Ένα πτώμα βρίσκεται τοποθετημένο στο σημείο που ενώνει και χωρίζει δύο χώρες, σε μια Γέφυρα που αποτελεί το σημείο τομής Ελλάδας και Τουρκίας. Ένα φρικτό έγκλημα, ένας γρίφος γίνεται η αφορμή για να συνεργαστούν οι δύο αυτές χώρες και να ενώσουν τα κομμάτια του παζλ ώστε να φτάσουν στις απαντήσεις που αναζητούν.
Η νέα crime σειρά του ANT1+, «Γέφυρα» στήνει την αφήγησή της γύρω από τις σχέσεις των δύο τόπων, που επιδιώκουν τη σύμπλευση προκειμένου να δώσουν λύση στο αίνιγμα του τι ακριβώς οδήγησε στη συντέλεση του εγκλήματος.
Μιλώντας με την Πηνελόπη Τσιλίκα, από πολύ νωρίς στη συζήτησή μας αναφέρει: «Είμαι ο άνθρωπος που κυνηγάνε, λοιπόν». Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηθοποιός συμμετέχει σε σειρά αυτής της αισθητικής και περιεχομένου, καθώς πρόσφατα ήταν μέρος της σειράς «Σιωπηλός Δρόμος», ερμηνεύοντας τον ρόλο της Θάλειας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, περιγράφει την Αφροδίτη της ως ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και exciting, ενώ επισημαίνει πως την ιντρίγκαρε η ερμηνεία αυτού του ρόλου.
Αφροδίτη όπως δολοφόνος
«Ήταν για μένα πολύ ευχάριστο που ήμουν μέρος αυτού του πράγματος. Ο ρόλος της Αφροδίτης είναι ένας ρόλος που με ενδιέφερε πάρα πολύ. Ήθελα πολύ να καταπιαστώ με αυτήν. Είναι ένας ρόλος που είναι φορέας δράσης, αλλά έχει και μια συνθετότητα την οποία ήθελα πάρα πολύ να εξερευνήσω. Την έχω αγαπήσει πολύ σαν ρόλο. Τα γυρίσματα ήταν πολύ εντατικά, πολύ δύσκολα, ξεκινήσαμε τότε με τη μεγάλη κακοκαιρία στην Κωνσταντινούπολη. Έχουμε ζήσει σε αυτά τα γυρίσματα από θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, μέχρι πολύ υψηλές θερμοκρασίες μέσα σε κοντέινερ. Ήταν περιπέτεια. Την ευχαριστήθηκα πολύ. Ήταν πολύ ωραία και η ομάδα.
Δεν ξέρω αν με γοήτευσε, δεν είναι πολύ ακριβής η λέξη. Με ιντρίγκαρε. Εγώ είμαι ο άνθρωπος που ψάχνουν, η δολοφόνος που ψάχνουν. Είναι μια γυναίκα που έχει κάνει ένα έγκλημα γύρω από το οποίο χτίζεται η σειρά, έχει σκοτώσει κάποιον και τον έχει αφήσει στα σύνορα δύο χωρών. (Αποκαλύπτεται στη συνέχεια πως δεν έχει σκοτώσει ένα άτομο αλλά δύο). Αυτή από μόνη της είναι μια πράξη τρομερά ενδιαφέρουσα για να την παρατηρήσεις και να ψάξεις γιατί κάποιος θα μπει σε μια τόσο μεγάλη διαδικασία για να στήσει κάτι σαν θεατρική παράσταση γύρω από αυτό. Όσο θα προχωρούν τα επεισόδια, θα τη βλέπουμε να εξελίσσεται και σταδιακά θα αποκαλύπτονται οι λόγοι για τους οποίους κάνει όσα κάνει. Μέσα από την έρευνα που κάνουμε για τους ρόλους, αυτό είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που ψάχνουμε. Τους λόγους που κρύβονται πίσω από τη σκοτεινή πλευρά κάποιου. Έχει λόγους για όσα κάνει.
