Η Μαγκύ Μαρέν στην Αθήνα

Η Μαγκύ Μαρέν στην Αθήνα, ένας ανεμοστρόβιλος του σύγχρονου χορού, έρχεται για τρίτη φορά προσκεκλημένη του Φεστιβάλ Αθηνών και μας παρουσιάζει δύο δουλειές της, το May Β που χρονολογείται από το 1981 και αποτελεί παράσταση-σταθμό στην καριέρα της και το Salves, την τελευταία της δημιουργία. Η Μαρέν είναι μία επαναστάτρια του χορού που αναζήτησε ένα δικό της ιδίωμα, από τη δεκαετία του 1980 που ξεκίνησε να δημιουργεί. Από τότε δεν έχει πάψει, για τριάντα χρόνια να σοκάρει, να πρωτοπορεί και να μαγεύει το κοινό, που την αντιμετωπίζει άλλοτε με έντονες επευφημίες και άλλοτε με αποδοκιμασίες.

May B

Το May B παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 4 Νοεμβρίου 1981 στο Δημοτικό Θέατρο της πόλης Angers και αποτέλεσε την παράσταση που καθιέρωσε τη χορογράφο διεθνώς, αλλά και μία από τις καθοριστικότερες παραστάσεις στο πεδίο του σύγχρονου χορού. Αντλώντας έμπνευση από το έργο του Σάμουελ Μπέκετ, με τον οποίο συναντήθηκε καθώς ετοίμαζε την παράσταση, η Μαγκύ Μαρέν δημιούργησε ένα θέαμα επηρεασμένο από τον ιδιαίτερο ρυθμό των κειμένων και της γλώσσας του δραματουργού.

«Η δουλειά αυτή πάνω στο έργο του Σάμουελ Μπέκετ, η κινητική και θεατρική γλώσσα του οποίου αντιφάσκουν με τη χορευτική κίνηση, αποτέλεσε για μας τη βάση μιας σιωπηλής αποκρυπτογράφησης των ενδότερων, κρυφών και απωθημένων μας κινήσεων. Το γεγονός ότι κατορθώσαμε να ανιχνεύσουμε ελάσσονες ή μείζονες χειρονομίες, πληθώρα από μορφές ζωής μόλις αντιληπτές όπου η αναμονή ή η ακινησία, η «όχι τελείως» ακίνητη, δεν παύουν να αφήνουν ένα κενό, ένα πελώριο τίποτα, ένα χώρο με σιωπές γεμάτες δισταγμούς. Όταν τα πρόσωπα του Μπέκετ δεν προσβλέπουν παρά στην ακινησία, δεν το καταφέρνουν εντελώς, και παρόλα αυτά κινούνται», δηλώνει η Μαγκύ Μαρέν για την παράσταση, που αναζητά τα όρια ανάμεσα στο θέατρο και το χορό.

Salves

Για τη νέα της δημιουργία, η Μαγκύ Μαρέν άντλησε έμπνευση από πολλούς συγγραφείς, μεταξύ των οποίων ο Λουκρήτιος, ο Κάφκα, η Χάννα Άρεντ και ο Ζωρζ Ντιντί-Ουμπερμάν. Σε μία δουλειά που μοιάζει να απομακρύνεται από τον συναισθηματισμό, μιλά για τη δέσμευση και την τρυφερότητα μέσω του αντεστραμμένου τους ειδώλου, δηλαδή την έλλειψη επικοινωνίας και τον χωρισμό. Όλα αυτά όμως όχι με τόνο μελαγχολικό, αλλά αντίθετα για να απαντήσει στον φιλόσοφο Βάλτερ Μπένγιαμιν που πρέσβευε ότι πρέπει να «οργανώσουμε την απαισιοδοξία», προτείνοντας κάτι άλλο: «Να δουλέψουμε, άρα, για  να  αναδείξουμε  αυτές τις διαγώνιες δυνάμεις αντίστασης, πηγές ανεκτίμητων στιγμών που επιζούν  της λήθης, αυτές τις φωνές που μας καλούν από τα βάθη του χρόνου. Να δουλέψουμε την απαισιοδοξία και τους φόβους μας, για να ξεφύγουμε από την ατμόσφαιρα  που μας συνθλίβει, μας αποδυναμώνει, μας θλίβει και μας εξουθενώνει». Σε αυτή την καινούρια δημιουργία συμπράττει με επτά ερμηνευτές με τους οποίους έχει συνεργαστεί και στο παρελθόν.