Κείμενο: Μύριαμ Παρασκευοπούλου (Local Music Alert)
Η Rosey Blue θα μπορούσε να είναι ένα από τα κορίτσια που κοιτάζουμε στις φωτογραφίες του θρυλικού Woodstock του 1969! Πρώτη επαφή μαζί της είχα στη συνεργασία της με τον Monsieur Minimal, στο κλασικό πλέον “Tonight”, πιστεύοντας πως είναι κάποια Αμερικανίδα της folk/pop σκηνής και μονολογώντας πόσο έχει ταιριάξει το πάντρεμα των ήχων.
Λίγο καιρό μετά έρχεται το “The Fool” ως προάγγελος του ντεμπούτου άλμπουμ της και τότε αποκωδικοποιώ πια για τα καλά, πως πρόκειται για την Δώρα Τσίγκα, η οποία ζει και παράγει τη μουσική της στο κέντρο της Αθήνας και συγκεκριμένα στην Κυψέλη. Το “Swans” κυκλοφόρησε τον Noέμβριο που μας πέρασε από την Inner Ear Records και είναι μια υπέροχη δουλειά. Βάζεις τον δίσκο στο πικάπ και παίρνεις κάτι από τη μαγεία, την ελευθερία και την υπερβατικότητα των 70’s.
Ανεπιτήδευτος, αγνός american folk ήχος, διασταυρώνεται άλλες φορές με ψυχεδελικές, indie και rock ενορχηστρώσεις και άλλοτε με ατμοσφαιρικές κι εναλλακτικές pop μελωδίες. Τόσο διαφορετικό συναίσθημα από κομμάτι σε κομμάτι τόσο συμπαγές το τελικό αποτέλεσμα. Ένας από τους καλύτερους δίσκους που κυκλοφόρησαν στην εκπνοή του 2021 και σίγουρα θα πάρω μαζί μου και το 2022.
Μίλησα με την Rosey Blue με σκοπό να πάρω κι εγώ κάτι από το άρωμα της πιο ανιδιοτελούς δεκαετίας του πλανήτη και να την γνωρίσω λίγο καλύτερα:
“Swans”! Πρώτος προσωπικός δίσκος. Ένα αφιέρωμα στη δεκαετία των 70’s και ουσιαστικά η αναγέννηση της folk κουλτούρας στην Ελλάδα. Ποιο ήταν το έναυσμα για αυτόν τον δίσκο;
Ένα κομμάτι ή μάλλον μια μελωδία με λίγους στίχους που μουρμούρισα καθήμενη στο πάτωμα της γκαρσονιέρας που έμενα τον Νοέμβριο του 2017. Πάτησα πέντε πλήκτρα και τραγούδησα τη μελωδία και το πρώτο couple του The Tower. Κατευθείαν. Ήταν μία βαριά ψυχολογική περίοδος για μένα, ιδιαίτερα σκοτεινή και κάπως μέσα από αυτό, ίσως από την ανάγκη να μιλήσω άρχισα να γράφω κομμάτια. Να σου είμαι και ειλικρινής δεν πίστευα ποτέ ότι θα μπορέσω να γράψω κανονικά δικά μου κομμάτια, αυτό που λέμε songwriting. Δεν πίστευα ότι το «έχω» παρά τα πολλά χρόνια σκηνικής κι ερμηνευτικής εμπειρίας. Οπότε κάπως είμαι ευγνώμων στο διάστημα αυτό, γιατί μου έδειξε έναν δρόμο άγνωστο μέχρι στιγμής για μένα.
Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από το είδος των Κύκνων, οι οποίοι διακρίνονται για το χαρακτηριστικό της ισόβιας δέσμευσης με το ταίρι τους. Είναι εφικτό αυτό στον αστερισμό των ανθρώπων;
Όπως δείχνουν οι στατιστικές είναι λίγο δύσκολο, αν όχι ανέφικτο, πλέον. Δεν μπορώ να πω αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό. Αλλά ίσως έχει χαθεί κάπως το αίσθημα ή η ανάγκη της δέσμευσης με έναν άνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά συγκινούμαι τόσο πολύ με φίλους που το έχουν βρει και που είναι χαρούμενοι μέσα σε αυτό, γιατί και αυτό είναι σημαντικό, να το κάνεις επειδή το νιώθεις κι όχι επειδή το επιβάλλει η κοινωνία, όπως και με τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έμειναν ερωτευμένοι εξαρχής μέχρι τέλους. Και μιλάω για έρωτα και αγάπη και όχι για «πρέπει».
