-552098.jpg)
Προσωπικά, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αγαπούν τις απόκριες, τις θεωρώ μια γιορτή που απελευθερώνει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα, συνδυάζει παραδόσεις με νέα στοιχεία και γίνεται αφορμή για ανθρώπινη επαφή και διασκέδαση. Επιπλέον το καρναβάλι, σαν δημόσια και ανοιχτή έκφραση της αποκριάς στην πόλη, μεταφέρει όλη αυτή την ενέργεια στους δημόσιους χώρους της, στους δρόμους και στις πλατείες. Δημιουργεί έτσι ένα ευρύτερο περιβάλλον κοινωνικής συναναστροφής και ισχυροποιεί το συσχετισμό των ανθρώπων με το χώρο της πόλης.
Έχοντας ζήσει 5 χρόνια στην Πάτρα, είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω από κοντά τις προετοιμασίες μιας από τις μεγαλύτερες καρναβαλικές διοργανώσεις της χώρας, τη «μεταμφίεση» ολόκληρης της πόλης για την υποδοχή των επισκεπτών, αλλά και έναν ευρύτερο διάλογο σχετικά με τη σημασία και το χαρακτήρα του καρναβαλιού.
Μετακομίζοντας λοιπόν στην Αθήνα πριν από μερικά χρόνια, μου έλειψε αυτή η γιορτινή ατμόσφαιρα στην πόλη αλλά και η διάθεση των ανθρώπων για μεταμφίεση και συμμετοχή στα αποκριάτικα δρώμενα. Λίγο το μέγεθος της πόλης και η διασπορά των εκδηλώσεων, λίγο η ολοένα και περισσότερο πεσμένη ψυχολογία του κόσμου, ο φόβος και η ευρύτερη οικονομική και κοινωνική κρίση, οι απόκριες έμοιαζαν να περνούν χωρίς καλά καλά να το αντιληφθώ.
Παρ’ όλα αυτά, η φετινή εμπειρία του καρναβαλιού του Κεραμεικού-Μεταξουργείου ήρθε να αναπληρώσει και με το παραπάνω το «κενό» των περασμένων χρόνων και να με κάνει να σκεφτώ πόσα έχασα τις προηγούμενες χρονιές. Το καρναβάλι του Μεταξουργείου πραγματοποιήθηκε φέτος για 4η χρονιά, σαν μια ανεξάρτητη πρωτοβουλία των κατοίκων της περιοχής αλλά και άλλων ομάδων και ανθρώπων που ανταποκρίθηκαν στο ανοιχτό κάλεσμα που έγινε μέσα από το blog Μεταξουργείο-Κεραμεικός, από τα social media, αλλά και από την αφισοκόλληση και την επαφή με τον κόσμο στους δρόμους της γειτονιάς.
Με φόντο τη ζεστή ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα του Μαρτίου την Κυριακή 10 του μηνός, η παρέλαση ξεκίνησε γύρω στις 12 το πρωί της Κυριακής από την πλατεία Αυδή και, διασχίζοντας ολόκληρη σχεδόν την περιοχή του Κεραμεικού-Μεταξουργείου από την οδό Κολωνού και τη Μυλλέρου έως την Κωνσταντινουπόλεως και την Πειραιώς, κατέληξε ξανά στο σημείο αφετηρίας όταν είχε πλέον βραδιάσει.
Το καρναβάλι πέρασε από κεντρικούς δρόμους αλλά και μικρά στενάκια της γειτονιάς, οι συμμετέχοντες χόρεψαν σε ρυθμούς τυμπάνων και σφυριχτρών και τραγούδησαν παραδοσιακά αποκριάτικα τραγούδια μαζί με τις μεταμφιεσμένες «γιαγιάδες» από την ομάδα του Θεάτρου Δυναμό.
Το κρασί και η ρακί έρεαν άφθονα, ευγενική χορηγία των μεζεδοπωλείων της περιοχής, και ώρα με την ώρα ο κόσμος αυξανόταν, εμπλουτίζοντας την πολύχρωμη παρέλαση με μια τεράστια γκάμα από ευφάνταστες μεταμφιέσεις, χειροποίητες στολές και πρωτότυπα μακιγιάζ.
Στη συμβολή των οδών Μεγάλου Αλεξάνδρου και Μυκηνών οι καρναβαλιστές συνάντησαν την ομάδα κρουστών και χορού του Quilombο, που τους παρέσυρε σε ρυθμούς Αφροβραζιλιάνικης Samba. Η μουσική σύνθεση της παρέλασης ολοκληρώθηκε με την ενσωμάτωση της ομάδας των Batala, από το αυτοσχέδιο πάρκο-σύμβολο του «Δημόσιου Σήματος» στη διασταύρωση της οδού Πλαταιών με τη Λεωνίδου. Οι Batala, συνδυάζοντας κοστούμια, δυναμική κίνηση και ισχυρό ήχο, ανέβασαν ακόμα περισσότερο το ρυθμό του καρναβαλιού, οδηγώντας το στην κορύφωσή του με την εμφάνιση του κινέζικου δράκου στην αθηναϊκή «Chinatown» και το γαϊτανάκι πίσω στην πλατεία Αυδή.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, αλλά και κάθε εθνικότητας, κάτοικοι και μη, συναντήθηκαν, αγκαλιάστηκαν, συγκινήθηκαν, χόρεψαν και τραγούδησαν μαζί, σκαρφάλωσαν στα αυτοσχέδια καρναβαλικά άρματα, αφήνοντας στην άκρη προβληματισμούς και διαφορές. Μπορούσε λοιπόν εκεί να δει κανείς πώς αυτό το αυτοδημιούργητο καρναβάλι της Αθήνας, χωρίς τη συμβολή και την υποστήριξη επίσημων φορέων και οργανισμών, οργανωμένο και ταυτόχρονα αυθόρμητο, κατάφερε να καταρρίψει όρια και στεγανά και να φέρει κοντά διαφορετικούς ανθρώπους σε ένα πραγματικά πολύχρωμο και πολυπολιτισμικό γαϊτανάκι.
Αυτό που μένει τελικά από όλη την εμπειρία της περασμένης Κυριακής είναι πως το καρναβάλι του Κεραμεικού-Μεταξουργείου προσέφερε μια διαφορετική εμπειρία της γειτονιάς μακριά από τις αρνητικές επιφορτίσεις και εντυπώσεις που συχνά δημιουργούνται από τον Τύπο. Την ίδια στιγμή πρότεινε έναν τρόπο επανα-οικειοποίησης και επανα-νοηματοδότησης του δημόσιου χώρου της πόλης μέσα από συλλογικές δραστηριότητες με κύριο άξονα τη διασκέδαση και την ανθρώπινη επαφή. Και δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως ίσως αυτό είναι τελικά που χρειάζεται η Αθήνα για να αντισταθμίσει τον συνεχώς αυξανόμενο αρνητισμό και να σταθεί απέναντι στα νέα δεδομένα.
Άλλωστε, όπως διαβάζουμε στο «φόρθ άνιουαλ ριπόρτ» ενός εκ των διοργανωτών: «Το καρναβάλι του Κεραμεικού δεν ήταν απλά το “καλύτερο” καρναβάλι του ντουνιά, αλλά κάτι περισσότερο, το πώς οι συλλογικές γιορτές θα έπρεπε να ξανα-είναι! Ξανά με μέτρο τον άνθρωπο».
