La Festa, η Γιορτή. Η δική μας είναι κάπως παράξενη. Αντίθετη με την πολυχρωμία και τα αμέτρητα λαμπάκια στις βιτρίνες και στους δρόμους. Μια γιορτή αντίθετη αλλά και μια γιορτή των αντιθέσεων. Εδώ, η Nalyssa Green «κοντράρει» με την αγάπη της για το χρώμα, την ανάγκη της για εσωστρέφεια και ψαχουλεύοντας τα όριά της, γιορτάζει τελικά μπροστά στο φακό και μια άλλη της πτυχή, λιγότερο φανερή.
«Πιστεύω πως εκεί, στα όρια, αρχίζει και γίνεται κάτι σημαντικό, αξιόλογο καλλιτεχνικά», λέει και το διαχωρίζει, όμως, από την προσωπική διαδικασία. «Στην ζωή μου, πέρα από την τέχνη, αναζητώ την ευτυχία, τη γαλήνη, την ομορφιά. Δεν είμαι ο άνθρωπος που ξεφεύγει και ψάχνει ή προσπερνάει τα όριά του. Αυτό είναι κάτι που μου μοιάζει επικίνδυνο και επώδυνο».
Δηλαδή δεν είσαι από αυτούς που πιστεύουν πως ο πόνος θα φέρει την ευτυχία, πως το σκοτάδι γεννάει φως;
«Όχι, δεν το πιστεύω. Κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του διαδικασίες αλλά εγώ δεν είμαι ο άνθρωπος που μέσα από το δράμα βρίσκει κάτι να τον κινητοποιήσει και να τον πηγαίνει πιο μπροστά. Ξέρω πολλούς που λειτουργούν έτσι αλλά εμένα ο προσωπικός πόνος δεν με βοηθάει να εξελιχθώ».
Ακούγοντας, όμως, το Μπλουμ, το τελευταίο της προσωπικό LP, «βλέπω» έντονα το δράμα:
«Ναι, το ότι δεν αναζητώ τις επώδυνες καταστάσεις δεν σημαίνει πως δεν μου συμβαίνουν. Εκεί, πράγματι, βρίσκω την “πρώτη μου ύλη” για να δημιουργήσω ένα τραγούδι αλλά αυτό, η δημιουργία δηλαδή, είναι ο τρόπος για να ξεφύγω από τη συναισθηματική μου δυσκολία. Είναι η “θεραπεία” μου κατά μία έννοια. Γι’ αυτό και κάποια τραγούδια μου μπορεί να είναι δραματικά αλλά είναι και παρήγορα ακόμα και λυτρωτικά. Σε οδηγούν, δηλαδή, στη λύση, στο φως. Και σαν ακροατής, όταν είμαι στα “μαύρα” μου θέλω ν’ ακούσω ένα τραγούδι που να με καταλαβαίνει, δηλαδή που να είναι σκοτεινό μεν για να ταυτιστώ αλλά που να μου δίνει παρηγοριά».
Αυτό είναι που σκέφτεσαι κι εσύ όταν γράφεις; Τα τραγούδια σου να γίνουν για τον κόσμο μια καλή παρέα, ένας «φίλος» που μας καταλαβαίνει και δεν μας αφήνει μόνους;
«Σαφώς και νιώθω πως αν κάτι προσφέρω εκεί έξω, αυτό είναι τα τραγούδια μου, αλλά όχι, όταν γράφω δεν σκέφτομαι τους άλλους. Είναι εντελώς προσωπική υπόθεση η σύλληψη του τραγουδιού. Οι στίχοι μου είναι κυρίως εμπνευσμένοι από αυτό που συμβαίνει μέσα μου και γύρω μου. Μετά, όταν περάσει η διαδικασία αυτή και μπαίνω στο στούντιο να ηχογραφήσω ή στη διάρκεια της ενορχήστρωσης, ναι, τότε σκέφτομαι αυτούς που θα μ’ ακούσουν».
Γιατί παίζει, γράφει, εμφανίζεται η Nalyssa Green και όχι η Βιολέτα (“αληθινό όνομα”);
«Ήθελα ένα άλλο όνομα, περισσότερο για αισθητικούς λόγους, σαν να το αντιμετώπιζα ως project. Η Nalyssa Green δεν είναι μόνο τα τραγούδια, είναι κι η εικόνα. Είναι τα εξώφυλλα, τα video clips αλλά είναι και το τι κάνει και τι δεν κάνει. Δηλαδή, δεν θα πάει στο «Στην Υγειά μας ρε Παιδιά».
Η Nalyssa δεν θα πάει, εσύ θα πας;
«Ναι, ίσως δεν το έχω σκεφτεί».
Διαχωρίζεστε δηλαδή; Γελάει προβληματισμένη ενώ εγώ σκέφτομαι αυτό που έβλεπα στην ίδια από την αρχή: Είναι εύθραυστη και συνεσταλμένη όταν την γνωρίζεις, σχεδόν ντροπαλή. Είναι δυναμική και δοσμένη στον κόσμο χωρίς αναστολές, όταν βρίσκεται στη σκηνή. Δυο πτυχές του ίδιου ανθρώπου αντίθετες αλλά που δίνουν σ’ αυτόν τον άνθρωπο, τελικά, μια ισορροπία όμορφη.
