Η ίδια η Σάρα Κέιν περιγράφει το έργο Φαίδρας ‘Ερως, ως «η κωμωδία μου». Το εμμονικό και καταστροφικό πάθος της Φαίδρας για τον θετό γιο της Ιππόλυτο, συναντά τη γραφή μιας από τις πιο επιδραστικές παρουσίες στο βρετανικό θέατρο της δεκαετίας του ’90, της Σάρα Κέιν μέσα από την πρωτότυπη εκδοχή της ιστορίας της Φαίδρας με μακρινές επιρροές από την ελληνική μυθολογία, αλλά και τον Σενέκα.
Η Άντζελα Μπρούσκου που σκηνοθετεί την παράσταση, η οποία παίζεται στο Ξενοδοχείο Μπάγκειον γράφει για το ελc ένα κείμενο για τη «συνάντησή της» με τη Σάρα Κέιν, με αφορμή το έργο Φαίδρας ‘Ερως, που αποκαλύπτει τη βίαιη φύση του έρωτα μέσα από τη δυσλειτουργία μιας σεξουαλικά διεφθαρμένης βασιλικής οικογένειας σε μια κοινωνία που έχει ως θρησκεία τη λατρεία διασημοτήτων:
Συναντήθηκα με τη Σάρα Κέιν πολλές φορές στη ζωή μου. Κάποτε σε δημόσιους χώρους και άλλοτε σε ιδιωτικούς.
Κάποια βράδια γράφαμε μαζί ποιήματα γιατί κάποιος δεν μας ήθελε. ‘Η πάλι γιατί τελικά κάποιος μας ήθελε πολύ.
Κι άλλες φορές πίναμε μπύρες και τα ξεχνούσαμε όλα.
Μετά η Τέχνη μας έκανε να τα θυμόμαστε πάλι όλα. Ο έρωτας όμως ήταν πάντα παρών να αλλάξει τη ζωή μας.
Να μας κάνει να χαθούμε. Τότε που ήμασταν πολύ νέες και δεν μας ένοιαζε τίποτα.
Όταν διάβασα τα έργα της ήταν σαν να γνωριζόμαστε…
Η ποίησή της είχε την αλήθεια και την ευαισθησία ενός προσωπικού ημερολογίου, αλλά και την απώθηση που εισπράττεις παρακολουθώντας ένα βραδινό δελτίο ειδήσεων.
Κατάλαβα πως προσπαθούσε να δημιουργήσει μια δική της γλώσσα, για να εκφράσει το ανεκδιήγητο της ιστορίας του πολιτισμού μας. Ενός πολιτισμού βασισμένου σε ανθρωποθυσίες, αίμα, σκληρότητα και υψηλά πνευματικά επιτευγματα. Ενός πολιτισμού που χρησιμοποιεί μια γλώσσα κύρους και σεβασμού για να σε κάνεις να νιώθεις πάντα κατώτερος και να σε ελέγχει. Η Σάρα Κέιν κατάφερε να δημιουργήσει μια γραφή, με την ίδια δύναμη που θα το έκανε κάποιος μουγγός σε μια νοηματική γλώσσα. Μία γλώσσα κρυφή και ερωτική. Μέσα από την ποίηση της. Μόνο με Ναι και Όχι. Ναι και Όχι.
Να αφηγηθεί την αγωνία της ύπαρξής μας ενάντια στις απαγορεύσεις και τις επιταγές μιας κοινωνίας, που πάντα σε θέτει υπό κρίση όταν παρεκκλίνεις από τα πρότυπά της.
Και κυρίως όταν αμφισβητείς τον Θεό της.
«Δεν υπάρχει Θεός. Δεν» φωνάζει ο Ιππόλυτος στον Ιερέα πριν παραδοθεί στον δυσαρεστημένο όχλο των ριάλιτι που τον αποθέωνε και τώρα θέλει να τον λυντσάρει.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν «κλασικές» ερωτικές σχέσεις.
Ακόμα κι αν αυτές εμπνέονται από αρχαίους μύθους.
Υπάρχουν κείμενα που έχουν γραφτεί σε όλες τις εποχές προσπαθώντας να εκφράσουν το παράλογο, τυφλό πάθος του έρωτα. Είτε παραληρώντας σε δεκαπεντασύλλαβους στίχους, είτε σε ατελείωτους πεζούς μονολόγους. Οι «απαγορευμένοι έρωτες» ονειρεύονται πάντα μέσα από τον θάνατο. Ο ερωτευμένος δεν θέλει πια να ζει όταν δέχεται την απόρριψη.
Μάλλον γιατί ο έρωτας είναι ένα είδος σύντομης αθανασίας που πάντα διεκδικεί την αιωνιότητα μέσα από το πάθος του. Για αυτό φαίνεται να μην έχει και ηλικία.
Η Φαίδρα της Σάρα Κέιν λέει απλά « Σ’ αγαπώ. Είμαι ερωτευμένη μαζί σου» και εισπράττει την απόρριψη και την ταπείνωση από τον Ιππόλυτο.
Στο Φαίδρας Έρως, ο έρωτας εκφράζεται σήμερα μέσα από τη νεύρωση της ναρκισσιστικής εικόνας των selfies και της λατρείας εφήμερων ειδώλων. Είναι ένας έρωτας φτηνός και βρώμικος. Σχεδόν νεκρός. Ανέκφραστος.
«Ερωτεύτηκες κάποιον που δεν υπάρχει» λέει η Σάρα Κέιν.
Ο Ιππόλυτος ένας σύγχρονος αντιήρωας, ρομαντικός μηδενιστής γίνεται καθρέφτης μιας κανιβαλιστικής κοινωνίας που θα τον κάνει κομμάτια.
Η Φαίδρα κατηγορεί τον Ιππόλυτο για βιασμό. Ο μόνος τρόπος να του μιλήσει για τον έρωτά της πριν αυτοκτονήσει.
Η δύναμη του έρωτα θα αντικατασταθεί με τη βία και τον φόνο.
Κι ο φόνος θα γίνει θέαμα και τροφή για τον κόσμο και τα media.
Σήμερα το έργο της Σάρα Κέιν απλά επαληθεύει σαν σύγχρονη τραγωδία το μέλλον μιας ανθρωπότητας που διεργάζεται την καταστροφή της.
Η Σάρα Κέιν αυτοκτόνησε. Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε και εμείς σήμερα αν αυτοκτονούμε κάθε μέρα χωρίς να το ξέρουμε;