Ψάχνουμε το άλλο μας μισό ή ένα ακόμα ολόκληρο που μπορεί να γεμίσει τα μισά κομμάτια μας;
Μακάρι να ξέραμε και τι ψάχνουμε βέβαια. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα στα κεφάλια όλων. Είναι μια αλλαγή εποχής, μια μεταβατική περίοδος. Το πού πάει μάλλον δεν θα προλάβουμε να το δούμε, αλλά σίγουρα πιστεύω πως όταν ψάχνουμε κάτι να γεμίσει τα θραύσματά μας , κάνουμε λάθος είτε βεβιασμένες επιλογές. Όλ@ έχουμε βαρίδια. Όλ@. Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για να νιώσουμε ολόκληρ@ είναι να τα αναγνωρίσουμε να τα αγαπήσουμε να δώσουμε τον χρόνο που τους χρειάζεται για να ιαθούν και να αφήσουμε τη ροή, έχοντας ανοιχτή την καρδιά και την ψυχή, να μας οδηγήσει στο άλλο μισό ή ολόκληρο.
Το “Swans” έχει μια ξεκάθαρα υπερβατική προσωπικότητα. Χαϊδεύει το φεγγάρι, συνομιλεί με τα αστέρια και ψάχνει απαντήσεις σε τσιγγάνες της Νεβάδα. Οι κάρτες Ταρώ της Rosey Blue ποιους δρόμους θέλουν να διαβάσουν;
Οι κάρτες Ταρώ δεν έχουν γεωγραφικά σύνορα και αφεντικό. Είναι κλειδιά, είναι φιλοσοφία, είναι πόρτες. Τα αστέρια και η Σελήνη είναι πάντα οδηγοί και φέγγουν τον δικό μου δρόμο επειδή έτσι έχω επιλέξει. Όπως και ο μεγάλος Ήλιος που φανερώνει τον δρόμο ρίχνοντας το φως του μέρα και νύχτα. Οι δικές μου κάρτες θέλουν να ταξιδεύουν όσο μπορούν, θέλουν να έχουν φωνή και να αγωνίζονται, να αγαπούν και να ερωτεύονται, να δημιουργούν, να νιώθουν τη γη με γυμνά πόδια αυτιά ανοιχτά και μάτια λαμπερά.
Οι στίχοι σου είναι μικρά γλυκόπικρα ξόρκια. Αγγλόφωνος ο δίσκος αλλά το ομώνυμο “Swans” είναι μια αφήγηση στα ελληνικά. Υπάρχει κάποια σημειολογία πίσω από αυτήν την επιλογή;
Στο Swans επέλεξα να κρατηθεί η ελληνική αφήγηση χωρίς να κάνω μετάφραση στα αγγλικά. Πάντα τους στίχους τους γράφω κατευθείαν στα αγγλικά, δεν μεταφράζω. Το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα. Προσοχή ακολουθεί γραφικότητα! Κυριολεκτικά ένα απόγευμα στην Πλάκα, καθισμένη σε κάτι σκαλάκια κάτω από ένα δέντρο ακούγοντας έναν αγαπημένο δίσκο, το Rome συγκεκριμένα. Ήμουν στην περίοδο της ίασης στο ενδιάμεσο, και απλα άκουγα ένα instrumental κομμάτι κι αρχισα να γράφω τα γεγονότα όπως τα βιώσα. Αχρωμάτιστα. Θεώρησα ότι ήταν το πιο έντιμο, προς τον εαυτό μου και το βίωμά μου, να το κρατήσω ως έχει ντυμένο με τη μουσική που φαντάστηκα.
Κάθε δρόμος στη ζωή μας, μας οδηγεί σε παράδρομους από τους οποίους αποκομίζουμε τις εμπειρίες μας. Ενστικτωδώς κινούμαστε από τον έναν στον άλλον ή υπάρχει κάτι ισχυρότερο;
Το θέμα είναι να κινούμαστε. Να ακούμε το κάλεσμα, να έχουμε ανοιχτές κεραίες, άλλ@ το λένε ένστικτο άλλ@ κάτι άλλο. Το δικό μου πιστεύω είναι ότι είμαστε όλοι κρίκοι ενός σύμπαντος που έχει μια ροή. Και ρέουμε κι εμείς μαζί του. Ακόμα και αν πάρουμε «λάθος» δρόμο – να σημειώσω εδώ ότι το λάθος δεν το λέω με την έννοια του κακού, αλλά με την έννοια του οτιδήποτε μας βγάζει από τον δρόμο του Σκοπού μας- θα τα φέρει έτσι, με τον καλό ή με τον κακό τρόπο για να αφυπνηστούμε και να βρούμε τι είναι αυτό που μας ολοκληρώνει.
