Η Αντιγόνη Φρυδά υπηρετεί με πάθος το θέατρο εδώ και δεκαπέντε περίπου χρόνια. «Προέρχομαι από μία δραματική σχολή, στην οποία οι καθηγητές, μας εμφύσησαν μεγάλη αγάπη και τεράστια αφοσίωση για το θέατρο. Τελείωσα τη σχολή με το δόγμα ή όλα ή τίποτα. Ότι δηλαδή δεν μπορείς να μοιράζεις τον εαυτό σου ανάμεσα σε θέατρο και τηλεόραση», τονίζει η ίδια. Αποφάσισε όμως να προχωρήσει μακριά από βεβαιότητες και να μπει στον κόσμο της τηλεόρασης.
Τη συναντάμε πλέον στη δεύτερη τηλεοπτική της δουλειά, «Το Ναυάγιο» να υποδύεται μια γυναίκα που έχει θέσει τον εαυτό της στην υπηρεσία της ευτυχίας των άλλων, που ζει μέσα από τις χαρές των άλλων. Με αφορμή τη συμμετοχή της στη δραματική σειρά του MEGA που μας μεταφέρει στην Ελλάδα της δεκαετίας του ΄60 και στο ναυάγιο τις Φαλκονέρας, η Αντιγόνη Φρυδά μιλά στο ελc για την επαφή της με την τηλεόραση, για το πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή της και για όσα έχει κερδίσει από τη μέχρι τώρα θεατρική της διαδρομή.
Μίλησέ μου για τον ρόλο σου στο «Ναυάγιο».
Υποδύομαι τη Δήμητρα, μία γυναίκα που δουλεύει για λογαριασμό του Ιπποκράτη. Είναι ένας πολύ πιστός και αφοσιωμένος άνθρωπος. Δεν έκανε δική της οικογένεια. Πιστεύω ότι ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να ονειρευτεί ότι θα κάνει δική της οικογένεια. Έχει έναν αδερφό και κανέναν άλλο εν ζωή συγγενή. Ήρθε από την επαρχία στην Αθήνα, γιατί αναγκάστηκε από πολύ νωρίς να δουλέψει και να θέσει κατά κάποιον τρόπο τον εαυτό της στην υπηρεσία της ευτυχίας των άλλων. Ζει μέσα από τις χαρές των άλλων. Έχει αποδεχτεί τη μοίρα της. Γυναίκες σαν τη Δήμητρα εκείνη την εποχή δεν είχαν εναλλακτικές.
Η ιστορία εκτυλίσσεται στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60. Σε γοητεύει κάτι σ’ εκείνα τα χρόνια;
Αυτό που με γοητεύει είναι ότι τη δεκαετία του ’60 υπήρχε τρομερή πίστη ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Αυτό είναι το όμορφο εκείνης της εποχής. Η Ελλάδα είχε βγει από δύο παγκοσμίους πολέμους και από τον Εμφύλιο και υπήρχε η αίσθηση ότι τα πράγματα οδεύουν προς ένα φωτεινό μέλλον. Η ειρήνη που είχε έρθει μετά από τους πολέμους ευαγγελιζόταν πολλά αγαθά, υλικά και πνευματικά. Όλα αυτά βέβαια μέχρι να έρθει η Χούντα.
Μιλώντας για το ναυάγιο της Φαλκονέρας βρίσκεις αναλογίες με το σήμερα;
Ναι. Σοκαρίστηκα όταν εντόπισα τις ομοιότητες με το σήμερα και συνειδητοποίησα πόσο λίγο έχουμε προχωρήσει ως κοινωνία ως προς την ανάληψη ευθυνών. Είναι σοκαριστικό το πώς τα δέκα λεπτά που διήρκησε η βύθιση του πλοίου καθόρισαν τόσες ζωές, όχι μόνο των άμεσα εμπλεκομένων αλλά και των συγγενών τους. Όταν διάβασα το σενάριο σκέφτηκα το δυστύχημα στα Τέμπη. Δεν γίνεται να μην κάνεις αυτόν τον παραλληλισμό. Στη σειρά βλέπεις τις προσπάθειες κάποιων να στρογγυλέψουν τα πράγματα γύρω από το ναυάγιο και να επιμερισθεί η ευθύνη μεταξύ «μικρών ανθρώπων», ώστε να μην πληρώσουν αυτοί που πραγματικά φταίνε. Αυτό γίνεται και τώρα με τα Τέμπη. Στην περίπτωση του ναυαγίου της Φαλκονέρας έγιναν πολλά λάθη από πολύ υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Εκείνο το πλοίο ταξίδευε κάθε φορά με προσωρινά χαρτιά, γιατί ήταν παράτυπο και δεν θα έπρεπε κανονικά να ταξιδεύει. Αντίστοιχα στην περίπτωση του δυστυχήματος των Τεμπών δεν υπήρχε το σύστημα τηλεδιοίκησης. Ισχύει και στις δύο περιπτώσεις αυτό το «πάμε και όπου βγει». Με ανατριχιάζει αυτό.
Πρόκειται για τη δεύτερη τηλεοπτική σου δουλειά. Πώς βιώνεις την επαφή με την τηλεόραση;
Ήμουν πάντοτε πολύ διστακτική απέναντι στην τηλεόραση. Προέρχομαι από μία δραματική σχολή, στην οποία οι καθηγητές μας, εμφύσησαν μεγάλη αγάπη και τεράστια αφοσίωση για το θέατρο. Τελείωσα τη σχολή με το δόγμα ή όλα ή τίποτα. Ότι δηλαδή δεν μπορείς να μοιράζεις τον εαυτό σου ανάμεσα σε θέατρο και τηλεόραση. Πίστευα λοιπόν ότι το είδος του θεάτρου που θέλω να υπηρετήσω δεν μου επιτρέπει την ενασχόληση με την τηλεόραση. Ήρθαν όμως έτσι τα πράγματα και αποφάσισα να προχωρήσω στη ζωή μου με λιγότερες βεβαιότητες και να δοκιμάσω την τηλεόραση. Θεωρώ άλλωστε ότι οι βεβαιότητες είναι ένδειξη ανασφάλειας.