Η Αφροδίτη δίνει ένα σήμα στο κέντρο της Γέφυρας, στα σύνορα. Όλοι πρέπει να διανύσουν την απόσταση από τη δική τους πλευρά μέχρι εκείνο το σημείο. Από το πρώτο επεισόδιο που συμβαίνει αυτό μέχρι και το τέλος, βλέπει κανείς πως όλοι περνάνε κάποια γέφυρα μεταξύ τους, για να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο αλλά και να απομακρυνθούν. Απομακρύνονται ή πλησιάζουν αυτό που νόμιζαν ως πραγματικότητα αλλά και αυτό που είχαν επιλέξει για τη ζωή τους.
Μπορούμε να κάνουμε πολύ καλή τηλεόραση. Αυτό που χρειάζεται είναι να δοθούν ευκαιρίες σε σενάρια. Να επενδυθούν χρήματα ώστε να μπορούμε να πούμε πως ανταγωνιζόμαστε κανονικά άλλες χώρες στις παραγωγές. Έχουμε πολύ καλό υλικό. Τόσο στον «Σιωπηλό Δρόμο» όσο και στη «Γέφυρα», αισθάνθηκα θαυμασμό για τους συναδέλφους μου, βαθιά και ουσιαστική δουλειά. Και από άποψη εικόνας, έχουμε πολύ καλούς φωτογράφους και σκηνοθέτες, οι οποίοι μπορούν να φέρουν σε πέρας μεγάλα πρότζεκτ».
η συντροφιά του ρόλου
Της εξηγώ πως μου φαίνεται γοητευτική η σχέση που έχουν οι ηθοποιοί με τους ρόλους τους. Ενίοτε χαοτική. Ρωτώ αν ποτέ χάνεται μέσα σε αυτή τη σχέση, αν βρίσκει συντροφιά ή αν της είναι τυραννία. Μιλάμε για την ευαισθησία των καλλιτεχνών και τη σχέση τους με τους γύρω τους.
«Όταν τέλειωσα το σχολείο, σπούδασα Νομική και η εγκληματολογία ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα μαθήματα για μένα όσο φοίτησα εκεί. Σκεφτόμουν να γίνω εγκληματολόγος, μου φαινόταν τρομερά ενδιαφέρον το πώς κάποιος επιλέγει να σπάσει τους κανόνες που είναι συμφωνημένοι από όλη την κοινωνία και έχουν γίνει νόμοι και να βρεθεί στην άλλη πλευρά της «γέφυρας». Αυτό είναι ένα στοιχείο που ποτέ δεν θα πάψει να με ενδιαφέρει και πράγματι και ο «Σιωπηλός Δρόμος» και η «Γέφυρα» το έχουν αυτό.
Αν το σκεφτείς, κάθε ρόλος έρχεται αντιμέτωπος με μία τέτοια πιθανότητα. Είτε είναι μέρος μιας αστυνομικής ιστορίας είτε όχι. Ο λόγος που έκανα τις δύο αυτές ηρωίδες ήταν επειδή βρήκα μια πρόκληση και στις δύο, τη Θάλεια και την Αφροδίτη. Όταν δουλεύω πάνω σε κάτι, είναι μεγάλη συντροφιά. Περνάω πολύ χρόνο δουλεύοντας πάνω στους ρόλους και περνάω φάσεις μαζί τους.
Συμβαίνει να σκέφτεσαι συνέχεια έναν ρόλο. Δεν χάνεσαι ακριβώς. Δεν είμαι μόνο εγώ, ξέρω πολλούς ανθρώπους που όταν αναλαμβάνουν έναν ρόλο, είναι στη σκέψη τους ανά πάσα στιγμή. Χωρίς να το έχεις πει ακριβώς στον εαυτό σου, θέτεις στόχους, και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να συμβεί κάτι και αμέσως να συνδεθείς με αυτό. Έρχεται και σε βρίσκει, μπορεί να συμβεί όταν είσαι με φίλους, όταν συναντάς κάποιον τυχαία στον δρόμο. Πρέπει να είσαι διαθέσιμος για να το εντοπίσεις και να το δουλέψεις.
