φανατικά από τους Echo Tattoo, με ανερχόμενους καλλιτέχνες που θαυμάζω, όπως τους Runes, morphy, Silverhook και τους Λονδρέζους Sweetooth, αλλά και σπουδαίους μουσικούς.
Ακούγοντας τις δουλειές σου μου δίνεις την εντύπωση πως είσαι «οριακά» τελειομανής. Η αρχή της διαδικασίας της δημιουργίας του “Lotus” μέχρι τη στιγμή που πάτησες το κουμπί για το τελικό upload πώς θα την χαρακτήριζες;
Το ”Lotus” είναι ένα άλμπουμ που δουλεύω 15 χρόνια. Πάντα ήξερα ότι ο δίσκος μου θα είναι ένας ποπ δίσκος στον οποίο θα ισορροπούν όλες οι επιρροές μου όσο ετερόκλιτες και να είναι. Είμαι weirdo μουσικά. Μπορεί να ακούω σε ένα playlist Kate Bush και Madonna, Siouxsie και Dua Lipa. Έπρεπε να βρω όμως αυτό το «ιδανικό balance».
Τα περισσότερα κομμάτια του άλμπουμ έχουν αρκετές διαφορετικές ενορχηστρώσεις και στάδια παραγωγής. Πάντα κάτι μου έλειπε… Ένα μεγάλο challenge ήταν επίσης να σταματήσω να με κρίνω ως τραγουδιστή και να αποδεχτώ ότι κάποια από τα τραγούδια μου έβγαζαν νόημα μόνο όταν τα ερμήνευα εγώ.
Μέσα στην καραντίνα κάτι άλλαξε μέσα μου. Άκουγα τα αμέτρητα ντέμο και κάποια από αυτά «ξεπήδησαν» και άρχισαν να βγάζουν νόημα ως σύνολο. Το μυαλό ήταν ξεκούραστο και ήρθαν νέες ιδέες στην παραγωγή που τα έδεσαν μουσικά. Πάντα θα ακούω κάτι που θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, αλλά νομίζω πως για να προχωρήσω στο επόμενο κεφάλαιο έπρεπε να πω τις μαγικές λέξεις… «αυτό είναι, το αγαπώ με τις ατέλειες του».
Συμπλήρωσε την φράση: «Όταν μεγαλώσω θα κάνω ένα δίσκο όπως….».
Νομίζω πως ο ιδανικός ήχος για μένα είναι το ”Disintegration” των The Cure στο μπλέντερ με το ”True Blue” της Madonna, με σύγχρονη παραγωγή. Αυτές οι ρομαντικές μελαγχολικές κιθάρες και μελωδίες μαζί με την 80s αναλογική ποπ αισιοδοξία μου δημιουργούν ένα λυτρωτικό συναίσθημα. Weirdo, στο είπα.
Βλέποντας τον τίτλο “Lotus”, η πρώτη αντανακλαστική σκέψη μου, βάσει του μύθου των Λωτοφάγων, ήταν αν υπάρχει κάτι που θα ήθελες να ξεχάσεις. Ξεπερνώντας όμως αυτό το πρώτο επίπεδο συλλογισμού θα ήθελα να μου πεις, ποιο στοιχείο σε γοήτευσε και αφιέρωσες το όνομα του στο ντεμπούτο άλμπουμ σου;
Η αλήθεια είναι πως το ”Lotus” δεν έχει να κάνει με αυτό τον μύθο. Η αναφορά είναι στο άνθος του λωτού. Ο λωτός ζει σε λασπωμένα νερά κάθε βράδυ βυθίζεται σε αυτά και ως εκ θαύματος αναδύεται το επόμενο πρωί αστραφτερός και καθαρός. Αυτός είναι και ο συμβολισμός πίσω από τα τραγούδια του ”Lotus”. Όλα είναι συνθέσεις που έχουν προκύψει μέσα από έντονες στιγμές της ζωής μου και η ολοκλήρωση τους λειτουργούσε πάντα θεραπευτικά για μένα.
Το άλμπουμ πραγματεύεται τον πολύπλοκο ανθρώπινο συναισθηματισμό. Έχεις προσπαθήσει να αποκωδικοποιήσεις αυτή την πολυπλοκότητα;
Είμαι over thinker και αυτό γίνεται σαφές και στον τρόπο που ενορχηστρώνω. Αν προσέξεις τα κομμάτια του ”Lotus” θα παρατηρήσεις ότι όλα έχουν ένα πάτερν στο buildup της ενορχήστρωσής τους. Ξεκινάνε εσωστρεφή και διστακτικά και καταλήγουν σε έκρηξη που πολλές φορές αγγίζει και την υπερβολή με ένα λυτρωτικό τρόπο.
Χωρίς τα συναισθήματα δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική τέχνη. Η μαγεία που υπάρχει σε αυτό είναι ότι ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να ψυχαναλυθεί για να εκφραστεί, αλλά μπορεί όμως να επανέλθει στη δημιουργία του αργότερα αν θέλει και να τη «διαβάσει». Στην τέχνη εξάλλου έχεις το ελεύθερο να είσαι όσο δραματικός θέλεις και να μη την πληρώνει κανένας.
Αυτό που έμαθα μεγαλώνοντας πάντως είναι πως η πολυπλοκότητα είναι ένας αέναος φαύλος κύκλος, αρκετά υποκειμενική σε αντίληψη, που μερικές φορές χρειάζεται απλά την αποδοχή.
Η εξερεύνηση της αγάπης είναι ένας παράγοντας που προστίθεται σε αυτή τη πολυπλοκότητα;
Νομίζω ότι η αγάπη είναι που δημιουργεί την πολυπλοκότητα, είτε είναι η αποδοχή και το μοίρασμά της, είτε η στέρησή της, είτε η ανάγκη για αυτή από εμάς για εμάς ή από τους άλλους αλλά και για τους άλλους.
Έχεις πέσει σε βαθιά νερά για την αγάπη;
Ε φυσικά! Δεν άκουσες το ”Lotus”; (γέλια)
Επιστρέφω στον μύθο για να τον φέρω στην πραγματικότητα. Είναι η λήθη του λωτού, αυτό που εμείς οι σύγχρονοι ονομάζουμε “comfort zone” και εν τέλει η παγίδα για μην εξερευνήσουμε τα θέλω μας;
Ζούμε σε δύσκολες εποχές με πανδημίες, πόλεμο, φτώχεια, βία, οργή, ανθρωποφαγία και πολλές φορές η λήθη βολεύει. Βολεύει γιατί είμαστε κουρασμένοι και σοκαρισμένοι και δεν έχουμε ούτε χρόνο ούτε αντοχή για να εξερευνήσουμε τα θέλω μας.
Νομίζω όμως ότι η επιλογή αυτή που λες έρχεται να ταρακουνηθεί από πολύ περισσότερες φωνές απ’ ότι παλιότερα και στη τελική όταν το ”comfort zone” δεν είναι και τόσο ”comfort” πλέον, η ανάγκη να σπάσουμε αυτές τις αλυσίδες πάντα θα υπερισχύει.
Με ποιον διάσημο θα ήθελες να φας έναν λωτό;
Αν εννοείς με ποιον καλλιτέχνη θα ονειρευόμουν να συνεργαστώ, σίγουρα τον Robert Smith, αλλά τον λωτό παρακαλώ να τον φάει μόνος του γιατί είναι στυφός και δεν τρώγεται.
