Της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό και στη μέση χαραγμένο έναν κάτασπρο σταυρό. Κυματίζει με καμάρι δεν φοβάται τον εχθρό σαν τη θάλασσα γαλάζια και λευκή σαν τον αφρό.
Της Ελλάδος μου τη σημαία θα τη βάφω ό,τι χρώμα θέλω γω, πολίτης είμαι που σηκώνει τον σταυρό.
Δεν ξέρω πια τι είναι η πατρίδα μας Ιωάννη Πολέμη μου. Κάποτε ήτανε οι κάμποι της, κάποτε η τρέλα πήγαινε μόνο στα βουνά, κάποτε ξαπλώναμε κάτω από τον ήλιο της που χρυσολάμπει. Ξέρω όμως τι είναι μια σημαία. Μια σημαία κράτους είναι ένα κομμάτι πανί ναι, ένα κομμάτι πανί είναι μην μου ταράζεστε ας το αποδεχτούμε. Είναι όμως ένα κομμάτι πανί που κρύβει στη νοητή του ύφανση αγώνες του έθνους, αιματηρούς αγώνες Ελλήνων, οπότε φυσικά λειτουργεί ώς σύμβολο. Με τους όρους της σύγχρονης εποχής είναι η εταιρική ταυτότητα μιας χώρας, το λογότυπό μας.
Στην ανόητη του εκδοχή όμως αυτό το κομμάτι πανί στην ύφανσή του μέσα κρύβει και κάτι κόμπους. Κόμπους ετών που μας οδηγούν σε παθογένειες και κοινωνικά λάθη. Κόμπους που μέσα τους φωλιάζουν όλα αυτά που ντροπιάζουν όλους εμάς που σέβονται τα σύμβολα και τους αγώνες που δόθηκαν για αυτή την πολυπόθητη λευτεριά του έθνους και των πολιτών της, έτσι ώστε να μπορούν ελεύθεροι να ζουν και να εκφράζονται ελεύθερα.
Αυτό το «να εκφράζονται ελεύθερα» το νιώθετε και σεις οτι δεν υφίσταται πια ή μόνο γω; Θα μου πείτε γω είμαι καλλιτέχνης κι έχω παρατηρήσει για την ακρίβεια το ‘χω ζήσει πώς λειτουργεί η κυβέρνηση της χώρας μου που υποτιμά τις τέχνες και τους καλλιτέχνες όσο καλύτερα μπορεί. Αλλά όσοι δεν είστε καλλιτέχνες κατ’ επάγγελμα δεν την νιώθετε την καταστολή; Δεν νιώθετε αυτή την ελλειπή ενημέρωση και σίγαση των διαφορετικών φωνών που εύκολα τις αποκαλούν τρομοκρατικές ή αριστερές για να ξεμπερδεύουν;
Ειλικρινά δεν έχετε θυμώσει που το κράτος μας λειτουργεί με τόση ασέβεια και είναι πια τόσο προκλητικό; Παλιά θυμάμαι ο βουλετής είχε και μια αιδώ σ’ αυτά που έλεγε, τώρα βγαίνει στα κανάλια και με μαλώνει. Με μαλώνει που δεν μ’ αρέσει να ζω πενίας και υπόδουλος των τουριστών στην ίδια μου την πατρίδα, αυτή ξέρετε που η σημαία της έχει χρώμα γαλανό. Με μαλώνει που δεν συμφωνώ μαζί του, που δεν υποτάσσομαι. Ε, άμα ήτανε να υποτασσόμουν στράφι πήγανε οι αγώνες των Ελλήνων ν’ αποκτήσουν την πρώτη τους σημαία στην Α΄Εθνοσυνεύλευση της Επιδαύρου κείνον τον Ιανουάριο του 1822.
Και κει που είχαμε τα συνεχή εμπόδια και την υποτίμηση της Τέχνης, να σου και οι απαγορεύσεις. Αφορμή ένα έργο της εικαστικού Γεωργία Λαλέ, το οποίο βρισκόταν εκτεθειμένο στο Ελληνικό προξενείο της Νέας Υόρκης σε μια έκθεση με κεντρικό σημείο αναφοράς την ενδοοικογενειακή βία και τις γυναικοκτονίες. Την έκθεση αυτή μάλιστα στήριξε το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Το τονίζω αυτό το στήριξε, γιατί σημαίνει ότι άμα η κυβέρνησή μας θιγόταν τόσο από ένα έκθεμα που αναπαριστά σε ροζ χρώμα την ελληνική σημαία φτιαγμένη από σεντόνια που έδωσαν κακοποιημένες Ελληνίδες θα μπορούσε να ζητήσει να αποσυρθεί με αυτό το άρθρο του Ποινικού Κώδικα περί παραποίησης εθνικού συμβόλου, να μην το μάθει κανείς και να διασωθεί και η τιμή τους έθνους μας.
