Βγήκαμε να βολτάρουμε στον Μπάλλο. Ό,τι κι αν είχαμε να προσάψουμε στον Σαββόπουλο, δισκογραφικά είχε κάνει διαμάντια. Μας είπαν ότι έκλεισε ο Κηφισός. Όχι, είμαστε εμβολιασμένοι, εξηγήσαμε. Βγάλαμε να τους δείξουμε τα πιστοποιητικά μας. Δεν τα διάβαζε με την πρώτη η εφαρμογή, αλλά τελικά τα κατάφερε. Μας ζήτησαν την ταυτότητά μας για να διασταυρώσουν ότι ήμασταν όντως εμείς. Ήμασταν όντως εμείς, Έλληνες Αυτόχθονες Ιθαγενείς.
Παραταύτα μας είπαν ότι δεν μπορούμε να περάσουμε, ούτε τον Κηφισό ούτε την Ποσειδώνος. Όχι τη νύχτα τουλάχιστον. Κι ήταν πάντα η νύχτα τις φωνές που πνίγει για να αντέχουν λίγοι, κι ήταν πάντα η νύχτα. Είστε σε λάθος απαγόρευση κυκλοφορίας, μας εξήγησαν. «Δεν είναι του κόβιντ εδώ;», ρωτήσαμε απορημένα. Όχι, για κόβιντ πρέπει να γυρίσετε τα ρολόγια σας πίσω, μας απάντησαν. Ξαναμπήκαμε στην Ντελόριαν νιώθοντας εξαπατημένοι.
Μας είχαν υποσχεθεί ότι με τα εμβόλια θα πάρουμε τη ζωή μας πίσω. Γιατί να υφιστάμεθα ακριβώς την ίδια απαγόρευση με έναν ανεμβολίαστο; Γιατί να ξαναγίνουμε ίσα κι όμοια από την πίσω πόρτα, δια καθολικών απαγορεύσεων που δεν διακρίνουν τους μεν από τους δε; Να βγάζουμε ονόματα στα καιρικά φαινόμενα ξέρουμε, να πούμε ότι η τάδε βροχόπτωση ή η δείνα χιονόπτωση θα πέσει μόνο στις κεφαλές των ανεμβολίαστων δεν ξέρουμε; Κι αν δεν ξέρουμε, τι μας εμπόδιζε να μάθουμε; Τι μας εμπόδιζε να στηθεί ένα kakokeria.gov.gr που θα εκδίδει πιστοποιητικά τα οποία θα στρέφεις προς τον ουρανό κι αυτός διαβάζοντάς τα θα σε αφήνει να περνάς στεγνός, ειδάλλως θα σε ψεκάζει, όπως άλλωστε σου πρέπει δηλαδή;
Με αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, ανάψαμε τη μηχανή και ανοίξαμε το ραδιόφωνο της Ντελόριαν, εκεί στα σύνορα του Κηφισού. Έπαιζε Γρηγόρη Πετράκο. Σκεφτήκαμε να πάμε Πάτρα να τον ακούσουμε ζωντανά, έτσι για την αλητεία, αλλά ήταν ήδη αργά. Αν παραμέναμε σταματημένοι εκεί, περιμένοντας να πάει οκτώ; Αυτό θα κάναμε. Κλείσαμε τα μάτια μας και προσπαθούσαμε να τον πάρουμε. Ήσυχα ήταν, αυτοκίνητα άλλα δεν περνούσαν, απαγόρευση αφού. Ονειρευτήκαμε πως ήταν ακόμα η παλιά απαγόρευση και είχαμε βγάλει βόλτα σκυλί, τότε που επιτρεπόταν να βγάζεις στον Κηφισό το σκυλί σου βράδυ βόλτα. Το γλυκό αυτό όνειρο, με μια απότομη αλλαγή ύφους μετατράπηκε σε εφιάλτη, όταν συνειδητοποιήσαμε πως δεν είχαμε στείλει SMS στο 13033.
Ποιος κωδικός ήταν όμως; Αχ, Θε μου, η γραφειοκρατία των εφιαλτών. Πεταχτήκαμε στα όρια καρδιακού, όταν μας ήρθε ταυτόχρονα αληθινό SMS από το 112. Μας ενημέρωνε για επτά μεγάλους κινδύνους που έκρυβε το επόμενο κρίσιμο δεκαπενθήμερο, βάσει προβλέψεων επιδημιολόγων, σεισμολόγων, μετεωρολόγων και αστρολόγων, καθώς ερχόταν βαρβάτος ανάδρομος Ερμής.
Στο μεταξύ SMS από το EMVOLIO μας υπενθύμιζε το ραντεβού που είχαμε κλείσει για την αναμνηστική δόση. Είχαμε ξυπνήσει για τα καλά, αλλά ήταν ακόμα νύχτα. Ανοίξαμε ξανά το ραδιόφωνο. Έπαιζε ξανά Πετράκο. Αποκλείεται να προλαβαίναμε, αλλά ξεκινήσαμε για Πάτρα.
–
Cover photo: ©Anant Jain, Unsplash