«Ναι, είμαι και τα δύο. Είμαι κι εύθραυστη κι εσωστρεφής και ντροπαλή, αλλά μπορώ να γίνω και δυναμική και να ηγηθώ και να διεκδικήσω».
Και να θυμώσεις;
«Ναι».
Και να φωνάξεις;
«Ναι, μπορώ».
Και να τα σπάσεις;
«[Γελάει] είμαι και της έντασης, ναι είμαι».
Ομορφιά τι σημαίνει;
«Ομορφιά είναι αυτό που όταν το κοιτάω μου προκαλεί ευφορία. Θεωρώ -κι ας ακουστεί κλισέ- πως την ομορφιά τη φτιάχνεις. Δεν χρειάζεται να έχεις γεννηθεί στα πρότυπα των εξωφύλλων περιοδικών μόδας. Μπορείς να γίνεις όμορφος με τον τρόπο που θα ντυθείς, θα περπατήσεις, θα σταθείς. Με τον αέρα που αποπνέεις, με το βλέμμα σου. Ακόμη και με αυτά που πρεσβεύεις, με το έργο σου. Όλα αυτά μπορούν να σε κάνουν γοητευτικό. Εμένα η ομορφιά μ’ ενδιαφέρει. Θέλω να είμαι όμορφη, προσέχω αρκετά τι θα φορέσω και φροντίζω την εμφάνισή μου».
Στη φωτογράφιση και στο γύρισμα ήρθε άβαφη και φόρεσε -επειδή της το ζήτησα- μόνο λίγη πούδρα και κραγιόν. Το κραγιόν, μάλιστα, της είπα σε μια σκηνή να το βγάλει, να το πασαλείψει με το χέρι της. Το έκανε ειλικρινά και γενικότερα στο μικρό μας φιλμ «τσαλακώθηκε» γενναία.
Το τσαλάκωμα είναι ομορφιά;
«Αν γίνεται με χάρη κι αν υπάρχει λόγος να γίνει -όχι τσαλάκωμα για το τσαλάκωμα, για να δείξουμε πως είμαστε cool – ναι, τότε είναι ομορφιά».
Η ατέλεια;
«Ναι και πολλές φορές οι ατέλειες είναι περισσότερο όμορφες από την τελειότητα».
Από τις ατέλειες της εμφάνισης, εύκολα πέρασε η κουβέντα μας στις ατέλειες του χαρακτήρα και της συμπεριφοράς. Εκεί και με ακόμα μεγαλύτερη ευκολία, βρήκαμε θέμα τις όχι και τόσο τέλειες συμπεριφορές ανδρών.
«Κάποιος πρέπει να βγει και να τα πει αυτά», μου είπε. Και γιατί να μην είναι η ίδια που θα τα πει, εδώ, τώρα;
«Υπάρχουν κάποιοι άνδρες, οι οποίοι στη σύγχρονη αργκό λέγονται “fuck boys”, μπαίνουν σε σχέσεις εντελώς επιφανειακά και με δόλο, να εκμεταλλευτούν τη γυναίκα σεξουαλικά. Και μια σχέση καθαρά σεξουαλική δεν είναι κάτι το μεμπτό αρκεί να υπάρχει ειλικρίνεια. Τα “fuck boys”, όμως, δεν είναι ειλικρινείς ως προς τι θέλουν από τον άλλον. Λένε ένα σωρό ψέματα για να ρίξουν το αντικείμενο του πόθου τους – και πρόσεξε μόνο και μόνο που η γυναίκα θεωρείται αντικείμενο, την υποτιμάει αυτόματα. Σ’ αυτές τις σχέσεις, αυτοί οι άνδρες εξαντικειμενοποιούν τη γυναίκα, την εξαπατούν, την πληγώνουν, την εγκαταλείπουν. Και όλο αυτό σαν συμπεριφορά θεωρείται ΟΚ. Ακούς που λένε “ε, έτσι είναι οι άνδρες”.
«Το στυλιζάρισμα του ήχου, η ενορχήστρωση και η παραγωγή είναι πολύ σημαντικά για μένα»
Όχι, αυτή η συμπεριφορά δεν είναι εντάξει».
