24η Μαρτίου. Μέρα όμορφη, τις πάπιες ταΐσαμε, Εθνική Πινακοθήκη και Προεδρικό Μέγαρο μετά. Μπισκότο ζυμωμένο με μελάνι σουπιάς. Κακαβιά πεσκανδρίτσας. Φιλέτο χριστόψαρου. Μπουλουμπίνα.
25η Μαρτίου. Έπαρση σημαίας. Εθνικός ύμνος a capella από διεθνούς φήμης σοπράνο. Η Τσιμτσιλή τσολιάς. Παρέλαση. Άλογα τρίτης ηλικίας τρεκλίζουν χωρίς Δον Κιχώτες πάνω τους. Ήλιος με δόντια. Συννεφιά. Χιονόνερο. Χιονάκι. Χιόνι. Ήλιος με δόντια. Σειρήνες ασθενοφόρων. Η Εθνική στην Ισπανία, μηδέν τελικές, ένα – ένα τελικό.
26η Μαρτίου. Μετά τη γιορτή. Ο Κάρολος και η Καμίλα δεν είναι πια εδώ Ο Χάρι και η Μέγκαν δεν είναι πια μαζί τους. Επαναστάτες του καιρού τους. Αποκλειστική συνέντευξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη στην Όπρα.
Τηλέφωνα που σου λένε αυτό που δεν θες να ακούσεις. Αναμονή των περαιτέρω τηλεφωνημάτων, των οριστικών. Ψυχικές παραλύσεις, απωθήσεις, το πραγματικό, το αναπόδραστο, το πρακτικό. Ο Κλιντ Ίστγουντ στις Γέφυρες του Μάντισον: «Μπορεί να μην έγιναν ποτέ πραγματικότητα τα παλιά μου όνειρα, αλλά ήταν ωραία όνειρα και χαίρομαι που τα είχα». Ο Κλιντ Ίστγουντ στις Γέφυρες του Μάντισον: «Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται τις αλλαγές, αλλά τα πράγματα πάντα θα αλλάζουν κι είναι ανακουφιστική η σκέψη ότι τελικά δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να εμποδίσεις την αλλαγή».
Όταν περπατάς προς μια κατεύθυνση, τίποτα δεν είναι πιο ενοχλητικό από κάποιον άγνωστο που περπατά προς την ίδια κατεύθυνση με σένα, με τον ίδιο ακριβώς ρυθμό με σένα. Είτε περπατά λίγο πίσω σου, είτε περπατά λίγο μπροστά σου, νιώθεις ότι έχει εισβάλλει απρόσκλητος στον προσωπικό σου χώρο, ότι έχει παραβιάσει την ιδιωτικότητά σου. Γιατί όταν περπατάς, είτε πηγαίνεις κάπου για δουλειά είτε πηγαίνεις κάπου για βόλτα, μαζί με το σώμα σου μετακινείται και το μυαλό σου. Σκέφτεσαι όσο περπατάς τις εντελώς δικές σου σκέψεις και προϋπόθεση για να τις σκεφτείς είναι να νιώθεις ότι περπατάς στον εντελώς δικό σου ρυθμό, ότι η κίνησή σου είναι μοναδική και αυτόνομη σε σχέση με το εξωτερικό περιβάλλον, ότι ό,τι άλλο συμβαίνει στο εξωτερικό περιβάλλον (αυτοκίνητα και μηχανές που περνάνε δίπλα σου, πεζοί που περιμένουν σε στάσεις λεωφορείων, πεζοί που πηγαίνουν στην αντίθετη κατεύθυνση ή στην ίδια με σένα αλλά με άλλο ρυθμό) συμβαίνει ανεξάρτητα από τη δική σου κίνηση, ανεξάρτητα από τον δικό σου ρυθμό, ανεξάρτητα από τον δικό σου ειρμό. Και ο ειρμός προκύπτει από τον ρυθμό και συντονίζεται με τον ρυθμό. Και ο ρυθμός διακόπτεται άγαρμπα όταν κάποιος τρίτος ξένος τον μοιράζεται αίφνης μαζί σου. Φύγε από πίσω μου, φύγε από μπροστά μου, άφησέ με να περπατήσω μόνος μου στο τέμπο μου, άφησέ με μόνο μου στο μυαλό μου.
Κι ύστερα λες να κουρευτείς. Αυτό έχει ανοίξει από δραστηριότητες, αυτό θα κάνεις. Δεν έχουν ανοίξει τα τρελάδικα, τα κομμωτήρια και τα κουρεία έχουν ανοίξει. Δεν σε ενδιαφέρει αυτό που σου λέει η κομμώτρια. Δεν σε ενδιαφέρει αν τρώει πατατάκια ο άντρας της (το μεγάλο πακέτο με τη ρίγανη), δεν σε ενδιαφέρει αν είχε χαλάσει το viber στο κινητό της. Εντάξει, είναι και μέρος της δουλειάς της να μιλάει με τους πελάτες, αλλά οι άνθρωποι θέλουν πάντα να μιλούν για τον εαυτό τους και τη ζωή τους, μπαίνοντας σπανίως στη διαδικασία να αναρωτηθούν πόσο ενδιαφέρει αυτό τον ακροατή τους. Πολύ πιο σπάνια βέβαια αναρωτιούνται όλοι όσοι γράφουν για τον εαυτό τους και τη ζωή τους. Πόσο να ενδιαφέρει τον αναγνώστη αν κουρεύτηκες και αν η κομμώτρια σου έλεγε πράγματα βαρετά; Καθόλου; Λιγότερο από καθόλου; Πόσο ενδιαφέρον είναι να γράφεις για αυτό που δεν είναι εξαρχής ενδιαφέρον; Ο Κλιντ Ίστγουντ στις Γέφυρες του Μάντισον: «Όποια κι αν είναι η ιδιότητα που κάνει τους άλλους να βλέπουν στο πρόσωπο σου έναν καλλιτέχνη, εγώ δεν την έχω».
Ο εαυτός μας κι η ζωή μας είναι εξαιρετικά σημαντικά κι εξαιρετικά ενδιαφέροντα τόπικς μόνο για μας. Ο ακροατής κι ο αναγνώστης θα νοιαστούν μόνο αν κάνουν αναγωγές στον δικό τους εαυτό και τη δική τους ζωή. Α, τα έχουν καταφέρει καλύτερα από μας. Ή χειρότερα. Α, αυτοί δεν είναι έτσι. Είναι αλλιώς. Ποιος νοιάζεται; Η ανθρωπότητα φτιάχνει από καταβολής της ιστορίες για να μπορούν να κουμπώνουν όλοι μέσα, για να αναγνωρίζουν κάτι δικό τους, για να συνεχίσουν τελικά να μιλούν με τον εαυτό τους για τον εαυτό τους και τη ζωή τους.
