-280891.jpg)
Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου έχει χαρακτηριστεί ως ένας από τους πιο υποσχόμενους δημιουργούς της γενιάς του. Πράγμα που δεν ισχύει πλέον, αφού η υπόσχεση έχει γίνει πράξη. Αυτό που τον σημάδεψε… ανεπανόρθωτα ήταν μια Κατσαρίδα, έργο που ακόμα δε λέει να κατέβει από τις σκηνές και να σταματήσει τις περιοδείες. Ακολούθησαν πολλές δουλειές του και παιδικά έργα, ενώ πρόσφατα είδαμε το επίσης πολύ επιτυχημένο Μια τεράστια έκρηξη. Τελευταία ο συγγραφέας-σκηνοθέτης-ηθοποιός έχει κάνει μια στροφή προς την Αναγέννηση με το έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα και με τη νέα του θεατρική παράσταση Δύο ευγενείς από τη Βερόνα που μόλις ξεκίνησε στην ΚΝΟΤ Gallery. Στο ελculture.gr εξηγεί αυτές τις επιλογές του, τη στάση του απέναντι στην «προβληματομανία», τον έρωτα και τα σκοτάδια…
ελc: Στο δελτίο Τύπου της παράστασης Δύο Ευγενείς από τη Βερόνα γίνετε λόγος για τα «όπλα των ηθοποιών εναντίον του νεανικού έργου του Σαίξπηρ». Θα ήθελα να μου πεις δύο λόγια γι’ αυτό…
Βασίλης Μαυρογεωργίου: Η βασική ιδέα είναι ο ρόλος, που είναι ουσιαστικά το ρούχο. Ο ηθοποιός ενδύεται το ρόλο και ο ρόλος αλλάζει από ηθοποιό σε ηθοποιό. Ο ρόλος δεν είναι τίποτε άλλο από λόγια και συμπεριφορές. Οι ήρωες είναι κακομαθημένοι, υπάρχουν προδοσίες κτλ. Σαν ο Σαίξπηρ να δοκιμάζει πράγματα από το Όνειρο θερινής νυκτός ή το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Οι έφηβοι χαρακτήρες αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή χωρίς να έχουν μεγάλο βάρος. Υπάρχει μια ακατάσχετη πολυλογία, λένε πολλά κι εννοούν λίγα, ενώ στα επόμενα έργα του Σαίξπηρ συμβαίνει το αντίστροφο. Μοιάζει με διαγωνισμό λόγου, ποιος θα πει τη μεγαλύτερη εξυπνάδα, τι μούρη πουλά ο ένας στον άλλον.
ελc: Γιατί τοποθετείς το έργο στα ’80s;
Β.Μ.: Κατ’ αρχάς όλοι φορούν γυαλιά και περούκες και τα ρούχα έχουν βάτες. Έχω εξαλείψει τα προσωπικά χαρακτηριστικά κάθε ηθοποιού. Η μουσική επίσης είναι ’80s, για παράδειγμα, το Total eclipse of the heart ακούγεται διασκευασμένο σε χορωδιακό με πιάνο και με τους ηθοποιούς να τραγουδάνε πολυφωνικά. Όπως είπα, οτιδήποτε ενδύονται οι ηθοποιοί αυτό είναι. Και τα ’80s είναι μια εποχή που το ύφος και το στιλ δίνει και παίρνει. Δε βλέπεις απλή γραμμή στα ρούχα, είναι φανερό ότι θέλουν να τραβήξουν το βλέμμα. Τα ’80s μου κάνουν άμεσο λινκ με την Αναγέννηση. Όλη αυτή η γιρλάντα, ο τσαρλατανισμός και η ποπ-αρτ. Κι ο Σαίξπηρ ήταν ποπ καλλιτέχνης στην εποχή του και πολύ αγαπητός.
ελc: Γιατί επέλεξες το συγκεκριμένο έργο;
Β.Μ.: Με ενδιέφερε η γλώσσα με το ρούχο, αν το ρούχο έχει τη δύναμη να επηρεάζει την τεχνική. Αν τα ράσα κάνουν τον παπά, εν ολίγοις. Ο ηθοποιός μεταμφιέζεται σε κάτι άλλο. Και βέβαια η παράσταση είναι ακόμα ένα είδος work in progress. Του χρόνου θα την ξαναπαρουσιάσουμε κανονικά και ίσως σε δικό μας χώρο. Τώρα μπαίνουμε απλώς σε μια διαδικασία, δίνουμε σώμα στην παράσταση, τη στήνουμε. Έτσι δουλεύω άλλωστε καλύτερα, μιλάω και αναφέρομαι συγκεκριμένα πάνω σε κάτι που βλέπω.
ελc: Σε μια εποχή με τόσα οικονομικά και πολιτικά προβλήματα πώς εσύ ανεβάζεις τους Ευγενείς ή το Ρωμαίο και Ιουλιέτα;
Β.Μ.: Στο μυαλό μου έχω ένα κείμενο με αναφορά στο σήμερα, το οποίο όμως θα το επεξεργαστώ αργότερα. Στράφηκα προς τον έρωτα ως το βασικό κίνητρο για όλα τα πράγματα. Επίσης, με ενοχλεί κάπως αυτή η «προβληματομανία», η οποία μπορεί να μας φέρει και εισιτήρια! Αν έχεις μια ιδέα, κάτι να πεις, πρέπει να γράψεις ένα έργο με μια νέα ιδέα, μια πρόταση γι’ αυτό που ζούμε. Ο προβληματισμός να είναι σχόλιο.
