Το είχα γράψει και τότε, την πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική της. Η Nefeli Walking Undercover (a.k.a. Νεφέλη Λιούτα) κάνει κάτι πολύ ξεχωριστό, να μοιάζει τόσο απλό, που μπορεί να περάσεις δίπλα του χωρίς να δώσεις σημασία. Βάζει ένα νέο λιθαράκι στο ελληνικό τραγούδι, με τον τρόπο που το έκαναν τόσοι και τόσοι πριν από εκείνη, αλλά εδώ θα θυμηθώ τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, ίσως γιατί κι η ίδια τον εντάσσει στα ακούσματά της, ίσως γιατί φέρνει κάπως στο ύφος του, χωρίς όμως να μένει εκεί, στο ίδιο. Η ίδια αποκαλεί τη μουσική της “ελληνική νεωτεριστική λαϊκή μουσική δωματίου”, χρησιμοποιεί φυσικά όργανα μαζί με αντικείμενα καθημερινής χρήσης και αγαπά τα ισοκρατήματα. Σε λίγες μέρες, μεσούσης της εξεταστικής της στη Νομική, θα δώσει μια συναυλία στο Six Dogs μαζί με τη μπάντα της, όπου θα παρουσιάσει και κομμάτια από το νέο δίσκο που ετοιμάζει. Εν τω μεταξύ, κάνει πρόβες, φτιάχνει αυτά τα promo βιντεάκια για τη συναυλία, διαβάζει, και απαντάει, ευτυχώς δίχως να εφαρμόζει πολιτική λιτότητας, στις ερωτήσεις μας.
ελculture: Συνάντησα για πρώτη φορά τη μουσική σου στους Αγώνες Δημιουργίας Ελληνικού Τραγουδιού το 2011, όπου κέρδισες το πρώτο βραβείο σύνθεσης και διάκριση για τους στίχους του τραγουδιού “Του περήφανου“. Τι έκανες αυτά τα τέσσερα χρόνια και πώς φτάνεις στο σήμερα και το live στο six dogs;
Νεφέλη Λιούτα: Το βραβείο συνέπεσε με την τότε ανεξάρτητη κυκλοφορία του πρώτου μου άλμπουμ με τίτλο “Τα μολύβια-κομάντος”. Έκτοτε έστησα μπάντα, έκανα live, ανακατεύτηκα πιο πολύ με τη διδασκαλία του βιολιού, έφτιαξα και παρουσίασα μουσικά παραμύθια, ασχολήθηκα με πέντε – δέκα παρουσιάσεις παιδικών μουσικών προγραμμάτων σε σχολεία και χώρους θεαμάτων, ετοίμασα τη δεύτερη δουλειά μου, επανακυκλοφορήσαμε με το μουσικό περιοδικό “Κόκκινη Καρφίτσα” τα μολύβια – κομάντος τον Οκτώβριο του 2014 (ευχαριστώ, Βαγγέλη Βέκιε!), χρωστάω ακόμα υπερήφανα εφτά μαθήματα στη Νομική και εξακολουθώ να βάζω live μέσα στις περιόδους της εξεταστικής. Λάθος.
Εξώφυλλο του δίσκου “Τα μολύβια κομάντος” φιλοτεχνημένο από την ίδια
ελc: Το βραβείο τότε ήταν συμβόλαιο με μια δισκογραφική. Τι έγινε με αυτό; Πρόκειται για το δίσκο που θα κυκλοφορήσεις τώρα;
Ν.Λ.: Ο δεύτερος δίσκος λοιπόν που ετοιμάζομαι να κυκλοφορήσω, ξεκίνησε να στήνεται με αφορμή το συμβόλαιο και τη χρηματοδότηση με την οποία αυτό συνοδευόταν, αλλά ολοκληρώθηκε χωρίς ποτέ οι αθλοθέτες του διαγωνισμού να υλοποιήσουν τις εξαγγελίες τους. Εξ ου και η έλλειψη πόρων και τρόπου διανομής έχει καθυστερήσει τόσο την έκδοση του άλμπουμ, καθότι είμαι πάλι μόνη μου μαζεύοντας φασούλι το φασούλι σε ένα φακιόλι το συνολικό ποσό για το τελικό φινίρισμα και προσπαθώντας να ωθήσω την αναβλητική μου προσωπικότητα σε επικοινωνία με εναλλακτικές στέγες κυκλοφορίας, ώστε να κυκλοφορήσω την άνοιξη.