Είναι ευαίσθητα πλάσματα οι καλλιτέχνες. Υπάρχουν, όμως, και πολλοί δημιουργοί που δεν είναι απαραίτητα δεκτικοί με αυτό που συμβαίνει γύρω τους. Το ότι αντιδρούν σε αυτό ή το ότι θέλουν να κάνουν ένα έργο που έχει καταστροφική ενέργεια μάς οδηγεί στο να αντιληφθούμε ότι έχουν συνδεθεί με τον κόσμο και ότι όντως υπάρχει κάτι που τους ενοχλεί πολύ σε αυτόν. Πάντα υπάρχει ο διάλογος με την πραγματικότητα, με τη δική σου ύπαρξη, με τη ζωή σου και τη ζωή που βλέπεις γύρω σου, με την κοινωνία, την πολιτική. Είτε το θέλουμε είτε όχι οι καλλιτέχνες πάντα ερχόμαστε σε έναν διάλογο σε σχέση με αυτό. Υπαρξιακά αλλά και πιο πρακτικά, σε σχέση με τη ζωή που ζούμε».
πολιτική είναι η ζωή γύρω μας
Της ζητώ να μου περιγράψει αυτό που την κινεί να κάνει τη δουλειά που κάνει, να είναι αυτό που είναι, τη ρωτώ αν για αυτήν έχει σημασία στη δουλειά να συμπεριλαμβάνει κανείς την πολιτική. Μου απαντά πως πολιτική είναι η ζωή και πως την κινεί η σχέση της με τον κόσμο στον οποίο ζει.
«Ακόμα και αν δεν το έχεις βάλει σαν συνειδητό στόχο, ούτως ή άλλως ό,τι κάνεις καλλιτεχνικά έρχεται σε διάλογο με την πολιτική. Η πολιτική δεν έχει να κάνει μόνο με τις σχέσεις δύο χωρών. Πολιτική είναι και το πώς μεγαλώνει ένα παιδί σε μια οικογένεια, ποιες είναι οι σχέσεις μέσα σε αυτή. Πολιτική είναι τα πάντα. Πολιτική είναι η οργάνωση της ζωής μας.
Αυτό που με κινεί είναι η σχέση με τον κόσμο. Η αναζήτηση του τι είμαστε μέσα στον κόσμο, ποιοι είναι οι κανόνες του παιχνιδιού και πώς μπορούμε να συνδιαλλαγούμε με αυτούς και με μικρές κινήσεις να προσθέσουμε κάτι σε αυτόν. Να τον αλλάξουμε έστω και αδιόρατα. Ακούγεται ασαφές αλλά για μένα είναι πολύ κεντρικό. Με κινεί ό,τι με κάνει να θέλω να ξυπνήσω το πρωί.
Στο θέατρο δίνονται πάρα πολλά ερωτήματα. Δημιουργούνται πολύ χρήσιμες ερωτήσεις των οποίων η απάντηση δεν δίνεται ποτέ με βεβαιότητα. Το ότι τίθενται και το ότι βρισκόμαστε σε μια θέση να διατυπώνουμε καθαρά ερωτήσεις είναι πολύ χρήσιμο. Δεν βρισκόμαστε σε μια ασάφεια, σε ένα τρένο που μας πάει και λέγεται ζωή. Τι είναι αυτό που αισθάνομαι, αυτό που βιώνω;
Από τη στιγμή που εσύ παίζεις αυτούς τους ρόλους, εσύ είσαι. Σε συγκεκριμένες συνθήκες και με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Οπωσδήποτε συνδεόμαστε με τους ρόλους.
Πρέπει να είναι ξεχωριστά. Το προσωπικό συναίσθημα, το πως είμαστε, δεν πρέπει να συνδέεται με αυτό που βιώνει ο ρόλος. Το εργαλείο μας είναι το νευρικό μας σύστημα. Η ψυχολογική μας κατάσταση επηρεάζει το πως θα δουλέψουμε. Νομίζω όμως ότι πρέπει συναίσθημα και ρόλος να είναι δύο διαφορετικά πράγματα και αυτό είναι που το κάνει τέχνη και επάγγελμα και δεν το κάνει ψυχοθεραπευτική διαδικασία για εμάς. Το θέατρο δεν είναι για μας ψυχοθεραπεία. Αν τύχει και συναντηθείς με κάτι που μπορεί να ξεκλειδώσει ή να κλειδώσει ακόμα περισσότερο ζητήματα που σε απασχολούν… είναι όντως κάτι που μπορεί να συμβεί. Αλλά να κάνουμε αυτή τη δουλειά επειδή έχουμε προβλήματα, είναι μια λάθος αφετηρία και αργά η γρήγορα αυτό θα φανεί».