ελc: Επιμένω όμως: Άλλοι αντιδρούν στις δυσκολίες κοιτώντας αλλού, άλλοι με θυμό, άλλοι με δημιουργικότητα. Εσύ πού βρίσκεσαι σε αυτή τη φάση;
Β.Μ.: Εγώ, ασχέτως από το τι συμβαίνει γύρω μου, θέλω να έχω κάτι να πω, κάτι καινούργιο. Οτιδήποτε άλλο μου φαίνεται μετριότητα. Τα προβλήματα που βιώνουμε, όπως η οικονομική κρίση ή ο πόλεμος, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν. Άλλο που για τη δική μας τη γενιά είναι πρωτόγνωρα. Για μένα το σημαντικό είναι η αυτογνωσία, η ανεύρεση του ιδανικού συντρόφου και η θέση στην κοινωνία. Με την έννοια του να ζούμε σε μια δημοκρατία. Η έννοια «δημοκρατία» μια τέτοια ελευθερία θέλει να προστατεύσει: την ελευθερία των επιλογών. Αυτή η ανησυχία είναι αιώνια και πανανθρώπινη όσες κρίσεις κι αν έρχονται και επανέρχονται.
ελc: Η Κατσαρίδα, το έργο που σε έκανε γνωστό, ανέβηκε πριν αρκετά χρόνια και… δεν ξανακατέβηκε! Νιώθεις ότι σε έχει σημαδέψει;
Β.Μ.: Αν έχει λέει! Προσπαθώ να κάνω και κάτι άλλο. Όταν είσαι πιτσιρικάς και κάνεις μια τρέλα που αρέσει, άντε μετά να σε ξεχάσουν, να σε βαρεθούν. Κι αφού αυτό γίνει, κινδυνεύεις μετά να μη σε ξαναθυμηθούν! Ακόμα φίλοι μου με φωνάζουν ο Βασίλης ο Κατσαρίδας κι αυτό με τσαντίζει πολύ! Από την άλλη, τιμή μου είναι βέβαια αυτή η επιτυχία.
ελc: Έχεις κάνει έργα για παιδιά, τα οποία μάλιστα έχουν ανέβει σε παιδικά νοσοκομεία. Μίλησέ μου γι’ αυτή την εμπειρία σου.
Β.Μ.: Είναι μια ωραία και ταυτόχρονα δύσκολη κατάσταση. Ξεκινάς για την εμπειρία και μετά καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά τελειώνουν. Αντιλαμβάνεσαι ότι πας σε ένα νοσοκομείο με άρρωστα παιδιά τα οποία μόλις πριν από λίγες ώρες έκαναν χημειοθεραπείες, εξετάσεις κτλ. Είσαι εκεί για να τα κάνεις να ξεχαστούν για λίγο και να ευχαριστηθούν. Δε σε ενδιαφέρει πλέον αν παίζεις καλά ούτε καν αν στεναχωριέσαι. Γιατί θες να είσαι ευχάριστος. Όσο για τα παιδικά έργα μου, ουσιαστικά η σκέψη μου είναι πιο πολύ να μπω σε λειτουργία σαν σε σύγχρονο σίριαλ. Υπάρχουν βασιλιάδες, ιππότες, μπλέξιμο εξουσιών, ίντριγκες, φιλίες, προδοσίες κτλ. Το θέμα δεν είναι να κάνεις τον κλόουν και να λες σαχλαμάρες, αλλά να υπάρχει ένα σασπένς ιπποτικό, ένα είδος περιπέτειας που μπορεί να ενδιαφέρει περισσότερο τα παιδιά.
ελc: Χρησιμοποιείς σταθερά το σουρεαλισμό ως μέσο αποτύπωσης της πραγματικότητας;
Β.Μ.: Μου βγαίνει ο σουρεαλισμός! Νομίζω ότι έτσι μιλάει κανείς για την πραγματικότητα. Το βλέμμα του καθενός, το πώς βλέπει τον κόσμο είναι ασφαλώς υποκειμενικό. Προσποιούμαστε όμως το φυσιολογικό πρόσωπο κι αν πας στον ψυχολόγο θα ακούσεις αυτούς τους «φυσιολογικούς» να λένε τρελά πράγματα! Ο καθένας μέσα του κρύβει το σουρεαλισμό. Είναι χαρακτηριστικά τα έργα του Μαριβό, στα οποία όλοι είναι κούκλες και καθένας κρύβεται. Έτσι κι αλλιώς, τα ψυχολογικά προβλήματα δε λύνονται ποτέ…
ελc: Αν όμως αναλυθούν και λυθούν, μήπως τελικά διαλυθεί και η τέχνη;
Β.Μ.: Ως προς το τι βγάζει ο καλλιτέχνης εννοείς, έτσι; Τι να πω… Εγώ πιστεύω στην υγιή τέχνη, και κυρίως πιστεύω στην ομάδα. Μια ομάδα λειτουργεί με αρκετά υγιή τρόπο, χωρίς να υπάρχει μίσος και να τίθενται ζητήματα. Χωρίς να κρύβονται ψυχολογικά προβλήματα ή σκοτάδια φοβερά. Αυτά όμως τα έχουμε όλοι μας από την παιδική μας ηλικία και δε θεραπεύονται, τα κουβαλάμε απλώς και είναι τελικά το δέος μας απέναντι στη ζωή.
Η παράσταση Δύο ευγενείς από τη Βερόνα ανεβαίνει στην KNOT Gallery από τις 21 Μαΐου έως τις 19 Ιουνίου.