ελc: Η νέα σου δουλειά είναι και πάλι φτιαγμένη με DYI μεράκι; Υπάρχει κάποια βασική αφήγηση στο δίσκο; Ξέρεις πώς θα λέγεται και πότε περίπου θα κυκλοφορήσει;
Ν.Λ.: Έχω προσπαθήσει να κρατήσω τις βασικές μου DIY αρχές, ωστόσο το άλμπουμ είναι πιο ανοιχτό σε συνεργασίες, όργανα που δεν παίζω η ίδια, όπως ήρθαν και έπαιξαν τα Χάλκινα Πνευστά της ΚΟΑ, παραπάνω φωνές, αντρών και γυναικών, artwork από τον κομίστα/μουσικό Pan Pan, με το οποίο είμαι ενθουσιασμένη. Κοινή σταθερά με τον πρώτο δίσκο η συνεργασία με τον Ottomo. Όσο για τον τίτλο, ο δίσκος θα λέγεται “1041ΑΚ (Φάηντερς, κήπερς)”, το ομότιτλο κομμάτι μιλάει για κάτι στραφταλιστό που φιλούσε κρυφά τις ζωές μας μέχρι που οι μεγάλοι σιγά σιγά το εξαφάνισαν από τον χάρτη για να μη θυμούνται και τα παιδιά το βρήκαν και το σώσαν και ήταν πια παντοτινά δικό τους. Κατά κάποιο τρόπο αυτός είναι και ο συνδετικός κρίκος των κομματιών, αν ο πρώτος ήταν, όπως γράφτηκε, κάτι σαν διάσωση της προστατευμένης παιδικότητας, ο δεύτερος αναρωτιέται από τη μεριά των ενηλίκων τι κόσμο παραδίδουμε στα παιδιά που έρχονται ή πιο σουρεαλιστικά, στο παιδί που ήμασταν.
{youtube}CaTliU94TQE{/youtube}
ελc: Πειραματίζεσαι με τη μουσική σου; Και αν ναι, πώς; Ψάχνεις να βρεις νέες μουσικές φόρμες, νέους ήχους και όργανα; Ποια είναι η τελευταία μουσική ανακάλυψη που σε ενθουσίασε;
Ν.Λ.: Εδώ και δυο χρόνια είμαι υπογείως συνεπαρμένη από το rhodes piano, θα ήθελα πολύ να χρησιμοποιήσω έναν τέτοιο ήχο, έτσι ταυτόχρονα και μεταλλικό και υφασμάτινο και ξύλινο και γλυκά γλυκύτατα απόκοσμο. Ως μονογαμικό ον, όσο δεν κλείνει ο δεύτερος δίσκος δεν μπορώ να παραδοθώ σώμα και ψυχή στα επόμενα, με τον τρόπο που θα ήθελα να είναι η εξέλιξη του ήχου μου, να το ψάξω, να το εξαντλήσω, να βγω έξω από τα όριά μου, να δοκιμαστώ πιο μακρυά από το πεδίο ηχητικής και παικτικής μου ασφάλειας. Μέχρι να κλείσει ο κύκλος και να γίνει αυτό λοιπόν, φτιάχνω μικρά instrumental κομματάκια του ενός λεπτού, στα οποία προσπαθώ να αντλήσω τη νοοτροπία της ηλεκτρονικής μουσικής από φυσικά όργανα και ήχους.
ελc: Μεταξύ άλλων, γράφεις και μουσικά παραμύθια. Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με αυτό και τι είναι αυτό που σε μαγεύει στον κόσμο των παραμυθιών;
Ν.Λ.: Τα παραμύθια είναι μια πολύ όμορφη, αθώα, εξωπραγματική φόρμα, μέσω της οποίας μπορείς να μιλήσεις για την τρομακτική φρίκη της πραγματικότητας. Η δική μου ενασχόληση με αυτά, προκύπτει από την ανάγκη μου να συνδυάσω το λόγο με τον ήχο (προσπαθώ να φτιάχνω μουσικά παραμύθια) και τη δυνατότητα να μιλήσω για νοήματα και έννοιες πιο άφθαρτες, αφηρημένες και παντοτινές, μέσα από χρώματα, φαγητά, τοποθεσίες και πρωταγωνιστές. Πάντα γοητεύει η περιπέτεια ενός ήρωα, το ταξίδι, ο κίνδυνος, η βαθιά φιλία και όπως έγραψε και ο Paco Ignacio Taibo II, το έθνος μας έχει ακόμα ανάγκη από ήρωες και δεν αξιοποιεί τους ήδη υπάρχοντες, σχεδόν όλους κατασκευασμένους από τον Γουώλτ Ντίσνευ.
