Αν στόχος ενός κρατικού θεάτρου είναι να συνομιλεί με το κοινό μέσα από ποιοτικές παραστάσεις για ζητήματα που αφορούν την κοινωνία, αν πρωταρχικά κριτήρια στη διαμόρφωση του δραματολογίου του είναι η ποικιλία και η πρωτοτυπία (ισόποση παρουσίαση έργων από το ελληνικό και παγκόσμιο ρεπερτόριο, εμβληματικής αξίας αλλά και φρέσκιας αισθητικής και προβληματισμού, γνωριμία του κοινού με σημαντικούς νέους συγγραφείς και αξιόλογα καινούργια έργα, ανάδειξη νέων δημιουργών), το Κ.Θ.Β.Ε., με τις φετινές επιλογές ρεπερτορίου-καλλιτεχνικών συνεργατών, βρίσκεται πολύ μακριά από τα παραπάνω αιτήματα. Με μια παράθεση έργων, στην πλειοψηφία τους, μιας ομοειδούς και ξεπερασμένης αισθητικής, προτείνει, καθώς φαίνεται, έναν άτυπο άξονα γύρω από την αναζήτηση της νεοελληνικής ταυτότητας.
Ο νυν διευθυντής, Σωτήρης Χατζάκης, από τη στιγμή που ανέλαβε τη διεύθυνση του Κ.Θ.Β.Ε., σε όλες του τις συνεντεύξεις τόνισε την προτεραιότητα που δίνει στην παρουσίαση ελληνικών έργων. Θα περίμενε λοιπόν κανείς να δοθεί μια ιδιαίτερη μέριμνα στην επιλογή των νεοελληνικών έργων, να συμπεριληφθούν, για παράδειγμα, στο δραματολόγιο έργα σημαντικών νεοελλήνων συγγραφέων που παραμένουν εξόριστοι από τις σκηνές του ΚΘΒΕ (Λούλα Αναγνωστάκη, Γιώργος Διαλεγμένος), να γίνει μια ερευνητική προσπάθεια ανάδειξης νέων συγγραφέων, να υπάρχουν ερεθιστικές προτάσεις στον τομέα της διασκευής μη θεατρικών κειμένων κ.ά. Αντίθετα όμως το νεοελληνικό έργο αντιμετωπίζεται για άλλη μια φορά ως φτωχός συγγενής (Βασικά με λεν Θανάση του Γιώργου Αρμένη και Βαβυλωνία του Βυζάντιου), οι διασκευές μη θεατρικών κειμένων έχουν τη σφραγίδα του παλιού και ξεπερασμένου (Τα παιδιά της πιάτσας, από μια συλλογή διηγημάτων του Νίκου Τσιφόρου και Το κορίτσι με τα μαύρα, από το γνωστό σενάριο του Μιχάλη Κακογιάννη), οι προτάσεις νέων έργων περιορίζονται στο έργο Αποστολή στον πλανήτη Γη του υπερεκτιμημένου Σάκη Σερέφα. Από αυτές τις επιλογές η μόνη που θα μπορούσε να έχει ένα ενδιαφέρον ήταν το ανέβασμα της Βαβυλωνίας κυρίως λόγω της επιλογής του Αβδελιώδη στη σκηνοθεσία της παράστασης. Δυστυχώς όμως το εγχείρημα αυτό απέτυχε σκηνικά και έμεινε νωπή η μνήμη της εξαιρετικής παράστασης του έργου από το Εθνικό σε συνεργασία με τα ΔΗΠΕΘΕ Σερρών και Κομοτηνής που παρακολουθήσαμε το καλοκαίρι στο Θέατρο Κήπου. Η έλλειψη φαντασίας χαρακτηρίζει και τις επιλογές έργων της παιδικής (Ο Σιμιγδαλένιος του Αλέξανδρου Αδαμόπουλου) αλλά και της εφηβικής (Αντιγόνη του Σοφοκλή) σκηνής. Η αρτιότητα της παράστασης της παιδικής σκηνής αποτέλεσε μια καλή στιγμή, ενώ η εφηβική σκηνή ενίσχυσε την αίσθηση του βαρετού που έχουν οι έφηβοι για το αρχαίο δράμα μέσα από την εμπειρία του σχολικού μαθήματος.
