«Ο πλανήτης ουρλιάζει για βοήθεια και έχουμε ΕΝΑ μήνυμα για τους ηγέτες»: έκκληση για ψήφισμα από την Γκρέτα Τούνμπεργκ, με μέιλ το οποίο καταλήγει ως εξής
«Μοιάζει αδύνατο το να ελπίζεις μπροστά σε τέτοια αδράνεια. Εγώ όμως αντλώ ελπίδα απ’ τους ανθρώπους — απ’ τα εκατ. ανθρώπων που αγωνιζόμαστε για ένα καλύτερο μέλλον. Απ’ τις πορείες μας, την αποφασιστικότητά μας, κι απ’ τις τρεμάμενες φωνές μας καθώς φωνάζουμε την αλήθεια στην εξουσία. Η ελπίδα μου είναι ριζωμένη στη δράση και την τρέφει η αγάπη για την ανθρωπότητα και τον όμορφο πλανήτη μας. Αυτό είναι που μου δίνει σιγουριά ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε. Και πρέπει να το κάνουμε. Μαζί».
Εδώ υπάρχουν δυο επιλογές. Ή να κοιτάξω το φεγγάρι (το περιεχόμενο της έκκλησης – ψηφίσματος, που αναφέρεται στη μείωση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα και την κλιματική κρίση γενικότερα) ή να κοιτάξω το δάχτυλο που μας δείχνει το φεγγάρι, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση τυχαίνει να είναι η γη. Επιλέγω να κοιτάξω το δάχτυλο, επιλέγω να κοιτάξω την Γκρέτα. Και αν δεν έκανα αυτή την επιλογή δεν θα είχε γεννηθεί ποτέ η ανάγκη ύπαρξης μιας Γκρέτας. Γιατί η Γκρέτα υπάρχει ακριβώς επειδή επιλέγουμε, ακριβώς επειδή η ανθρωπότητα επιλέγει, να μην κοιτάει τη μεγάλη εικόνα, το φεγγάρι, τη γη. Και από την άλλη, το ότι η Γκρέτα επιλέγει να ξεχωρίσει τον εαυτό της από την υπόλοιπη ανθρωπότητα και να κοιτάξει τη γη, να απελπιστεί για τη γη, να ελπίσει για τη γη, να ουρλιάξει για τη γη, να ηγηθεί για τη γη, να συνδιαλεχθεί απευθείας ως ηγέτης με «την ανθρωπότητα και τον όμορφο πλανήτη μας», είναι το δεύτερο συστατικό που κάνει την Γκρέτα – Γκρέτα.
Υπάρχει δηλαδή το εξής παράδοξο: το γεγονός ότι θα έπρεπε να σκεφτόμαστε όλοι όπως η Γκρέτα, το γεγονός ότι το μόνο φυσιολογικό θα ήταν να μας αφορά καίρια το παρόν και το κοντινό πια μέλλον του πλανήτη, δεν καθιστά την Γκρέτα τη μόνη φυσιολογική, την καθιστά μια έφηβη που αποφάσισε ότι της αναλογεί ο ρόλος Μεσσία. Και είναι τάχα επιλήψιμο να είσαι Μεσσίας; Χμ. Αν είσαι αληθινός, ποιοι είμαστε εμείς για να το κρίνουμε; Εμείς είμαστε απλοί, φυσιολογικοί άνθρωποι, είμαστε η εντελώς κοντόφθαλμη ανθρωπότητα που ασχολήθηκε με το τώρα, το τώρα και το τώρα, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις της δράσης της στο αύριο, αποθώντας τις επιπτώσεις της δράσης της στο αύριο. Στο αύριο που ηλικιακά και η Γκρέτα πρέπει να ζήσει. Και ακόμη περισσότερο τα παιδιά της. Άρα τελικά αν οι καιροί επέβαλαν την ανάδειξη μιας Γκρέτας, δεν θα ήταν πιο «φυσιολογικό» να είναι μια -δεκαπεντάχρονη όταν ξεκίνησε και τώρα- δεκαοχτάχρονη Γκρέτα, παρά κάποιος μεσήλικος ή ηλικιωμένος ακτιβιστής, διανοούμενος, καλλιτέχνης ή πολιτικός;
Μπορεί. Αλλά θα επιμείνω: ακόμη κι αν επιλέξουμε να κοιτάξουμε με σκέτο δέος και μηδενική καχυποψία την Γκρέτα, ακόμη κι αν πάρουμε το μέρος της φανατικά, ακόμη κι αν της αποδώσουμε όλα τα θετικά γνωρίσματα του κόσμου, φυσιολογικό άνθρωπο δεν μπορούμε να πούμε την Γκρέτα Τούνμπεργκ. Τίποτα απ’ όσα κάνει δεν είναι φυσιολογικό. Δεν είναι αρμοδιότητα κανενός μεμονωμένου ανθρώπου η σωτηρία του πλανήτη. Δεν είναι αρμοδιότητα κανενός μεμονωμένου ανθρώπου η ηγεσία του αγώνα για τη σωτηρία του πλανήτη. Δεν σου αναλογούσε ποτέ όλο αυτό, Γκρέτα. Μόνη σου πήρες το δρόμο της ιερής τρέλας. Δεν σου ζητήσαμε να σώσεις τον κόσμο μας, τον κόσμο των παιδιών μας, τον κόσμο των εγγονιών μας. Δεν τον έφερε ένας άνθρωπος σε αυτή την πορεία τον πλανήτη, δεν θα την αναστρέψει ένας άνθρωπος αυτήν την πορεία του πλανήτη.
Κι ακόμα κι αν τελικά τα καταφέρεις, κι ακόμα κι αν τελικά σώσεις εσύ, Γκρέτα, τον πλανήτη απ’ τον θάνατο, ο θάνατος θα εξακολουθήσει να είναι παρών στη ζωή μας και το τέλος της ζωής μας, ο θάνατος θα έρθει να μας πάρει όλους τους ανθρώπους μια μέρα, Γκρέτα. Και για αυτό δεν σου μένει τίποτα άλλο παρά να ουρλιάξεις απέναντι στον Θεό. Μεσσίας είσαι, μπορεί και να φτάσει στα αυτιά του το ουρλιαχτό σου. Μόνο θα τον διασκεδάσει όμως, Γκρέτα. Μόνο θα τον διασκεδάσει.
Σε φιλώ. Και εύχομαι ειλικρινά να φιλάς κι εσύ κάποιον άνθρωπο, να αγκαλιάζεις κι εσύ κάποιον άνθρωπο, να έχεις χώρο μέσα σου για αγάπη όχι μόνο για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα, αλλά και για ανθρώπους. Περνάει πιο όμορφα και συναρπαστικά έτσι η ζωή πάνω σε έναν πλανήτη που καταστρέφεται.
–
Cover photo: ©Aslıhan Altın, Unsplash
