Το φαγητό στο θέατρο συνήθως δεν επιτρέπεται. Πέρα από την καθαρά βιολογική, η ανθρώπινη ανάγκη για τροφή αποκαλύπτει και παραπέμπει σε περισσότερες από μία μορφές πείνας. Ένα δυνατό και ιδιότυπο κείμενο της σύγχρονης ελληνικής δραματουργίας για έξι μοναδικές παραστάσεις στο Πλύφα.
Ένας ανοιχτός διάλογος για το τι ορίζουμε ως φαγητό. «Το φαγητό είναι το αθώο θύμα μας και πρέπει να του το αναγνωρίσουμε αυτό». Ένας θάνατος, η κατάφαση απέναντι στη ζωή. Πώς αντιλαμβανόμαστε τούτη την απώλεια και πόσο βίαιη μπορεί να γίνει άραγε η στιγμή της ενηλικίωσης του καθενός μας; Τι χρειάστηκε να θυσιάσουμε και τι να υποκαταστήσουμε; Η ανθρωποφαγία του εαυτού. Οι προβολές, τα σύμβολα και πώς καταχρηστικά καταπίνουμε όλα εκείνα που νιώθουμε για να επιβιώσουμε, να χορτάσουμε. Δυο παράλληλες κι εντελώς διαφορετικές μαρτυρίες που ενώ εκ’ πρώτης δε συγκλίνουν συνθέτουν ένα μοτίβο για το πώς ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει μια τραυματική εμπειρία.
Ο Δημήτρης Λιόλιος μοιράζεται το Ημερολόγιο Πρoβών για την παράσταση «Το Φαγητό» της Μαρίας Λαϊνά που κάνει πρεμιέρα στις 15 Μαρτίου στο Πλύφα:
«Αγαπητό μου ημερολόγιο…» Το λέμε, άραγε, ακόμα αυτό; Ναι, που λες, δεν έχω ιδέα ούτε από πού, ούτε πώς να αρχίσω, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια. Έστω, μια προσπάθεια…
Μια ιστορία αγάπης. Μια ιστορία αφανισμού. Για αυτή την ιστορία θα ήθελα να σου γράψω. Το φαγητό, έχει και ιστορικό, καθαρό, δικό του, προσωπικό. Όταν το διάβασα πρώτη φορά, δέκα παρά κάτι χρόνια πίσω, και πριν ακόμη φτάσω στο οπισθόφυλλο, ανέβηκε ένας γενναίος κόμπος στον λαιμό μου. Χειμώνας ήταν, κι άνοιξα τα παράθυρα να μπει καθαρός αέρας.
Αυτή ήταν η αρχή της συνωμοσίας. Ένας κρυφός, προσωπικός, μυστικός διάλογος, για να ανακαλύψω τα πρόσωπα πίσω από το έργο. Από αυτό το μικρό, σχεδόν αδιαπέραστο άνοιγμα, ήθελα να μπω στην κουζίνα του. Άρχισα να συγκεντρώνω τα υλικά μου. Χωρίς βιασύνες. Χωρίς να με απασχολεί η όρεξή μου. Χωρίς κάποιο σχέδιο. Εγώ κι αυτό ήμουν.
Θυμάμαι το άγχος που είχα στην πρώτη μας συνάντηση με την ποιήτρια. Έτρεμα, σαν ψάρι, χωρίς νερό. Αυτή ήταν η στιγμή. Ύστερα, ξεκίνησε η έρευνα. Μπήκαν και οι φίλοι, και οι συνεργάτες. Δοκιμές ξεκίνησαν και πρόβες σταμάτησαν. Στιγμές ανείπωτης χαράς υπήρξαν πολλές. Και η απελπισία και η ταπείνωση, εκεί ήταν, σε δόσεις μικρές. Όντως, χρειάστηκε να σταματήσω, να πάρω χρόνο, να αξιολογήσω ξανά τα δεδομένα μου. Εδώ, σε αυτή την ιστορία, τίποτα δεν ήταν ούτε προφανές, ούτε ακέραιο. Ήταν Νοέμβριος, πριν πέντε χρόνια, κι είχαμε ήδη φτάσει στην πρώτη πρεμιέρα του. Η πρώτη μου σκηνοθεσία. Η πρώτη μου παραγωγή. Και η πρώτη μου υπερκόπωση.
Λίγο να σταματήσω, να πάρω, να πάρουμε μια ανάσα και θα συνεχίσουμε… Αυτό ήταν το πρόσταγμα. Κι αυτή την ορμή, το φαγητό την έβαλε σε άρση. Μετά ήρθαν ένα σωρό. Ξέρεις, η ζωή η ίδια, τρέχει, φεύγει. Το φαγητό, μας έμεινε σε εκκρεμότητα. Έχει όμως κι άλλο εδώ, όχι λαίμαργα, όχι καταχρηστικά, αλλά έχει κι άλλο. Αυτό λέγαμε το καλοκαίρι που μας πέρασε. Είπαμε τώρα είναι η ώρα, το φαγητό, πάλι, εδώ.
Νοέμβριος, ο περασμένος. Ψάχνω την Μαρία να της πω τα ευχάριστα. Ημερομηνίες, θέατρο, τέτοια. Και δεν την βρίσκω. Ελπίζω, εσωστρέφεια παραγωγική και γόνιμη της γράφω. Έχουμε ξεκινήσει ήδη πρόβες. Να με καλέσει στο τηλέφωνο, της γράφω. Την Τετάρτη, 27 Δεκεμβρίου, στις 16:30, ύστερα από σύντομη νοσηλεία, η σπουδαία ποιήτρια Μαρία Λαϊνά, έφυγε.
Το ξέρω αυτό το πένθος, το έχω διαχειριστεί ξανά, αλλά τώρα δεν είμαι έτοιμος να σου μιλήσω για αυτό. Αρχές του χρόνου, κι είμαι πραγματικά χαμένος. Δεν ξέρω τι κάνω, δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω αυτό, τώρα. Και πάλι, το φαγητό, η Μαρία, μου τις έδωσε και τις λέξεις, και το κουράγιο, να συνεχίσω. «(…) Όχι, δεν έκανα πίσω, δεν έκανα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που έκανα κάτι και κάνοντας έτσι βρήκα το θάρρος να ταυτιστώ με έναν ήρωα (…)»