Στο πρώτο σίριαλ, στο οποίο συμμετείχα, στον «Ήλιο», είχα τρομερό άγχος για το αν καταφέρω να βρω τον εαυτό μου σε αυτή τη νέα συνθήκη και για το αν εξακολουθήσω να είμαι δημιουργική και χαρούμενη. Συμμετέχοντας τώρα σ’ ένα δεύτερο σίριαλ βλέπω ότι η συνθήκη της τηλεόρασης είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Οι γρήγορες και άμεσες πρόβες και τα πυκνά ωράρια σε ωθούν να ενεργοποιείς μηχανισμούς που σε κάνουν να εμπλουτίζεις την υποκριτική τέχνη. Η αλήθεια όμως είναι ότι επειδή η τηλεόραση δεν σου δίνει τον χρόνο να εμβαθύνεις στα πράγματα είναι μικρή η πιθανότητα να εξελιχθείς ουσιαστικά.
Σπούδασες ηλεκτρολόγος μηχανικός και μηχανικός υπολογιστών. Γιατί αποφάσισες να στραφείς στην υποκριτική και το θέατρο;
Είχα την τύχη να πηγαίνω σε ένα σχολείο, όπου κάναμε θέατρο από πολύ νωρίς. Παρότι φαινόμουν εξωστρεφής στην πραγματικότητα μοιραζόμουν με τους συνομήλικούς μου πολύ λίγα από αυτά που είχα μέσα μου. Οπότε το θέατρο ήταν μία διέξοδος για εμένα, μία ανακούφιση. Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια, οι περισσότεροι στην οικογένειά μου είναι μηχανικοί οπότε στράφηκα προς τα εκεί. Εξαντλήθηκε όμως πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον μου. «Πόσο πιο δύσκολες ασκήσεις θα λύσω.», αναρωτιόμουν.
Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε όταν πήγα για Erasmus στην Ολλανδία. Θα έπρεπε να είμαι πολύ χαρούμενη και ευγνώμων που δούλευα σ’ ένα εργαστήριο, στο οποίο ελάχιστοι φοιτητές είχαν πρόσβαση. Γύρισα όμως στην Ελλάδα διαλυμένη ψυχολογικά από αυτή την εμπειρία. Τότε συνειδητοποίησα πως αν δεν κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου θα είμαι δυστυχισμένη. Έτσι αποφάσισα να δώσω εξετάσεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Νομίζω πως αν δεν είχα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο θα ήμουν ένας καταπιεσμένος άνθρωπος που δεν θα παραδεχόταν ότι αυτό που κάνει δεν τον εκφράζει.
Δεν συμβιβάστηκες λοιπόν. Αυτό είχε κόστος;
Βέβαια. Μου κόστισε πολύ το ότι έπρεπε να επαναστατήσω απέναντι στην οικογένειά μου. Οι γονείς μου δεν ήθελαν καθόλου να πάρω αυτόν τον δρόμο. Μου μίλησαν με πολύ σκληρά λόγια όταν τους είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Αυτό με πείσμωσε πάρα πολύ. Για πολλά χρόνια έκανα τα πράγματα για τους άλλους, για να τους αποδείξω ότι η επιλογή μου ήταν σωστή. Αυτός ήταν ίσως και ένας από τους λόγους που αφοσιώθηκα τόσο πολύ στο θέατρο. Ήθελα να αποδείξω στους άλλους αλλά και στον εαυτό μου ότι είναι κάτι που θέλω παρά πολύ. Έχω συνειδητοποιήσει πλέον ότι τα πράγματα δεν πρέπει να γίνονται με βία και ότι δεν χρειάζεται να είμαι τόσο σκληρή με τον εαυτό μου. Τότε ένιωθα όμως ότι πρέπει να δικαιωθώ.
Σήμερα νιώθεις δικαιωμένη;
Νιώθω ότι οι επιλογές μου με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα και αισθάνομαι ευτυχής γι’ αυτό. Αισθάνομαι ευτυχής όχι τόσο για τη διαδρομή μου όσο γι’ αυτά που αποκόμισα από αυτήν.
Μετράς δεκαπέντε χρόνια στο θέατρο. Τι είναι αυτό που κρατάς;
Μέσα από τις δυσκολίες που συνάντησα στο θέατρο έχω μάθει τόσα πολλά για μένα. Το θέατρο έχει να κάνει με τους ανθρώπους. Γι’ αυτό δεν θα το άλλαζα με τίποτα. Το θέατρο με έχει κάνει πιο επιεική με τους άλλους αλλά και με τον εαυτό μου. Με έχει βοηθήσει να παραδεχτώ ότι κάποια πράγματα τα κάνω καλά και άλλα όχι τόσο καλά. Στο θέατρο άλλωστε δεν χρειαζόμαστε τους τέλειους ηθοποιούς αλλά τους ειλικρινείς ανθρώπους. Αυτό που μετράει σε αυτήν την τέχνη είναι να εκτίθεσαι όχι μόνο με τα προτερήματά σου αλλά και με τις αδυναμίες σου. Αυτή η συμφιλίωση με την ανθρώπινη κατάσταση είναι για μένα ένα μεγάλο δώρο του θεάτρου.
