Για τους λάτρεις της μικρής οθόνης η Στέλα Φυρογένη είναι η Χάιδω από τη Γη της ελιάς, την επιτυχημένη σειρά του MEGA με τις σαρωτικές ανατροπές που έχει αγαπηθεί πολύ. Είναι μια γυναίκα εκρηκτική, μια Μανιάτισσα που ήδη έχει αφήσει το αποτύπωμά της στην ελληνική τηλεόραση.
Η συνομιλία μας έχει ορισθεί για το πρωινό της Κυριακής και με την πρώτη κιόλας κουβέντα, η αμεσότητα, η ζωντάνια στη φωνή και το χαμηλό της προφίλ θα με εντυπωσιάσουν. Μια γυναίκα που τα τελευταία 30 χρόνια έχει αφιερωθεί με μεγάλη επιτυχία στο θεατρικό σανίδι, βραβευμένη τρεις φορές στα Θεατρικά Βραβεία Κύπρου, με παρουσία στην Επίδαυρο και τον κινηματογράφο, πριν από τρία χρόνια παίρνει τη μεγάλη απόφαση να κάνει βήμα προς τη μικρή οθόνη. Ένα στοίχημα που κέρδισε από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Στον δρόμο όλοι της μιλούν και την αποκαλούν με το όνομα της γυναίκας που υποδύεται, μια κατάσταση που φυσικά και απολαμβάνει στον «βαθμό που ευχαριστεί όποιον αντιλαμβάνεται ότι η δουλειά του έχει αναγνωριστεί και αγαπιέται. Και κυρίως όταν σκέφτομαι ότι σε αυτή τη δύσκολη εποχή που διανύουμε, αυτό που κάνω μπορεί να δώσει μια ανάσα ξεκούρασης και παρηγοριάς στους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να βγαίνουν συχνά έξω».
Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν το αρχικό πακέτο του ενδιαφέροντός της όταν ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα: «Ήταν έξω από το πεδίο αγγίγματός μου, ειδικά μέσα στο περιβάλλον που μεγάλωσα. Το ενδιαφέρον και η περιέργειά μου είχαν να κάνουν με το αντικείμενο της δουλειάς και όχι με όλα όσα έπονται. Για αυτό και η επιλογή μου στα 30 χρόνια που δουλεύω ήταν να μην κάνω τηλεόραση, όχι ως μέσο και δυνατότητα αλλά το θέατρο ήταν το κύριο ενδιαφέρον μου».
Είναι πιο εύκολη η διαδικασία των τηλεοπτικών γυρισμάτων από ότι των προβών και τελικά των θεατρικών παραστάσεων;
Δεν θα έλεγα ευκολίες αλλά «νοστιμιές». Η δουλειά μας έχει να κάνει πολύ με το να είμαστε παρόντες σε οτιδήποτε κάνουμε κάθε στιγμή, είτε πρόκειται για ένα πλάνο είτε για σκηνή του θεάτρου. Καλείσαι κάθε στιγμή να αντιμετωπίσεις διαφορετικά πράγματα, να προσαρμόσεις τον εαυτό σου. Γιατί για παράδειγμα στην τηλεόραση πρέπει να έχεις έλεγχο για το πώς χρησιμοποιείς τις εκφράσεις σου, ενώ το θέατρο σε βάζει στο κέντρο του κυκλώνα έχοντας πολύ κόσμο γύρω σου, στην καλύτερη περίπτωση, και θα πρέπει να είσαι λίγο πιο μεγάλος ή ίσως να βρεις έναν άλλο τρόπο να φαίνεσαι πιο μεγάλος χωρίς να είσαι. Το δύσκολο είναι όταν δεν είσαι προετοιμασμένος για κάτι από αυτά, με την έννοια του να ξέρεις τι σε περιμένει. Γιατί το αναπάντεχο είναι πάντα εκεί. Στην τηλεόραση επίσης όλα γίνονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και ακόμα και αν ξέρεις ότι όλα μπορεί να διορθωθούν, δεν είναι εφικτό να λειτουργείς με τους όρους της αγίας πρόβας.