Αλλά όχι έπρεπε να δοθεί μια ομιλία στη Βουλή μας από τον Δημήτριο Νάτσιο της Νίκης που όπως είπε «η σημαία μας είναι γαλανόλευκη και μόνο μια φορά επιτρέπεται ν’ αλλάξει το χρώμα της όταν βαφτεί κόκκινη από το αίμα των ηρώων στους εθνικούς αγώνες». Προσπερνάω το αν μια Ελληνίδα είναι ηρωίδα και αν ο Έλληνας δίνει αγώνα καθημερινά να επιβιώσει, γιατί πια το θέμα θα ξεφύγει και έρχομαι στον Υπουργό Εξωτερικών τον κύριο Γεραπετρίτη, ο οποίος αποφάσισε και έδωσε την εντολή η ροζ σημαία αυτή να αποσυρθεί.
Έχω λοιπόν έναν υπουργό εξωτερικών με γρήγορα αντανακλαστικά που διαφύλαξε την τιμή του έθνους κι ας μας έκανε ρεζίλι στο εξωτερικό με την απόφασή του να αποσυρθεί ένα έργο τέχνης που κρύβει έναν σημαντικό συμβολισμό στην ύφανσή του. Δεν μπορώ παρά να μην σκεφτώ επίσης ότι αυτή του η επιλογή απόσυρσης ξεπερνά το «απαγορεύω σε ένα έργο τέχνης να υπάρχει» μα είναι σαν να αδιαφορεί για την κακοποίηση των γυναικών και τις γυναικοκτονίες και να τις βάζει κάτω από το γνωστό χαλάκι που χρόνια τώρα κρύβουμε τα στραβά κι ανάποδα της χώρας μας.
Και απορώ άραγε γιατί αυτά τ’ αντανακλαστικά δεν είναι γρήγορα, όταν μια γυναίκα ζητά βοήθεια; Πού είναι τ’ αντανακλαστικά σας στην τιμωρία του εγκλήματος των Τεμπών, των Ελλήνων παιδεραστών; Δεν θέλω να λαϊκίσω αλλά νομίζω καταλάβατε τι προσπαθώ να σας πω. Δεν ανέχομαι ξεδιάντροπα μπρος στα μάτια μου μια ελληνική αστυνομία να κρατά 400 άτομα σ’ ένα γήπεδο για να εξιχνιάσει ένα έγκλημα κατά συναδέλφου της και όλα τα υπόλοιπα εγκλήματα γύρω τριγύρω μας να μένουν και να παραμένουν ατιμώρητα. Είναι κάπως προκλητικό πια.
Όσο προκλητικό είναι ένας υπουργός εξωτερικών μιας δημοκρατίας να αποσύρει ένα έργο τέχνης αδιαφορώντας για τους συμβολισμούς που κρύβει και ακούγοντας τις παραινέσεις ενός βουλευτή που θέλει να μας πάει πίσω μα πάνω απ’ όλα μέσα στον φόβο του να μην χαθεί η παράδοση, η θρησκεία, η λατρεία στη σημαία δεν νογάει τα βασικά περί τέχνης. Μπορεί να μην οφείλει να τα ξέρει κιόλας αλλά βουλευτής είναι, κάπου θα ‘χει πάρει το μάτι του κάποια άρθρα περί ελευθερίας της έκφρασης.
Η δουλειά της τέχνης είναι να αφυπνεί και προκαλεί μόνον όταν κάνει κάτι ορθό. Φυσικά και είναι προκλητικό για κάποιους το έργο της Γεωργίας Λαλέ, γιατί στην ύφανσή του κρύβει τα ουρλιαχτά γυναικών που δεν θυσιάστηκαν ως ηρωΐδες για τη γλυκιά πατρίδα αλλά θυσιάζονται καθημερινά στον βωμό της άμεμπτης ελληνικής κοινωνίας που έξω είμαστε αψεγάδιαστοι αλλά μέσα στο σπίτι βγάζουμε όλο τον κακό εαυτό μας. Το ότι αποσύρθηκε το έργο σου Γεωργία Λαλέ σημαίνει ξεκάθαρα ότι ήταν τόσο καλό, τόσο προκλητικό που δεν άντεξαν το μήνυμά του και θέλησαν να το κρύψουν. Σε άλλες εποχές θα το έκαιγαν κι αυτό και σένανε μαζί.
