Βρίσκομαι πριν λίγο καιρό σε μια κηδεία και μόλις ολοκληρώνεται η νεκρώσιμη ακολουθία, ο ιερέας κάνει ένα μικρό κήρυγμα για το τι σημαίνει ο θάνατος για τον αληθινό πιστό, για τον αληθινό Χριστιανό. Τον ακούω και σκέφτομαι ότι υπάρχει μια ίσως πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να πιστεύεις ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος και στο να πιστεύεις ότι ο θάνατος είναι λίγο – πολύ το υπέροχο εκείνο στάδιο που σε περνάει επιτέλους στο κυρίως πιάτο της ύπαρξης, την μετά θάνατον ζωή.
Η πρώτη πίστη μπορεί να παρέχει προσδοκία, κουράγιο, ανακούφιση και να αποτελεί ένα καταφύγιο απέναντι στο κορυφαίο υπαρξιακό ζόρι της συνείδησης της θνητότητας, η δεύτερη όμως είναι σαν να διαστρεβλώνει την όλη εικόνα αντιστρέφοντας τους όρους ζωή και θάνατος.
Είναι δηλαδή ένα πράγμα να καταφέρεις να μην βλέπεις τον θάνατο ως νικητή σου και καταλύτη κάθε νοήματος και κάτι τελείως διαφορετικό να βλέπεις τον θάνατο ως φίλο σου που θα σε βάλει στο μεταφυσικό του διαστημόπλοιο και θα σε ταξιδέψει στο αιώνιο νόημα.
Είναι ένα πράγμα να ζεις μια ζωή που δεν θα την παραλύει η σκιά του θανάτου και κάτι τελείως διαφορετικό να ζεις μια ζωή που θεωρείς ότι είναι απλά ένα μέρος που δίνεις εξετάσεις και αν γράψεις καλά θα περάσεις με τον θάνατό σου στην αιώνια ζωή, όπου σε περιμένουν εν τέλει και όλα τα ωραία. Που δεν έχει σημασία αν τα ωραία είναι πιλάφια ή κάτι πιο πνευματικό, σημασία έχει ότι η αληθινή ζωή έρχεται μετά θάνατον και αυτή εδώ που ζεις είναι μόνο η πρόβα της αληθινής. Είναι ένα πράγμα να μην έχεις τρόμο θανάτου και κάτι τελείως διαφορετικό να στέκεσαι ευμενώς απέναντί του. Προσοχή στο κενό μεταξύ θρησκευτικής ελπίδας και θανατολαγνείας.
Φυσικά και δεν είναι όλοι οι αντιεμβολιαστές πιστοί Χριστιανοί. Ένα μέρος τους όμως και μάλλον όχι τελείως ευκαταφρόνητο είναι. Και δεν εξετάζω εδώ ούτε τι λέει η ηγεσία της επίσημης Εκκλησίας, ούτε καν αν όσοι «πνευματικοί», μοναχοί, ιερείς και Μητροπολίτες μιλούν κατά των εμβολίων σε ένα πνεύμα πιο κοντά ή πιο μακριά από το επίσημο δόγμα. Είτε όμως είναι πιο κοντά είτε πιο μακριά στο τι θα έπρεπε να σημαίνει «πιστός Χριστιανός», στο μυαλό μου είναι υπαρκτή η σύνδεση ανάμεσα στο όχι στα εμβόλια και στην πρωτοκαθεδρία της ζωής μετά έναντι της ζωής εδώ.
Δεν είναι προφανώς η μόνη σύνδεση, υπεισέρχονται και άλλοι παράγοντες. Αλλά πάντως εκείνος που πιστεύει ότι αυτή εδώ η ζωή είναι η βρώμικη και ότι αν καταφέρει να αντισταθεί επιτυχώς στο λέρωμά της, θα πάρει με τον θάνατό του προαγωγή στο στάτους της απόλυτης καθαρότητας, μπορεί ψυχολογικά πολύ πιο εύκολα να πει προτιμώ να πεθάνω απ’ το να βάλω μέσα μου το δηλητήριο των εμβολίων. Αλλά πάντως αν έχεις εμποτιστεί με την ιδέα ότι εδώ είμαστε προσωρινοί και εκεί, αμέσως μετά τον θάνατο, είμαστε αιώνιοι, τότε κρίσιμο είναι το πόσο θα γουστάρεις τη φάση στην αιωνιότητα, όχι το πόσο θα γουστάρεις τη φάση εδώ.
Εδώ πρέπει να αντέχεις, να υπομένεις, να αντιστέκεσαι. Να κρατάς χαρακτήρα. Να κάνεις υπομονή. Οι ανταμοιβές είναι μετά. Η εξαργύρωση είναι μετά. Ταμείο θα πας μετά. Και εν πάση περιπτώσει μετά θα απαλλαχθείς εξ όσων γνωρίζεις (αν και δεν σου έχει εξηγήσει και ποτέ κανείς με λεπτομέρειες πώς ακριβώς θα λειτουργεί αυτό) απ’ το σώμα σου. Θα είσαι ελεύθερος απ’ όλη τη βρωμιά του, απ’ όλους τους πειρασμούς του, απ’ όλη την αρρώστια του, απ’ όλους τους ιούς του. Μόνο πεθαμένος θα αρχίσεις να είσαι πραγματικά ζωντανός και θα δικαιούσαι να αρχίσεις να είσαι πραγματικά χαρούμενος. Γιατί η εδώ χαρά είναι ύποπτο και επίφοβο πράγμα, εκτός αν συνδέεται ήδη με τη σχέση σου με το Θείο. Αν έχεις χαρά λόγω της σχέσης με τον Θεό, είναι οκ. Περνάει. Αν έχεις χαρά λόγω της σχέσης σου με πιο επίγεια πράγματα, να το ξαναδούμε.
Δεν είμαστε εδώ για να χαρούμε. Είμαστε εδώ για να πάμε μετά εκεί που αξίζει να πάμε. Είμαστε εδώ ως αμαρτωλοί. Ελπίζοντας να συγχωρεθούμε και να απολαύσουμε ύστερα ακόμα πιο πλήρη σχέση με τον Θεό – πνεύμα κι Εκείνος, πνεύματα κι εμείς, όλη η φρικτή σωματίλα, όλη η έκπτωση της σωματίλας θα ανήκει μια για πάντα στο παρελθόν, των μήλων που δαγκώθηκαν, των πειρασμών που μας κέρδισαν, της ζωής που έπαψε να είναι υπόθεση δύο ανθρώπων και απλώθηκε πανδημικά παντού, με σώματα που πολλαπλασιάστηκαν, με σώματα που γέννησαν σώματα κι αυτά με τη σειρά τους άλλα, κι όλοι ξέρουμε με τι χυδαίο και μιαρό τρόπο τα σώματα φέρνουν στη ζωή άλλα σώματα, όλοι ξέρουμε τι χυδαίο και μιαρό στάδιο της ύπαρξης είναι η ζωή εδώ, η προ θανάτου ζωή, όλοι ξέρουμε τι ευλογία είναι ο θάνατος αν έχεις ζήσει έτσι ώστε να συγχωρεθούν οι αμαρτίες σου.