Όταν ένας τηλεοπτικός ρόλος έχει πολλή ένταση όπως η Χάιδω, σε ακολουθεί ο ρόλος στις επόμενες δουλειές στα μάτια των θεατών;
Δεν ξέρω να σου πω την αλήθεια, γιατί εδώ που ζω τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ένας ηθοποιός που έχει την ιστορία του, δεν επηρεάζεται. Τώρα στην Ελλάδα ίσως να επηρέαζε κάποιον. Οι σκηνοθέτες και οι παραγωγοί του θεάτρου πιθανόν να επηρεάζονταν στη δική μου περίπτωση. Ωστόσο όλα αυτά είναι υποθετικά, καθώς είναι η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά. Θα δείξει.
Είχες φανταστεί την επιτυχία που θα είχε η σειρά;
Γνωρίζοντας τις επιτυχίες που είχαν και οι προηγούμενες δουλειές του Ανδρέα Γεωργίου και της Βάνας Δημητρίου το είχα φανταστεί. Δεν μου ήταν καθόλου περίεργο. Ωστόσο δεν το περίμενα σε σχέση με εμένα. Μου ήταν κάτι πολύ πρωτόγνωρο.
Σύστησέ μας μέσα από τα δικά σου μάτια τη Χάιδω που υποδύεσαι στη σειρά.
Eίναι μια γυναίκα που σε ένα παράλληλο σύμπαν θα μπορούσε να ήμουν εγώ. Αν ζούσα σε ένα μέρος που υπάρχει σχετική απομόνωση, μια παράδοση και μια νοοτροπία ιδιαίτερη όπως αυτή της Μάνης και είχα όλους αυτούς τους περιορισμούς που είχε η ηρωίδα μου, ριζωμένη στον τόπο της. Είναι μια σκληρή γυναίκα που την έχει χτυπήσει η μοίρα, έχει χάσει άνδρα και κόρη, οπότε βλέπουμε το πένθος να συμβαδίζει μαζί σχεδόν με την παράνοια. Ένας ρόλος που για τα πρώτα επεισόδια ήταν στα κόκκινα.
Στην πραγματική σου ζωή γεννήθηκες στη Γερμανία, όπου και έζησες κάποια χρόνια μέχρι να έρθεις τελικά στην Ελλάδα για να ζήσεις τελικά στην Κύπρο. Πιστεύεις ότι σε βοήθησε αυτή η μετακίνηση ώστε να ξεπεράσεις πιθανούς τέτοιους περιορισμούς;
H φυγή πολλές φορές είναι ανάγκη. Ίσως κάποιες φορές και η μόνη διέξοδος. Αλλά για τα πράγματα που κουβαλάμε μέσα μας η φυγή δεν βοηθάει. Τουλάχιστον στο δικό μου ταξίδι έτσι ήταν και παραμένει έτσι. Μόνο που τώρα αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορώ να φεύγω διαρκώς, και αυτό δεν έχει να κάνει με τους τόπους, παρότι πάντα ένιωθα να μου λείπει μια πατρίδα με την έννοια ενός τόπου που να έχω ρίζα, δηλαδή να έχω μια γιαγιά, ένα πατρικό σπίτι, ένα σχολείο. Πάντα, ακόμα και όταν επιστρέψαμε από τη Γερμανία, αλλάζαμε πολλά σπίτια και περιοχές, άρα πάντα ένιωθα σαν ταξιδευτής. Και αυτό είναι και κακό αλλά και καλό. Νιώθεις πως πάντα έχεις ανοιχτό ένα δρόμο αλλά από την άλλη μεριά δεν έχεις κάπου να επιστρέψεις.