Ψαχουλεύει τα όριά της αλλά και τα θέτει. Αναρωτιέμαι, στη στενή της επαγγελματική σχέση με την Άντζελα Μπρούσκου, τι γίνεται με αυτά τα όρια. Άλλωστε, η Μπρούσκου ήταν αυτή που την σήκωσε από το πιάνο, ως μουσουργό θεατρικών παραστάσεων, την ανέβασε για πρώτη φορά στη σκηνή και της έδωσε ρόλο σ’ ένα δύσκολο έργο, στον “Άγγελο Εξολοθρευτή”:
«Στον Άγγελο Εξολοθρευτή ήταν αρχικά να γράψω μόνο μουσική αλλά η σκηνοθέτις μου ζήτησε να συμμετάσχω μ’ ένα μικρό ρόλο και είπα να το δοκιμάσω. Μου άρεσε πολύ, δεν ξέρω αν το έκανα καλά. Ήταν από τις πιο έντονες εμπειρίες της ζωής μου. Στις πρόβες, θυμάμαι, είχα δυσκολευτεί πάρα πολύ. Καταρχάς νόμιζα ότι θα ήταν μια απλή διαδικασία αλλά δεν ήταν καθόλου. Οι πρόβες κρατούσαν πέντε, έξι ώρες τη μέρα και πρόβες σκληρές, όχι έλα να πούμε τα λόγια. Γυρνούσα σπίτι μου και δεν μπορούσα να κουνηθώ. Οι ηθοποιοί δεν είναι άνθρωποι [γελάει], είναι κάτι άλλο. Δεν μπορώ να τους καταλάβω. Δεν ξύπνησαν ένα πρωί και είπαν “θα γίνω ηθοποιός”, είναι σαν ήρθαν σ’ αυτόν τον κόσμο για να επιτελέσουν αυτό το έργο. Είναι ταγμένοι εκεί. Όλο αυτό που κάνουν είναι πολύ βαρύ και ψυχοφθόρο και απαιτεί αφοσίωση και ταλέντο και δουλειά. Εγώ δεν είμαι ηθοποιός, δεν ένιωσα ηθοποιός σ’ αυτήν την παράσταση και ούτε τόλμησα να συγκριθώ με τους υπόλοιπους του θιάσου. Είχα δυσκολευτεί στην αρχή πολύ, αλλά όταν άρχισε να συμβαίνει η παράσταση έπαιρνα τόση ικανοποίηση που δεν το μετάνιωσα στιγμή.
Με την Άντζελα Μπρούσκου συνεργάζομαι από το “4:48 Ψύχωση” της Σάρα Κέιν και έκτοτε εργάζομαι ως συνθέτρια για θεατρικές παραστάσεις. Σίγουρα είναι δασκάλα για μένα, έχω μάθει πάρα πολλά από εκείνη, ίσως τα πάντα. Όταν δουλεύω μαζί της, η διαδικασία είναι πολύ γόνιμη. Έχει πολύ καλή αίσθηση του ήχου και μπορούμε να επικοινωνήσουμε εις βάθος».
Μια που ανέφερε τη λέξη «ήχος», συγκρίνοντας τον ήχο του προηγούμενού της δίσκου με αυτόν του τελευταίου της, του Μπλουμ. Οι πειραματισμοί είναι ξεκάθαροι, όπως και το «φλερτ» με το ηλεκτρονικό στοιχείο παρόλο που οι μελωδίες είναι ακουστικής αισθητικής:
«Το στυλιζάρισμα του ήχου, η ενορχήστρωση και η παραγωγή είναι πολύ σημαντικά για μένα. Το πώς θα “ντύσεις” το πρωτόλειο κομμάτι με αφορά πολύ. Ασχολούμαι με την παραγωγή αρκετά αλλά κυρίως αυτό το βάρος πέφτει στους παραγωγούς μου. Βέβαια, όλο γίνεται σε συνεννόηση μαζί μου αλλά και οι δύο παραγωγοί που έχω δουλέψει ήταν στο τιμόνι. Τους εκτιμώ πολύ και τους εμπιστεύομαι γι’ αυτό και τους διάλεξα. Δηλαδή, τώρα με το Μπλουμ που συνεργαστήκαμε με τον Βασίλη Ντοκάκη, του πρότεινα να κάνει την παραγωγή γιατί μου αρέσουν πολύ αυτά που κάνει και τον πιστεύω. Το ηλεκτρονικό στοιχείο είναι πιο έντονο στο Μπλουμ απ’ ότι στον προηγούμενο δίσκο κι έγινε συνειδητά αυτό. Παλιότερα είχα κλίση περισσότερο στον ακουστικό ήχο, στον οργανικό ήχο, αλλά τα τελευταία χρόνια πειραματίζομαι πολύ με τα ηλεκτρονικά στοιχεία και όχι μόνο στα τραγούδια του δίσκου μου αλλά και στα θεατρικά μου. Ήθελα να κάνω μια στροφή προς τα εκεί και ο Βασίλης Ντοκάκης ήταν ιδανικός γι’ αυτό. Βέβαια, το Μπλουμ δεν είναι ένας ηλεκτρονικός δίσκος απλά χρωματίζεται έτσι».
Το Μπλουμ που μπορεί να το βρει κανείς;
«Στο site της Inner Ear records και στο bandcamp το δικό μου, όπου μπορεί κάποιος ν’ αγοράσει το δίσκο σε digital μορφή μέσα σ’ ένα αγαλματίδιο που περιέχει ένα USB stick με τα τραγούδια αλλά και το artwork του δίσκου».