Ως Έλληνας έχω δει τη σημαία μου πάνω σε γραβάτα βασιλιά της Αγγλίας, σε κλούβα των ΜΑΤ κρεμασμένη σαν κουρτίνα για να μην βλέπω τι γίνεται μέσα. Έχω δει να τη φοράνε σαν μπέρτα διάφοροι οπαδοί σε αγώνες, την έχω δει και σε κομματικούς αγώνες να ανεμίζει. Έχω δει της πατρίδας μου τη σημαία να ‘χει τυπωμένη πάνω τις σβάστιγκες και να την κραδαίνουνε φασίστες. Έχω δει τη γαλανόλευκη πάνω σε δερματοστιξίες γεροδεμένων αντρών της νύχτας, έχω την ελληνική σημαία τυπωμένη σε μαγιό και τα καλοκαίρια τη φορώ. Η σημαία ανήκει σε όλους μας, γιατί όλοι μαζί ζούμε κάτω από τον γαλάζιο αυτό ουρανό και κουβαλάμε τον ίδιο αυτό σταυρό.
Η σημαία ενός κράτους μπορεί να χρησιμοποιηθεί από όλους μας είτε είμαστε καλλιτέχνες ή ερασιτέχνες, αρκεί να υπάρχει ένα μήνυμα, ένας στόχος κι όχι απλώς να προκαλέσουμε. Εδώ ολόκληρη Βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ δεν ζήτησε την απόσυρση του God Save The Queen έργο του Jamie Reid το 1977 και είμαστε στην Ελλάδα 2.0 του 2023 και αποσύρουμε ένα έργο με ένα τόσο μεγάλο μήνυμα τόσο επίκαιρο δίχως καμία αντίσταση. Εκτός αν εννοούμε αντίσταση τις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτυωσης που ‘χουν πλυμυρίσει απ’ το πρωί με ροζ σημαίες και σημειολογίες. Για μένα σωστή αντίσταση θα ‘τανε αν σήμερα όλοι είχαμε στους ιστούς των σπιτιών μας ελληνικές σημαίες φτιαγμένες απ’ τα ρούχα μας τα κουρελιασμένα, τα λερωμένα τ’ άπλυτα, τα παραπεταμένα. Εγώ θα το έκανα πολύ ευχαρίστως αλλά ανάθεμα η πατριαρχία που απαγόρευε στ’ αγόρια να μάθουν πώς να ράβουν και έτσι μόνο χάζευα με τις ώρες τη γιαγιά μου και τη μάνα μου να δημιουργούν.
Η δημιουργός της ροζ σημαίας φτιαγμένης από τα κουρέλια πόνου που βιώνουν κάποια σεντόνια που ανήκουν σε Ελληνίδες δήλωσε με μια ανάρτηση της μετά τα γεγονότα:
«Λυπάμαι που η δουλειά μου παρερμηνεύτηκε. Τα θύματα γυναικοκτονιών είναι ηρωίδες του αγώνα για ελευθερία και ζωή, τόσο στην Ελλάδα, όσο και διεθνώς». Στα δυσάρεστα νέα της ημέρας είχαμε μια απαγόρευση και απόσυρση ενός έργου τέχνης. Στα ευχάριστα όμως νέα αυτή την ημέρα μάθαμε όλοι μια εικαστική καλλιτέχνιδα τη Γεωργία Λαλέ και δόθηκε η ευκαιρία στον καθένα μας να σκεφτεί τι αντανακλαστικά θέλει να’ χουν οι κρατικοί μας λειτουργοί και το αν η σημαία μας παθαίνει κάτι άμα βαφτεί με αίμα ηρώων πάρει ροζ χρώμα ή όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει μόνον λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τη δόξα τραβά. Αδέλφια θαρρώ πολύ καιρό ξαποστάσαμε, ο γύψος έχει φύγει χρόνια, οι πατερίτσες απ’ τα κιλά που πήραμε όταν μαζί τα τρώγαμε σπάσανε πια. Θαρρώ πως ήρθεν η ώρα να πάρουμε την στράτα ξανά προς τη λευτεριά…