Το ξένο δραματολόγιο αντιπροσωπεύεται από τον Βασιλιά Υμπύ του Ζαρρύ (Ο Υμπύ βασιλιάς στην εκδοχή του Γιάννη Παρασκευόπουλου), έργο με το οποίο είναι σε μεγάλο βαθμό εξοικειωμένο το κοινό της Θεσσαλονίκης, αφού με εξαιρετική επιτυχία παρουσιάστηκε άλλες δύο φορές τα τελευταία χρόνια στην πόλη, τη μία το 2003 από την ομάδα Ακτίς Αελίου, σε σκηνοθεσία Νίκου Σακαλίδη (Υμπύ Τύραννος των Αλφρεντ Ζαρρύ-Πέτρου Μάρκαρη) και την άλλη το 2008 από το εργαστήρι υποκριτικής που οργάνωσε το Κ.Θ.Β.Ε σε διασκευή και σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου (Ο Υμπύ στο σχολείο: ο Ζαρρύ και τα αμερικάνικα καρτούν). Ένα ακόμη έργο συμπληρώνει το ξένο ρεπερτόριο, Η Ισαβέλλα, τρεις καραβέλες και ένας παραμυθάς του Ντάριο Φο, έργο που ανέβηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα από το Θέατρο Τέχνης το 1974.
Σε σύγκριση με τις επιλογές της προηγούμενης διεύθυνσης, το ξένο κλασικό ρεπερτόριο του Νικήτα Τσακίρογλου υπήρξε σαφώς πιο ερεθιστικό. Ως προς το ελληνικό, ο Σωτήρης Χατζάκης κατόρθωσε να μετακινηθεί μία ίντσα προς τα πάνω, από τις επιλογές Τσακίρογλου. Θα ήταν, βεβαίως εξαιρετικά δύσκολο να επαναληφθεί η ασύλληπτη «έκθεση» της σύγχρονης δραματουργίας που συντελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι το ελληνικό ρεπερτόριο τα τελευταία χρόνια περιελάμβανε έργα όπως: το Μια κωμωδία, το πιο προβληματικό από τα έργα του Καμπανέλλη, την ακατάληπτη συρραφή σκηνών του Αριστοφάνη με τον τίτλο Αριστοfunης, το ανεκδιήγητο δραματουργικά Rock Story. Να προστεθεί και η ταλαιπωρία που υπέστη η μικρή σκηνή της Μονής Λαζαριστών με έργα όπως το Μια παρτίδα σκάκι, Γιατί η Μαντόνα και όχι εγώ, Volume, Ταξίδι στην έρημο, Δεύτερη ευκαιρία και Που είναι ο Τάσος που ερωτεύτηκα.
Αυτό το τελευταίο έργο πραγματοποίησε περιοδεία πέρυσι στην περιφέρεια της Βορείου Ελλάδος. Φέρνοντας στη μνήμη τις τελευταίες εξορμήσεις του Κ.Θ.Β.Ε. στην περιφέρεια προκύπτει η εξής παρατήρηση: ο θεατρικός εκπολιτισμός της από το Κ.Θ.Β.Ε. τα τελευταία χρόνια, με τα έργα Άντε ψυχούλα μου σκότωσέ με, Που είναι ο Τάσος που ερωτεύτηκα, Ο προεστός του χωριού και φέτος το Δάφνες και πικροδάφνες μοιράζεται ένα κοινό στοιχείο: τη σκηνοθετική υπογραφή του Γιώργου Κιουρτσίδη. Αν και είναι εξαιρετικά θετική η πρόθεση του ΚΘΒΕ να κάνει εκτεταμένη περιοδεία σε πόλεις και χωριά της Βορείου Ελλάδος, θα ήταν εξίσου σημαντικό οι καλλιτεχνικές επιλογές να μην διακυβεύουν ένα τόσο σημαντικό εγχείρημα, οδηγώντας το σε ένα λαϊκίστικο κι όχι γνήσια λαϊκό θέατρο.
Εκτός από μεταπολίτευση μυρίζει και μούχλα και λαϊκισμό ο καλλιτεχνικός σχεδιασμός. Τι περιλαμβάνουν άραγε τα καλοκαιρινά σχέδια του ΚΘΒΕ; Υπάρχει μεγάλη ανάγκη από καθαρό αέρα, από έργα και παραστάσεις που να μην έχουν τη σφραγίδα του αυτονόητου, να μας εκπλήσσουν, να μας προβληματίζουν, να μας αγγίζουν. Πρέπει επιτέλους το ΚΘΒΕ να ανακτήσει το μύθο του, και μαζί, το διψασμένο για καλό θέατρο κοινό αυτής της πόλης.
