Εδώ και πέντε δεκαετίες, κατακτά τα πόντιουμ κορυφαίων ορχηστρών σε Ευρώπη και Αμερική. Έχει βραβευθεί με τις υψηλότερες τιμητικές διακρίσεις τόσο ως πιανίστας, όσο και ως αρχιμουσικός – ανάμεσά τους, ένα Grammy. Το βιογραφικό του είναι συγκλονιστικό, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι η ζωή του ξεκίνησε μέσα στην ορφάνια και την προσφυγιά, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο λόγος για τον θρυλικό Κρίστοφ Έσενμπαχ, ο οποίος έρχεται στην Αθήνα για να διευθύνει την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών σε ένα καθηλωτικό πρόγραμμα, με εμβληματικά έργα Μάλερ (συμφωνία «Τιτάν») και Μπετόβεν (Κοντσέρτο «Αυτοκρατορικό»). Λίγο πριν την πολυαναμενόμενη συναυλία, στην οποία μετά από επιθυμία του όλοι οι συντελεστές συμπράττουν αφιλοκερδώς υπέρ των προσφυγόπουλων στη Μόρια, ιδού η ταραχώδης ζωή, αλλά και η μυθική πορεία του στη μουσική:
Γεννημένος λίγο μετά το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου, έχασε και τους δύο γονείς του πριν καν προλάβει να σχηματίσει τις πρώτες του αναμνήσεις. Η μητέρα του πέθανε κατά τη διάρκεια της γέννας, ενώ ο πατέρας του, ο οποίος ήταν ενεργός αντιναζιστής, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια εχθροπραξιών. Ο Έσενμπαχ μεγαλώνει αρχικά με τη γιαγιά και την προγιαγιά του, αλλά σύντομα γίνεται μάρτυρας ακόμη μίας τραγωδίας. Στον δρόμο για το Μέκλενμπουργκ, όπου η οικογένειά του οδηγείται μαζί με τους υπόλοιπους πρόσφυγες, παρακολουθεί την ομαδική ταφή των πατριωτών του, μεταξύ των οποίων και η προγιαγιά του. Στη συνέχεια, θα βρεθεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου θα τον κρατήσουν σε καραντίνα για τύφο. Εκεί, θα χάσει και τη γιαγιά του, απομένοντας ολομόναχος. Τυχερός μέσα στην ατυχία του, θα τον αναζητήσει μία ξαδέλφη της μητέρας του, φυγαδεύοντάς τον μακριά από το στρατόπεδο και τελικά υιοθετώντας τον.
Για έναν ολόκληρο χρόνο, ο εξάχρονος Κρίστοφ δεν μιλά, ούτε απαντά στις ερωτήσεις κανενός. Το σοκ που έχει υποστεί είναι τέτοιο, που δεν του επιτρέπει να εκφραστεί, μέχρι που μπαίνει στη ζωή του η μουσική. Κάθε βράδυ η θετή μητέρα του παίζει πιάνο κι εκείνος γοητεύεται. Ώσπου ένα απόγευμα τον ρωτά αν θέλει να μάθει πιάνο κι εκείνος επιτέλους της απαντά: «Ναι». Σήμερα λέει ότι η μουσική για εκείνον είναι κάτι πολύ προσωπικό, γιατί «γιάτρεψε τις πληγές του».
Μαθαίνει αρχικά πιάνο με δασκάλα τη θετή μητέρα του και λίγο αργότερα ξεκινά μαθήματα βιολιού. Στα 11 παρακολουθεί μία συναυλία, με μαέστρο τον Wilhelm Furtwängler, με τον οποίο μαγεύεται. Έκτοτε, ξέρει ποια είναι η καριέρα που θα ακολουθήσει. Ενώ στα 12, κερδίζει το πρώτο του βραβείο για τις δεξιότητές του στο πιάνο, για να ακολουθήσουν πολλές υψηλές διακρίσεις. Συνεργάζεται ως σολίστ με τις σπουδαιότερες Ορχήστρες και τους πλέον διακεκριμένους αρχιμουσικούς, ανάμεσά τους, ο George Szell και ο Herbert von Karajan, οι οποίοι θα γίνουν μέντορές του. Ο von Karajan θα παραμείνει μάλιστα στο πλευρό του για 25 χρόνια, μεταλαμπαδεύοντάς του πολύτιμες γνώσεις, όσο ο Έσενμπαχ συνεχίζει να διαπρέπει όχι μόνο ως πιανίστας αλλά και ως αρχιμουσικός.
Διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες παγκοσμίως (Berliner, Konzerthaus, Orchestre de Paris, Tonhalle Orchestra, Philadelphia Orchestra κ.α.) καθηλώνοντας εκατομμύρια θεατές με τις διεισδυτικές προσεγγίσεις του. Λειτουργώντας ευεργετικά όταν αναλαμβάνει τον απαιτητικό ρόλο του καλλιτεχνικού διευθυντή. Προς απόδειξη τούτων, πλήθος βραβείων, ανάμεσα στα οποία ένα Grammy, το Leonard Bernstein Award αλλά και ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής.
Παρά την εντυπωσιακή πορεία του, ο Έσενμπαχ φαίνεται ότι δεν ξεχνά -στιγμή- από πού ξεκίνησε. Υιοθετώντας την άποψη της θετής μητέρας του, θεωρεί ως υψηλό καθήκον την προώθηση νέων μουσικών. Ανάμεσά τους, συγκαταλέγονται οι κορυφαίοι Lang Lang, Marisol Montalvo, Tzimon Barto, Renée Fleming αλλά και ο Έλληνας φλαουτίστας Στάθης Καραπάνος. Ταυτόχρονα, όμως, αποδεικνύει ότι δεν ξεχνά και τα παιδικά του βιώματα, αναφερόμενος συχνά στις τραγικές συνέπειες του πολέμου και της προσφυγιάς, αλλά και στη λυτρωτική λειτουργία της μουσικής. «Είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι η πολιτική απορρίπτει οποιαδήποτε επιρροή από τη μουσική, η οποία θα μπορούσε να είναι ένα ειρηνευτικό μέσο στον κόσμο», έχει πει σε συνέντευξή του, ενώ στις 29 Ιανουαρίου θα στηρίξει έμπρακτα τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα της Μόριας: επιλέγοντας να εμφανιστεί σε μία συναυλία με αφιλοκερδή συμμετοχή όλων, τα έσοδα της οποίας θα δοθούν στην Ένωση Μαζί για το Παιδί.