{youtube}50QUvqP0D3E{/youtube}
ελc: Η Bjork πρόσφατα μίλησε στο pitchfork για το σεξισμό που έχει δεχτεί από άντρες συναδέλφους και δημοσιογράφους, που σπανίως της δίνουν credit ως παραγωγού (εκτός από ερμηνεύτρια) της μουσικής της. Εσύ παρατηρείς κάτι αντίστοιχο; Μια άνιση αντιμετώπιση της γυναίκας δημιουργού σε σχέση με τους άντρες, από μουσικούς, τεχνικούς, δημοσιογράφους ή κοινό;
Ν.Λ.: Ο σεξισμός υπήρχε και θα υπάρχει σε κάθε χώρο της καθημερινότητας, στα εργασιακά, τα ενημερωτικά, τα επικοινωνιακά, κεκαλυμμένα στον αναπτυγμένο χώρο, τερατομορφικά στον υποανάπτυκτο. Σίγουρα αφορά και τον τομέα της δημιουργίας, ως μορφή έκφρασης, η έκφραση είναι πανταχού παρούσα. Η ίδια, λόγω μικρής εμβέλειας, έχω ακόμα την τύχη της ασφαλούς διαφύλαξης των credits και μέχρι στιγμής τα του Καίσαρος αποδίδονται στον Καίσαρα, το λαμβάνω ως ένα καλό δώρο της μικρής αναγνωρισιμότητας και της καλοδιάθετης στόμα με στόμα αναμετάδοσης και ετοιμάζομαι να κατέβω με χατζάρες και σπαθιά προς υπεράσπιση κάθε γυναίκας τραγουδοποιού που ο ηχολήπτης του μαγαζιού αποκάλεσε “μανίτσα”.
ελc: Ποιες μουσικές ακούς αυτό το διάστημα και ποια βιβλία διαβάζεις;
Ν.Λ.: Πήρα να διαβάσω το τελευταίο βιβλίο του Λένου Χρηστίδη – Η μελαμψή παρθένος, περίμενα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι καινούριο του και είναι σαν να πλέω σε γνώριμα νερά ξανά με ανακούφιση, με τις μεταβολές που έφερε στον υδροφόρο ορίζοντα ο χρόνος. Ηχητικά άκουσα φέτος για πρώτη φορά το Worlds Apart των And You Will Know Us By The Trail Of Dead (2005) και μου άρεσε πάρα πολύ, με αναστάτωσε και με συγκίνησε κάπως τραχιά και σκοτεινά, σαν έξω να είναι άνοιξη και τα συναισθήματα να φουντώνουν στο έπακρο κι εγώ να είμαι σε μια σκοτεινή αφετηρία έτοιμη να ξεχυθώ και να διαλυθώ μόλις ακουστεί το σήμα σε χίλια κομματάκια φωτός και σκόνης και όλη αυτή την ώρα ήμουν μόνο στον νεροχύτη πλένοντας τα πιάτα.
Φωτογραφία: Πάνος Μιχαήλ
ελc: Πώς βλέπεις τις τρέχουσες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες στην Ελλάδα; Πόσο σε επηρεάζει όλο αυτό που γίνεται;
Ν.Λ.: Εν έτει 2015, που ο κόσμος έχει ήδη βιώσει πολέμους και φωτιές, λαμπερές προσωπικότητες και άλλες καταστροφικότερες σε χιλιετίες των χιλιετιών, το να παθιαστείς με μια πολιτκή τάση φαντάζει παρωχημένο, όλα έχουν ήδη υπάρξει σε εποχές πιο μυθικές και πιο τραγουδισμένες. Ένας πλανήτης οφείλει κάπου κάπου στον εαυτό του μια αποδόμηση και την εκ νέου δημιουργία κάτι τινός, που ακόμα δεν έχει όνομα. Κι αυτό μπορεί να έρθει στην αρχή με βία, μπορεί τις πρώτες εκατό φορές να αποτύχει, αλλά κάθε αποτυχία θα αφήνει και έναν σπόρο για την επόμενη, μέχρι τα ένα εκατομμύριο σποράκια να χτίσουν λίγο λίγο, πίσω από τις συγκρούσεις, κάτι καινούριο, έχοντας φιλτράρει κάθε μεταβολή της καθημερινότητας, το οποίο θα βιώσει κάποιος που θα γεννηθεί χρόνια μετά από εμένα, μέχρι το μοντέλο να παλιώσει ξανά και φωτιά να του βάνουν να καεί. Νιώθω αφελώς και παλαιορομαντικά αναζωογονημένη με την πρόσφατη αλλαγή, οι αρχές, τα πιστεύω μου, η αισθητική μου νιώθουν ξαφνικά σαν πιο οικεία με το περιβάλλον τους, αλλά ό,τι έφερε το μαύρο είναι ακόμα εκεί, φτιαγμένο από λάθη, εξέλιξη και πείνα και η μόνη οδός είναι καλό μυαλό, καλή καρδιά και πολύ δουλειά.
ελc: Πηγαίνεις σε live ή θεατρικές παραστάσεις; Είδες κάτι πρόσφατα που να σε ενθουσίασε;
Ν.Λ.: Το live των Low στο Fuzz πριν δύο Σάββατα ήταν ό,τι καλύτερο έχω δει τα τελευταία τρία χρόνια. Αργό, μεθοδικό, τελετουργικό, υπόγειο ξέσπασμα. Ψάχνω ακόμα να βρω πώς λένε το τραγούδι που είπανε μετά το ‘Words’.
–
Info: Η Nefeli Walking Undercover παίζει στο six d.o.g.s την Παρασκευή 6/2.
Κεντρική φωτογραφία άρθρου: Freddie F