Η ζωή σου πότε διασταυρώθηκε με τη μουσική; Και πώς κατάλαβες ότι αυτός είναι ο δρόμος που θες να ακολουθήσεις;
Η μουσική είναι μέσα στη ζωή μου από τη γέννησή μου, από το σπίτι μου, από τους γονείς μου, από το πώς από παιδί έψαχνα μουσικές κι έβαζα ξανά και ξανά βινύλια στο πικάπ μέχρι που δυστυχώς κάποια δεν παίζουν πια. Από το σχολείο, τις συναυλίες, τα εφηβικά χρόνια με την μπάντα, με τα live, με το χαρτζιλίκι που πήγαινε σε cd. Δεν μπορώ να με θυμηθώ χωρίς την ύπαρξη της μουσικής. Για μένα είναι φυσικό, όπως το να πίνω νερό. Έχει επουλωτική δράση, ψυχοθεραπευτική, ένας τρόπος να εκφράζομαι. Επίσης το να ακούω μουσική, δηλαδή την κατάθεση κάποιου άλλου καλλιτέχνη είναι για μένα πηγή έμπνευσης, ακόμα και από αυτα που προσωπικά απορρίπτω, και πάλι κάτι έχουν να μου διδάξουν. Κάπως λοιπόν ήρθε φυσικά η όλη ενασχόληση, τα ωδεία, οι μπάντες από το λύκειο, οι συναυλίες.
Ποιες είναι οι μουσικές που σε μεγάλωσαν και ποια είδωλα θαυμάζεις από την εφηβεία σου μέχρι και τώρα;
Μια ιδιαίτερη αδυναμία στις δεκαετίες 60s-70s την έχω, λόγω μουσικής, από τη σκηνή της Αγγλίας, της Αμερικής, το styling, το rock, το folk rock, το Woodstock, η garage rock σκηνή, μια επανάσταση γενικότερη. Τα ταξίδια, μου βγάζουν μια τάση για roadtrip, για ανεμελιά, για πρόβες σε γκαράζ, το στυλ, οι μελωδίες, οι ρυθμοί. Επίσης πολλοί αγαπημένοι μου καλλιτέχνες και μπάντες «άνθισαν» εκείνες τις δεκαετίες όπως Poll, Led Zeppelin, Pink Floyd, Francoise Hardy και άλλα όμορφα πράγματα αυτής της εποχής. Dylan, Joni Mitchell, πολλοί ακόμα πάρα πολλοί και σπουδαίοι με αγάπη για τη δημιουργία, για να εκφράσουν την ψυχή τους, το τι γινόταν κοινωνικά και πολιτικά τότε ακόμα και τον ρομαντισμό, την αγάπη.
Μεγάλωσα με rock, με όλες αυτές τις μουσικές που προανέφερα. Ιδιαίτερα Pink Floyd, Led Zeppelin, Poll έπαιζαν συνέχεια. Στα εφηβικά μου χρόνια άρχισα να έχω επαφή με τη metal σκηνή και την punk. Οπως επίσης dark wave, indie rock και πολλά άλλα. Τα είδωλα της εφηβείας συγκεκριμένα που έχουν μείνει αναλλοίωτα είναι οι Black Sabbath, οι Violent Femmes και oι The Gathering. Τα υπόλοιπα κρατάνε από τα παιδικά χρόνια και εξελίχθηκε το φάσμα μετά τα 22 μου.
Ασκεί μια γοητεία σε εμάς τους νεότερους η αναπόληση παλαιών δεκαετιών. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως τα πράγματα ήταν πιο εύκολα τότε. Πώς βιώνεις τη σημερινή μουσική πραγματικότητα;
Η αλήθεια είναι ότι από όσο μπορώ να καταλάβω είναι ότι δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο. Πιστεύω ότι λόγω κοινωνικών δικτύων και ατελείωτης πρόσβασης σε μουσική, ταινίες, μόδα, ότι πλέον τα ερεθίσματα είναι πάρα πολλά και από διάφορα μουσικά φάσματα και από διάφορες δεκαετίες, κουλτούρες κ.τ.λ Ότι πλέον οι νέες γενιές ελκύονται όχι μόνο από τη μουσική αυτή καθαυτή, αυτό είναι ένα κριτήριο σίγουρα, αλλά και από το κίνημα που αντιπροσωπεύει, την πολιτική τοποθέτηση, και πολλά άλλα. Τώρα όσον αφορά σ’ εμάς τους μουσικούς , σίγουρα έχουμε πολλά ερεθίσματα, σίγουρα δεν ευνοούν οι συνθήκες ειδικά στη χώρα μας για να κάνουμε ακριβώς αυτό που θέλουμε, και πόσο μάλλον να ζήσουμε από αυτό που αγαπάμε. Το οποίο δεν είναι χόμπυ. Έχει δουλειά, οικονομική δυσκολία, ψυχή, πόνο, χαρά και απαιτεί ώρες και σκληρή προσπάθεια.
Περιέγραψέ μου ένα ιδανικό ανέμελο 24ωρο.
Αν έχει καλό καιρό: θάλασσα ήλιος, ξαπλωμένη στην άμμο, με φαγητό και βιβλία, με αγαπημένη παρέα που σέβεται τις στιγμές που θες απλά να απομονωθείς, κλειστά μάτια χέρια μέσα στην άμμο. Ησυχία.
Αν μιλάμε για μια κρύα μέρα, τότε ένα 24ωρο σε κάποιο χωριό κοντινό ναι με το ίδιο σκηνικό όπως πριν. Στη φύση που νιώθω ανέμελη και ήρεμη.
