Τα «Φιλαράκια» έκαναν το περιβόητο reunion τους, σε ένα τηλεοπτικό προϊόν απροσδόκητα κακοδομημένο και κατώτερο όλων των προσδοκιών. Αλλά δεν κάνει και τόση διαφορά αυτό, όπως πολύ δύσκολα θα έκανε κάποια διαφορά και αν είχαμε να κάνουμε με ένα reunion φουλ απολαυστικό, φουλ συγκινητικό, φουλ ικανοποιητικό. Γιατί είναι μάλλον στη φύση της νοσταλγίας να μην προξενεί αυθεντικούς συναισθηματικούς κλυδωνισμούς.
Η νοσταλγία επισκέπτεται τους συναισθηματικούς κλυδωνισμούς του παρελθόντος, ακουμπά πάνω τους, προσπαθεί να τους αναβιώσει, αλλά η απόσταση μεταξύ βιώματος και αναβίωσης, η απόσταση μεταξύ του ζω κάτι έντονο και του αναπολώ το έντονο που έζησα, είναι μια απόσταση που δεν μπορεί ποτέ να καλυφθεί. Κι ύστερα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, δεν μιλάμε για κάτι που έπαψε ποτέ να είναι παρόν, δεν μιλάμε για κάτι που ήρθε, μας συνεπήρε και μετά έσβησε, μιλάμε για τα «Φιλαράκια» που σταμάτησαν να γυρίζονται το 2004, αλλά δεν σταμάτησαν να προβάλλονται ποτέ.
Κι επειδή δεν προβλέπεται να σταματήσουν να προβάλλονται και για τα πολλά επόμενα χρόνια, επειδή δεν προβλέπεται να είναι κοντά η στιγμή που θα γεράσουν ως σόου και δεν θα αφορούν πια, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι οι έξι τύποι που είδαμε στο reunion είναι ένα ολόγραμμα, μια κατασκευή, ένα ψέμα. Η μόνη αληθινή τους εκδοχή, η μόνη αληθινή τους ηλικία, έχει εγκιβωτιστεί μια για πάντα στα 236 επεισόδια της δεκαετίας 1994-2004. Αυτή θα είναι πάντα η ηλικία της Ρέιτσελ και του Ρος, της Μόνικα και του Τσάντλερ, της Φίμπι και του Τζόι. Τα «Φιλαράκια» είναι μια κιβωτός αιώνιας νεότητας.
Γιατί όμως το “Friends” παραμένει τόσο έντονα στο οπτικό μας πεδίο, γιατί αρνείται να βγει εκτός θέματος, γιατί δεν κάνει λίγο στην άκρη; Επειδή είναι τόσο διαολεμένα αστείο; Ναι, αλλά όχι, όχι τελικά. Το κλειδί δεν βρίσκεται στο ότι είναι τόσο αστείο. Το κλειδί βρίσκεται μάλλον στην εθιστική ουσία που εκκρίνει. Έχουν δημιουργήσει έναν χώρο τα «Φιλαράκια», με τα βασικά τους πολύχρωμα σκηνικά, το διαμέρισμα της Μόνικα, το διαμέρισμα του Τζόι και του Τσάντλερ, το Central Perk, που με το που τον επισκέπτεται το μάτι μας, αρχίζει να ενεργοποιείται και να εκλύεται μέσα μας ένας οργασμός από ενδορφίνες. Αυτόματα. Αυτό πια, μετά από τόσες θεάσεις και μετά από μηδενικές διαψεύσεις, συμβαίνει αυτόματα. Είναι ο πιο ασφαλής χώρος ο κόσμος των “Friends”. Είναι εκεί που κανείς δεν μπορεί να μας πειράξει. Είναι εκεί που μπορούμε να αποδράσουμε από κάθε τι πραγματικό και επώδυνο και να βουτήξουμε σε μια αέναη μαστούρα καλής διάθεσης. Είναι ναρκωτική ουσία τα Φιλαράκια. Και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Μα μόνο τα «Φιλαράκια» προσπάθησαν να προσφέρουν αυτήν τη συνθήκη; Όχι βέβαια. Αλλά μάλλον μόνο τα «Φιλαράκια» κατάφεραν να την πραγματώσουν σε τέτοιο ανεπίληπτο βαθμό, χωρίς την παραμικρή ρωγμή. Δεν υπάρχει κάποια ρωγμή όχι μόνο σε σχέση με το πραγματικό και το επώδυνο, αλλά δεν υπάρχει και καμία ρωγμή κατασκευαστικά. Με άλλα λόγια δεν είναι μόνο ότι ξέρεις πως δεν θα δεις οτιδήποτε που θα σε κάνει να σκοτεινιάσεις, έστω και για λίγο, αλλά ξέρεις και ότι δεν κινδυνεύεις να πέσεις σε κάποιον μέτριο κύκλο, σε κάποιο μέτριο επεισόδιο, σε κάποια μέτρια σκηνή. Όλα δουλεύουν από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή της δεκαετίας, από την πρώτη στιγμή του πρώτου επεισοδίου ως την τελευταία του διακοσιοστού τριακοστού έκτου. Έλα, δες δέκα λεπτά σε επεισόδιο που έτυχες στην τηλεόραση, ή δες δέκα ώρες κάνοντας bing watching, δεν πρόκειται να απογοητευτείς, δεν πρόκειται να βγεις από την αδιάλειπτη ροή ανακουφιστικής και παρηγορητικής ευδαιμονίας.
Με αυτόν τον τρόπο, με αυτόν τον βαθμό τελειότητας του παραγόμενου προϊόντος, τα «Φιλαράκια» ανεβαίνουν σε ένα άλλο στάτους: δεν είναι εκτός της πραγματικότητας, αλλά απαραίτητο συμπλήρωμά της. Δεν κρίνονται σε σχέση με το πόσο πραγματικό είναι αυτό που δείχνουν, αλλά σε σχέση με το πόσο αυτό που δείχνουν μας βοηθάει να παλέψουμε και να ανταπεξέλθουμε στη δική μας πραγματικότητα.
Άκου τους στίχους του τραγουδιού των τίτλων. Μιλάνε για προβλήματα, μιλάνε για διαψεύσεις, μιλάνε για ζόρια. Υποτίθεται κιόλας ότι μιλάνε για τα προβλήματα, τις διαψεύσεις και τα ζόρια των πρωταγωνιστών της σειράς και της ηλικίας τους. Ας γελάσουμε. Μιλάει μόνο για τα δικά μας. Και το “Ι’ ll be there for you” είναι η υπόσχεση της ίδιας της σειράς προς όλους εμάς. Που είμαστε αναγκασμένοι να ζούμε πονώντας. Και που έχουμε την ευτυχία να ξέρουμε ότι μπορούμε να ακουμπήσουμε όποτε θέλουμε στον δικό τους κόσμο, στον κόσμο των “Friends”, στον κόσμο με τον οποίο μόλις συνδεθούμε, η ναρκωτική του ουσία μας παραλύει γλυκά και σχηματίζει ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπό μας, στον εγκέφαλό μας, στο αίμα μας, στο κορμί μας.