Σε δυσκόλεψαν κάποιες σκηνές; Xάρηκες με κάποιες άλλες;
Ειδικά την πρώτη σεζόν που όλα στη Χάιδω ήταν στα κόκκινα με πολλές εντάσεις, είχα ευτυχώς χρόνο να προετοιμαστώ αρκετά. Ήθελε φροντίδα ο ρόλος και αυτό μπόρεσα να το έχω. Οι σκηνές που θα ήθελα να είναι καλύτερες είναι εκείνες που απαιτούν περισσότερη σωματικότητα και φυσικότητα, σκηνές που ερχόμαστε σώμα σώμα με τους λοιπούς ρόλους. Φυσικά όλα διορθώνονται στο μοντάζ αλλά πολύ συχνά δεν νιώθω ικανοποιημένη – ευτυχώς όταν τις βλέπω μετά το μοντάζ οι σκηνές είναι μια χαρά. Οι σκηνές που απόλαυσα δεν είναι εκείνες που είναι φτιαγμένες για να αποσπάσουν τη συγκίνηση του θεατή αλλά εκείνες που έχουμε ανέλπιστα επικοινωνήσει με κάποιο συνάδελφο και μοιραζόμαστε κάτι ωραίο που έχει νόημα. Ανήκουμε στους τυχερούς που η δουλειά μας απαιτεί να είμαστε κοντά σε πολλούς ανθρώπους, και έχουμε την ευκαιρία να γνωρίσουμε και να επικοινωνήσουμε πέραν της τέχνης και της δημιουργίας.
Ποια τα επόμενα βήματά σου; Σχεδιάζεις κάτι;
Λόγω φόρτου εργασίας με τη σειρά δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω κάτι. Αλλά είμαι πάντα σε φάση προετοιμασίας καθώς έχω πολλά πράγματα που σκέφτομαι να κάνω. Πριν από λίγο καιρό απόλαυσα τη συνεργασία μου με τον Κλέωντα Αντωνίου, κάνοντας μια παράσταση που λεγόταν «Τα μήλα της Λόλας» μια ιδέα που καταπιανόταν με το πώς γεννιέται η αγάπη για τα βιβλία σε ένα παιδί που γεννιέται τη δεκαετία του ’70. Οπότε έπιασα όλα τα παλιά μας αναγνωστικά, διάλεξα ποιήματα και πεζά, τα αναθυμήθηκα όπως για παράδειγμα το «Η κατάρα του πεύκου» του Ζαχαρία Παπαντωνίου και το «Ο Γκιώνης» του Γεώργιου Δροσίνη και τα μελοποιήσαμε, συνδέοντάς τα με δικές μου προσωπικές ιστορίες. Μια πολύ συγκινητική εμπειρία για να συλλέξω όλο αυτό το υλικό από εκείνη τη δεκαετία, ξεκινώντας με κάτι βιβλία του κατηχητικού, βιβλία του σχολείου και φθάνοντας στα περιοδικά όπως τις Μανίνες και τις Κατερίνες. Θυμήθηκα πόσο υπέροχα ήταν και πως πρόκειται για υλικό που πλέον λείπει από τα σχολικά βιβλία.
Θυμάσαι τον εαυτό σου στην εφηβική ηλικία να διαβάζεις πολλά βιβλία;
Λατρεύω και λάτρευα τα βιβλία. Όχι γιατί ήμουν το παιδί που ήθελε να μαθαίνει αλλά γιατί ήμουν το παιδί που ήθελε να ξεφεύγει. Για αυτό και η λογοτεχνία ήταν κυρίως το πεδίο που με απορρόφησε κυριολεκτικά. Σήμερα λόγω περιορισμένου χρόνου, διαβάζω ως θεραπεία. Υπάρχουν παντού βιβλία στο σπίτι.
Ποιο βιβλίο διάβασες φέτος το καλοκαίρι;
Λόγω του θεατρικού που ετοιμάζαμε με τον Κλέωντα Αντωνίου διάβαζα για την προετοιμασία του. Και όσο και αν ακουστώ παλιομοδίτικη απόλαυσα το βιβλίο του Μενέλαου Λουντέμη «Συννεφιάζει», γιατί θυμήθηκα την εφηβεία μου και το πρώτο βιβλίο του που διάβασα τότε, το «Οι κερασιές θ’ ανθίσουν και φέτος» και μετά διάβασα όλα του τα βιβλία. Αν κάποιος λοιπόν έχει την ανάγκη να ανοίξει λίγο την καρδούλα του να διαβάσει κάτι πολύ όμορφα γραμμένο, με πάρα πολύ ψυχή. Αυτό που λείπει από το instagram του σήμερα.
Η Γη της Ελιάς | Από Δευτέρα έως Παρασκευή στις 21:00 στο MEGA
